ตอนที่1 อีหล่างาม

กว่าฝนจะซาก็เกือบชั่วโมงต้องนั่งหนาวอยู่แบบนั้น พี่แคนตามมาส่งถึงบ้านเลย มาถึงฉันก็รีบอาบน้ำเข้านอนเพราะต้องลุกไปส่งพริกที่ตลาดแต่เช้า ร้านป้าน้อยแม่ค้าผักเจ้าใหญ่สั่งไว้ห้าสิบกิโล 

ครืดครืด ครืดครืด

พึ่งจะทิ้งหัวลงหมอนได้ยังไม่รู้สึกว่าหลับเลยเสียงนาฬิกาปลุกจากมือถือก็ดังขึ้น นอนไปแค่สามชั่วโมงเองแต่ก็เหมือนไม่ได้นอน จะนอนต่อก็ไม่ได้ เกิดเป็นอีเรไรนี่มันต้องอึดและบึกบึนเว้ย!

ฉันแบกร่างที่ล้าขับรถออกมาตามทางในยามเช้ามืดจุดหมายอยู่ที่แผงผักป้าน้อย มันคั่นเนื้อคั่นตัวเหมือนจะไม่สบายคงเพราะตากฝนเมื่อคืนแหละมั้งทั้งยังกินเหล้าอีก

คิดดูว่าพริกห้าสิบกิโลที่แพคใส่ถุงสิบกิโลกับรถมอเตอร์ไซด์คันเก่าๆ ฉันต้องทุักทุเลมากขนาดไหน ใช้เวลาขับรถอยู่ราวๆสามสิบนาทีก็ถึงจุดหมายในตอนฟ้าสางพอดี หน้าร้านแกก็ยังมีรถกระบะคอกสูงกำลังมาส่งผักเช่นกัน

"เพิ่มรับเรไรแนเร็ว"(เพิ่มมารับเรไรหน่อยเร็ว) ป้าน้อยทันทีที่เห็นฉันขับไปจอดแกก็รีบเรียกลูกน้องมารับเลย

โชคดีที่วันนี้เป็นออเดอร์ส่งเลยไม่ต้องนั่งขายให้หลังขดหลังแข็ง ภาวนาให้มีออเดอร์ทุกวัน แต่ก่อนกลับก็ไม่ลืมแวะซื้อยาที่ร้านขายยาในตัวอำเภอไปให้พ่อ พักนี้บ่นปวดกระดูกกระเดี้ยวปวดนี่เจ็บนั้นแต่ก็ตามประสาคแก่นั่นแหละ

กลับมาถึงบ้านก็เกือบแปดโมง เห็นลำดวนกำลังยกสำรับกับข้าวออกมาโดยมีกระติบข้าวเหนียวสะพายอยู่บนบ่า

"พี่เรมากลับมาพอดีเลย มากินข้าวจ้ะ"

"ได้อะไรกิน แล้วนี่พ่อกับแม่ไปไหน"

"อยู่หลังบ้าน เพาะกล้าต้นพริกอยู่" ฟังคำตอบลำดวนไปด้วยเดินไปล้างมือที่โอ่งมังกรข้างบ้านไปด้วย สายตาก็มองเข้าไปหลังบ้านที่สองตายายกำลังประคองกันลุกขึ้น(เมื่อไหร่จะถูกรางวัลที่หนึ่งสักทีวะ) ฉันบ่นในใจเพราะไม่อยากเห็นพ่อกับแม่ลำบาก ที่ทำงานหนักอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะนี่แหละ...แต่ก็ไม่พอจ่ายในแต่ละเดือน

ขณะที่ครอบครัวของเรากำลังนั่งกินข้าวอยู่ที่เตียงไม้ประดู่ใต้ถุนบ้านก็มีรถกระบะสี่ประตูสีดำขับมาจอด ก่อนที่คนขับที่อยู่ในชุดเสื้อยืดสีกรมและกางเกงยีนส์สีเข้มจะลงมา

"ทิศแคนมาหยังละนั้น"(ทิศแคนมาทำไมนั่น) เขาเดินไปที่ท้ายกระบะก่อนจะเปิดฝาท้ายและยกจักรยานลงมา

"เอ้ารถจักรยานอีเรบ่แม่นตินั้น"(จักรยานเรใช่ไหมนั่น) พ่อเป็นคนพูดก่อนจะหันมามองหน้าฉัน

"พี่แคนยืมไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว" ฉันตอบไปก่อนจะวางช้อนลงและขยับลงจากเตียง

"อ้ายเอารถจักรยานมาคืน" เสียงบอกกล่าวเมื่อจูงจักรยานเข้ามาจอดไว้ให้ที่ใต้ถุน

"แคนกินข้าวละยัง มาๆกินข้าวนำป้าก่อน"(แคนกินข้าวมาหรือยัง มากินด้วยกัน) แม่ฉันเป็นคนเอ่ยเรียกเขา ฉันนึกว่าพี่แคนจะปฏิเสธ เปล่า! เขาเดินเข้าไปนั่งลงที่เตียงข้างๆแม่เฉยเลย

"ไปจั่งได่มาจั่งได่ละนี่"(ไปไงมาไงละ)

"มื้อคืนติดฝนครับ เลยยืมรถเมือบ้าน"(เมื่อคืนติดฝนเลยยืมรถปั่นกลับบ้านครับ)

"สิไปไสละ"(แล้วจะไปไหนล่ะ)

"ว่าสิออกไปเบิ่งลูกน้องขุดสระอยู่นาพ่อใหญ่เสริฐ"(ว่าจะออกไปดูลูกน้องขุดสระอยู่นาตาเสริฐครับ) ฉันนั่งฟังบทสนทนาที่พ่อแม่ชวนพี่แคนคุยจนอิ่ม แล้ววันนี้ประจวบเหมาะกับลำดวนมันทำกับข้าวเยอะด้วยเลยพอเลี้ยงแขก

"มายืนจ้องหน้าทำไม ไหนว่าไปดูเขาขุดสระ"

"อิหล่างาม งามคัก"(หนูสวย สวยมาก) คำชมที่ออกมาซึ่งๆหน้าแบบนี้ก็ทำเอาฉันหวั่นไหวอยู่พอสมควร

"รู้ตัว ใครๆก็พูดแบบนี้แหละ" เขายิ้มกริ่มมาให้แต่ก็ไม่ยอมขึ้นรถไปสักที จนฉันต้องเปิดประตูดันหลังเขาเข้าไป

"เรไร" เขาลดกระจกลงและเอ่ยเรียกเสียงจริงจัง อีกทั้งสายตาที่มองมานั้นก็ยังเหมือนมีอะไรบางอย่าง

"มีอะไรก็รีบพูดมา เรจะไปสวน"

"อย่าคิดนำเขาหลายเด้อ อ้ายเป็นห่วง"(อย่าคิดมากนะ พี่เป็นห่วง)หมือนพี่แคนรับรู้สิ่งที่ฉันรู้สึกได้อย่างนั้นแหละ ทั้งที่ฉันก็ว่าพยายามเก็บไว้ให้ลึกแล้วนะ

"เรสิไปคิดนำเขาเฮ็ดหยัง"(เรจะไปคิดถึงเค้าทำไม) ตอบออกไปแบบนั้นแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันยังส่งผลต่อหัวใจ

"ดีแล้ว อ้ายบ่อยากเห็นเรมีน้ำตา"(ดีแล้วเพราะพี่ไม่อยากเห็นเธอมีน้ำตา)เหมือนคำปลอบของพี่แคนจะทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นนะ แต่บาดแผลที่ยังสดใหม่ย่อมมีความเจ็บเป็นธรรมดาได้แต่หวังให้เวลาช่วยเยียวยาให้แผลนั้นจงหายในเร็วพลัน

สายลมโบกสะบัดพลิ้วไหวยอดหญ้าในยามบ่าย สุริยันเลื่อนลับในหมู่เมฆ ที่เถียงนาน้อยมีหญิงสาวนั่งนิ่งสายตาทอดมองไปตรงหน้าภายในใจเต็มไปด้วยคำถาม 'ที่ผ่านมาเธอผิดพลาดตรงไหน หรือทำไม่ดีอะไร ถึงต้องเป็นที่เจ็บ'

ครืดครืด~~~~

แต่แล้วความคิดฟุ้งซ่านนั้นก็ถูกวางลงเพราะเสียงมือถือเรียกสติให้กลับมา เป็นเบอร์โทรที่ไม่ได้เมมชื่อไว้ หัวคิ้วเรียวขมวดเล็กน้อยก่อนจะกดรับสาย

"เร...ได้ยินอ้ายบ่"(เรได้ยินพี่ไหม)