คำพูดพล่อย ๆ

คำพูดที่พล่อย ๆ พูดโดยมิไตร่ตรอง พูดโดยไมิคิด ไอ้สิงห์มิรู้เลยว่า คำพูดของมันนั้นมีความหมายกับหัวใจของระย้าแก้วมากเพียงใด ระย้าแก้วจึงตั้งใจแน่วแน่ว่าจักนั่งรอไอ้สิงห์จนถึงเช้าดังเช่นที่ไอ้สิงห์ได้ลั่นคำ

"ได้หากพี่รับปากข้าเช่นนั้น ข้าจะทำให้พี่ได้เห็น ว่าข้าจักมิผิดคำพูดกับพี่ แม้สักนิดเดียว"ระย้าแก้วตะโกนไล่หลัง

"หากเอ็งทำได้เยี่ยงปากพูด ข้าจักทำตามคำพูดเช่นกัน"

ไอ้สิงห์คิดอยู่ภายในใจว่าแม่หญิงอย่างระย้าแก้วนั้นมิอาจทำได้ดั่งเช่นคำที่พูดดอก

ผ่านมาหลายชั่วยาม ระย้าแก้วยังคงนั่งอยู่ที่เถาวัลย์ชิงช้า โดยมิลุกไปที่ใด จนเป็นที่ผิดสังเกตของแม่ศรีนวลและพ่อหมอไทย

"อีแตง..! คุณหนูของมึงอยู่ที่ใดกันเล่า เหตุใดจึงยังมิกับเรือน.?" แม่ศรีนวลหันไปถามบ่าวคู่ใจของระย้าแก้ว

"คุณหนูขอนั่งเล่นกง น้ำตกหนาเจ้าคะแม่นาย หากแต่บอกว่าจะกลับไม่นานนักเจ้าค่ะ"

"แต่นี่มันก็หลายชั่วยามแล้วหนา พระอาทิตย์จะลับขอบฟ้าอยู่แล้ว เหตุใดนางจึงยังมิกลับ" มารดาอย่างแม่ศรีนวลเริ่มกับวันกระวายเป็นห่วงลูกสาว

"กระนั้นบ่าวขออนุญาตแม่นาย ไปตามคุณหนูหนาเจ้าคะ."อีแตงรีบเสนอตัว

"มึงชักช้าอยู่ใยเล่า รีบไปเถิด" พ่อหมอไทยเอ่ยปากแทรกขึ้นมาทันที

อีแตงเร่งเดินลัดเลาะหลังเรือน เพื่อเดินไปที่ ธารน้ำตกหลังเรือน เพื่อไปหาคุณหนูระย้าแก้วจอมซนที่ยังไม่ยอมกลับเรือนเสียที ทั้งที่รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ

แต่เมื่ออีแตงมาถึงก็ถึงกับตกใจเพราะระย้าแก้วยังคงนั่งอยู่ที่เดิมมิได้ไปไหน

"คุณหนูระย้าแก้ว ทูนหัวของบ่าว เหตุใดจึงยังมิกลับเรือนเจ้าค่ะ แม่นายศรีนวลให้บ่าวมาตามคุณหนูกลับเรือนหนาเจ้าคะ" อีแตงรีบเอ่ยคำที่พรั่งพรูด้วยความเป็นห่วง

"ข้ามิอาจกับเรือนในเพลานี้ได้ พี่แตงช่วยแจ้งคุณพ่อกับคุณแม่ทีเถิด"

อีแตงที่ได้ยินคำพูดของคุณหนูระย้าแก้ว ถึงกับรู้สึกงงเป็นไก่ตาแตก เหตุใดจึงมิยอมกับเรือนในเพลานี้

"ด้วยเหตุอันใดกันเล่า คุณหนูจึงมิยอมกลับเรือนกับข้า..!"หากคุณหนูมิกับเรือน ข้าคงโดนเฆี่ยนหลังลายเป็นแน่"อีแตงคุกเข่าอ้อนวอน

"ข้าให้สัญญากับพี่สิงห์เอาไว้ หากข้าสามารถรอพี่สิงห์ อยู่กงนี้ได้จนถึงรุ่งเช้า พี่สิงห์จักเลิกเกลียดข้า" ระย้าแก้วอธิบายเหตุผลให้กับอีแตงฟัง

"ได้เยี่ยงไรกันเล่า..!!คุณหนูเป็นหญิงสตรีจะมานั่งท่ามกลางป่าเขา เช่นนี้มิได้หนาเจ้าคะ ถึงแม้จะห่างเรือนมิไกล แต่มันก็มิงามเจ้าค่ะ"

"มิได้หรอกพี่ ข้าได้ตบปากรับคำกับพี่สิงห์ไปแล้วหนา ข้ามิอาจผิดคำพูดกับพี่สิงห์ได้เช่นกัน" ระย้าแก้วยังคงแสดงท่าทีดื้อดึง

"หากเป็นเช่นนี้ ข้าจักไปเรียนแม่นายศรีนวล แล้วจักกลับมาอยู่เป็นเพื่อนกับคุณหนูหนา"อีแตงเร่งเดินกลับไปที่เรือนทันที

อีแตงพอมาถึงเรือน ก็รีบเดินหน้าตาตื่นไปกราบเรียนแม่นายศรีนวล แลพ่อหมอไทยที่นั่งกินข้าวเย็นอยู่ด้วยท่าทางที่กระวนกระวาย

"มึงเป็นอันใดเล่า..!!เหตุใดจึงหน้าตาตื่นเยี่ยงนั้น"พ่อหมอไทยเอ่ยถามนางแตง

"เออ..คือว่า...คือว่า"อีแตงกระอักกระอ่วน

"คือว่าคือกระไรของมึงเล่า..!!! มีเรื่องอันใดมึงก็ปากออกมาเถอะ" พ่อหมอไทยเริ่มจากหงุดหงิดกับอีแตงที่มิพูดออกมาเสียที

"คือ..คุณหนูมิยอมกลับเรือนเจ้าค่ะ"

"ด้วยเหตุอันใดจึงไม่ยอมกลับเรือน..!!"แม่ศรีนวลโพรงถามกลางป้อง

อีแตงจึงเล่าเหตุการณ์ทุกอย่างให้กับพ่อหมอไทยและแม่นายศรีนวลฟังทุกอย่าง

แม่ศรีนวลถึงกับแทบจะเป็นลมล้มพับ กับความดื้อดึงของลูกสาวตนเอง แต่หากด้วยบุญคุณที่ล้นพ้นเรื่องที่ไอ้สิงห์ได้ช่วยชีวิตของระย้าแก้วเอาไว้นางจึงมิอาจขัดใจลูกสาวได้

"หากเป็นเยี่ยงที่มึงพูด มึงก็จงไปอยู่เป็นเพื่อนนายของมึงเสียเถิด กูรู้ต่อให้กูเอ่ยปากห้าม ก็คงมิกลับเรือนหากเป็นเรื่องของไอ้สิงห์ มิมีผู้ใดขัดใจนางได้ดอก" แม่ศรีนวลผู้เป็นมารดาเอ่ยกับผู้เป็นสามีอย่างน่าเคร่งครึ้ม

"แต่กูหวังว่า ครั้งนี้จักเป็นครั้งสุดท้าย ที่ลูกกูจะต้องเสียใจและเจ็บตัวเยี่ยงนี้อีก..!"พ่อหมอไทยพูดเสริม

อีแตงที่ได้มารายงานเรื่องราวต่าง ๆ กับแม่นายกับพ่อหมอไทยจบสิ้น มันจึงรีบรุดหน้าเดินกลับไปที่น้ำตกเพื่อไปอยู่เป็นเพื่อนคุณหนูระย้าแก้วทูนหัวของมันพร้อมกับตะเกียงเจ้าพายุในมือและคบไฟอีก 2 อัน

"คุณหนูเจ้าค่ะ กินน้ำกินข้าวเสียหน่อยเถอะ หากจะนั่งอยู่กงนี้จนถึงเช้า ก็ต้องอย่าปล่อยให้ท้องว่างนะเจ้าคะ"

"มิเป็นไรดอกพี่ ข้ายังมิหิวดอก"ระย้าแก้วยังคงตั้งมั่นแลนั่งรอไอ้สิงห์เพื่อถึงเช้า ผ่านไปหลายชั่วยาม

ระย้าแก้วเริ่มเหน็บกินขา แต่นางก็ยังคงอดทน เพื่อให้ผ่านพ้นคืนนี้ไปให้ได้

แสงจันทร์นวลกระจ่างก็ยังพอเป็นเพื่อนระย้าแก้วได้บ้าง แต่พอผ่านไปยามหนึ่ง แสงจันทร์ที่สุกใสก่อนหน้า ก็หายลับเข้ากลีบเมฆ ดาวบนท้องฟ้าก็ไม่เหลือให้มองเห็น ท้องฟ้ามืดครึ้มมาแทนที่ ลมเริ่มกรรโชกแรงราวกับมีฝนห่า

"คุณหนูของบ่าว ทูนหัวกับเรือนเถิดหนาเจ้าคะ..หากยังนั่งอยู่เยี่ยงนี้ ฝนจากลงเม็ดแล้วใหญ่ นี่ก็ดึกดื่นจวนใกล้จะย่ำรุ่งแล้ว อีกไม่กี่ยาม"

มิได้ดอก ข้าอุตส่าห์อดทนมาจนถึงเพลานี้ พรุ่งนี้เช้าพี่สิงห์จักมารับข้าด้วยตนเอง"ระย้าแก้วยังคงยิ้มให้กับ อีแตง แลพูดด้วยความหวังที่เต็มเปี่ยม

"แล้วหากพ่อสิงห์ไม่มาเล่า..! คุณหนูจะทำเยี่ยงไรกลับเถิดหนาเจ้าคะ"อีแตงพยายามเกลี่ยกล่อมผู้เป็นนายเหนือหัว

"หากพี่อยากกลับ พี่ก็กลับไปผู้เดียว ถ้ามิอาจจะย้อนกลับไปได้ จนกว่าพี่สิงห์จะมารับข้าในวันพรุ่ง"

พระจันทร์ลับบหายเข้ากลีบเมฆดวงดาวที่กระจ่างสดใสก็มิอาจมองเห็น สายลมเริ่มโหมพัดกระหน่ำสายฟ้าเริ่มฟาดเปรี้ยงปร้างดังสนั่น แต่ก็มีอาจทำให้ระย้าแก้วหวั่นใจ ฝนเม็ดเล็กๆเริ่มตกปรอยๆ

"คุณหนูเจ้าค่ะ ได้โปรดฟังข้าสักครั้งเถิด กลับเรือนเถิดหนา"อีแตงที่เริ่มเห็นสถานการณ์มิสู้ดี

สภาพของระย้าแก้วเริ่มเปียกปอน ท่ามกลางสายฝนเริ่มโปรยปรายลงมามิขาดสาย ท้องฟ้าวิปริตแปรปรวนราวกับจะเกิดอาเพศ ลมพายุเริ่มพัดกรรโชกแรงจากสายฝนเพียงโปรยปราย กลับกลายเป็นพัดกระหน่ำพัดกิ่งไม้ใหญ่พักตกใส่ไปที่ร่างบางของระย้าแก้วอย่างจัง

"กรี๊ด..!! คุณหนูระวังเจ้าค่า..!!"

อีแตงรีบกระโจนใช้ร่างกายของตนบังกิ่งไม้ใหญ่ จนร่างของระย้าแก้วที่นั่งบนกิ่งเถาวัลย์ร่วงไปกระแทกหิน

"โอ๊ะ โอ๊ย...อู้ย...เจ็บ"ระย้าแก้วที่ก้นกระแทกก้อนหิน แลหัวก็กระทกกับกิ่งไม้ใหญ่จนหัวข้างซ้ายแตกร่างกายเปียกปอนทั้งนายและบ่าว

"คุณหนูเจ้าค่า กลับเรือนเถิดหนาเจ้าค้า เลือดออก เลือด ฮึก ฮื่อ ทูลหัวของบ่าว เจ็บรึไม่เข้าค่ะ"อีแตงที่โอบกอดร่างของผู้เป็นนาย ที่นั่งหนาวสั่นใบหน้าเล็กๆซีดเซียว ปนกับเลือดแดงฉาน ฝนก็ตกโหมกระหน่ำราวกับกลั่นแกล้งระย้าแก้ว

"นี่ก็ยำรุ่งแล้วพี่ ขอข้าทนอีกนิดเถอะเพียงแค่ดวงอาทิตย์ขึ้น พี่สิงห์ก็จักมารับข้า ดังคำแล้วหนา"ใบหน้าซีกเผือกยังคงยกยิ้ม ร่างอรชรสั่นเทาราวลูกนก

ผ่านไปนานนักฝนก็เริ่มซาลงแต่ยังคงตกปรอยๆระย้าแก้วที่ร่างเปียกปอน ใบหน้าซีดเซียวไร้สีเลือด ปากเล็กๆสั่นระริก ด้วยความหนาวเย็นและแผลที่หัวเลือดยังไม่หยุดไหลสนิท ตอนนี้ก็ย่ำรุ่งรอเพียงไม่นานนางก็จะทำสำเร็จแล้ว

ไอ้สิงห์ที่เพิ่งตื่นจากการนอนหลับไหลที่แสนสุขสบาย เหตุด้วยเมื่อคืนฝนตกฝนกระหน่ำ ทำให้อากาศดีแต่เหมือนมันจะลืมเลือนเรื่องที่ได้เอ่ยไว้เมื่อวานเสียสิ้น