บทที่ 37

บทที่ 37

ชายหนุ่มสวมเสื้อโค้ทยาวสีเทาเข้ม ระหว่างที่เดินลงมา ชายเสื้อพลิ้วเบา ๆ เผยให้เห็นเอวเรียวบางของเขาพอดี ด้านในเป็นเสื้อเชิ้ตสีอ่อนที่ปลดกระดุมออกสองเม็ด เผยให้เห็นกล้ามหน้าอกราง ๆ

เรียกได้ว่า... เดินไปทางไหนก็ปล่อยเสน่ห์กระแทกตากันเลยทีเดียว

จ้าวจวิ้นโจวเดินมาหยุดตรงหน้าเธอ ก่อนกลิ่นหอมจาง ๆ ของน้ำหอมจะลอยเข้าจมูก

…ใช่แล้ว กลิ่นนี้เอง ตอนเธอเจอเขาครั้งแรกก็เคยได้กลิ่นนี้มาแล้ว

มันเบาบาง ต้องเข้าใกล้มากถึงจะได้กลิ่น

พอรู้สึกถึงสายตาคมลึกที่จ้องมองมา สวีเหยียนซีรีบเก็บอาการอย่างแนบเนียน พลางเอ่ยเสียงสุภาพ “สวัสดีตอนเช้าค่ะ ท่านประธานจ้าว”

จ้าวจวิ้นโจวจ้องสำรวจดวงตาของเธอแล้วพูดขึ้นว่า “ดีแล้ว ตาไม่บวม”

คำพูดนั้นทำให้สวีเหยียนซีถึงกับงง ทำไมตาของเธอต้องบวมด้วย?

“ไปเถอะ ไปสนามบิน” เขาขึ้นรถแล้ว ขณะที่ฟางห่าวช่วยยกกระเป๋าเดินทางของเธอไปเก็บในท้ายรถ

ลุงโจวอาศัยจังหวะนั้นกระซิบพูดเรื่องที่เมื่อกี้ยังพูดไม่ทันจบกับเธอว่า “เมื่อกี้นายท่านเพิ่งรับโทรศัพท์และน่าจะเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยน่าพอใจนัก ตอนแรกผมยังกลัวว่านายท่านจะหงุดหงิดจนยกเลิกการเดินทางไปทำงาน แต่ดูแล้วก็คงไม่มีอะไรแล้วล่ะครับ แล้วเจอกันครับคุณสวี”

“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” สวีเหยียนซีพยักหน้ารับ “แล้วเจอกันค่ะลุงโจว”

เธอกำลังก้มตัวเข้าไปนั่งเบาะหลัง มองแวบเดียวก็เห็นเสี้ยวหน้าคมลึกของเขา สันจมูกโด่งชัดเจน ทว่าพริบตาต่อมา จ้าวจวิ้นโจวก็เก็บสีหน้าเคร่งเครียดไว้มิดชิด จนมองอีกครั้งก็ไม่เห็นอะไรแล้ว

รถแล่นตรงไปยังสนามบิน

ภายในรถเงียบสงัด แต่โทรศัพท์ของทั้งคู่กลับดังไม่หยุด ไม่ใช่ของเขาก็ดัง ก็ของเธอดัง บางทียังดังพร้อมกันอีก ทั้งสองเลยหันไปมองหน้ากันด้วยสีหน้ารำคาญเหมือนกัน แล้วต่างฝ่ายต่างก็กดปิดเสียง

ในที่สุดก็ได้เงียบสงบเสียที

จ้าวจวิ้นโจวค้ำคาง เอียงศีรษะมองเธอพลางถามว่า “สายจากตระกูลสวีเหรอ?”

“ค่ะ”

“คงอยากถามคุณว่าหมอนั่นบินไปประเทศไหน” จ้าวจวิ้นโจวถามลองเชิง “อยากให้ผมบอกไหม?”

สวีเหยียนซีอ่านความคิดของเขาออกอยู่แล้ว จึงตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ “ฉันจะรู้ไปทำไมว่าเขาบินไปประเทศไหน”

ความไม่สนใจของเธอทำให้จ้าวจวิ้นโจวรู้สึกพอใจมาก แต่เขาก็ยังไม่วายพูดแหย่ว่า “ถ้าเขาไม่กลับมาภายในหนึ่งเดือน ข้อตกลงการหย่าก็จะเป็นโมฆะนะ”

“มีคนที่รีบร้อนยิ่งกว่าฉันนะ”

เมื่อคืน ตอนสวีเหยียนซีรู้ข่าวว่าฉินเซียวบินออกนอกประเทศ เธอก็เคยสะเทือนใจอยู่พักหนึ่ง แต่หลังจากคิดทบทวนแล้ว ก็เข้าใจว่ามันไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องเดือดร้อน เพราะไม่ว่าตระกูลสวีหรือตระกูลฉินก็จะต้องตามตัวลากเขากลับมาไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม

การหย่าครั้งนี้… ไม่ว่าใครก็ต่างรีบร้อนจะให้มันจบ มากกว่าเจ้าตัวอย่างเธอเสียอีก

-

ในขณะเดียวกัน ที่ร้านดอกไม้ของโหยวฉี

หลังจากโหยวฉีสั่งงานพนักงานเสร็จ เสียงกระดิ่งที่หน้าประตูก็ดังขึ้น บ่งบอกว่ามีลูกค้าเข้ามา

เธอเงยหน้าขึ้น เตรียมจะกล่าว “ยินดีต้อนรับ” แต่พอเห็นว่าเป็นใคร รอยยิ้มบนใบหน้าก็จางหายไปทันที ทว่าปากก็ยังคงเอ่ยอย่างสุภาพว่า “พี่ใหญ่สวี มาซื้อดอกไม้แต่เช้าเลยนะคะ?”

เพียงคำเรียกนั้นก็ทำให้โหยวฉีรู้สึกคลื่นไส้แล้ว

สวีเหยียนเช่อมีสีหน้าเคร่งขรึม สายตากวาดมองรอบร้าน แต่ไม่พบคนที่เขาต้องการเห็น จึงถามเสียงเข้มว่า “ซีซีล่ะ? เธอไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอ?”

โหยวฉีกะพริบตาปริบ ๆ อย่างงง ๆ “ไม่อยู่นะคะ ถ้าพี่ใหญ่มาตามหาซีเอ๋อร์ ก็ไม่ควรจะมาตามหาที่นี่นะคะ”

เมื่อเห็นดังนั้น สีหน้าของสวีเหยียนเช่อยิ่งหมองลง “โหยวฉี เธอไม่ต้องมาเฉไฉเลย เมื่อคืนซีซีออกจากบ้านตระกูลสวี เธอก็อยู่ข้างนอกคอยรับ เธอสองคนออกไปด้วยกัน”

“…” ในใจโหยวฉีอยากจะด่าออกมาว่า ไอ้โรคจิต! แต่ใบหน้าก็ยังคงยิ้มอย่างสุภาพอยู่ “ใช่ค่ะ เมื่อคืนซีเอ๋อร์ออกมาพร้อมฉัน แต่เธอแค่ส่งฉันกลับบ้านเท่านั้นเอง เพราะฉะนั้น ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธออยู่ที่ไหน”

เรื่องนี้สวีเหยียนเช่อก็สืบมาแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังหาตัวสวีเหยียนซีไม่เจอ ราวกับเธอหายไปในอากาศ

เมื่อคืนเกิดเรื่องใหญ่โต แต่บ่ายนั้นเขาถูกพ่อสั่งให้ไปจัดการธุระต่างเมือง กว่าจะกลับมาได้ ทุกอย่างก็สายไปแล้ว

เขารู้ดีว่าซีซีต้องรับกับเรื่องพวกนั้นไม่ได้ แต่ปัญหาคือ เขาหาเธอไม่เจอ

เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ขมวดคิ้วพลางเอ่ยเสียงทุ้ม “ถ้าซีซีมาหาเธอ ฝากเธอโทรบอกฉันทีนะ”