ปรารถนาดี

ปัทมาเก็บใบเตยได้เกือบเต็มตะกร้าใบแรก และเริ่มเก็บตะกร้าที่สอง จากนั้นจะเก็บฟักทอง และดอกอัญชัญ ถึงจะมีย่าและแม่คอยมองอยู่บนบ้าน แต่เธอก็ไม่ไว้ใจ ยิ่งเข้าไปใกล้คลองยิ่งอันตราย นี่ถ้ามีใครพายเรือมาขึ้นทางนี้ แล้วแอบเข้าหลังบ้านย่า คนในบ้านจะไม่มีใครรู้เลย กำลังคิดอะไรเพลินๆ หญิงสาวได้ยินเหมือนใครเรียกชื่อเธอ

“ปัทมา ปัทมา อยู่ตรงไหน พี่เองนะครับ โยธิน ไม่ต้องตกใจ”

“พี่โยธิน มายังไงคะเนี้ย เจอย่ากับแม่แล้วเหรอคะ”

“ครับเจอแล้ว พี่ขออนุญาตย่ากับแม่ลงมาหาปัทมา “

“เห็นว่าจะมาพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอคะ ทำไมมาเร็วจัง”

“พี่ตั้งใจมาที่นี่ ทำไมไม่เล่าให้ฟังบ้าง หรือโทรเร่งก็ได้ พี่จะได้รีบมาทำให้ อันตรายมากรู้ไหม ย่ากับแม่เล่าให้ฟังหมดแล้วเรื่องนายราวีนั่น”

“ก็......ปัทเกรงใจค่ะ เห็นพี่ภาบอกว่าพี่โยธินงานเยอะ”

“เยอะยังไงพี่ก็ต้องมาทำให้ก่อน มันอันตรายมากเลยรู้ไหม ทีหลังมีอะไรโทรหาพี่ก่อนเลยนะ ไลน์หรืออะไรก็ได้ โทรศัพท์อยู่กับพี่ตลอดเวลา”

“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”

“พาพี่ไปดูแนวคลองกับสวนผักก่อนได้ไหม แล้วเดี๋ยวพี่มาช่วยเก็บ”

“ได้ค่ะ ตามมาเลย”

ชายหนุ่มเดินตามหลังหญิงสาวไป เขาคิดว่าบริเวณนี้น่ากลัวมาก สมัยก่อนอาจไม่มีอะไร แต่สมัยนี้อะไรก็ไว้ใจไม่ได้ทั้งนั้น คลองหลังบ้านกว้างมาก มีแนวกันน้ำของเก่าทำไว้ ฝั่งตรงข้ามมีผักบุ้งและผักตบชะวาขึ้นเต็มไปหมด เขาคิดว่าแถวนี้ยังไงก็ต้องทำกำแพงกั้นเขตแดน ถ้าจะต้องเก็บผักและดอกไม้อยู่บ่อยๆ แบบนี้ ยังไงในสวนต้องติดไฟและกล้อง เขาวาดแบบในกระดาษขาวที่เตรียมมาคร่าวๆ

“เรียบร้อยแล้วครับ ไปเก็บใบเตยต่อเถอะ”

“เดี๋ยวปัทเก็บเองก็ได้ค่ะ เผื่อพี่โยธินมีธุระ”

“ไม่มีครับ พี่ตั้งใจมาที่นี่ ช่วยกันจะได้ขึ้นบ้านเร็วๆ แดดเริ่มร้อนแล้ว”

“เอางั้นเหรอคะ”

“ใช้ไง มาครับ ตัดแบบไหนยังไง “

ปัทมาแนะนำโยธิน เขาทำตามได้อย่างได้รวดเร็ว สองคนช่วยกันไม่นานก็เสร็จเรียบร้อย โยธินถือตะกร้าใบใหญ่ ให้ปัทมาถือใบเล็ก

“ตรงไหนครับที่ผู้ชายคนนั้นมายืนรอ” โยธินวางตะกร้าผักเมื่อขึ้นมายืนบนที่สูงกว่าสวน

“ตรงนั้นค่ะ เห็นไหมคะว่าตรงมีต้นเต้าร้างบังอยู่ พอปัทโผล่ออกมาจากสวน เงยหน้ามาก็เจอพี่ราวียืนอยู่ตรงหน้า”

“อันตรายมากเลยนะ” โยธินเดินวนไปมา คำนวณโน้นนี่นั่น ขีดเขียนลงในกระดาษ คิดย้อนหลังไปแล้วน่าใจหายมาก

เสร็จแล้วใช่ไหมคะ ขึ้นบ้านดีกว่าแดดร้อนมาก” ปัทมาปาดเหงื่อที่ไหลลงมาตามแก้ม แดดที่ร้อนยิ่งทำให้ผิวที่ขาวผ่องอยู่ กลายเป็นสีชมพู ทำให้คนข้างๆ แอบมองอยู่บ่อยๆ

ช่วงที่เขาคุยกับย่ากุล และน้าประภาพรอยู่บนบ้าน เขาเห็นย่ากับน้าคอยมองลงมาที่สวนตลอดเวลา คงเป็นห่วงหลานสาว เขาเผลอคิดไปว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับปัทมา สองคนจะลงไปช่วยหลานทันไหม ถึงจะมองเห็นไกลก็เถอะ เขาคิดไปไกลว่าทั้งสองคนจะมีสติพอที่จะโทรเรียกตำรวจหรือเปล่า

“มาแล้วค่ะย่า แม่ วันนี้เตยงามมาก ฟักทองก็สวยน่าจะมันมาก อยากกินแกงบวดฟักทองเลยค่ะแม่ สังขยาก็อยากกิน “ปัทมาวางตะกร้าได้ก็ยกฟักทองให้ย่ากับแม่ดู

“อยากกินเหรอลูก งั้นเดี๋ยวย่าทำให้กินก่อนก็ได้ พรุ่งนี้จะได้ใส่บาตรพระด้วย”

“ดีจังเลยค่ะย่า งั้นเดี๋ยวปัทปอกเปลือกแล้วก็หั่นให้นะคะ”

“ไม่รีบหรอกลูก คุยเรื่องงานกับพี่เขาให้เสร็จก่อน เอาให้เคลียร์นะ จะได้ไม่ต้องแก้ตามหลัง เรื่องแบบร้านย่ากับแม่ไม่มีปัญหา แล้วแต่หนูปัทเลย”

“ค่ะย่า”

“เดี๋ยวอยู่กินข้าวกลางวันด้วยกันนะพ่อโยธิน"

“ครับย่า ขอบคุณมากครับ”

ย่ากุลขอตัวไปเอนหลัง แม่ขอตัวไปทำกับข้าว เหลือเพียงโยธินกับปัทมาที่ยังนั่งอยู่ที่ระเบียงบ้าน หญิงสาวยกเขียงและมีดมามาวางตรงข้ามโยธิน เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ เธอนั่งที่พื้นและเริ่มปอกฟักทองเอาไว้ให้ย่าทำสังขยา และหั่นเอาไว้ทำบวดฟักทอง

“เห็นว่าน้องชายจะมาใช่ไหม เมื่อไหร่ครับ”

“ยังไม่แน่ค่ะ ว่าพรุ่งนี้หรือมะรืน แต่จริงๆ เรารอน้องมาหลายวันแล้วค่ะ”

“พี่ว่ามาเร็วก็ดีนะ อันตรายไม่น่าไว้ใจเลย”

“ค่ะ เดี๋ยวงั้นเดี๋ยวคืนนี้ ปัทจะโทรหาน้อง เร่งให้รีบกลับบ้านเลยดีกว่า”

“ขอเบอร์น้องให้พี่ด้วยนะ เผื่อต้องได้พูดคุยกัน แล้วนี่ปัทจะไปกรุงเทพฯเมื่อไหร่ ผู้ชายคนนั้นรู้ไหมว่าบ้านที่กรุงเทพฯอยู่ตรงไหน”

“นี่ย่ากับแม่เล่าให้พี่โยฟังหมดแล้วเหรอคะ ว่าจะปิดเป็นความลับซะหน่อย” ปัทมาบ่นพึมพำเบาๆ

“ครับ กับคนอื่นเป็นความลับได้ แต่กับพี่ไม่ต้องปิดหรอก ปัทมีปัญหาอะไรก็คุยได้เลย “

“ขอบคุณมากนะคะ ปัทคิดว่า พอน้องกลับมาอยู่บ้าน แล้วพี่เริ่มลงมือทำงาน ปัทก็จะเข้ากรุงเทพฯเลยค่ะ บ้านที่กรุงเทพฯมีอุปกรณ์ตัดผ้าครบชุดแค่ขนผ้าไป ตั้งใจว่าจะเอาผ้าไปตัดที่โน้น ตัดเสร็จก็จะส่งพัสดุมาให้คุณป้ากับพี่เยาวภา ไว้พี่โยทำร้านเสร็จค่อยกลับมา หรือถ้าน้องยังไม่ได้งานสักที ถ้าเขาชอบทำร้าน ก็จะให้เขาทำต่อจนกว่าเขาจะเบื่อ”

“ทำไม แล้วปัทจะไม่กลับมาอยู่ที่นี่แล้วเหรอ”

“กลับมาค่ะ แต่ว่าช่วงนี้วุ่นวายหลายอย่าง ไม่อยากให้ย่ากับแม่ห่วงค่ะ”

“แล้วอยู่กรุงเทพฯไม่น่าห่วงกว่าเหรอ อยู่คนเดียวด้วยใช่ไหม”

หญิงสาวนิ่งไป จริงอย่างที่เขาพูด บ้านกรุงเทพฯเธออยู่คนเดียว แต่ที่นี่มีทั้งย่าแม่ และน้องชาย แต่ยังไงเธอก็ต้องไปเรียนทำกาแฟและเรียนตัดผ้าเพิ่ม”

“ถ้าแค่หนีความวุ่นวาย จากพวกผู้ชายพี่ว่าอยู่ที่นี่ดีแล้ว ย่ากับแม่ก็ไม่ห่วง อย่างน้อยร้านเสร็จก็ไม่ต้องเดินทางไปตลาด เดี๋ยวพี่ก็ทำรั้ว ทำเหล็กดัด ติดกล้องวงจรปิด ติดไฟเพิ่ม ทุกอย่างก็ปลอดภัย หรือมีเหตุผลอื่น”

“ปัทจะไปเรียนทำกาแฟเพิ่มค่ะ แล้วก็เรียนตัดผ้าเพิ่มด้วย”

“แต่ละอย่างต้องใช้เวลาเรียนนานไหม”

“ไม่แน่ใจค่ะ ปัทยังไม่ได้ศึกษา แต่คิดว่าอย่างน้อยก็น่าจะประมาณสักหนึ่งหรือสองเดือนค่ะ”

“งานพี่ถ้าทำจริงๆ ก็ประมาณนั้น งั้นร้านก็อย่าเพิ่งเอาไว้ทีหลัง ทำรั้วรอบสวน รั้วบ้านย่า บ้านปัท เสริมเหล็กดัด ติดกล้องวงจรปิด เสร็จงานพวกนี้แล้วค่อยมาสร้างร้าน หรือปัทว่ายังไง”

“ค่ะตามที่พี่พูดมาเลย”

“ปัทมามีที่ให้พี่นั่งทำงานไหม พี่จะได้ทำเลย”

“ไปทำที่ห้องทำงานบ้านปัทก็ได้ค่ะ อาจมีฝุ่นหน่อยยังไม่ได้ทำความสะอาด แล้วเดี๋ยวเที่ยงมากินข้าวที่นี่นะคะ”

“ครับ”

โยธินไปแล้วปัทมาตั้งใจปอกฟักทอง เสร็จแล้วไปล้างใบเตย ต้องใช้เวลานานย่ากับแม่เน้นความสะอาด ดีที่ไม่ต้องปอกมะพร้าวเอง เพราะซื้อแบบสำเร็จมาจากตลาดแล้ว งานปอกมะพร้าวเป็นอย่างเดียวที่เธอไม่อยากทำ

โยธินอยู่ในห้องทำงานของปัทมา นอกจากจะมองเห็นด้านหน้าบ้านแล้ว ฝั่งซ้ายมองเห็นคลองและสวนบางส่วน ฝั่งขวามองเห็นบ้านย่าชัดเจน และตรงข้ามกับเขาตอนนี้ก็คือ ปัทมาที่กำลังนั่งทำงานทั้งปอกและหั่นฟักทอง ล้างใบเตย ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงที่ทั้งสาวและสวย หน้าที่การงานที่กรุงเทพฯ กำลังดีอทำงานสบายแต่งตัวสวย แต่ต้องกลับมาอยู่บ้านคอยดูแลย่าและแม่ แถมยังต้องมาทำงานบ้านๆ ที่หลายคนไม่อยากและไม่กล้าทำ คือการเป็นแม่ค้า งานเย็บผ้า เขาคิดไม่ออกว่าทำไมปัทมาถึงไม่อยากมีแฟน ไม่เหงาบ้างหรือยังไง จะอยู่แบบนี้ได้ตลอดเลยหรือไง อย่างน้อยบ้านก็ต้องมีผู้ชาย อีกหน่อยน้องชายก็ต้องมีแฟน ส่วนมากผู้ชายแต่งงานแล้ว ก็ต้องไปอยู่บ้านผู้หญิง ต่อไปย่ากับแม่ก็อายุมากขึ้นมีแต่ผู้หญิงลำบากขึ้นไปอีก

“เป็นยังไงลูก กับข้าวเสร็จแล้วนะหนูปัท”

“หอมจังเลย หิวแล้วค่ะแม่”

“แล้วพี่เขาไปไหนแล้วล่ะ”

“ไปทำงานที่บ้านปัทค่ะ เห็นบอกว่าจะทำให้เสร็จเลย วันมะรืนจะให้ช่างเข้ามาดูหน้างาน”

“ก็ดีนะ เร็วดี เสร็จแล้วก็ไปอาบน้ำอาบท่านะลูกแล้วมากินข้าวกลางวันกัน ย่าน่าจะตื่นแล้วเดี๋ยวแม่ตั้งสำรับรอ กินข้าวเสร็จแล้วเดี๋ยวแม่ทำขนมต่อเลย”

“ค่ะแม่ อีกนิดเดียวค่ะ”

“อ้อ...แล้วอย่าลืมเรียกพี่เขามากินข้าวด้วยนะ”

“ค่ะแม่”

ปัทมาเก็บของ เธอทำเวลาได้ดี บ่ายจะได้เย็บผ้าต่อ หญิงสาวเข้าห้องนอนอาบน้ำแต่งตัวใหม่ ออกมาแม่ตั้งสำรับข้าว

“หนูปัทไปเรียนพ่อโยธินมากินข้าวก่อนไปลูก เดี๋ยวค่อยไปทำต่อ เที่ยงกว่าแล้ว” ย่ากุลบอกย้ำหลานสาวอีกครั้ง

“เดี๋ยวปัทโทรไปตามเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ”

“โทรทำไมล่ะลูก อยู่แค่นี้เอง เราเป็นเด็กเป็นเจ้าของบ้าน เดินไปเรียกเขาแป๊ปเดียว”

“ค่ะย่า”

ย่ากุลมองตามหลังหลานสาวไป ปัทมาใส่ชุดเดรสที่ตัดเองผ้าลายดอกไม้เล็กตัวโคร่งตัวยาวเกือบถึงตาตุ่มมีกระเป๋าสองข้าง คอวี ตัดใหญ่กว่าตัวมาก หญิงชราชอบให้หลานสาวใส่แบบพอดีตัว แต่ปัทมาไม่ค่อยชอบใส่ บอกว่ามันอึดอัดชอบใส่ตัวใหญ่ๆ มากว่า

“ชอบใส่จริงๆ เลยกับชุดแบบนี้ ดูมันหลวมและใหญ่กว่าตัวมาก”

“แม่ก็ หนูปัทเขาชอบแบบนั้น อีกอย่างไม่รัดรูป หนูว่าก็ไม่ได้น่าเกลียดอะไร ตัดแบบไหน ก็ขายได้ด้วยนะคะ วัยรุ่นสมัยนี้เขาชอบแบบนี้กันค่ะ”

“แหม....ก็ใส่ให้มันมีทรวดทรงองค์เอวหน่อยก็ไมได้ ดูมันรุงรังไปหมดเลย”

นางประภาพรยิ้มกับคำพูดของแม่สามี นางโชคดีที่เจอแม่สามีใจดี สองคนมักมีเรื่องคุยกันเสมอ โดยนิสัยส่วนตัวเป็นคนใจเย็นอยู่แล้ว รู้ว่าการดูแลคนสูงอายุจะต้องทำอย่างไร โชคดีของนางกับลูกถึงสามีไม่อยู่แล้ว แต่สองแม่ลูกก็อยู่กับย่าได้อย่างมีความสุข

ปัทมาเคาะประตูห้องทำงาน หารู้ไม่ว่าคนด้านในเห็นและรู้แล้วว่าเธอเดินมา ห่างกันแค่ไม่กี่เมตร เขาแทบไม่ได้ทำงาน มัวแต่นั่งมองคนตรงข้าม ชอบห้องทำงานของปัทมา ถึงแม้ว่าของจะเยอะแต่สะอาดและเป็นระเบียบ

“พี่โยธินคะ ย่ากับแม่ให้มาตามไปกินข้าวกลางวันค่ะ”

“ครับ”

“เสร็จไหมคะ”

“ยังครับ พอดีโน๊ตบุ๊คของปัทมาไม่มีโปรแกรมที่พี่จะต้องใช้ เลยยังไม่เสร็จ”

“โหลดเลยก็ได้นี่คะ ไม่เป็นไรพี่จะได้ทำงาน”

“ครับ นี่ทำงานเสร็จแล้วเหรอ”

“เสร็จแล้วค่ะ”

“แล้วบ่ายปัทมาจะทำอะไรต่อ ใช้โน้ตบุ๊คไหมครับ”

“ไม่ค่ะปัทจะเย็บผ้าสักหน่อย”

“พี่ไม่กวนใช่ไหม”

“ไม่กวนหรอกค่ะ พี่โยธินก็ทำงานอยู่ในห้อง ปัทเย็บผ้าอยู่ข้างนอก เห็นไหมอยู่คนละห้อง ห้องทำงานปัทเก็บเสียงได้ดี รับรองว่าจะไม่ได้ยินเสียงจักรเย็บผ้าเลยล่ะค่ะ”

ระหว่างที่สองหนุ่มสาวเดินตรงไปที่บ้านย่า บนบ้านย่ากุลกับนางประภาพรมองสองคนนิ่งๆ ต่างคนต่างมีคำตอบในใจ