หวนระลึก

หลังจากวันนั้นข่าวลือเรื่องผู้ชายสองคนต่อยตีกันแย่งหญิงสาวก็ลืมสะพัดทั่วทั้งหมู่บ้านทั่วคุ้งน้ำว่าลูกสาวแสนสวยของพ่อหมอไทยถูกผู้ชายรุมแย่งตัว

ส่วนไอ้สิงห์ก็เอาแต่ดื่มเมามายโวยวายซ้อมฟันดาบกับบ่าวในเรือนและเหล่าพลทหารที่ตรวจตารอบหมู่บ้านต่างมิมีใครกล้าเข้าหน้ามันสักคนเดียวจนผู้เป็นพ่อต้องเข้ามาคุยกับลูกชาย

"ไอ้สิงห์เอ็งเป็นกระไรของเอ็งเหตุใดจึงเอาแต่เมามายเยี่ยงนี้"

ผู้เป็นพ่อที่ไม่เคยเห็นลูกชายของตนผู้เงียบขรึมกินเหล้าหัวราน้ำเช่นนี้ แถมยังมีข่าวลือหนาหูเรื่องชกต่อยกลางตลาดเพราะผู้หญิง

"ข้ามิเป็นอันใดดอกพ่อ ข้ารู้สึกมีเรื่องให้ข้าต้องตัดสินใจหลายอย่าง ขอเวลาถ้าสักพักนึงเถิด"เสียงครางยานของไอ้สิงห์เอยบอกผู้เป็นพ่อ

คืนเดือนดับทำให้มองไม่เห็นสิ่งใด บนฟากฟ้า ไอ้สิงห์ที่นอนเมาอยู่ชานเรือน มันนอนน้ำตาไหลรินโดยที่มันก็ไม่รู้เหตุใดจึงรู้สึกเศร้าเช่นนี้

ไอ้สิงห์หวนนึกถึงเรื่องเมื่อสามปีก่อนที่มันได้ช่วยเหลือระย้าแก้วที่กำลังจมน้ำ จนทำให้ระย้าแก้วมอบหัวใจทั้งดวงให้กับมันแต่มันกลับไม่เห็นคุณค่าเอาแต่พูดจาทำร้ายจิตใจของหล่อน

ย้อนไปเหตุการณ์วันที่ฟ้าฝนมืดครึ้มแต่ระย้าแก้วยังดื้อรั้นที่จะเอาบัวลอยไข่หวานมัสมั่นไก่และข้าวสวยกับยาสมุนไพรหายากเอามาให้ไอ้สิงห์ที่บาดเจ็บจากการสู้กับขโมยผู้ร้ายที่จะมาขโมยควาย ถึงแม้จะเป็นเพียงแผลถาดๆแต่ระย้าแก้วก็เป็นห่วงไอ้สิงห์สิ่งที่สุด

"ทูนหัวของบ่าว นี่ฝนมันจะลงเม็ดแล้วหนาจักไปทำไมเอาไว้ไปพรุ่งนี้เถิด"

"ไม่ได้..!! ข้าจักต้องไปดูพี่สิงห์ให้เห็นกับตาว่าปลอดภัยดี ข้าเป็นห่วงพี่สิงห์ที่สุด"

น้ำเสียงห่วงหาอาทรของระย้าแก้วบ่งบอกถึงความห่วงใยต่อผู้มีพระคุณและรักมั่นของหล่อน

"พี่เตรียมยาหรือยัง ขนมหวานกับข้าวสวยมัสมันที่ข้าทำพี่เตรียมด้วยใช่หรือไม่" ระย้าแก้วที่กำลังจัดยาเป็นชุดใส่ย่ามเตรียมจะเดินลงจากเรือน

"คุณพ่อเจ้าค่ะ ลูกขออนุญาตไปดูพี่สิงห์ที่เรือนสักครู่หนา" ระย้าแก้วในวัย 17 ปี ถึงเธอจะเด็กแต่เธอก็ถูกถ่ายทอดวิชายาสมุนไพรจากต้นตระกูลผู้เป็นพ่อมาทุกกระเบียดนิ้ว

"ไปเถอะลูกให้ พาอีแตงไปเป็นเพื่อน แลไปจะเอาบ่าวให้ผู้ชายติดตามไปด้วยหรือไม่" ผู้เป็นพ่อสอนให้ระย้าแก้วตอบแทนบุญคุณผู้มีพระคุณเยี่ยงไอ้สิงห์

"ให้พายเรือให้ลูกก็พอจ้ะพ่อ เดี๋ยวลูกจะรีบไปรีบกลับประเดี๋ยวฝนจะลงเม็ดเสียก่อน"พอเตรียมข้าวของทุกอย่างเสร็จระย้าแก้วรถไปที่ท่าน้ำทันที

"พี่ช่วยเร่งฝีพายให้ข้าด้วยเถิด ระย้าแก้วที่เป็นห่วงไอ้สิงห์จนร้อนรนไปเสียหมด*

"ทูนหัวของบ่าวใจร่ม ๆ เถิดหนาเจ้าคะ อีกไม่นานด้านหน้าผ่านไปโค้งน้ำเดียวก็ถึงแล้วเจ้าค่ะ"

"ก็ข้าเป็นห่วงพี่สิงห์นี่นา"

พอถึงเรือนของหัวหน้าหมู่บ้านระย้าแก้วยืนอยู่ตรงประตูชานเรือนเห็นหัวหน้าหมู่บ้านพอดี

"ข้าไหว้จ้ะ ลุง"

"เอ็งมาทำกับอะไรรึ"

"ข้าจักมาขอดูแผล แลงเยี่ยมไข้พี่สิงห์นะจ๊ะ ข้าเข้าไปได้หรือไม่จ๊ะ พอดีข้าเอาข้าวขนมแล้วก็ยาใส่แผลพ่อข้าฝากมาให้เลยอยากจะขอเข้าไปดูอาการพี่สิงห์เสียหน่อย"

"ตามสบายเลย ระย้าแก้วเดี๋ยวลุงขอตัวก่อน"

ได้รับคำอนุญาตจากหัวหน้าหมู่บ้านผู้เป็นพ่อของ ไอ้สิงห์ระย้าแก้วก็ตรงไปกลางชานเรือนที่ไอ้สิงห์นอนพักผ่อนหย่อนใจอยู่

ไอ้สิงห์พอเห็นหน้าระย้าแก้ว ก็อารมณ์หงุดหงิดขึ้นทันตา ไม่รู้จะพูดกับระย้าแก้วว่าเยี่ยงไร ด่าก็แล้วว่าก็แล้ว

นางก็ยังตีมึนมาหาเขาได้ทุกวี่ทุกวัน จนชาวบ้านพากันโจทย์กันว่าระย้าแก้วผู้มีใจรักมั่นต่อไอ้สิงห์ เมื่อใดที่ไอ้สิงห์ได้ยินจากปากชาวบ้านเช่นนั้นก็จะด่าทอทันทีเพราะทั้งหัวใจของไอ้สิงห์มีเพียงแม่จันทร์แรมผู้เดียวเท่านั้น

"เอ็งมาทำอะไรที่นี่"ไอ้สิงห์เอ่ยถามเสียงเรียบพร้อมกับแสดงสีหน้าที่หยิกงอ

ระย้าแก้วรีบวางสัมภาระลงทันทีพร้อมกับเริ่มบทยาที่เตรียมมา แลจัดแจงข้าวปลาอาหารใส่ถ้วยจานเพื่ออยากจะให้ไอ้สิงห์ได้กิน

"ข้าจักมาดูแผลให้พี่ยังไงเล่า พี่เป็นเยี่ยงไรบ้างเจ็บหรือไม่ ขอข้าดูแผลหน่อยเถิด" ระย้าแก้วเริ่มตำยาเพื่อจะประคบให้กับไอ้สิงห์

"เอ็งไม่ต้องมายุ่งกับข้าได้หรือไม่..!! ข้ารำคาญเอ็งทุกเมื่อเชื่อวัน แต่เอ็งก็ยังจะมาบ้านข้าอยู่ล่ำไป"

"พี่จะด่าว่าข้าเยี่ยงไรก็ได้ แต่ขอให้ข้าดูแผลให้พี่ก่อนเถิดว่ามันลึกมากหรือไม่"

ระย้าแก้วเลือกที่จะไม่ฟังคำบ่นด่าของไอ้สิงห์หรือเก็บเอาไปใส่ใจ เพราะทุกครั้งที่เธอมาไอ้สิงห์ก็มักจะพูดจาเช่นนี้เป็นประจำ

ระย้าแก้วใช้สองมือเล็กจับไปที่ต้นแขนซ้ายของ ไอ้สิงห์ที่ถูกพันผ้าเอาไว้ แต่พอเปิดผ้าก็เห็นว่ามียาที่ถูกใส่เอาไว้เสียดีแล้ว

"เอ็งทำกระไรของเอ็งเนี่ย..!! วุ่นวายมิเข้าเรื่อง" ไอ้สิงห์ตะคอกระยะแก้วพร้อมกับผลักเธอหงายหลัง

ตุบ..!! โอ๊ย...! ระย้าแก้วหงายหลังจนก้นจ้ำเบ้าลงที่พื้นเธอถึงกับร้องออกมาเสียงดัง

"พ่อสิงห์..! เหตุใดจึงทำกับคุณหนูของข้า เยี่ยงนี้เล่านางเพียงแค่เป็นห่วงท่านก็เท่านั้น ถึงกับต้องผลักคุณหนูข้าเช่นนี้เลยหรือ"บ่าวคู่กายของระย้าแก้วถึงกับร้องโวยวายแทนผู้เป็นนายที่โดนผลัก

"แล้วใครใช้ให้นายเอ็งมาสอดเรื่องของข้ากันเล่า ข้าก็พูดอยู่ปาว ๆ ว่าข้าไม่ต้องการเห็นหน้านายของเอ็งแต่นายเอ็งก็ยังมาให้ข้าเห็นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน..!!"

ไอ้สิงห์พ่นคำร้ายๆทำร้ายจิตใจระย้าแก้วที่มีจิตใจเป็นห่วงมันเหนือสิ่งอื่นใด

"แต่ก็มิเห็นพ่อสิงห์ จะต้องทำรุนแรงถึงเพียงนี้ คุณหนูของข้าเพียงหวังดีต่อท่านก็เท่านั้น"

"มิเป็นไรดอกพี่แตง..พี่สิงห์เขาคงหงุดหงิดที่เจ็บแผล แต่แผลดูท่าจะถูกทำความสะอาดแล้วมิเป็นอะไรมาก"ระย้าแก้วคลานเข่ายิ้มหวานส่งไปให้ไอ้สิงห์

"พี่กินข้าวหรือยังจ๊ะ ข้าเตรียมมัสมั่นไก่มาให้พี่ด้วยกับข้าวสวยร้อนๆ พี่กินสักนิดเถอะนะ"

เพล้ง..!! ว๊ายตาเถน..ทูลหัวของบ่าว ..!

แกงมัสมั่นไก่ที่ร้อนๆ ที่เพิ่งออกมาจากเตาถูกไอ้สิงห์ปัดตกจากมือของระย้าแก้ว แต่แกงไม่ได้ตกไปที่พื้นถ้วยพลิกกลับด้าน หกรดมาที่กระโจมอกสไบสีสวยขอระย้าแก้วจนเต็มเลอะเทอะไปหมด

"เอาออกไป..!! ข้าไม่กินของของเอ็ง จำเอาไว้ด้วย มิต้องพยายามมาทำดีกับข้า ต่อให้เอ็งพยายามให้ตาย ข้าก็ไม่มีวันรักเอ็งดอก..!"

ไอ้สิงห์ที่ใช้สายตาเย้ยหยันมองระย้าแก้วด้วยความสมเพชเวทนา

"พี่สิงห์พี่เป็นกระไรหรือไม่ น้ำแกงหกรดพี่รึไม่ ขอข้าดูหน่อยเถิด" ระย้าแก้วกลับไม่เป็นห่วงตัวเองเลยสักนิดข้อแขนพี่แดงเถือกเพราะถูกน้ำแกงลวกแถมตรงสไบกระโจมอกก็มีรอยแดงเต็มไปหมดเพราะน้ำแกงที่ร้อนซึมเข้าไป

"คุณหนูพอเถอะ..ไปล้างน้ำก่อนเถอะ หากเป็นเช่นนี้จะเกิดรอยแผลเป็นได้นะเจ้าคะ" อีแตงที่เป็นห่วงเจ้านายยิ่งชีพจึงรีบฉุดกระชากลากถูระย้าแก้วลงจากเรือน

"เออ..!! เอ็งรีบพานายเองไปให้พ้นหูพ้นตาข้าเสียทีน่ารำคาญ ไป ๆ ให้พ้น"

ไอ้ดำที่เดินสวนกับระย้าแก้วและนางแตงบ่าวคู่ใจที่เห็นสภาพแล้วก็สังเวชระย้าแก้วเป็นที่สุดมาทีไรก็มักจะโดนแบบนี้เป็นประจำ..