ภาพบาดตา

ไอ้สิงห์ที่ยังคงร่ำสุรา อยู่ที่ชานเรือนบนบ้าน มันเฝ้ามองระย้าแก้วมาเนิ่นนาน แม้มันจะลั่นวาจาเอาไว้ว่าจะไม่รับรักระย้าแก้ว เรื่องที่มันหวนคิดยังมิได้ครึ่งกับสิ่งที่มันทำ แต่บัดนี้หัวใจที่แข็งแกร่งของมัน ก็ว้าวุ่นมิน้อย มันดื่มหนักจนเมาหลับไปจนถึงเช้า

วันแล้ววันเล่า ที่ระย้าแก้วเฝ้ารัก ทะนุถนอมเทิดทูนบูชาในความรักที่มั่นคงของตนเอง ที่มีต่อไอ้สิงห์แม้จักรู้ว่า ไอ้สิงห์มิมีใจให้ตนเองเลย และยังมีนางในดวงใจอย่างแม่จันทร์แรม .

แต่ระย้าแก้วก็ยังคงตั้งใจตั้งมั่น สักครั้งในชีวิตนางคิดว่าหากมิทำกะไรสักอย่าง จะมาเสียใจภายหลัง

แต่หากทำเต็มที่แล้ว ยังมิสามารถเอาชนะใจไอ้สิงห์ได้ นางก็จะถอยออกมาเอง.

"คุณหนู..!! ทูลหัวของบ่าว จะไปที่ใดกันเล่าแต่งตัวเสียสวยเชียว"บ่าวคู่ใจอย่างนางแตงเอ่ยชมผู้เป็นนาย

"วันนี้เห็นว่า พี่สิงห์จะคุมชาวบ้านซ้อมฟันดาบ ข้าอยากจะเอาน้ำมะลิใบเตย เอาไปฝากพี่สิงห์เสียหน่อย ช่วงนี้อากาศร้อน ๆ" ทุกครั้งที่ระย้าแก้วพูดถึงไอ้สิงห์นางมักจะยิ้มแย้มแจ่มใส

"ไปทำไมเล่าทูนหัวของบ่าว คราวที่แล้วก็น้ำแกงราดตัวมาทีนึงแล้วหนา"นางแตงรู้สึกโกรธแทนระยาแก้วที่ไปทีไรก็มักจะมีเหตุมีน้ำตาหรือเจ็บตัวกลับมาโดยที่ไอ้สิงห์มิได้แยแส

"เอานา..!! ข้ามิได้ไปหาพี่สิงห์หลายเพลาแล้วหนา ข้าอยากจะไปเห็นหน้าเสียหน่อย"

"งั้นเดี๋ยวบ่าวไปเป็นเพื่อนนะเจ้าคะ"

พูดจบนางแตงก็ถือร่มเดินตามทูนหัวของมันไปที่ท่าเรือ ก่อนที่จะไประย้าแก้วก็ได้ขออนุญาตบิดาและมารดาเรียบร้อยแล้ว.

"แม่ศรีนวล คราวที่แล้วลูกก็ร้องไห้กลับมา เปียกปอนจนได้ไข้ ข้ามิอยากให้ลูกไปมาหาสู่ไอ้สิงห์เลย"

"ข้าเข้าใจพี่นะ แต่เหตุผลบุญคุณมันค้ำคอ แลบัดนี้ลูกสาวเรา ก็มีใจพักรักไอ้สิงห์สุดหัวใจ ยากที่จะหักห้าม"

"เราคงต้องปล่อยไปตามกรรมใช่หรือไม่..?" พ่อหมอไทยที่รู้เห็นทุกอย่างทุกครั้งที่ลูกสาวกลับมามักจะมีน้ำตาอาบสองแก้ม

นางจันทร์แรมที่วันนี้ก็ได้ข่าวว่าไอ้สิงห์จะพาเหล่าชาวบ้านซ้อมดาบซ้อมมวยนางจึงอยากจะมาให้กำลังใจไอ้สิงห์เช่นกัน

"พ่อวันนี้ข้าสวยหรือยัง..?"นางจันทร์แรมเอ่ยถามผู้เป็นพ่อที่กำลังนั่งคลอเคลียกับบ่าวสาว.

"เอ็งจะผัดผ้าแต่งตัวสวยไปที่ใดเล่า"ผู้เป็นพ่อถามด้วยความสงสัยทันที.

"วันนี้ข้าจะไปที่หมู่บ้านของพี่สิงห์เสียหน่อยเพราะได้ข่าววันนี้จะมีการฝึกซ้อมดาบแลสอนมวยจากพี่สิงห์"

"แล้วเองจะเอาบ่าวไปเป็นเพื่อนหรือไม่"

"เอานางชด ไปเป็นเพื่อนข้าก็ได้ ให้มันไปถือร่มให้ข้าก็ยังดี" บ่าวในเรือนไม่มีใครอยากจะรับใช้จันทร์แรมด้วยความที่นางเป็นคนเจ้าอารมณ์และเรื่องมาก

สองสาวที่ต่างซึ่งอายุและความคิดต่างกัน ก็พากันเดินทางไปที่ลานซ้อมใหญ่เพื่อดูการซ้อมดาบและรำมวยแต่จุดมุ่งหมายของหญิงทั้งสองนั้นคือการได้พบ ไอ้สิงห์ผู้ชายที่สาวๆ ทั้งหมู่บ้านหมายปอง

นางจันทร์แรมที่เดินทางมาถึงลานซ้อมก่อน ระย้าแก้วไอ้สิงห์ที่เห็นนางในดวงใจมาก็รีบเชื้อเชิญให้นางมานั่งที่เพลินเพื่อพักผ่อนหย่อนใจดูการซ้อมอย่างสบายอารมณ์(แม้ในใจจักคิดและเฝ้ามองแต่ระย้าแก้วเป็นระยะ)

"แม่ไปมาอย่างไรเล่า ถึงได้มาที่ลานซ้อมเสียได้" ไอ้สิงห์เอ่ยถามนางจันทร์แรมที่วันนี้ผัดผ้าผ่อนสวยงาม

"พอดีข้าได้ยินจากชาวบ้าน ว่าพี่สิงห์จะจัดซ้อมใหญ่ข้าเลยอยากมาให้กำลังใจพี่นัก"นางจันทร์แรมไม่พูดเปล่าสองมือสองไม้ก็กรอบกุมมือหยาบกร้านของไอ้สิงห์

"ขอบน้ำใจแม่ยิ่งนัก ที่ยังมีใจคิดถึงพี่"

"หากข้ามิคิดถึงพี่สิงห์ ข้าจะคิดถึงผู้ใดกันเล่า หัวใจของข้าทุกห้อง ยกให้พี่หมดแล้วหนา" นางจันทร์แรมใช้มารยาหญิงพูดจาหวานหวานล้อมไอ้สิงห์ให้หลงเชื่อ

ส่วนไอ้ดำที่เห็นทุกการกระทำของนางจันทร์แรมก็ทำท่าสะอิดสะเอียน คลื่นไส้ราวกับจะอ้วก เจ้านายของเขานั้นมิรู้กินข้าวหรือกินหญ้า

ระย้าแก้วที่เดินมาพร้อมกับน้ำมะลิใบเตยแม้นางจะเห็นภาพบาดตาบาดใจก็ยังเลือกที่จะเดินเข้าไปหาไอ้สิงห์

"พี่จันทร์แรมข้าไหว้จ้ะ พี่สิงห์น้องไหว้จ้ะ"ระย้าแก้วยกมือไหว้คนทั้งสอง แม้หัวใจนางจะเจ็บเจียนตายก็ตาม.

"ใครใช้ให้เอ็งมา..!! เป็นเด็กเป็นเล็กมาที่นี่ทำกะไรเหตุใดจึงไม่อยู่ที่เรือน.."ไอ้สิงห์พูดเสียงดังราวกับใช้น้ำเสียงตะคอกด้วยความไม่พอใจ

"ข้าได้ยินว่าพี่จะซ้อมใหญ่ แล้วช่วงนี้อากาศร้อนอบอ้าว ข้าเลยเอาน้ำดอกมะลิไปเตย กับแตงโมหวานเอามาให้พี่นะจ๊ะ"ระย้าแก้วพูดพรางยิ้มหวานส่งไป

นางแตงที่เห็นดังนั้นก็เดินไปยื่นเอาสัมภาระที่เตรียมมาส่งให้กับไอ้สิงห์ แต่ไอ้สิงห์ก็ทำท่าทรนงไม่รับสิ่งใดจากระย้าแก้วทั้งสิ้น

"พี่สิงห์ก็รับน้ำใจระย้าแก้ว เสียหน่อยเถิด นางอุตส่าห์เดินมาตั้งไกลนะ แดดก็ร้อนออกป่านนี้อย่าให้เสียน้ำใจน้องมันเลย" จันทร์แรมแสร้งทำเป็นคนดีทั้งที่ในใจรังเกียจเกลียดคู่แข่งอย่างระย้าแก้วยิ่งนัก

"หากแม่เห็นเช่นนั้น พี่ก็จะรับไว้ แม่จักกินหรือไม่" ไอ้สิงห์เอ่ยถามความคิดเห็นของจันทร์แรม

"ข้ามิกินดอก ข้ามิชอบใบเตย กลิ่นมันแรงหากผู้อื่นชอบ ก็เอาให้เขากินเถอะ."นางจันทร์แรมแกล้งพูดกระทบ

"มิเป็นไร ข้าเอามาให้พี่สิงห์ พี่จะกินหรือไม่กินก็ไม่เป็นไร ขอแค่พี่รับไว้ก็พอแล้ว" ระย้าแก้วเอ่ยด้วยความน้อยใจ

ระย้าแก้วใช้สองมือเรียวเล็ก ประคองน้ำมะลิใบเตยส่งให้ถึงมือไอ้สิงห์ พร้อมกับแตงโมชิ้นสวยถูกแกะสลักด้วยความใส่ใจ

ตุบ..!!!

ไอ้สิงห์ปัดสิ่งของทั้งหมด จนหกเลอะเทอะอยู่ที่พื้นแล้วทำตาเขม็งดุไปที่ระย้าแก้ว

"เอ็งเลิกวุ่นวายเสียที อากาศยิ่งร้อนอบอ้าว ยิ่งเอ็งทำตัวเช่นนี้ ข้ายิ่งมิอยากเห็นหน้าเอ็ง.!!"ไอ้สิงห์ใช้คำพูดรุนแรงเอ็ดตะโรระย้าแก้วต่อนาคผู้คนมากมาย

"พ่อสิงห์เหตุใดจึงพูดรุนแรงเช่นนี้เล่า ระย้าแก้วเพียงแต่ เอาของมาให้เอ็งกินก็เท่านั้น"นางแตงที่มักเห็นการกระทำเช่นนี้เสมอ

"ใครใช้ให้มันเอามาให้ข้ากันเล่า ข้าก็พูดอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ว่าข้าไม่อยากเห็นหน้าระย้าแก้ว แล้วนางเคยฟังข้าหรือไม่..?"

ไอ้ดำที่เห็นสถานการณ์ไม่ดี จึงรีบเข้ามาเก็บข้าวของขึ้น แต่น้ำใบเตยมะลิก็หกเสียแล้ว ส่วนแตงโมที่เตรียมมาก็เลอะพื้นดินไปหมด

"ระย้าแก้วของคุณหนูหกเลอะเทอะหมดเสียแล้ว มิเป็นไรดอกหนาคุณหนู ไปนั่งดูซ้อมตรงนู้นกับข้าดีกว่า"ไอ้ดำรีบพาระย้าแก้วที่แววตาเศร้าสร้อยเหมือนจะร้องไห้ไปให้พ้นจากคนใจดำแย่งเจ้านายของมัน

"เออ..!! มึงรีบพาคุณหนูระย้าแก้วของมึงไปให้ห่างสายตากูเสียที"ไอ้สิ่งที่ตะโกนไล่หลัง

"คุณหนู เหตุใดคุณหนูถึงมาที่นี่เล่า หากคุณหนูมิ สบายใจ คุณหนูจะกลับเรือนข้าจะเดินไปส่งด้วยตัวเอง"ไอ้ดำเสนอความคิด

ข้าขอบน้ำใจพี่ดำหนักหนา ที่ช่วยข้าครั้งแล้วครั้งเล่าแต่มิเป็นไรดอก ข้าเพียงอยากมาเห็นหน้าพี่สิงห์ ตั้งแต่ข้าได้ไข้ ข้าก็มีได้เห็นหน้าพี่สิงห์หลายวันแล้ว"พรางยิ้มส่งตอบไอ้ดำ ทั้งที่น้ำตาไหลอาบสองแก้ม

ไอ้ดำที่รู้สึกสงสารระย้าแก้วจับใจ มันมักจะตัดพ้อเจ้านายมันกับนางแตงเสมอ

"หากวันใดนายข้าคิดได้ขึ้นมาแล้ว มิมาหานายเอ็ง ข้าหวังว่าวันนั้น นายเอ็งจักไม่มาตาม แม่ระย้าแก้วของข้าหนา" นางแตงที่พูดใส่หน้าไอ้ดำด้วยความโกรธ

"ข้าก็มิอาจรู้ได้ดอกแม่แตง แต่ข้าต้องขอโทษแทนพี่สิงห์ด้วย"

ระย้าแก้วที่นั่งมองจันทร์แรม และไอ้สิงห์กระหนุง กระหนิง หัวเราะต่อกระซิกกัน อย่างมีความสุขราวกับตนเองนั้นเป็นส่วนเกิน จนการซ้อมจบสิ้นลงระย้าแก้วเดินคอตกกับบ้านเช่นทุกครั้งพร้อมกับน้ำตาที่คลอหน่วย