หัวใจดวงน้อยที่รักมั่น

สภาพเสื้อผ้าสไบที่เลอะเทอะ เปรอะเปื้อนสองแขนแดงเถือก น้ำตาไหลริน แต่นางกลับยังคงยิ้มส่งมาให้กับบ่าวคู่ใจเยี่ยงนางแตง

"ข้ามิเป็นอันใดดอกพี่ มันเป็นอุบัติเหตุหนา" ระย้าแก้วที่ปลอบใจนางแตงบ่าวคู่ใจ

"อุบัติเหตุอันใดกันเล่า..! ข้าเห็นกับตาว่าพ่อสิงห์จงใจปัดกับข้าวจนหกรดคุณหนูเยี่ยงนี้"

"มิเป็นไรดอกพี่ เหตุก็เป็นเพราะข้า ที่จะมาวุ่นวายกับพี่เขา ตอนที่พี่สิงห์ยังคงเจ็บแผลอยู่เลยหงุดหงิดก็เท่านั้น"คำพูดภายใต้รอยยิ้มที่เปื้อนน้ำตา

ระย้าแก้วมักจะหาเหตุผลหักล้างการกระทำที่ไม่ดีของไอ้สิงห์เสมอ

"เมื่อใดคุณหนูของข้า จักโตขึ้นแลคิดได้เสียทีหนาบุญคุณหากต้องทดแทน ไปตลอดชีวิตมันก็มิแปลกแต่หากทดแทน แล้วเขามิต้องการก็ควรหยุดเสียทีเถิด"

อีแตงพยายามปลอบใจผู้เป็นนายของตนให้รู้จักความรักที่แท้จริงเสียที

"เรากลับเรือนกันเถิดหนาคุณหนู ไปล้างเนื้อล้างตัว"อีแตงประคองผู้เป็นนายกลับไปที่ท่าน้ำเพื่อพายเรือกลับ

สาวน้อยในวัย 17 ปีถึงแม้จะไม่รู้จักคำว่ารักที่แท้จริงเป็นเช่นไร แต่นางก็ตั้งมั่นที่จะมอบกายถวายหัวใจให้กับไอ้สิงห์

ระหว่างทางไปก็ราวกับฟ้าฝนเป็นใจตกห่าใหญ่ลงมา จนเรือแทบจะล่มกลางทาง กว่าจะถึงบ้านก็ทุลักทุเล สภาพของระย้าแก้วเปียกปอนจนได้ไข้

"นั่นกลับมาแล้วลูกสาวตัวดีของแม่ ดูสภาพสิหาดูได้ไม่ เหตุใดเจ้าจึงไปบ้านพ่อสิงห์" แม่ศรีนวลผู้เป็นมารดาเอ็ดลูกสาวคำโต

"ลูกกราบขอขมาคุณแม่เจ้าค่ะ ที่ดื้อดึง"ระย้าแก้วก็รู้สึกผิดที่ดื้อดึงไม่เชื่อฟังมารดา

"เจ้ารีบไปผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียเถิด อีแตงก็อีกคนนึง เห็นดีเห็นงามกับผู้เป็นเจ้านายของเจ้าตลอดเลยหนา"แม่ศรีนวลพลอยเอ็ดนางแตงอีกคน

"คุณเจ้าขา บ่าวห้ามคุณหนูแล้วเจ้าค่ะ คุณก็รู้หาห้ามคุณหนูได้ไม่ หากคุณหนูตัดสินใจจะทำสิ่งใดแล้วเคยห้ามได้เสียที่ไหนเล่าเจ้าคะ"นางแตงรีบอธิบายแก้ตัว

"ไม่ต้องมาต่อล้อต่อเถียงกับข้าดอก รีบพานายเอ็งไปผัดผ้าผัดผ่อน เสียให้เรียบร้อย ก่อนจะจับไข้กันทั้งคู่"

ผ่านไปจนเวลาโพล้เพล้ คืนนั้นตลอดทั้งคืนระย้าแก้วจับไข้จนถึงเช้า ก็ยังไม่ดีขึ้นส่วนอีแตงก็เฝ้าดูผู้เป็นนายอยู่ไม่ห่างกาย กว่าจากลุกมากินข้าวกินยาก็ปาไป 2-3 วัน

ข่าวนี้ไปถึงหูไอ้สิงห์ที่หายดีจากการถูกฟัน มันที่ได้ยินว่าระย้าแก้วนั้นจับไข้เพราะมาหามันที่เรือนมันกลับไม่รู้สึกผิดอันใด

"ใครใช้ให้นางมาสอดเรื่องของข้าเล่า หากนางจะเปียกฝนแลจับไข้ เหตุไม่ใช่เพราะข้าหนา นางมาที่เรือนของข้าเอง" ไอ้สิงห์พูดด้วยความคะนองปาก

"พี่มิเห็นใจระย้าแก้วบ้างหรือ ..? ถึงแม้นางจะยังเด็กอายุเพียง 17 ปี แต่นางก็ตั้งมั่นในความรักต่อพี่หนา" ไอ้ดำพูดเตือนผู้เป็นนายกราย ๆ

"หากมึงรัก มึงถูกใจคุณหนูระย้าแก้วของมึงหนักหนา มึงก็ไปชอบคอนางเสียสิ กูจะให้พ่อกูไปขอให้"ไอ้สิงห์ที่พูดทีเล่นทีจริง

"หัวใจของข้า ทั้งดวงมีเพียงแม่จันทร์แรมผู้เดียวเท่านั้นแหละ หาได้มีคนอื่นสามารถมาแทนที่ได้"

"ข้าอยากให้พี่ เปิดหูเปิดตา เกี่ยวกับเรื่องแม่จันทร์แรมเสียที แม่มีข่าวอื้อฉาว มิเว้นแต่ละวัน แต่พี่ก็ยังจะเชื่อว่านางนั้นยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง..?"

"หากข้ามิเห็นกับตา มิได้ฟังกับหู ข้าก็ไม่อาจปรักปรำผู้บริสุทธิ์ เยี่ยงแม่จันทร์แรมได้ดอกหนาไอ้ดำ"

"ตามใจพี่เถิด หากพี่สบายใจเช่นนั้น แต่หากวันใดแม่ระย้าแก้วคิดได้ขึ้นมา แล้วนางไม่มาให้พี่เห็นหน้าดั่งที่พี่ไล่นางในทุกวัน พี่จะเสียใจในภายหลังหนา"

"คนอย่างข้า ลูกผู้ชายคำไหนคำนั้น มิมีทางรับรักเด็กอย่างระย้าแก้วได้ดอก" ไอ้สิงห์ลั่นคำ

"ข้าจะคอยดู โบราณท่านว่าไว้เกลียดสิ่งใดได้สิ่งนั้นหากพี่ไปหลงรักระย้าแก้วสักวันหนึ่ง แล้วหากนางทำเฉกเช่นเดียว กับที่พี่ทำใส่นาง พี่จะทนได้เช่นนางหรือไม่"

"ไอ้ดำ..!! สรุปผู้ใดเป็นบ่าวผู้ใดเป็นนายกัน..เนี่ยเอ็งมานั่งสอนข้า เอาเวลาไปฝึกปรือดาบดีหรือไม่"

"พี่ก็เป็นนายข้าเสมอ เพียงแต่ข้าเป็นห่วงพี่ก็เท่านั้น"

ไอ้สิงห์ที่มองคำเตือนของไอ้ดำเป็นเรื่องไร้สาระตอนนั้นย้อนกลับไปมันก็อายุอานาม 28-29 แล้วความคิดของมันก็โตตามวัยส่วนนางจันทร์แรมที่มันหมายปองนั้นมันยังไม่รู้เหตุที่มาที่ไป

"เอ็งก็เชื่อแต่คำชาวบ้าน หากเอ็งยังมิเห็นกับตาที่ฟังกับหู เอ็งก็ให้โอกาสข้าได้ดูใจกับนางหน่อยเถอะไอ้ดำ"

"ข้าไปซ้อมดาบดีกว่า ข้ามิอยากคุยกับคนใจดำ เยี่ยงพี่ ใจดำกับคนที่ดีกับพี่เช่นนี้"

บ๊ะ..!! "ไอ้นี่สรุปมึงเป็นนายหรือกูเป็นนายกันแน่วะ"

ส่วนพ่อของนางจันทร์แรม แทบจะจับลูกสาวตัวเองใส่ตะกร้าล้างน้ำ ถวายพานให้กับผู้ชายหลายคนแต่เหตุเพราะพอรู้ถึงความอื้อฉาว จึงมิมีผู้ชายในหมู่บ้านอยากจะตกลงปลงใจ แต่งงานด้วย

แต่ไอ้สิงห์ก็ยังเชื่อมั่นในความผุดผ่องบริสุทธิ์เหตุเพราะมารยาหญิงของนางจันทร์แรม

"จันทร์แรมเองก็อายุ 26 ปีแล้วนะเอ็งเลิกทำตัวเละเทะเยี่ยงนี้สักทีเถิด ต่อให้เอ็งมิมีแม่คอยสั่งสอน ข้าก็เลี้ยงดูเองมาอย่างดี แล้วเหตุใดเองจึงทำตัวเหลวไหลเยี่ยงนี้เล่า"

"ข้าจะเรียกบ่าวรับใช้มาดูแลข้า มันเป็นเรื่องเลวร้ายเช่นนั้นรึ ข้าก็ทำเยี่ยงที่พ่อทำนั่นแหละ"นางจันทร์เถียงคำมิตกฟาก

"นางจันทร์แรมเอ็งพูดให้มันดี ๆ นะ ข้าเป็นผู้ชายแต่เอ็งเป็นผู้หญิง เอ็งจะมาทำเหมือนข้าได้เยี่ยงไร..!!"

"พ่อก็มีเมียบ่าวเป็นโขยง ๆ จนแม่ของข้าตรอมใจตายอย่างไรเล่า หากข้าจะทำบ้างข้าจะผิดอันใด"

นางจันทร์แรมที่เรียกบ่าวผู้ชายในเรือนมาปนเปรอความสุขทางกายให้กับตน ตั้งแต่นางรู้จักความใคร่กามราคะ นางก็แทบจะไม่หยุดเรื่องอย่างว่าเลยจนทำให้เป็นเรื่องอื้อฉาวชาวบ้านระอากันไปหมด

"ถ้าหากเอ็งยังมิเลิกเรื่องพวกนี้ ข้าจะยกเอ็งไปอยู่ที่ห่างไกลกับพ่อค้า ที่เดินผ่ายหมู่บ้านให้เอ็งไปอยู่ต่างเมืองมาซะ..!"พ่อของจันทร์แรมขู่

"พ่อทำเยี่ยงนั้นกับข้ามิได้ดอก หากพ่อไม่อยากเห็นข้าอยู่ในเรือน ข้าจะหาผู้ชายดี ๆ มาแต่งงานอย่างไอ้สิงห์ที่ มันเชื่อคำข้าทุกอย่าง พ่อจะได้เลิกด่าทอข้าเช่นนี้เสียที"

"เอ็งอย่ามั่นใจนักเลย นางจันทร์แรม ไอ้สิงห์มันมีใจให้เอ็งมาเนิ่นนาน แต่ข้ามิเห็นมันจะมาคุยเรื่องสู่ขอเอ็งกับข้าเสีนที่ไหน"

"พ่อก็ใจเย็น ๆ สิ ข้าเพิ่งจะคบหาดูใจกับพี่สิงห์เองหนาจักให้รีบไปใย"

"ข้าจับเอ็งใส่ตะกร้าล้างน้ำมิไหวแล้วหนา นางจันทร์แรม ล้างไม่รู้กี่น้ำ กลิ่นคาวที่ตัวเองมันก็ไม่มีทางออกได้ดอก หากไอ้สิงห์มันรู้มันเห็นเรื่องนี้ มันคงมิเอาเอ็งทำเมียเป็นแน่"

"ก่อนที่มันจะรู้จะเห็นอันใด ข้าคงจับมันทำผัวเสร็จไปเสียแล้วล่ะพ่อ"

"ให้มันได้อย่างที่ปากเอ็งพูดเถอะ เพราะไอ้สิงห์มันก็ไม่เลว มันเป็นลูกคนเดียวของหัวหน้าหมู่บ้านฝั่งถนนอย่างไรเสียมันก็มีกินมีใช้มีขาดมือ"

"จ๊ะงั้นพ่อคอยดูข้าแล้วกันนะ"

สองพ่อลูกที่จ้องจะจับไอ้สิงห์เพื่อมาลบกินคาวลูกสาวของตน และกลายเป็นที่ชุดหน้าชูตาให้กับตระกูลบ้านตนเสียที