บทนำ...

@มหาวิทยาลัยJK

ณ..ม้าหินอ่อนด้านหน้าตึกวิศวะเอกวิทย์คอมกับสองเพือนซี้ที่ไม่รู้ว่าไปผูกรักผูกชะตากันมาแค่ชาติปางไหน.

"งานเยอะมากอะ เป็นท้ออะ"  

"..." ข้าวปุ้นสาวร่างท้วมแค่ท้วมแระไม่อ้วนเลยซักนิด.. ^__^ 

บ่นขึ้นมาแบบว่าก็เธอเรียนไม่เก่งเลยถ้าเทียบกับเพื่อนรักของเธอจริงๆอยากจะซิ่วทุกปีแต่อีนางเพื่อนคนดีย์ของเธอนี้ก็เข็นเธอกลับมาได้ทุกครั้งไป..

"ข้าวจะบ่นทุกรอบที่งานเยอะเลยหรือไงนี้ " น้ำมนต์สาวสวยหุ่นดีมากเกือบได้เป็นดาวคณะแต่เธอปฎิเสธเพราอะไรนั้นเธอไม่บอกไว้ถึงสาเหตุใดๆเลย...

ได้แต่ส่ายหน้าระอาให้เพื่อนตัวดีย์ของเธอเช่นกัน 

"หึก็มนต์เรียนเก่งอ่า" ( >< __ >< ) " ตัดมาที่เราดิถ้ามนต์ไม่เข็นเราไม่มาถึงปีสามหรอกนะนี้"

"ยัยบ๊อง..!! มันเป็นความฝันของข้าวไม่ใช่เหรอ" ก็ตอนมัธยมแม่นางนี่แหละที่อยากจะเรียนวิศวะคอม พูดกรอกหูทุกวันตอนเรียนมอปลายจนเอาไปฝันเลย...

"ก็ช่ายแระ อย่าดุจิ..! เสียใจแล้วนะนี้" ตอบเสียงยานมากและเงยหน้ามองเพื่อนสาวคนสวยที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามเหมือนจะตัดพ้อ แต่ทว่าสังเกตเห็นอะไรที่รู้สึกแปลกตา...

"เอ๊ะ..น้ำมนต์แกเอาเกียร์ใครมาแขวนอะ" 0_0

"หึจะบ้าหรือไงกันมันก็เกียร์ของเราดิเราจะเอาของใครแขวนล่ะ ข้าว" เธอเถียงสุดใจเธอไม่ได้เอาของใครมาตั้งได้มาก็เอาสร้อยที่ซื้อคู่กับเพื่อนสาวนั้นมาแขวนใส่ไว้ตลอดแค่ถอดตอนอาบน้ำ...

"แต่มันไม่เหมือนของเราเลยดูดิ" ข้าวปุ้นโชว์เกียร์ของคณะวิทย์คอมให้เพื่ิอนดู 

"แล้วมันต่างกันตรงไหน " เธอไม่เคยสนใจเลยว่าเกียร์แต่ละคณะมันต่างกันไหมพอได้มาเธอก็ใส่แขวนคอมากจนถึงทุกวันนี้

"ต่างดี้ เกียร์ทุกอันจะมีรหัสของเจ้าตัวและคณะที่เรียนแต่นี่ของมนต์ไม่ใช่ของคณะด้วยสารภาพมานะเอาของใครมาแขวน" 

"จะบ้าหรือยัยบ้อง เรียนหนังสือมาด้วยกันจะยี่สิบเอ็ดปี (รู้จักกันมาแตั้งแต่เกิด) เคยเห็นฉันมีแฟนตอนไหนก่อนคะๆๆ" แต่ตอนมัธยมปลายเธอแอบชอบพี่ชายของเพื่อนสนิทชื่อพี่ครามแต่ทำได้แค่มอง...

"แกก็หลงแต่เบ้าหน้าพี่หมอครามอยู่นั้นหล่ะนะ" เธอรู้เธอเห็นทุกอย่างเพราะว่าช่วงหนึ่งแม่นางคลั่งรักถึงขั้นหั่นผมสั้นเพียงเพราะได้ยินว่า ( พี่ชอบผู้หญิงผมสั้นมันน่ารักดี )....

"จุ้น..!!" โดนเพื่อนพูดแทงใจไปไม่เป็นเลย..

"ไม่พูดก็ได้ แทงจายก็งี้หล่ะ"

"พูดอีกจะเลิกคบทันที" แอบมองค้อนให้หนึ่งกรุป

"แต่เรายืนยันนะว่าที่เกียร์ที่แกสวมอะไม่ใช่ของคณะเราเอาไปเทียบเพื่อนในคณะได้เลยมนต์" ยืนยันนอนยันแบบมุ่งมั่นมาก..

ตัวเธอเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อเริ่มประมวลผลว่าเกียร์ของเธออยู่ที่ไหนเพราะตอนนี้คือสวมของใครอยู่..

พาร์ทดิน

กำลังจบคลาสนักศึกษาวิศวะยานยนต์ทุกคนทยอยกันออกจากห้องรามทั้งเขากลับเพื่อนเช่นกันแต่ทว่า....

"นายพสุธาอาจารย์วานทีเอาเอกสารไปตึกอธิการให้หน่อยนะ " อาจารย์หนุ่มรุ่นพี่...( พี่ชายเขานี้แระไอ้พี่คิว )

 "ได้ขอรับอาจารย์..." ถ้ามันไม่กุมความลับบอกเลยอย่างได้ใช้เขา

"เจอกันที่บ้านนะไอ้น้องชาย"

"กลับหล่ะ" 

"อืม..ลูกเมียรออยู่ แต่ติดสอนอีกคลาส วานทีนะ"

"ขิงตลอด เห็นเป็นพี่หรอกนะถึงช่วย" ผมเดินออกจากห้องเรียนคณะตรงไปที่ตึกอธิการทันที...

"ผมชื่อดิน นายพสุธา รุ่งเรีองไพรกิจศาลอายุ 21 ปี นศคณะวิศวะฯสาขาเทคนิคยานยนต์ ปี3 หล่อพ่อรวยมากและ...เป็นลูกชายคนที่3 ของเจ้าสัวธานินท์ รุ่งเรีองไพรกิจศาลกับคุณนายแพรวพรรณ รุ่งเรีองไพรกิจศาล"

@หน้าตึกอธิการ

"เราแค่อยากรู้ มึงทำแบบนี้ทำได้ไงว่ะไอ้ชิน"

"ทำไร. ! " ชายหนุ่มที่กำลังเดินลงมาจากตึกอธิการพอดีดันเจอน้ำมนต์ (ยัยน้ำเน่า) เดินเข้ามาหาแถมพ่นวาจาไม่น่ารักให้ฟัง..

"สัสชิน ให้พูดจบก่อนเด้..!"

"จะพูดอะไรก็พูดมายัยน้ำเน่า"

"กูชื่อน้ำมนต์"

"กูก็ชื่อดิน .."

ต่างคนต่างมองหน้าสายตาประสานกันจ้องแบบว่า... น้ำมนต์เธอแค่ต้องการรู้ความจริงแต่อีกคนก็กวนบาทาชิบ... 😮‍💨

"ดิน..! แกเอาเกียร์ใครมาให้เรา 👈

"รู้แล้วเหรอ .." ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูงตามสไตล์เขาก่อนจะเป็นหน้านิ่งๆ

"อร๊ายอะไรยังไงรู้แล้ว ..." เธอไม่เข้าใจโว๊ย..!

"โตแล้วกลับไปคิดเอง " แล้วก็เดินจากไปให้คนอีกคนยืนงงและไม่ได้คำตอบอะไรเลย...

พาร์ทน้ำมนต์

ไม่ได้คำตอบแถมยังโดนกวนโอ๊ยตามประสานิสัยของมันคือรู้สึกหงุดหงิดเอามากๆไม่รู้จะงัดปากคนอย่างมันได้ไงแต่... 

"ชื่อน้ำมนต์ค่ะ นางสาวต้องมนตรา มหาวานิชกุล.. อายุ21 ปี นศคณะวิศวะฯ สาขาวิศวะคอม ปี3 ลูกสาวคนสวยของคุณเนตรรตี มหาวานิชกุลเศรษฐีนีคนดัง..."

ตอนนี้มันใกล้เข้าเรียนวิชาของพี่คิวแล้วเธอต้องรีบเลยถึงจะเป็นพี่ชายคนสนิทแถมยังเป็นสามีไอด้าเพื่อนรักของเธอ เธอจะทำให้ดูแย่ไม่ได้...

"ไว้ค่อยมาซักมันใหม่หล่ะกันไอ้บ้าดิน..." ( ตะโกนตามหลังแต่มันเดินไปไกลแล้วนั้น ) 

เธอหันหลังและก้าวเท้ายาวราวกับวิ่งไปยังตึกเรียนเพื่อให้ทันวิ่งไม่สนใจใครในระหว่างทางก่อนจะถึงประตูห้องเรียนชนคนเข้าอย่างจังจะชนใครหล่ะ...

ก็พี่คิวนั้นแระ.. ( อาจารย์เหนือเมฆ รับสอนพิเศษแทนเพื่อนสนิทที่อุบัติเหตุกะทันหัน ) 

ถึงตัวเธอจะออกทรงเหมือนสาวห้าวก็ตามผู้หญิงก็ต้องบอบบางกว่าเพศผู้เสมอน้ำมนต์ถึงกับหงายหลังทันทีและดูเหมือนว่ามือหนาของคนต้องข้ามกำลังจะคว้าแต่คว้าไม่ทันเลย.. "โอ๊ย...เจ็บอะขอโทษนะคะหนูไม่ได้มองทางเลย" ยกมือขอไหว้ขอโทษพร้อม..

"...."

"แล้วเราจะรีบอะไรนักหนาครับน้ำมนต์" ไม่รู้จะตกใจอะไรก่อนคนที่วิ่งชนดันเป็นอาจารย์พี่คิว 0__0

"อ่า...อาจารย์พี่คิว " ปวดก้นกบจังเพราะกระแทกพื้นซีเมนต์นี้.. 

 "...."

"ลุกเดินได้ไหมนั้น มาครับพี่ช่วย" ชายหนุ่มรุ่นพี่ ( อาจารย์ )หันรีหันขว้างเพื่อจะเอาเอกสารวาง ( ใช่เขาหอบเอกสารอยู่เลยช่วยเหลือน้องที่เป็นเพื่อนกับสนิทภรรยาเขาไม่ทัน )

"หึย..มนต์ เป็นไรอ่ะ" ข้าวปุ้นเดินออกมาตามเพื่อนเพราะดูนาฬิกาแล้วมันใกล้เวลาอาจารย์เข้าสอนแต่เพื่อนสาวไม่รู้ว่าหายไปไหนอยู่ๆก็ลุกพรวดออกไปไม่พูดไม่จาอะไรเลยเดินออกมาเห็นเพื่อนนั่งตีกบอยู่ตรงหน้าอาจารย์พอดี..

"รีบมาเข้าคลาสดิ ไม่ดูทางชนพี่คิวจังๆเลยอะ"

"มาเราช่วย" ข้าวปุ้นเดินผ่านอาจารย์หนุ่มมาพยุงเพื่อน

"วนิศรา อาจารย์ว่าพาเพื่อนไปห้องพยาบาลดีกว่า"

"มะ..ไม่เป็นไรค่ะ"

"ล้มลงแรงซะขนาดนั้นไปให้อาจารย์นฤมลเขาตรวจหน่อยก็ดี"

"เง้อ..พี่คิวอ่า" 

"เชื่อพี่ครับเป็นเยอะเดี่ยวหนูด้าบ่นพี่อีก"

" ชอบเอาด้าขู่หนูอ่ะ" "..." ( ไอด้าเป็นเพื่อนสนิทของเธอกับข้าวปุ้นจริงๆคุยกันว่าจะเรียนต่อที่นี้แต่เผอิญว่ามีเหตุการณ์หนึ่งที่ ไอด้าต้องตัดสินใจบินไปเรียนต่อที่ต่างประเทศฉับพลัน..

"เราว่าชื่ออาจารย์พี่คิวเถอะ" ข้าวปุ้นบอกเพื่อนสนิทของเธอ

"แต่..."

"ไม่มีแต่" เหมือนว่าเพื่อนและอาจารย์หนุ่มพร้อมเพียงประสานเสียงกัน

"ก็ได้.." ทำหน้าจ๋อยก่อนเลย

"รอพี่ที่ห้องพยาบาลนะเดี๋ยวพี่เลิกคลาสนี้แล้วกลับพร้อมพี่เลยละกัน

"ค่ะ..." 

@ในระหว่างเดินทางไปห้องพยาบาล

ข้าวปุ้นที่มีความสูงเพียงแค่ร้อยห้าสิบนิดๆ แต่เพื่อนสาวเธอสูงตั้งร้อยเจ็ดสิบอัพทำเอาเธอพยุงแสนลำบาญ

"ไหวไหมนั่นน่ะ"

"ไหวดิตัวเองแค่สูงไม่หนักเลย" ^_^

"เอาที่สบายใจเลยส่งเราแล้วก็ไปเรียนเถอะ"

"แล้วมนต์ไปไหนมา"

"ไปตามหาสาเหตุดิแต่ไม่เจอว่ะเดี๋ยวขอไปคิดก่อน

"เรื่องเกียร์น่ะเหรอ "

"อืม..."

มาดูกันว่าน้ำมนต์จะง้างปากไอ้เพื่อนดินได้ยังไง....