บทที่ 15

บทที่ 15

สวีเหยียนเช่อมีแววตาอำมหิต มือค่อย ๆ บีบแรงขึ้น “ไอ้เด็กเวร มึงคิดว่าตระกูลสวีของฉันจะไม่มีใครหนุนหลังซีซีแล้วเหรอ?”

เห็นได้ชัดด้วยตาเปล่าว่าหน้าของฉินเซียวแดงเหมือนสีตับหมู สวีเหยียนเช่อจับแขนเขาไว้ พูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว

สวีเหยียนซีที่ยืนอึ้งอยู่ที่เดิมมองประตูที่เปิดอยู่ แล้วหันไปมองพวกเขา เมื่อเห็นใบหน้าฉินเซียวดูผิดปกติ เธอจึงส่งเสียงออกไปว่า “พี่ใหญ่ พี่จะบีบคอเขาให้ตายเลยเหรอคะ?”

สวีเหยียนเช่อถึงใจเย็นลงและปล่อยมือออก ก่อนจะหันหน้ามาหาสวีเหยียนซีด้วยใบหน้าที่อ่อนโยน “ซีซี เธอได้รับบาดเจ็บตรงไหนไหม?”

เธอถอยไปข้างหลัง ไม่ให้เขามีโอกาสได้แตะตัว

ฉินเซียวที่ยืนชิดกำแพงด้านหลังโกรธอย่างสุดขีด พูดว่า “พี่ใหญ่ นี่มันเรื่องของผัวเมีย พี่ไม่ควรมายุ่งนะ?”

“เรื่องของผัวเมีย?” คำพูดไม่กี่คำในชั่วพริบตาเดียวทำให้สวีเหยียนเช่อไม่สบายใจ “มึงมาปั่นหัวน้องสาวกูทั้งสองคน ในฐานะพี่ชายคนโต กูไม่ยุ่งไม่ได้?”

ฉินเซียวขบฟันแน่น

“ซีซีจะหย่ากับมึง ถ้ามึงกล้าปฏิเสธล่ะก็ กูจะทำให้มึงเสียของที่มึงรักที่สุดไป มึงเชื่อไหม?” สวีเหยียนเช่อข่มขู่เขา

ฉินเซียวกำมือแน่นก่อนพูดว่า “หยุดเอาคำพูดแบบนี้มาข่มขู่ผม”

“งั้นเหรอ?” สวีเหยียนเช่อยกมุมปากขึ้น จู่ ๆ ก็หมุนตัวไป “ซีซี”

ดูจากสถานการณ์ ฉินเซียวสังหรณ์ใจไม่ดี หลุดปากออกไปว่า “ที่รัก คุณอย่าฟังที่เขาพูดจาเหลวไหล!”

ดูท่าทางของพวกเขาที่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย สวีเหยียนซีก็รู้ทันทีว่ามีพิรุธบางอย่าง เธอยิ้มเยาะ แล้วไม่ได้พูดอะไร ก่อนออกไปจากที่นั่นทันที

สวีเหยียนเช่อกับฉินเซียวแปลกใจพร้อมกัน

“ที่รัก รอผมด้วย”

สวีเหยียนเช่อคว้าคอเสื้อเขากะทันหัน ดันเขาไปติดผนัง แขนวางพาดคอเขา ท่าทีเย็นยะเยือกพร้อมกล่าวว่า “มึงเลือกหนิงหนิงแล้ว”

“ผมเปล่า!” ฉินเซียวตอบอย่างเอาชนะ “ผมจะไปหาภรรยาผม!”

“งั้นเหรอ?” สวีเหยียนเช่อเย้ยหยันด้วยความเย็นชา “แล้วมึงรับปากอะไรพ่อกูไว้?”

“…”

“เห็นแก่ที่นายยังต้องเป็นน้องเขยฉัน ฉันจะอดทนพูดกับนายสักหน่อย หย่ากับซีซีซะดีดี” สวีเหยียนเช่อพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ

ฉินเซียวก็ใจเย็นทันที ยิ้มเยาะก่อนพูดว่า “พี่อยากให้ผมกับเสี่ยวซีหย่ากัน หลังจากนั้นพี่ก็จะได้เสี่ยวซีไปใช่ไหม? สวีเหยียนเช่อ เสี่ยวซีเห็นพี่เป็นพี่ชายมาโดยตลอด พี่กลับมีความคิดอื่นซ่อนไว้ พี่ไม่กลัวเธอจะรังเกียจสะอิดสะเอียนเหรอครับ?”

สวีเหยียนเช่อหรี่ตาลงก่อนเอ่ยว่า “นายไม่ต้องมายุ่ง นายแค่ต้องหย่ากับเสี่ยวซีซะดีดี แล้วไปอยู่กับหนิงหนิงก็พอ”

“ฝันไปเถอะ ผมกับเสี่ยวซีก็แค่ทะเลาะกันชั่วคราว พวกเราต่างให้คำมั่นสัญญากันแล้วว่าจะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต!”

สวีเหยียนเช่อยิ้มอย่างเย็นยะเยือก ก่อนจะต่อยเขาไปหนึ่งหมัด

ฉินเซียวล้มลงไปข้างขาเขา เขามองลงมาอย่างเย่อหยิ่ง “งั้นกูจะรอดูว่ามึงจะมีปัญญาอยู่กับเธอไปตลอดชีวิตจริงรึเปล่า”

-

ณ ร้านขายดอกไม้ของโหยวฉี

เมื่อสวีเหยียนซีมาถึงก็หมดพลังงาน ล้มนอนลงบนโซฟาของห้องทำงาน

โหยวฉีรู้ว่าเธอยังไม่ได้ทานข้าว จึงดึงให้เธอลุกขึ้นมา ทานอาหารลดไขมันด้วยกัน

“คุยแล้วเหรอ?”

“อืม”

“ล้มเหลวเหรอ?”

“อืม”

เปลือกตาของโหยวฉีกระตุกสองครั้ง เกิดความคิดบางอย่างที่ไม่อยากยอมรับ ก่อนถามว่า “เขาไม่ยอมหย่าใช่ไหม?”

“อืม”

“เชี่ย!” โหยวฉีเกือบจะโยนตะเกียบทิ้ง “เขาคิดว่าตัวเองเป็นคุณชายตระกูลใหญ่จริง ๆ รึไง อยากจะได้ทั้งสองคน ไม่กลัวเอาจนหมดแรงตายก่อนเลยรึไง!”

“…” สำหรับคำพูดที่น่าตกใจและหยาบโลนของเธอ สวีเหยียนซีชินจนเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว ในบางครั้งก็รู้สึกว่าทนฟังไม่ได้ “ฉินเซียวไม่ปล่อยฉันไป พี่ใหญ่ก็เปิดประตูเข้ามา”

“เชี่ย?!” ดวงตาของโหยวฉีเบิกกว้าง หลังจากช็อกไปสองวินาที ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างแปลก ๆ “เดี๋ยวนะ เขาเปิดประตูเข้ามา? ไม่ใช่เธอที่เปิดประตูเหรอ?”

“เขาเปิดเข้ามา”

“เชี่ยเชี่ย? ทำไมเขารู้รหัสคอนโดเธอ?!”

จุดนี้เป็นจุดที่สวีเหยียนซีรู้สึกว่าน่ากลัวขึ้นมา แม้คอนโดนั้นคนในตระกูลสวีจะเข้าออกได้อย่างอิสระ แต่รหัสมีเพียงแค่เธอและฉินเซียวที่รู้ ส่วนสวีเหยียนเช่อรู้ได้อย่างไร เธอไม่รู้เลย