มีข่าวดีไปบอกแม่

เยาวภาตื่นเช้าเป็นปกติ วันนี้เธอกับน้องชายมีนัดกินข้าวกับพ่อและแม่

“โยธิน นี่ตื่นตั้งแต่กี่โมง ทำไมตื่นเช้าจังเลย”

“ผมก็ตื่นเช้าปกตินั่นแหละพี่ภา ไปกันหรือยังครับ”

“ไปเดี๋ยวเอารถโยไปนะ ทางเข้าสวนไม่ค่อยดี”

“ครับพี่”

สองพี่น้องใช้เวลาไม่นานก็มาถึงที่ร้านขนมไทย นี่ถ้าไม่ได้จองไว้ มีหวังว่าจะไม่ได้แน่นอน ขนมในร้านเหลือน้อยแล้ว ย่ากุลนั่งอยู่ด้านใน นางประภาพร กำลังจัดขนมให้ลูกค้า

สองพี่น้องเข้าไปยกมือไหว้นางประภาพร และเข้าไปหาย่ากุลด้านในร้าน

“มาแล้วเหรอหนูภา ขนมอยู่ข้างในเลยลูก น้าเตรียมไว้ให้แล้ว”

“ขายดีมากเลยนะคะย่า ขนมเหลือน้อยแล้ว นี่น้องปัทกลับไปแล้วเหรอคะ”

“มาส่งของ จัดของให้แล้วก็รีบกลับไปบ้านแล้วลูก เห็นว่ารีบไปตัดผ้า นี่ขนมแม่พรเขาเตรียมไว้ให้แล้ว ส่วนถุงนี้ ย่าฝากไปให้พ่อกับแม่นะ เก็บไว้ได้หลายวัน”

“เกรงใจจังเลยค่ะย่ากุล มันเยอะไปไหมคะ”

“ไม่หรอก ไม่ได้ฝากทุกวันซะเมื่อไหร่ ขนมไทย หวังว่าพ่อกับแม่เขาจะชอบกันนะ”

“รับรองเลยค่ะว่าพ่อกับแม่ต้องชอบมากๆ แล้วนี่เดี๋ยวน้องปัทก็ต้องมารับแล้วใช่ไหมคะย่า”

“ยังหรอกลูก ย่าให้ออกมาใกล้ๆ เที่ยง ให้เขาทำงานของเขาก่อน มีอย่างที่ต้องทำ”

เยาวภาและโยธินขอตัวกลับ เมื่อเห็นว่าลูกค้ารุมที่หน้าร้านอีกรอบ สองพี่น้องเดินทางไปหาพ่อกับแม่ที่สวน ซึ่งอยู่อำเภอใกล้ๆ

“โยว่ามั้ย น้องปัทอยู่บ้านคนเดียวแบบนี้ก็น่าเป็นห่วงนะ ถึงจะเป็นกลางวันก็เถอะ เพราะไม่รู้ว่าน้องปัทจะอยู่ตรงไหนของบ้าน บางทีอาจลงสวน หรืออยู่บ้านย่า หรือทำงานอยู่ที่ห้องตัดเสื้อผ้า”

“ครับ”

“ครับอะไร หมายความว่ายังไง หรือว่าพี่คิดมากไป”

“คงไม่มีอะหรอกมั้งครับพี่ภา ถ้าห่วงมากก็โทรหาเขาซิครับ จะได้รู้ว่าอยู่ไหนทำอะไร”

“เออ...จริงด้วย พี่นี่ก็มั่วจริงๆ” เยาวภาโทรหาปัทมาทันทีเช่นกัน หลังได้รู้ว่าปัทมาทำอะไรอยู่ ปลอดภัยแล้ว วางสาย ถอนหายอย่างโล่งอก น้องปัทนั่งตัดผ้าอยู่ที่บ้านเห็นว่าล็อคประตูหน้าต่างแน่นหนา “

“ถ้าเขานั่งหน้าบ้าน เปิดหน้าม่านด้านหน้าให้หมด จะทำให้มองเห็นบริเวณด้านหน้าบ้านได้ชัดเจน แต่จะไม่เห็นด้านหลังบ้าน ผมว่าน่าจะติดกล้องวงจรปิดเพิ่มน่าจะดี แต่ก็แล้วแต่เขานะครับ เดี๋ยวจะหาว่าผมเอาแต่จะทำโน้นทำนี่ เจอบ่อยลูกค้าแบบนี้”

“ทำไมโยมองว่าบ้านนั้นเขาจะเป็นแบบที่โยคิด”

“ก็ไม่รู้ครับ ย่ากุลกับน้าพรไม่เท่าไหร่ แต่กับปัทมาผมมองไม่ออกว่าเขาคิดอะไร บางทีเขาก็นิ่งเกินไป ไม่รู้ว่ายินดีหรือไม่ยินดี บางทีน้องก็มีระยะห่างกับผม”

“คิดมากไปหรือเปล่าโย พี่ก็ว่าน้องปัทก็ไม่ได้แปลกนะ เขาอาจระวังตัวก็ได้ ก็โยกับน้องไม่เคยรู้จักกัน เขาก็ต้องระมัดระวังตัวตลอดเวลา”

“ครับ”

“ครับอะไร”

“ก็ผมจะคิดตามที่พี่บอก ผมอาจคิดมากไปก็ได้”

“คิดมากนั่นแหละ”

“พี่ภา มากันพร้อมหน้าแบบนี้ พ่อกับแม่จะพูดเรื่องเราอีกไหม ไม่ใช่นัดดูตัวอีกล่ะ ผมไม่เอาด้วยนะจะบอกให้”

“ใครว่าพี่จะยอมล่ะ พี่ไม่ยอมหรอกนะ ขอเลือกเองเถอะ”

“แล้วถ้าไม่มีให้เลือก หรือเลือกไม่ได้ล่ะครับ พี่จะทำยังไง”

“ไม่เห็นยากเลย พี่ก็ไม่แต่งงาน”

สองพี่น้องใช้เวลาประมาณสี่สิบห้านาทีก็ถึงบ้านสวนของพ่อกับแม่ บ้านสวนก็เหมือนบ้านสวนทั่วไป ร่มรื่นน่าอยู่ พ่อกับแม่มีคนสนิทหลายคนที่ไว้ใจได้ อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่รุ่นหนุ่มสาว สองพี่น้องไม่ห่วงมากนัก นอกนั้นยังมีญาติๆ ที่อยู่สวนติดๆ กันแวะเวียนมาหาตลอดเวลา บางครั้งสองพี่น้องก็เห็นใจพ่อกับแม่ ที่อายุมากแล้วแต่ยังไม่มีหลานให้เลี้ยง แต่ก็ช่วยไม่ได้เพราะทั้งคู่ยังไม่พร้อมที่จะมีครอบครัว

สองพี่น้องทักทายพ่อกับแม่ ทั้งคู่รู้ว่าพ่อกับแม่รอ หน้าตาสดชื่น อาหารกลางวันเต็มโต๊ะ ทั้งที่บอกว่าจะมากินข้าวเย็นด้วย แต่มีเหตุเพราะอยากไปซื้อขนมไทยมาฝากพ่อกับแม่ เลยได้มาเร็ว

“นี่แม่เขาดีใจมากเลยนะ มาก่อนเวลาตั้งเยอะ”

“พ่อก็เหมือนกันนั่นแหละ ตื่นเต้นดีใจอยากเห็นหน้าลูก ทั้งที่คุยโทรศัพท์กันบ่อยๆ”

“คิดถึงเหมือนกันค่ะ พ่อแม่ไม่อยากออกไปดูกิจการบ้างเลยเหรอคะ ลูกค้าที่ร้านผ้าถามหาแม่เยอะมาก ที่ร้านวัสดุก่อสร้างมีหลายคนถามหาพ่อ”

“ไว้โอกาสดีๆ ก่อนลูก พออยู่บ้านพ่อก็ไม่อยากไปไหนแล้ว อยู่บ้านก็สบายใจดีไม่วุ่นวาย”

“หนูมีขนมไทยมาฝากค่ะแม่ ลองกินดู เป็นร้านประจำในตลาด แม่น่าจะเคยเห็นนะคะ เจ้าของร้านเขาขายมานานมากแล้ว ขายดีมากค่ะแม่”

“แค่เห็นแม่ก็รู้แล้วลูกว่าร้านไหน ร้านขนมไทยป้ากุลใช่ไหม เมียครูคราม ที่ลูกชายเขาเป็นหมอลูกสะไภ้เป็นพยาบาล”

“โห...แม่รู้จริง ใช่เลยค่ะ ขนมบ้านย่ากุล”

“ทำไมจะไม่รู้ลูก ป้ากุลเขาขายมานานแล้ว มีเงินแต่ชอบทำงาน นี่เมื่องานครูครามแม่ก็ไปนะ แต่งานลูกชายไม่ได้ไป”

“ตอนนี้ยิ่งขายดีนะคะแม่ แต่ย่าเขาลดจำนวนขนมลง เพราะอายุมากแล้ว”

“แล้วนี่ป้าเขาอยู่ยังไงลูก แย่เหมือนกันนะเสียลูกชายไม่นาน ก็เสียสามีไป”

“ตอนนี้ลูกสะไภ้ย่ากุล น้าประภาพร ที่เป็นพยาบาลลาออกมาอยู่เป็นเพื่อนค่ะ ช่วยย่ากุลทำขนมขาย แล้วก็มีหลานสาวคนโตมาอยู่ด้วย แต่รู้สึกว่าหลานชายคนเล็กอยู่กรุงเทพฯ”

“อ้าวเหรอ....นี่แม่ก็นึกเป็นห่วงป้าเขาเหมือนกันนะ เห็นว่ามีลูกชายคนเดียวเป็นหมอแต่ก็ป่วย นี่ล่ะนะชีวิต รักษาแต่คนป่วย แต่ไม่มีเวลาดูแลตัวเอง น่าเห็นใจนะ นี่แสดงว่าบ้านนั้นเขาก็มีแต่ผู้หญิงรึ”

“ค่ะแม่ ผู้หญิงสามวัยอาศัยอยู่ด้วยกัน พอดีพรรู้จักกับน้องปัท หลานย่ากุลค่ะแกน่าเอ็นดู อุตสาห์ลาออกจากงานประจำที่กำลังเติบโต กลับมาอยู่เป็นเพื่อนย่ากับแม่ที่ต่างจังหวัด”

“ก็ยังดีนะมีหลานสาวมาอยู่ด้วย ถึงลูกสะไภ้เขาจะเป็นพยาบาลเก่า แต่ถ้าคนสูงอายุอยู่ด้วยกันมันก็ไม่ปลอดภัย ลูกชายเขาทำไมไม่กลับมาอยู่บ้านล่ะลูก หรือว่ามีครอบครัวแล้ว”

“น้องเพิ่งเรียนจบค่ะพ่อ เห็นน้องปัทบอกว่าอีกสองอาทิตย์น่าจะกลับมาอยู่บ้านกับทุกคนค่ะ”

“แม่คะหนูมีชุดนอนมาฝาก พ่อกับแม่ ลองดูค่ะว่าชอบไหม”

สองสามีภรรยารับถุงกระดาษ ลายน่ารัก เขียนว่า ร้านเสื้อปัทมา ปฏิกิริยาของพ่อกับแม่ทำให้ประภาพรยิ้มอย่างถูกใจ เธอให้ปัทมาตัดชุดนอนให้พ่อกับแม่ก่อน ส่วนตัวเธอชอบอยู่แล้ว แต่อยากให้พ่อกับแม่ได้ใส่ และถ้าคนสูงอายุชอบแล้วใส่สบาย นั่นแสดงว่าใครๆ ก็ต้องชอบ ผ้าแบบนี้ถือว่าเป็นสินค้าตัวใหม่ของเธอ และปัทมาเลือกซื้อไปตัดเป็นชุดนอนขาย เธอดูจากที่ปัทมาสั่งซื้อผ้าบ่อยๆ แล้วรู้เลยว่าลูกค้าชอบ และขายดี”

“ดีจังเลย ดีใจนะคะที่พ่อกับแม่ชอบ เดี๋ยววันหลังหนูเอามาให้ใส่ครบวันเลยนะคะ”

“แล้วไปซื้อมาจากไหนลูก นี่งานเนี้ยบมากเลยนะ ฝีมือตัดเย็บดี นี่ผ้าที่ร้านเราเหรอ”

“ค่ะแม่ ผ้าร้านเรา แต่คนตัดคือน้องปัทมา หลานย่ากุล ลูกของหมอประสิทธ กับน้าประภาพร ไงคะแม่ พอดีน้องมาซื้อผ้าที่ร้านค่ะ เราเลยรู้จักกัน หนูเอ็นดูน้องสวยน่ารัก ขยันด้วยนะคะแม่”

“ดูฝีมือการตัดเย็บเสื้อผ้าก็รู้แล้วว่าเป็นคนละเอียด ระเบียบเรียบร้อย”

“แม่ลองดูวีดีโอนี้นะคะ คนในวีดีโอคือ ปัทมา หลายสาวย่ากอบกุลค่ะ”

“หยุดวีดีโอให้แม่ดูชัดหน้าชัดๆ หน่อยได้ไหมแม่เยาวภา”

“เป็นไงคะแม่ สวยไหม น้องน่ารักค่ะนิสัยดี ช่วยงานย่ากับแม่ทุกอย่าง เป็นเด็กรุ่นใหม่ที่ความคิดดีค่ะ จริงบ้านเขาไม่น่าจะต้องทำงานก็ได้นะคะ แต่ทุกคนยังทำงานกันอยู่เลย ย่ากับน้าบอกว่า การทำงานทำให้ไม่ต้องคิดถึงสามี ฟังแล้วเศร้าเหมือนกันนะคะแม่”

“จริงด้วย แม่หนูนี่หน้าตาเหมือนพ่อเขามากเลยนะ พ่อเขาหน้าตาดีป้ากุลเขาก็หน้าตาสวยตั้งแต่เป็นสาวแล้ว สมัยก่อนหนุ่มๆ อกหักกันเป็นแถว พอรู้ว่าป้ากุลแต่งงานกับครูคราม เขาลือกันทั้งอำเภอ สมัยก่อนคนไม่เยอะ ใครทำอะไรก็รู้กันไปหมด”

“คนเราชีวิตไม่แน่นอนเลยนะคะแม่ ชีวิตทีเริ่มต้นด้วยความสมบูรณ์แบบ ช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต ก็ใช่ว่าจะมีความสุขเสมอไป”

“มันก็ไม่ขนาดนั้นหรอกลูก อย่างครอบครัวของป้ากุลนี่โชคร้ายหน่อย ที่สูญเสียสามีและลูกชายเร็วไป แต่เขาก็ไม่ได้โชคร้ายเสมอไปหรอกนะ เห็นไหม เขาก็ยังมีความสุข มีลูกสะไภ้และหลานน่ารัก บางสิ่งบางอย่างมันก็มีการชดเชยกัน เป็นธรรมดาของมนุษย์”

“ตกลงเดี๋ยวขากลับแม่กลับด้วยนะ อยากไปเลือกผ้าสำหรับตัดชุดสักหน่อย นานมากแล้วที่แม่ไม่ได้ตัดชุด อยากได้ชุดเดรสหลวมๆ มาไว้ใส่อยู่บ้านบ้าง แล้วชุดที่หนูใส่นี่ อย่าบอกนะว่าตัดร้านแม่หนูปัทมาเหมือนกัน”

“ใช่ค่ะแม่ ใส่แล้วเหมือนตัวเองสวยมากเลยค่ะ”

“ฝีมือเขาดีจริงๆ นะ แม่คงได้หลายชุดแน่เลย”

“ค่ะแม่ ตอนนี้นะคะ หนูชักจะชอบใส่ชุดที่สั่งตัดซะแล้วซิ แม่ค่ะชุดของแม่สมัยเป็นสาว หนูขนมาใส่สวยมากเลยค่ะ น้องปัทยังตัดตามเลย แบบชุดสมัยก่อน เรียบ โก้ดี”

“แม่ดีใจนะ ดีแล้วที่ลูกเอามาใช้ แขวนไว้ในตู้ก็มีแต่จะเก่าไปข้างหน้า เราขายผ้า ขายอุปกรณ์ตัดเย็บเสื้อผ้า เราก็ต้องใส่ให้ลูกค้าเห็น สมัยแม่นี่แต่งตัวสวยขายของทุกวันเลยนะรู้ไหม” นางบุหงานึกถึงความหลัง ผู้หญิงว่าไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่ ก็ยังรักสวยรักงาม

สองแม่ลูกพูดคุยกันอย่างถูกคอ มีแต่เรื่องความสวยความงาม ต่างกับพ่อและลูกชาย โยธินแยกไปคุยเรื่องงานกับผู้เป็นพ่อที่ห้องทำงาน

นายยุทธนาพอใจกับธุรกิจและกิจการที่ให้ลูกชายและลูกสาวดูแล เขากับภรรยาโชคดีที่ลูกทั้งสองคนเป็นผู้ใหญ่ มีความรับผิดชอบงานได้ดี เห็นใจลูกสาวเหมือนกันที่เสียสละลาออกจากงานมารับผิดชอบงานของที่บ้านต่อจากพ่อและแม่ และบางทีเขาก็เห็นใจทั้งลูกชายและลูกสาว ที่แม่เร่งรัดอยากให้มีครอบครัวเร็วๆ รู้เลยว่าภรรยาเขามีแผนบางอย่าง เมื่อเย็นยังบอกลูกๆ ว่าไม่อยากเข้าเมือง แต่พอเห็นคลิปวีดีโอหลานสาวป้ากอบกุลก็เปลี่ยนใจเข้าเมืองทันที

สองพี่น้องแปลกใจที่การมากินข้าวครั้งนี้ พ่อกับแม่ไม่พูดถึงเรื่องดูตัว หรือเรื่องคู่ครองกับลูกทั้งสองคนเลย