บทที่ 31

บทที่ 31

สวีหว่านหนิงรู้สึกได้ว่าสายตาของสวีเหยียนซีที่มองมาทางเธอในตอนท้ายนั้นราวกับว่ากำลังด่าเธอว่าโง่ นั้นจึงทำให้ใบหน้าของสวีหว่านหนิงบิดเบี้ยวจากเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

และในวินาทีต่อมา สวีเหยียนซีหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา พร้อมกับเปิดรูปภาพพลางพูดไปด้วยว่า “พ่อคะ แม่คะ ลุงฉินคะ ป้าฉินคะ ตั้งแต่วันที่ฉันจดทะเบียนสมรสกับฉินเซียว สวีหว่านหนิงก็ส่งทั้งรูปภาพและวิดิโอต่าง ๆ เกี่ยวกับความสัมพันธ์ลับ ๆ ของพวกเขามาให้หนูอยู่เป็นประจำ พูดตามตรง ส่วนตัวไม่คิดว่าวิธีนี้จะทำให้ดูฉลาดเหนือชั้นตรงไหน มีแต่กลับจะทำให้รู้สึกรังเกียจด้วยซ้ำ”

“มันเหมือนกับ... เมียน้อยที่กำลังยั่วยุภรรยาหลวงมากกว่า”

ไม่มีใครเห็นลูกสาวของตัวเองถูกเรียกว่าเมียน้อยแล้วจะรู้สึกดีทั้งนั้น

แม่สวีโกรธจัดขึ้นมาทันที “สวีเหยียนซี หยุดพูดจาเหลวไหลนะ! ฉันเข้าใจดีว่าในใจเธอคงรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่นักหรอก แต่ทำไมต้องใส่ร้ายป้ายสีหนิงหนิงถึงขนาดนี้ด้วย! อย่าลืมสิว่าบ้านตระกูลสวีของเราคือคนที่เลี้ยงดูเธอจนโตขนาดนี้ มันตั้งกี่ปี กล้าดียังไง!”

“หุบปาก!” สวีกั๋วหมิงตะคอกขึ้นเพื่อหยุดเธอ ขืนเธอยังคงพูดจาไม่ดีแบบนี้ต่อไปอีก จะไม่ยิ่งทำให้คนนอกหัวเราะดูถูกเหรอ

แต่ในความจริงแล้ว สองสามีภรรยาตระกูลฉินได้แสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาแล้วตั้งแต่คำพูดสุดท้ายของแม่สวี

เมื่อแม่สวีเห็นสามีตนยังคงมีท่าทางเข้าข้างสวีเหยียนซีก็เกิดความไม่พอใจ แต่ความโกรธในใจลดลงมามากจากเมื่อครู่ “คุณไม่ได้ยินเมื่อกี้เหรอว่าเธอจะใช้รูปภาพมาใส่ร้ายหนิงหนิง?”

“เอารูปภาพมาใส่ร้าย? แม่คะ ลุงฉินกับป้าฉินรวมถึงทุกคนยังนั่งอยู่ตรงนี้นะคะ หนูกับฉินเซียวเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายมานานแล้ว ถ้าจะบอกว่าพวกเขาแค่พลาดพลั้งนอนด้วยกัน แล้วจะไม่นับว่าเป็นการนอกใจขณะสมรสเหรอคะ? สวีหว่านหนิงไม่ใช่เมียน้อยเหรอคะ?” สวีเหยียนซีพูดพลางเหมือนจะหัวเราะ

และแน่นอนว่าประธานฉินไม่อยากยอมรับว่าลูกชายของตนทำเรื่องเลวทรามแบบนั้น แต่ ณ ตอนนั้นเขาก็ควรพูดเข้าข้างสวีเหยียนซีบ้างสักหน่อย

“คุณนายสวี นี่คือการนอกใจจริง ๆ ตอนนี้อย่าแก้ตัวให้เจ้าเด็กสองคนนี้เลยครับ ไม่เช่นนั้นแล้วพวกเราจะมาที่นี่ทำไมกัน?”

แม่สวีที่ได้แต่ยืนเงียบ แต่ภายในใจกลับร้อนรุ่มด้วยความโมโห

สวีกั๋วหมิงจ้องมองลูกสาวที่แสนโง่เง่าของตนเองด้วยสายตาโกรธเคือง แม้แต่เขาเองก็ไม่คิดเลยว่าเธอจะข่มอารมณ์ของตัวเองไว้ไม่ได้ และส่งรูปภาพยั่วยุพวกนั้นให้สวีเหยียนซี

สวีหว่านหนิงกัดฟันแน่น เธอแค่อยากใช้รูปภาพพวกนั้นยั่วยุให้สวีเหยียนซีเป็นฝ่ายเอ่ยปากขอหย่าก็เท่านั้นเอง

ใครจะไปคิดว่า...

และในตอนนั้นเอง ฉินเซียวใช้จังหวะนั้นผลักเธอออกไป และความโมโหก็ทวีคูณกว่าเมื่อครู่ “เป็นบ้าหรือไง! ส่งรูปภาพน่ารังเกียจแบบนั้นให้เสี่ยวซีทำไม!”

สวีหว่านหนิงที่ถูกผลักจนล้มลงกองกับพื้นเริ่มแสดงสีหน้าท่าทางน้อยใจออกมา “พี่ฉินเซียว พี่ทำแบบนี้กับฉันได้ยังไงกัน ฉันก็แค่อยากให้ความรักของพวกเราสมหวังก็เท่านั้น”

“ไม่ว่าฉันกับเสี่ยวซีจะลงเอยกันยังไง ก็ไม่มีวันถึงตาคนอย่างเธอเป็นภรรยาของฉันหรอก! และที่สำคัญอีกอย่างหนึ่ง การแต่งงานครั้งนี้ ฉันไม่เคยบอกว่าจะหย่า!”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น สองสามีตระกูลสวีก็หน้าซีดเผือดราวกับวิญญาณออกจากร่าง ส่วนสองสามีภรรยาตระกูลฉินเองก็อับอายจนทนมองภาพเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้าต่อไม่ไหว

สวีเหยียนซีเก็บโทรศัพท์กลับเข้ากระเป๋าอย่างใจเย็น

สวีหว่านหนิงเริ่มกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งขึ้นอีกครั้ง “พ่อแม่ของพวกเราก็นั่งอยู่ตรงนี้ สวีเหยียนซีเองก็รู้แล้วว่าพวกเราเคยขึ้นเตียงด้วยกัน พี่ยังบอกว่าจะไม่หย่าอีกเหรอคะ? แล้วฉันเป็นตัวอะไร? อีกอย่างหนึ่ง พี่เอาอะไรมามั่นใจว่าสวีเหยียนซียังอยากจะอยู่กับพี่?!”

ฉินเซียวพูดขึ้นอย่างใจเย็นขีดสุด “นั่นมันเป็นเรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับเธอ”

“ไม่จริง! พี่จะทิ้งฉันไม่ได้! ถ้าพี่ทิ้งฉัน ฉันจะตายให้พี่ดู!” พูดจบ สวีหว่านหนิงก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับทุบแก้วชาตรงหน้าจนแตกกระจายเป็นเสี่ยง ๆ จากนั้นหยิบเศษแก้วขึ้นมาจ่อที่คอของตัวเองอย่างรวดเร็ว

เธอออกแรงเพียงเล็กน้อย ก็มีหยดเลือดสีแดงไหลออกมาจากลำคอของเธอ

ทันใดนั้น บรรยากาศในห้องรับแขกแห่งนี้ก็วุ่นวายโกลาหลขึ้นมา

บริเวณศีรษะและมือขวาของสวีหว่านหนิงมีผ้าพันแผลอยู่ ร่องรอยบาดแผลที่เกิดขึ้นจริงยังคงเผยให้เห็น การกระทำของเธอในครั้งนี้จึงทำให้ทุกคนตกใจเป็นอย่างมาก

มีเพียงสวีเหยียนซีกับฉินเซียวที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม

สวีเหยียนซีกำลังดูละคร ส่วนฉินเซียวกำลังจ้องมองสวีหว่านหนิงที่กำลังคิดฆ่าตัวตายด้วยสายตาเย็นชา ไม่ว่าเธอจะฆ่าตัวตายจริง ๆ หรือแค่แกล้งเล่นละครตบตาก็ตาม

แม่สวีใกล้จะสติแตกแล้ว “ไม่นะ หนิงหนิง ลูกทำร้ายตัวเองแบบนี้ไม่ได้อีกแล้วนะ ถ้าลูกต้องเจ็บอีก มันก็ไม่ต่างอะไรกับการฆ่าแม่ทางอ้อมหรอกเหรอ!”