ใจเขาเราจำ

ในขณะที่เธอปรายตามองดูแล้วว่า จุดที่ยืนอยู่ปลอดคน จึงยกมือถือเตรียมเก็บภาพ แต่ยังไม่ได้มุมที่ถูกใจก็ขยับหาองศาเพียงนิดแล้วกดปุ่มชัตเตอร์ ซึ่งในจังหวะเดียวกันก็มีใครคนหนึ่งเดินเข้ามายืนนาบด้านหลังในระยะประชิด

ถิงถิงชะงักแต่ไม่ทัน เมื่อนิ้วของเธอกดปุ่มถ่ายภาพนั้นไปแล้ว ก่อนจะหันกลับไปมองให้ชัดว่าเป็นใครที่เสียมารยาท

“เหม่ย...หลิน...” เธอเอ่ยชื่อของคนที่เสียมารยาทนั้นผ่านริมฝีปาก ดวงตาสองคู่สบกัน

ตายล่ะ... เธอได้ภาพคู่กับหยางเหม่ยหลินสะงั้น! ถิงถิงอุทานในใจเมื่อทุกอย่างเกิดขึ้นเร็ว จนลืมลบภาพที่ไม่ได้ตั้งใจนั้นทิ้ง

เพราะสิ่งที่น่าตกใจไปกว่านั้น คือเธอไม่คิดว่าจะได้เจอเหม่ยหลินเร็วแบบนี้...

“คุณถิงถิงพักที่ไหนหรือคะ...” เสียงนุ่มเรียบเอ่ยถาม โดยใบหน้านั้นดูไม่ตื่นเต้นหรือยิ้มดีใจกับการเจอคนบ้านเดียวกันเลยสักนิด

เหอะ! แล้วเธอจะไปหวัง ให้ผู้หญิงคนที่แข็งกระด้างและสีหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึก เหมือนหุ่นยนต์ ให้มารู้สึกดีกับตัวเองทำไม! ถิงถิงค่อนขอดตัวเองในใจ

เถอะ! เมื่อไม่มีการทักทายหรือแสดงอาการดีใจเธอก็เชิดหน้าใส่

“น่าจะบอกกล่าวกันหน่อยก็ดีนะคะ” คนหน้าฉาบเรียบถามต่อ

เหมือนถูกตำหนิ ถิงถิงหน้างอ แต่เพราะคำถามที่ถามออกมามันสำคัญต่อการใช้ชีวิตของคนตระกูลหยาง ที่ทุกคนต่างใส่ใจและคำนึงถึงความปลอดภัยที่ต้องมาก่อนเสมอ หากแต่หญิงสาวในชุดมินิเดรสกลับไม่คิดเช่นนั้น

เธอไม่ชอบการที่มีคนล้อมหน้าล้อมหลัง ไม่ชอบที่ทุกการกระทำของเธอต้องอยู่ในสายตาของคนนับสิบ!

“ว่าไงคะ คุณถิงถิง”

น้ำเสียงและสีหน้าของคนระดับผู้บริหารถามสีหน้าจริงจังอีกครั้ง หากแต่ถิงถิงยิ้มเยาะออกมา เก็บมือถือเข้ากระเป๋า ยกมือขึ้นกอดอก

“ต้องรายงานด้วยเหรอคะ”

ครานี้ใบหน้าที่เคยฉาบเรียบของเหม่ยหลินยกยิ้ม เพราะเริ่มสนุกกับคนอวดเก่ง ไม่แคร์ใคร แต่รู้จักเอาตัวรอดมาได้ “หากไม่คิดว่าก้าวก่าย พี่คงให้คนของพี่จัดการโดยพละการก็ได้”

เหม่ยหลินยังใช้คำว่า ‘พี่’ แทนตัวเองเสมอ

มุมปากยกสูงเพียงนิด สองแขนยังกอดอก มองคนที่อายุห่างกันด้วยสายตาเยาะหยันและรู้ทัน

“เถอะ เก่งอยู่แล้วนี่ แล้วทำไมไม่ทำล่ะคะ”

“ก็อยากให้เต็มใจมากกว่า ว่าไงล่ะบอกได้หรือยังว่าพักที่ไหนพี่จะได้ให้คนไปเอากระเป๋ากลับมาพักที่โรงแรมของเรา”

เราไหน... มันของเธอต่างหาก! ถิงถิงเลือกประชดอยู่ในใจ

เจ้าของดวงตาสีนิลถามซ้ำด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ราวกับว่าที่เธอปรากฏตัวอยู่ตรงนี้ไม่ใช่เรื่องแปลก หรือน่าตกใจแต่อย่างใด

...หรือเหม่ยหลินรู้อยู่แล้ว ว่าเธอเดินทางมาถึงเมืองไทย? “โรงแรมสิ”แล้วถอนหายใจทิ้ง

“โรงแรมในเครือหยางหลง?”

ทั้งที่รู้คำตอบดีอยู่แล้วแต่เหม่ยหลินก็อยากฟังคำตอบจากปากคนดื้อ

“เหอะ! นี่ขนาดไม่ได้เข้าพักในเครือของคุณลุงหยาง คุณ...เหม่ยหลินยังรู้ไวขนาดนี้...” เพราะไม่ได้ตั้งใจปิดบังเรื่องนี้ แต่คิดแผนไว้ว่า ขอเที่ยวให้ทั่วกรุงเทพฯ และจังหวัดใกล้เคียงให้ทั่วก่อน แล้วค่อยบอกเหม่ยหลินรับรู้ หากแต่มาเมืองไทยไม่ถึงครึ่งวันก็ถูกจับได้เสียก่อน “เก่งเนอะ!”

น้ำเสียงและสีหน้า ฟังดูก็รู้ว่าประชด เพราะผู้หญิงตรงหน้าไม่เคยชื่นชมใคร แม้คนคนนั้นทำดีแค่ไหน หรือจะถูกยกให้เป็นอีโร่ในสายตาใคร ๆ แต่สำหรับคุณหนูถิงถิง  เธอก็ไม่เคยหลุดปากชม!

มุมปากหยักเหยียดกว้าง สายตามองหญิงสาวรุ่นน้องตาเป็นประกาย แล้วเหน็บกลับไป

“รู้ทั้งรู้ว่าซนได้ไม่นาน แล้วยังดื้อดันอยู่อีก”

ทันทีที่ประโยคของเหม่ยหลินจบลง สาวสวยใบหน้าเชิดรั้นก็แยกเขี้ยวใส่เธอทันที “นี่คุณ! คุณกล้าว่าฉันเหรอคะ”

“รู้ตัวก็หัดปรับปรุงเสียหน่อยก็ดี คนอื่นจะได้ไม่ปวดหัว”

การพูดของเหม่ยหลิน ที่ไม่เคยให้ท้ายลูกคุณหนูอย่างถิงถิง ซึ่งต่างจากคนอื่น ๆ ที่คอยประจบประแจงเอาใจ หากแต่คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลหยางไม่เคยให้หน้าใคร ในการแสดงออกทั้งต่อหน้าและลับหลัง นอกจากภรรยาทั้งสามและน้องชายอีกสองคนของมิสเตอร์หยาง ที่เธอให้ความเคารพรัก...

“นี่!”

ถิงถิงเม้มปากแน่นสนิทหน้าตึงด้วยความโมโห หากแต่ยังไม่ทันได้พูดต่อ ก็ถูกขัดขึ้น

“ตามมาค่ะ” เสียงนุ่มหากเต็มไปด้วยอำนาจตัดจบ แล้วหมุนตัวเดินนำออกไป

ถิงถิงกำหมัดแน่น ปากบิดแบะ ซึ่งอาการของเธอทำให้บอดี้การ์ดทั้งหมดรีบก้มหน้าไม่กล้ามองภาพนั้นโดยตรง

หลังจากที่กำหมัดจนเล็บคมจิกลงไปบนผิวบาง ๆ เธอก็เริ่มรู้สึกและคลายฝ่ามือออก...

อารมณ์คุกรุ่นหาย กลายเป็นมุมปากสวยกระตุกอย่างคนมีแผน ตัดสินใจล้วงคีการ์ดออกมา แล้วยื่นให้ลูกน้องของเหม่ยหลินที่ยืนรอรับอย่างรู้หน้าที่

สองคนโค้งคำนับส่วนคนที่เหลือเตรียมพร้อมเสมอ เมื่อคุณหนูที่ไม่มีใครกล้าแม้จะสบตาสาวเท้าออกไป ซึ่งไม่มีใครสัมผัสได้ถึงสายตาของเธอที่มองไปข้างหน้า ด้วยความมาดหมาย...