ห่วงจริงจัง

หลังจากเยาวภาและโยธินกลับไปแล้ว ปัทมารีบเปลี่ยนชุดเป็นกางเกงขายาว เสื้อแขนยาว สวมหมวกปีกกว้าง สะพายตะกร้าพร้อมมีดสำหรับตัดใบเตย เตรียมกระเป๋ากล้องและขาตั้ง อีกไม่กี่ชั่วโมงแสงกำลังจะหมด เธอเสียเวลาช่วงก่อนเที่ยงไป ต้องรีบ การถ่ายวีดีโอเป็นอีกงานของเธอ หญิงสาวมักมีเรื่องราวลงในเพจคาเฟ่ขนมไทยของเธอเป็นประจำ

บอกแม่ว่าไม่ต้องลงไปด้วย ให้ช่วยย่าทำขนม เธอจะรีบเก็บและรีบกลับ

หลังจากหยุดมาสองวัน พรุ่งนี้เชื่อว่าลูกค้าต้องเยอะแน่ๆ ทั้งตัดใบเตย เก็บดอกอัญชัน ทั้งหามุมถ่ายวีดีโอ ส่วนมากเธอคจะรู้มุมกล้องของตัวเองอยู่แล้ว ทำให้การถ่ายทำวีดีไม่ยากนัก

ขนมไพลินมณี หรือขนมสาคูนั่งเอง ที่ต้องใช้น้ำจากดอกอัญชัน เป็นขนมไทยที่เธอชอบมาก วิธีทำไม่ยาก แต่ยากตรงที่ต้องใช้มะพร้าวทึนทึก เธอไม่ชอบแบบคลุกกับเนื้อมะพร้าว ชอบกินกับน้ำกะทิหวานมันมากกว่า วันไหนที่ยายทำต้องแบ่งไว้ให้ตลอด

ในเพจคาเฟ่ขนมไทยของเธอ จะมีรูปขนมและวิธีทำให้กับลูกเพจได้ทำตาม วิธีทำแบบเป็นวีดีโอ ที่เธอเป็นคนถ่าย แรกๆ ย่ากับแม่ไม่มีใครกล้าออกกล้องเลย เห็นแค่มือกับแขนเท่านั้น หลังๆ มาคนติดตามอยากเห็นคนทำ ย่ากับแม่เลยยอม และนับตั้งแต่นั้นมา ไม่ว่าจะลงคลิปอะไร ยอดคนเข้าชมเยอะขึ้น เป็นที่ถูกใจของย่ากับแม่มาก

รออีกสักหน่อย ถ้าคาเฟ่เสร็จคงจะได้ถ่ายเวลาที่ชงเครีองดื่ม การดูวีดีโอ และรูปสวยๆ เป็นการเชิญชวนลูกค้าได้ดีทีเดียว มุมกล้องก็ช่วยได้มาก

เพจตัดเสื้อผ้าของเธอ แรกๆ ที่ลงแค่เสื้อผ้าก็ไม่น่าสนใจ คนไม่ค่อยเข้ามาดูและขายไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ แต่เมื่อเธอเริ่ม ใส่ชุดของตัวเอง ถ่ายวิธีการตัด การเย็บ หรือเรื่องราวของการตัดผ้า เรียกผู้ชมและขายเสื้อผ้าได้มากพอสมควร

กว่าปัทมาจะทำทุกอย่างในสวนเสร็จก็เกือบห้าโมงเย็น เธอใช้เวลาอยู่ในสวนนานแบบนี้เสมอ เช้าไปส่งย่ากับแม่ที่ตลาด กลับมาเตรียมวัตถุดิบสำหรับทำขนม ตามที่ย่ากับแม่สั่ง รวมถึงทำงานบ้านต่างๆ บางวันว่างถ้าไม่มีงานตัดผ้าหรืออื่นๆ เธอจะทำกับข้าวรอ และเมื่อได้เวลาไม่เกินถึงเที่ยง ก็ต้องไปรับย่ากับแม่กลับบ้าน ยิ่งพรุ่งนี้คาดว่าไม่น่าจะเกิดสิบโมงเช้า ทุกอย่างคงหมดเกลี้ยง

สมัยก่อนที่เธอจะมาอยู่ เป็นย่ากับแม่ช่วยกัน ไม่น่าเชื่อว่าอยู่กันแค่สองคน ย่ากับแม่ทำขนมวันละสิบอย่าง อาจเป็นเพราะว่าแม่พลังเยอะ เสียใจที่สูญเสียพ่อ ประกอบกับย่าคิดถึงปู่มาก ทั้งสองคนเลยทำงานกันแบบไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย แม่เคยบอกเธอว่า การที่ทำงานตลอดเวลา ช่วยให้ไม่คิดถึงพ่อมากนัก และย่าก็คงเหมือนกัน เห็นความรักของปู่ที่มีต่อย่า และความรักของพ่อที่มีต่อแม่แล้ว ทำให้เธอคิดว่าบางทีไม่อยากแต่งงาน ไม่อยากผูกพันธ์ไม่อยากรักใคร กลัวเวลาผิดหวัง กลัวต้องจากกัน รู้ว่าตัวเองถ้ารักก็รักมาก นิสัยคงเหมือนย่ากับแม่

“หนูปัท ทำไมขึ้นมาช้าจังเลยลูก แม่โทรหาก็ไม่รับสาย นี่ว่าจะลงไปตามแล้วนะ ถ้าไม่เห็นเดินไปเดินมาอยู่ท้ายสวนโน้น ระวังตัวหน่อยนะลูกแม่กับย่าเป็นห่วง”

“ขอโทษค่ะแม่ ปัทมัวแต่ทำโน้นนี่ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์เลย “

“วันหลังห้อยคอไว้เลยนะลูก แล้วห้ามไปนานเหมือนวันนี้อีก”

“ได้ค่ะแม่ วันหลังจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วค่ะ “

“ส่งเตยกับอัญชัญมาลูก เดี๋ยวแม่เอาไปทำความสะอาดเอง ไปอาบน้ำอาบท่าซะแล้วเดี๋ยวมากินข้าวกัน”

ปัทมาเก็บของเรียบร้อย รีบกลับไปที่บ้านอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า คืนนี้คงไม่ตัดผ้าให้เยาวภา นึกระแวง กว่าช่างจะมาทำรั้วติดเหล็กดัด เริ่มสร้างคาเฟ่ เธอคงต้องนอนบ้านย่าก่อน กลางวันหลังจากรับย่ากับแม่กลับบ้าน ค่อยเริ่มตัดผ้า เยาวภาบอกแล้วว่าไม่รีบ เธอจะค่อยๆ ทำไป ถ้าจะให้อยู่ดึกดื่นคนเดียวเหมือนเมื่อก่อนคงไม่กล้าทำแล้ว ถ้าจะให้ย้ายจักรและเครื่องมือไปบ้านย่า ก็คงไม่ดีกว่า เลือกที่จะทำช่วงกลางวันดีที่สุด

“หอมจังเลย แกงอะไรคะย่า” ปัทมาเดินยังไม่ถึงบ้านย่ากุล ก็หอมกลิ่นอาหารแล้ว

“หนูปัทนี่ เป็นส่าวเป็นนาง ตะโกนเสียงดังจังเลยลูก เบาๆ ก็ได้ย่ากับแม่หูยังดีอยู่นะลูก

“แหม....แม่คะ ก็มันหอมนี่นา หิวข้าวแล้วนี่ปัทมาอยู่บ้านยังไม่ถึงปี น้ำหนักขึ้นมาตั้งเกือบห้ากิโลแล้วนะคะ ทั้งกับข้าวทั้งขนม อิ่มทุกมื้ออิ่มทุกวัน นี่เดี๋ยวเราขายกาแฟ ต้องมีเครื่องดื่มอีกหลายอย่าง มีหวัง น้ำหนักพุ่งขึ้นเป็นร้อยกว่ากิโลแน่นอนเลยค่ะแม่”

“หนูปัทสูง ไม่อ้วนหรอกลูก เดี๋ยวทำงานเยอะๆ ก็ลดเองแหละ อย่าตามใจปากมาก”

“ไม่ตามใจปากได้ยังไงคะแม่ ก็ย่ากับแม่ทำอะไรก็อร่อย”

“แม่คะ น้องไลน์มาบอกว่า อาทิตย์หน้าจะกลับบ้านนะคะ จบแล้ว รอรับปริญญาแล้วก็รองานค่ะ”

“เออ...ดีจังเลยนะหลาน ตาภาษมาบ้านช่วงที่พวกเรา ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวกัน อย่างน้อยมีผู้ชายอยู่ คนก็จะเกรงใจบ้าง”

“จริงค่ะแม่ หนูเห็นด้วย อย่างน้อยช่วงที่ยังไม่ได้งานก็ยังมาช่วยงานที่บ้านได้”

“จริงอย่างที่แม่พรพูดนั่นแหละ อย่างน้อย ช่วงที่หลานรองาน ก็ยังได้มาช่วยแบ่งเบาภาระของหนูปัทได้บ้าง ไหนจะช่วยย่า ช่วยแม่ งานบ้านสองหลัง ตัดเสื้อผ้า หาวัตถุดิบ รับส่งแม่กับย่า เก็บกวาดร้านที่ตลาด แล้วยังจะเปิดร้านกาแฟอีก ย่าเห็นแล้วก็เหนื่อยแทนนะลูก ได้น้องมาช่วยอีกแรงก็คงจะดี”

“ค่ะย่า นี่ขนาดปัทไม่ได้ส่งวีดีโอให้น้องดูนะคะ ถ้าส่งให้ดูป่านนี้มาแล้วค่ะ”

“อ้าวแม่นึกว่าหนูปัทส่งให้น้องดูแล้ว”

“พอดีปัทไม่แน่ใจค่ะว่า น้องสอบเสร็จหรือยัง เพราะช่วงสอบเสร็จแล้วยังต้องมีส่งงานโน้นนี่นั่นอีกนะคะ ก็เลยไม่อยากให้น้องห่วงหน้าพะวงหลัง รอให้เขาเคลียร์ตัวเองให้ได้ก่อน แล้วถึงจะบอกค่ะ”

“เอาจริงๆ นะลูก ถ้าน้องไม่อยากไปทำงานที่ไหน ก็กลับมาอยู่บ้านเรา ย่าเลี้ยงไหว งานบ้านเราเยอะแยะ “

“แต่ปัทคิดว่า อยากให้น้องทำงานหาประสบการณ์ก่อนค่ะย่า บ้านกลับเมื่อไหร่ก็ได้ค่ะ “

“จริงค่ะแม่ หนูก็เห็นด้วยกับหนูปัท อยากให้ลูกได้เรียนรู้งาน การเข้าสังคม การอยู่ร่วมกับคนอื่นก่อน”

“ไม่เป็นไร ย่าก็แค่เสนอ ถ้าเขาอยากทำงานก่อนก็ไม่เป็นไร ที่แม่พรกับหนูปัทพูด ถูกทุกอย่าง คนเราต้องเรียนรู้การอยู่ร่วมกัน ทำงานร่วมกันกับคนอื่น บ้านกลับเมื่อไหร่ก็ได้ ย่าตามใจลูก หนูปัทเองก็ด้วยนะ ไม่ต้องคิดมาก อยากทำอะไรก็ทำเลย ย่ากับแม่สนับสนุนเต็มที่”

“ปัทขอบคุณย่ากับแม่นะคะ ที่เข้าใจและสนับสนุนปัททุกอย่าง เพราะแบบนี้ไงคะ ปัทจะไม่ยอมไปไหนแล้วจะอยู่กับย่ากับแม่ที่นี่ที่บ้านของเรา”

“แล้วเรื่องตัดเสื้อผ้าเป็นยังบ้างล่ะลูก ยังดีอยู่ไหม”

“ดีมากค่ะย่า แต่ปัททำไม่ทัน ไม่แน่นะคะ ถ้าอนาคตงานเสื้อผ้าขายดี ปัทอาจรับคนมาช่วยเย็บ เพราะถ้าจะให้ทำร้านกาแฟด้วย ตัดผ้าด้วย ปัทคิดว่ามันจะไม่ดี งานตัดเสื้อผ้าเป็นงานละเอียดต้องให้เวลาเขาค่ะ”

“ย่าจะบอกอีกอย่างนะลูก เวลาที่ใครต่อใครก็ตาม พูดเปรียบเทียบหนูปัทกับลูกกับหลานเขา ไม่ต้องไปสนใจรู้ไหมลูก ไอ้ที่บอกว่าอายุขนาดนี้แล้วทำไมยังไม่แต่งงาน ลูกสาวบ้านนั้นได้สามีรวย ส่งเงินให้พ่อให้แม่ใช้ หรือบางบ้านลูกหลานทำงานดีๆ รับราชการบ้าง โน้นนี่นั่น ห้ามไปคิดตามเขานะลูก เราเป็นเรา อย่าเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่น คนเราพื้นฐานครอบครัวไม่เหมือนกัน ชีวิตใครชีวิตมัน จะให้เหมือนกันเป็นไปได้หรอก”

“ใช่ลูกแม่เห็นด้วย แบบที่ย่าพูด เห็นหลายคนชอบมาซักมาถามหนูปัท เล่าเรื่องโน้นเรื่องนี้ให้ฟัง อย่าไปสนใจหรือคิดมากนะลูก”

“ย่าขา แม่ขา สบายใจได้เลยค่ะ ทุกวันนี้ปัทมีความสุขมาก ไม่ใช่ว่าปัทจะไม่เคยทำงาน ปัทเจอคนมาหลากหลายรูปแบบ ไม่ต้องห่วงนะคะ ปัทไม่สนใจหรอกค่ะ ปัทอยากอยู่กับย่ากับแม่ อีกอย่างงานของปัทก็มีไม่ใช่ว่าจะมาอยู่เฉยๆ ซะเมื่อไหร่ ทำงานที่ปัทชอบที่สำคัญ ทำแล้วสบายใจแล้วก็ได้เงินด้วย งานทุกวันนี้ก็เยอะแทบไม่มีเวลาคิดเรื่องอะไรแล้วค่ะย่า”

“ดีแล้วลูกที่คิดได้แบบนี้ ย่าก็สบายใจ”

“แม่เองก็สบายใจนะ แม่รู้ว่าปัทเข้มแข็งไม่อ่อนไหวง่ายๆ”

ผู้หญิงสามคนแยกย้ายกันเข้าห้องพักผ่อน เกือบสามทุ่ม ปัทมายังไม่นอน หญิงสาวตัดต่อคลิปที่ถ่ายเมื่อช่วงบ่ายเพื่อที่จะลงในเพจ คลิปวันนี้เริ่มต้นตั้งแต่เตรียมวัตถุดิบทุกอย่างสำหรับทำขนม ไพลินมณี ขั้นตอนวิธีทำ กระทั่งเสร็จ บรรจุ และเดินทางไปวางขายที่ร้าน คลิปยาวเกือบสามสิบนาที หลังตรวจทานแล้วเธอปล่อยคลิปเมื่อเวลาสี่ทุ่ม เหมือนเดิมลูกเพจหลายคนเข้ามาชม คลิปทำขนม ไพลินมณี หลายคนเข้ามาขอบคุณที่มีทั้งสูตรทำขนม และวิธีการทำ ภาพสวยทุกช่วงเวลา ยิ่งภาพขนมที่เสร็จแล้ว บรรจุหีบห่ออย่างดี สีม่วงสวยมากๆ ทุกคนพอใจที่ได้ชม

ห้าทุ่ม ปัทมาได้เวลาพักผ่อน หญิงสาวหลับสนิท

อีกฝากหนึ่งของเมือง บ้านของเยาวภา เจ้าของบ้านนอนหลับพักผ่อนแล้ว เหลือเพียงโยธิน เขาเร่งเขียนแบบ คาเฟ่ของปัทมา ตั้งแต่กลับมาจากบ้านของหญิงสาว เห็นผู้หญิงสามคนอยู่ด้วยกันแล้วเขารู้สึกเป็นห่วง ผู้หญิงสามวัยอยู่ด้วยกัน เมื่อเช้าเขาเห็นสายตากังวลของย่ากุลกับแม่ของปัทมา ส่วนปัทมานั้นเหมือนว่าหญิงสาวไม่ได้คิดอะไรเลย ไม่รู้สึกว่ากลัวเลยด้วยซ้ำ

โยธินเห็นคลิปวีดีโอในเพจของปัทมาเมื่อสักครู่ เขาตั้งใจดูคลิปนั้นอย่างพิจารณา ปัทมาตั้งกล้องถ่ายเอง ภาพที่หญิงสาวเดินเข้าไปในสวนหลังบ้าน ถ้าไม่ได้คิดอะไรก็เป็นวีดีโอที่ถ่ายทำและตัดต่อได้ดีมากๆ แต่สำหรับเขา ที่ไปเห็นพื้นที่จริงแล้ว รู้สึกเป็นห่วง มองจากมุมกล้องไกลออกไป กอเตยพุ่มใหญ่งามมาก แนวดอกอัญชัยที่อยู่ริมคลองนั่นอีก ต้นกล้วยมากมายในสวน ต้นมะพร้าว ดูเหมือนว่ายิ่งเดินลึกเข้าไปในสวนยิ่งน่าเป็นห่วง เพราะปัทมาเข้าไปคนเดียว มองไกลๆ ยังไงก็รู้ว่าเป็นผู้หญิง เขายอมรับว่าปัทมาหน้าตาสวยมาก รูปร่างดี ใครเห็นเป็นต้องสะดุดตา ผู้หญิงสามคนอาศัยอยู่กันมาได้ยังไงตั้งนาน หลังจากที่ปู่ครามเสียไป อยู่กันตามลำพังผู้หญิง เพราะคลิปวีดีโอของปัทมาคลิปนั้น ทำให้โยธินลุกมานั่งเขียนแบบคาเฟ่เขาตั้งใจเขียนให้เสร็จภายในคืนนี้