บทที่ 3 พลาดพลั้ง

“โคตรอารมณ์เสียเลย ทำไมต้องมาเจอหน้าหมอนั่นก่อนกินข้าวด้วย” กระต่ายบ่นอุบหลังจากพากันมาถึงร้านอาหารที่ตกลกคุยกันไว้ก่อนหน้า

ตลอดทางที่นั่งรถมาด้วยกัน ณดาเก็บความสงสัยไว้ภายในใจ ไม่กล้าถามเพื่อนออกไปเพราะเห็นสีหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์ของอีกฝ่าย อีกทั้งกระต่ายยังเอาแต่ฟึดฟัด ถอนหายใจแรงถี่ๆ จนบรรยากาศรอบ ตัวอึมครึมอย่างอัตโนมัติ

“แกเงียบทำไมเนี่ยณดา” กระต่ายเอ่ยถามเพราะเห็นว่าเพื่อนตัวเองเอาแต่นั่งนิ่งกุมมือตัวเองไม่กระดุกกระดิก

“ก็เห็นแกหงุดหงิด ไม่รู้ว่าต้องคุยอะไรด้วย”

“ฉันไม่เหวี่ยงใส่แกอยู่แล้ว คิดมาก” ใบหน้าสวยคลายคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน

“แล้วคนนั้นใครอะ” ณดาตัดสินใจถามสิ่งที่สงสัยมาพักใหญ่

แน่นอนว่าคิ้วเรียวสวยของคนตรงข้ามกลับมาขมวดเข้าหากันทันทีที่เธอถามจบ “หน้าคุ้นๆน่ะเลยถาม”

“คีย์”

“ฮะ?”

“ไอ้บ้านั่นมันชื่อคีย์ เป็นรุ่นพี่เราปีนึง” กระต่ายตอบด้วยเสียงเรียบนิ่ง “จำได้ว่าวันนั้นไปปาร์ตี้กับพี่อีฟแหละ แล้วมันก็มาด้วย”

“…” ณดานั่งนิ่งตั้งใจฟังอีกฝ่ายเล่า

“เหมือนเล่นเกมอะไรกันสักอย่างนี่แหละ แล้วมีคนท้าให้มันมาจีบฉัน”

“….”

“คบกันไหม แหวะ มั่นหน้าขนาดไหนถึงเดินดุ่มๆ มาขอคบทันทีแบบนั้น!” กระต่ายเบ้ปากเมื่อเล่ามาถึงช่วงนี้

“ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารจ้า” พี่แป้งเจ้าของร้านข้าวเดินมาพร้อมถาดใส่อาหาร “คุยไรกันหน้าเครียดเชียว”

“เรื่องไอ้บ้านั่นที่ตามหนูมาบ่อยๆ นั่นแหละ”

“คนไหน คนตามแกเยอะจะตายยัยต่าย ฮอตปรอทแตกซะขนาดนี้ ไม่เอาก็แบ่งเจ้บ้างก็ได้นะ ไม่ถือหรอก”

“ตลกเหอะ ใครเขาอยากให้มันตามเหมือนสต็อกเกอร์ขนาดนั้น น่ารำคาญมากกว่าไอ้พวกมั่นหน้า”

“คนไหนเนี่ยที่แกด่าฉอดๆ ถ้าวันหลังมันมาเจ้จะด่ามันให้เอง!” แป้งพูดด้วยท่าทีโมโห ตบโต๊ะดังปึ้ง แล้วทิ้งตัวนั่งลงข้างณดาอย่างแรงจนสะดุ้งตัวโยน “โทษทีจ่ะ เจ้อินไปหน่อย”

“ไม่เป็นไรค่ะ” หญิงสาวยิ้มบางๆให้อีกฝ่าย

“ไอ้คนตัวสูงๆ ขาวๆ ที่ชื่อคีย์ไงเจ้ จำไม่ได้หรอ”

“ว้ายยย คนนั้นน่ะหรอ” แป้งกรี้ดกร้าดจนณดาสะดุ้งอีกรอบ “ไม่เอาทำไมไม่บอก เอามาให้เจ้นี่เจ้รับเอง สต็อกเกอร์หรืออะไรเจ้รับเอ้งงง”

“เมื่อกี้ยังบอกจะด่าให้อยู่เลย!” กระต่ายเท้าเอวมองเจ้าของร้านที่มีท่าทีดี้ด้าซะจนณดาแอบขำคนเดียว

“แหม่ ก็หล่อดาราฮอลลี่วูดชิดซ้ายซะขนาดนั้น แกไม่เอาก็ส่งมาทางเจ้เหอะ เวลคัมคนหล่อจ้า”

“ไปไหนก็ไปเจ้ ไปขายของต่อไป!” กระต่ายลุกดันตัวเจ้าของร้านให้ลุกออกไป

“พูดจริงนะเว้ย เอาจริงๆ” แต่ก่อนจะเดินเข้าครัว เธอยังออกมาเกาะเสาร้านตะโกนบอกกระต่ายพรางหัวเราะชอบอกชอบใจ

“พี่แกเป็นคนตลกเนอะ” ณดาพูดพร้อมกับหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ

เธอเคยมากินข้าวกับกระต่ายที่ร้านนี้แค่สองครั้ง ถ้านับครั้งนี้คงเป็นครั้งที่สาม ปกติแป้งหรือเจ้แป้งจะไม่มีเวลาว่างออกมานั่งคุยเล่นแบบนี้ เพราะร้านนี้ถือว่าเป็นร้านเจ้าดังและยังเป็นร้านประจำของใครอีกหลายคน คนจึงค่อนข้างเยอะเป็นปกติ ณดาเองก็พึ่งเคยเห็นตอนเธอออกมานั่งเล่นนั่งคุยแบบนี้เป็นครั้งแรกเช่นกัน

“พี่แป้งมันคนบ้า อายุไม่เท่าไรให้เรียกเจ้ๆ ทำอย่างกับมีเชื้อจีน” กระต่ายพูดไปขำไป

“นี่ อย่ากินเผ็ดเยอะ เข้าโรงพยาบาลรอบนี้ฉันไม่ไปเฝ้าแกจริงๆ นะกระต่าย” ณดาเตือนเพื่อนที่ตักอาหารรสเผ็ดเข้าปากรัวๆ

“พึ่งจะกินเผ็ดในรอบอาทิตย์เองค่า อย่าคิดมาก กินสักทีเหอะ ข้าวหายร้อนหมดแล้วจ้าเพื่อนรัก”

“พูดไม่เคยฟัง ไม่เฝ้าจริงๆ นะ!”

“เออรู้ กิน” น่องไก่ใหญ่ถูกยื่นใส่ปากณดาโดยเพื่อนที่นั่งฝั่งตรงข้าม เพราะเจ้าตัวไม่ยอมจับอาหารกินสักที จึงถูกยัดเยียดเข้าปากแทน

“ไม่ให้ไปเป็นเพื่อนจริงอะ” กระต่ายถามเพื่อนสนิทตัวเองอีกครั้ง

“ไม่เป็นไร แกไปเหอะ กลับได้ไม่ต้องเป็นห่วง”

“เออๆ”

ณดาบอกลาเพื่อนตัวเอง ขาเล็กก้าวเข้าผับขนาดใหญ่เพื่อเอาชีทพรีเซ้นต์งานไปให้เพื่อนร่วมกลุ่มดู เป็นเพราะวันนี้เธอดันลืมหยิบซองกระดาษสีน้ำตาล เอกสารการพรีเซ้นต์งานที่จะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ไว้ที่ห้อง

แล้วตอนเย็นก็ยังคงลืมอีกจนต้องเอามาแจกจ่ายเพื่อนร่วมกลุ่มในเวลานี้

‘อยู่ด้านหลังเข้ามาได้เลย’

ข้อความที่เพื่อนทักบอกในไลน์ส่วนตัวแจ้งมาแบบนั้น ณดาถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะไม่ชอบที่อโคจรแบบนี้สักเท่าไร โดยเฉพาะกลิ่นบุหรี่มวนและกลิ่นบุหรี่ไฟฟ้าที่พวกวัยรุ่นนิยมสูบกัน กลิ่นของมันทำให้เธอเอียนจนเวียนหัวแทบจะอ้วกอยู่หลายครั้ง

คนตัวเล็กกลั้นใจเดินเข้าไป ในตอนแรกการ์ดหน้าผับเหมือนจะไม่ให้เธอเข้า แต่เพราะณดายังใส่ชุดนักศึกษาอยู่การ์ดจึงให้เข้าไปด้านในได้ ถ้าใส่ชุดเล่นมาคงได้ขอตรวจบัตรประชาชนกันบ้างแหละ ณดาไม่ได้ดูเด็กขนาดนั้นแต่เป็นเพราะความสูงของเธอ จึงทำให้ดูตัวเล็กกว่าคนในรุ่นเดียวกันมาก

“ณดา!!” เสียงของเพื่อนตะโกนแทรกผ่านเสียงดนตรีที่ดังกระหึ่ม

จากที่ยืนงงมองซ้ายมองขวาเพื่อหาเพื่อนอยู่พักใหญ่ ณดาก็ยิ้มกว้างออกมาเมื่อเจอเป้าหมายที่ต้องการพบปะ เธอแทรกตัวผ่านกลุ่มคนเข้าไปยังโต๊ะติดผนังข้างในสุด

“ขอโทษที่ต้องให้เอามาให้ที่นี่นะแก”

“ไม่เป็นไรจ่ะ ข้างในนี้สรุปมาให้หมดแล้วนะ เหลือแค่ท่องจำแล้วก็เตรียมนำเสนออย่างเดียว” คนตัวเล็กแจกจ่ายเอกสารให้เพื่อน “ไปละนะ”

“เดี๋ยวดิ ไหนๆ ก็มาแล้ว นั่งดื่มด้วยกันก่อน” เสียงของเพื่อนผู้ชายที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวพูดขึ้น

“ไม่ดีกว่า พอดีต้องกลับไปซักผ้าห่มที่ห้องต่อน่ะ” ณดาโกหกเพื่อน เพราะไม่อยากอยู่ต่อที่นี่สักเท่าไร

เธอโบกมือลาทุกคน ระหว่างเดินกลับคนตัวเล็กต้องค่อยๆ แทรกตัวผ่านผู้หญิงผู้ชายมากหน้าหลายตาที่กำลังเต้นกันอย่างสนุกสนาน ถ้าโดนชนคงจะล้มกองกับพื้นเป็นแน่ แค่เวลาปกติทุกคนก็สูงกว่าเธอมากอยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้มีแต่คนใส่รองเท้าเสริมส้นกันมาอีก ให้ความรู้สึกเหมือนเธอเป็นเด็กที่ไปเดินงานวัดแล้วมีแต่ผู้ใหญ่ตัวสูงกำลังเดินเบียด

“เห้อ เกือบตายแหนะ” ณดาถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อพาตัวเองออกมาด้านนอกผับได้สำเร็จโดยไม่เดินชนใครหรือถูกใครชน

22.12 น. ณดามองเวลาผ่านหน้าจอโทรศัพท์ตัวเอง มือขาวลูบท้องตัวเองเบาๆ ทั้งที่ตอนเย็นกินข้าวไปแล้วแท้ๆ แต่ท้องเจ้ากรรมกลับร้องโครกครากประท้วงขออาหารอีกรอบซะงั้น

“สงสัยต้องซื้อของกินติดมือกลับห้องด้วยแล้วแหละ” เธอพูดกับตัวเองอีกครั้ง ดวงตากลมโตมองเห็นรถแท็กซี่กำลังวิ่งมาทางที่ตัวเองยืนอยู่ “แท็ก….ว้ายยย!!”

ยังไม่ทันที่ขาของเธอจะก้าวไปข้างหน้า มือที่กำลังยกโบกเรียกรถกลับถูกกระชากโดยใครบางคนที่อยู่ด้านหลัง ท่อนแขนหนาโอบรัดเอวบางของเธอไว้ แรงกระชากทำให้เธอตัวปลิวกระแทกอกคนดัานหลังอย่างไม่ทันตั้งตัว

“รีบไปไหน” เสียงทุ้มกระซิบถามข้างหู จนขนแขนลุกตั้งชันกับการกระทำของเขา

“ปล่อยนะ!” ณดาดิ้นขัดขืนเมื่อตั้งสติได้ เธอสะบัดมือของอีกฝ่ายออกอย่างง่ายดายราวกับว่าเขาไม่ได้พยายามกอดรั้งเธอเอาไว้ “นาย…” ตากลมสวยเบิกโพลงด้วยความตกใจเมื่อเห็นหน้าของคนที่เข้ากระชากตัวเธอ

“หือ? นายหรอ” คีย์ถามพร้อมก้าวเท้าเข้าหาผู้หญิงตรงหน้า “เมื่อคืนยังเรียกพี่คีย์อยู่เลยนี่ณดา”

“…”

“อย่าบอกนะว่าลืม?”

“พี่…คือคนที่อยู่กับณดาเมื่อคืนหรอ…” ณดาถามเสียงสั่น พอมองหน้าคีย์ชัดๆ ภาพในหัวก็ฉายชัดเข้ามาในความทรงจำ

‘อ่า… ณดาเจ็บ’

‘เจ็บแป๊บเดียว ทนหน่อย’

‘อื้อ… อ๋า พี่คีย์ เจ็บ’

‘เริ่มเลยนะครับ’

‘อ้ะ อ๋า…’

หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคออย่างเชื่องช้า เมื่อภาพเมื่อคืนที่เธอลืมเลือนไปชั่วขณะกลับมาในความทรงจำอีกครั้ง เธอสบตากับคีย์ด้วยแววตาสั่นไหว ยิ่งมองหน้าเขาในตอนนี้ภาพตอนที่ทั้งคู่กำลังทำเรื่องบนเตียงก็ชัดเจนจนทำให้แก้มขาวนวลของณดาขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างห้ามไม่ได้

ณดาหันหลังวิ่งหนี สองขาเล็กพยายามวิ่งให้เร็วกว่าทุกครั้งที่เคยวิ่งมา แต่โชคชะตาไม่สงสารคนที่สูงแค่ร้อยห้าสิบเก้าอย่างเธอ ต่อให้พยายามสับขาให้ไวสักแค่ไหนก็หนีไม่พ้นคนที่ตัวสูงกว่าเธอเกือบเท่าตัวอย่างเขา

หมับ!

“ปล่อยณดานะ ปล่อย!” ร่างเล็กถูกจับอุ้มจนตัวโยน “กรี้ดด!!”

เพียะ!

“เงียบ!” คีย์อุ้มอีกคนขึ้นพาดบ่า มือหนาตีก้นสาวน้อยเน้นๆ ไปหนึ่งที ก่อนจะดุให้คนที่ดีดดิ้นอยู่บนบ่าเงียบลง “ถ้าไม่เงียบเจอดีแน่”

“พี่จะพาณดาไปไหน ปล่อยเดี๋ยวนี้เลย”

อีกคนไม่ตอบแต่กลับเดินดุ่มๆไปยังรถหรูคันสีดำที่จอดทิ้งไว้โซนวีไอพี ณดาพยายามเอี้ยวตัวมองลอดช่องแขนของคนที่แบกตัวเอง แต่ยังมองภาพตรงหน้าไม่รู้เรื่อง ตัวของเธอกลับถูกเหวี่ยงยัดเข้าไปในรถของเขา

“ปล่อยณดากลับบ้านสักที!”

“ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย” คีย์วางแขนข้างหนึ่งไว้ที่เบาะรถข้างตัวเธอ อีกข้างจับบานประตูรถเอาไว้

“ไม่อยากคุยค่ะ”

“แน่ใจนะว่าไม่อยากคุย” ชายหนุ่มส่งยิ้มร้ายให้ มือข้างที่วางบนเบาะเลื่อนไปคว้าโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงตัวเองออมา ก่อนจะกดหาอะไรอยู่พักใหญ่และยื่นมันมาจ่อที่หน้าเธอ

“…!!” ณดาหน้าซีดเมื่อเห็นหน้าตัวเองโชว์หราอยู่ในสมาร์ทโฟน ของอีกฝ่าย มันเป็นรูปของเธอที่กำลังทำหน้าเคลิ้มกับอะไรบางอย่างอย่างน่าเกลียด และเหมือนว่าร่างกายของเธอจะไม่มีอะไรปกปิด

“เอามานะ” ณดาพยายามแย่งจากมืออีกฝ่าย แต่แรงของเธอสู้คนตรงหน้าไม่ได้ จากที่จะแย่งของจากมือเขา กลายเป็นตัวของเธอเองที่ถูกกระชากเขาหาใบหน้าหล่อร้าย

“ถ้าไม่ไปด้วยกันดีๆ พรุ่งนี้ชื่อน้องณดาน่าจะดังทั่วมหาลัยเรานะครับ” อีกฝ่ายทำสีหน้าได้เปรียบอย่างโจ่งแจ้ง

“…” เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันเมื่อได้ยินอีกฝ่ายบอกแบบนั้น

“ถ้าคืนนี้เป็นเด็กดี พี่ไม่ใจร้ายใส่หรอก”

“…”

“สัญญา”