รัศมีหยกมังกร

         

ร่างสูงเพรียวสมส่วนในชุดสูทสีเทาอ่อนแขนยาวไม่มีปก โดยกางเกงเป็นทรงขาเดฟยาวเข้ารูปเน้นสัดส่วนในส่วนสูง175ซม. บวกกับท่าทางการเดินหน้าเชิดหลังตรง ซึ่งสีหน้าและแววตาเต็มไปด้วยความจริงจังมุ่งมั่นกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ทำให้ดูสง่างามและน่าเกรงขามไปในคราเดียวกัน กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้คนที่ได้พบเห็นอยากละสายตาไปจากเธอ ซ้ำยังทำให้คนบางกลุ่มที่เจอเธอในคราแรกต้องหันไปซุบซิบเพราะความอยากรู้ ว่าเหตุใดสถานที่ที่มีคนพลุกพล่านและมีการรักษาความปลอดภัยสูง ยังมีชายฉกรรจ์ร่างสูงล่ำในชุดสูทสีดำเดินตามประชิดไม่ห่าง

          “แม่เจ้า...ฉันละอยากรู้นักว่าเธอเป็นใคร ทำไมต้องมีคนคอยอารักขาอย่างกับเจ้าหญิง”

น้ำเสียงของหญิงสาวที่ยืนอยู่ในร้านเครื่องประดับเปรยขึ้นด้วยความรู้สึกขัดเคืองนัยน์ตามากกว่าชื่นชม

“เธอก็พูดไป...” เพื่อนสนิทที่เป็นคนคิดบวกและมองโลกในแง่ดี สาดสายไปยังผู้หญิงที่เพื่อนกล่าวถึง ด้วยตาเป็นประกายปลาบปลื้ม แล้วพูดต่อ “ออร่าจับสะขนาดนั้น เป็นใครใครก็กลัว ดูสิเป็นเป้าสายตาสะ อีกอย่างถึงไม่ใช่เจ้าหญิงหรือเชื้อเจ้า แต่บ่งบอกถึงอภิมหาเศรษฐีอยู่นา ว่า...”

“เธอชื่อเหม่ยหลินหรือหยางเหม่ยหลิน อายุสามสิบสามปี เป็นเจ้าของที่ที่พวกเธอชอบมาเดินตากแอร์อยู่นี่ไง...”

ประโยคกล่าวถึงประหนึ่งรู้ดีจบลง

สองสาวเข้าใจว่านั้นเป็นคำพูดที่ตอบกลับมาให้พวกตนโดยไม่ต้องไปหาคำตอบที่ไหนอีก หากประโยคท้าย ‘พวกเธอชอบมาเดินตากแอร์’ ฟังแล้วไม่ระรื่นหู ทั้งคู่จึงซัดสายตาไปมอง

“อะ…”

สายตาทั้งสองคู่เปิดกว้างจนเกือบถลน จากที่อยากโต้ถามให้หายข้องใจ กลายเป็นว่าต้องกลืนน้ำลายตัวเองลงท้อง เมื่อเห็นว่าเป็นหญิงสาวหน้าตาสะสวยออร่าไม่ต่างจากผู้หญิงที่พวกตนกำลังพูดถึง หากแต่คนตรงหน้า มีรูปร่างบอบบางกว่า ความสูงไม่เกิน 160ซม. ซึ่งหน้าตาออกไปทางลูกครึ่งจีนหรือไม่ก็เกาหลี อยู่ในชุดมินิเดรสผ้าชีฟองแขนพองสั้น ทรงเข้ารูปสีโอรสลายดอก โดยกระโปรงสั้นขึ้นมาเหนือเข่า หากแต่มีเครื่องหน้าสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ ไม่ว่าจะเป็นจมูกที่แหลมโด่งโดยมีดวงตาสีดำกลมโต รับกับขนตางอนหนาเป็นแพ อีกทั้งรูปปากทรงกระจับที่เคลือบด้วยลิปคลอสสีอ่อนขับให้ปากดูอวบอิ่ม จนผู้หญิงด้วยกันไม่อาจละสายตาไปได้ในสองนาทีแรก

“เอา ค้างไปเลยสิ...”

“อา...”

สองสาวรีบปรับสีหน้า โดยมีเพียงเสียงเล็ดรอดออกมาเพียงนิด

มีคนเคยบอก ว่าความสวยของเธอ ทำให้คนเป็นใบ้ไม่เกินจริง หากแต่เธออยากรู้ ‘เขา’ จะมีอาการเช่นสองคนนี้ไหม... ถิงถิงแบะปากยักไหล่ ไม่คาดหวัง ก่อนจะล้มเลิกความคิดนั้น แล้วฉีกยิ้มตาพราวให้สองสาว

“อยากรู้อะไรอีกไหมคะ เดี๋ยวจะได้บอก...” ใบหน้าสวยสะดุดตา หากท่าทางกวนอารมณ์ ที่ไม่สนว่าอีกฝ่ายมีถึงสองคน “ว่าไงคะ” เธอยังถามซ้ำต่อ

ในขณะที่สองสาวยังยืนจับต้นชนปลายไม่ถูก เก็บอาการเลิ่กลั่กก็ไม่มิด...

“งั้นไปนะ” จบประโยคเธอก็เดินเชิดหน้าออกไป ปล่อยให้สองสาวมองหน้ากันตาปริบ ๆ

จะโกรธ...จะโมโห... จะเอาคืน... จากที่โดนลูบคม เจ้าแม่นัก ช้อป กว่าจะสรุปได้ อีกฝ่ายก็เดินห่างออกไปไกลแล้ว

“เขาพูดแบบนั้นหมายความว่าไง” คล้ายยังไม่แน่ใจก็หันไปถามเพื่อน

“เขาชมเรามั่ง!” เสียงแหลมตอบประชด มองเพื่อนที่ชอบมองโลกในแง่ดีด้วยสายตาขุ่นข้น

“ทำไมมองฉันอย่างนั้นล่ะ” ครานี้รับรู้ถึงพลังของเพื่อน ว่ากำลังไม่พอใจอยู่

แล้วเธอผิดอะไร? อยากถามให้มั่นใจแต่ก็กลัวอารมณ์เพื่อนจนไม่กล้าเปิดปากอะไรอีก

เมื่อเพื่อนที่พากันมาไม่ได้ดั่งใจจึงได้แต่ทำหน้าเมื่อยใส่ จากนั้นก็หันมาสนใจสาวที่เพิ่งเดินออกไปอีกครั้งแล้วพูดขึ้น

“ตอนนี้ฉันล่ะอยากรู้ว่าคนเมื่อกี้เป็นใคร”

คนที่พูดอะไรไปก็ไม่เข้าหูเพื่อนเสมอยิ้มจาง ๆ “ไม่เอาน่า ป่ะเราไปเดินตากแอร์ต่อเถอะ”

เพราะการปล่อยวาง บางครั้งมันก็ดีต่อสุขภาพ... จึงไม่อยากให้เพื่อนต้องไปหมกมุ่นกับคำพูดของคนที่ไม่รู้จัก ที่สำคัญจะนำมาซึ่งอารมณ์ขุ่นพาลใส่เธออีก

มือเรียวกำเข้าหากัน มองหน้าเพื่อนที่ไม่รู้อะไรเลย ทั้งที่คำพูดนั้นตอกย้ำ ทำให้คนคาใจยิ่งไม่สบอารมณ์ เลยสะบัดแขนออกเมื่ออีกฝ่ายยื่นมือมาจับ โดยสายตายังไม่ลดความสงสัย มองผู้หญิงที่เดินทิ้งห่างออกไป

อ้าว ไม่ให้จับอีก เดินคนเดียวก็ได้... จากนั้นก็ก้าวนำหน้าเพื่อนไปด้วยหน้างอหงิก

ในขณะที่คนด้านหลังยังไม่ลดความสงสัย มองหญิงสาวที่เดินทิ้งห่างออกไปก่อนหน้านั้น ความสวยความเพอร์เฟคปานดารา แต่หากเป็นคนดังในเมืองไทยทำไมพวกเธอจะไม่รู้จัก แต่นี่ไม่น่าใช่คนไทยแท้ หากแต่พูดไทยชัดเจน...