บทที่ 5 คู่รัก

หลังจากที่หญิงสาวเดินออกไปไกล เขาก็วางถุงขนมลงบนโต๊ะ จากนั้นก็หันไปคุยกับเพื่อนไม่ได้สนใจขนมถุงนั้นอีก เนื่องจากว่าเขาไม่ได้ชอบกินขนมไทย มันรู้สึกหวานบาดลิ้นไปหน่อย

"มึงไม่กินขนมล่ะไอ้ปอร์เช่ หม้อแกงอุตส่าห์เอามาให้"

แบรี่เอ่ยออกมาพร้อมกับจ้องมองไปยังถุงขนมที่วางทิ้งไว้ไม่มีใครสนใจไยดีเลย

"ไม่ชอบอ่ะมันหวาน"

เขาเอ่ยออกไปก่อนจะหันไปคุยเรื่องอื่นต่อ จนถึงเวลาที่ต้องไปเรียนหนังสือ เขาก็รีบวิ่งขึ้นไปโดยที่ไม่ได้หยิบขนมถุงนั้นไปด้วย

ทางด้านของหม้อแกงเธอมีเรียนในช่วงเช้า ช่วงบ่ายก็เลยมานั่งรอปอร์เช่ที่ตึก เพราะเขาเลิกเรียนประมาณบ่ายสองโมง จะได้ไปทำรายงานพร้อมกัน

"ยัยหม้อแกง นั่นมันถุงขนมร้านแกนี่ ใครเอามาทิ้งไว้ตรงนี้"

หม้อแกงหันไปมองตามที่เพื่อนชี้ ก่อนจะเดินเข้าไปหยิบถุงขนมนั้นขึ้นมาดู ซึ่งเธอจำได้ว่าตัวเองเป็นคนหยิบมาให้ปอร์เช่เมื่อช่วงเช้า แต่ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ หรือว่าเขาจะลืม

"ฉันเอามาฝากปอร์เช่เมื่อเช้านะ สงสัยจะลืมหยิบไปหรือเปล่า"

"ก็ขอให้มันลืมหยิบไปละกัน ไม่ใช่ว่าทิ้งไม่สนใจ"

เพนตี้ทำหน้าตาเหมือนไม่ค่อยอยากจะเชื่อสักเท่าไหร่ ซึ่งประโยคนั้นทำเอาหม้อแกงถึงกับเงียบไปทันที นั่นสินะ แต่ว่ามันจะเป็นไปได้ยังไงกันเธอกับเขา เราสองคนคบกันแล้วนะ จะทำร้ายจิตใจเธอถึงขั้นทิ้งของที่เอามาฝากเลยเหรอ

"แกเอาไปกินเลยนะเพนตี้ฉันให้"

เพนตี้รับถุงขนมไปด้วยความมึนงง แล้วทำไมต้องเอามาให้เธอด้วยล่ะ ทั้งที่ตัวเองเอามาฝากแฟนไม่ใช่หรือไง

"ทำไมไม่เอาไปให้มันล่ะ เอามาให้ฉันทำไม"

"เดี๋ยวฉันจะถามเขาว่าขนมที่ให้กินหรือยัง ถ้าเขาบอกว่าลืมก็คือลืม แต่ถ้าเขาบอกว่ากินแล้วแสดงว่าเขาโกหก"

เธอต้องการพิสูจน์ว่าทำไมผู้ชายที่ไม่เคยชายตาแลเธอมาก่อนตลอดหลายปี อยู่ ๆ ถึงเข้ามาทำความรู้จักแถมยังขอคบอีก บางทีมันอาจจะมีอะไรมากกว่านั้น และเพื่อความแน่ใจเธอจะต้องรู้เหตุผลนั้นให้ได้

เธอนั่งรออยู่ตรงม้านั่งประมาณ 2 ชั่วโมงแล้ว ซึ่งตอนนี้เป็นเวลา 14:00 น ทำไมเขาถึงยังไม่มาอีก แต่ทว่าเพียงไม่นานก็มีคนวิ่งเข้ามาหา

"ขอโทษทีนะอาจารย์ปล่อยช้า"

ปอร์เช่นั่นเองที่เดินเข้ามาหาเธอ สภาพในตอนนี้มีเหงื่อซึมน่าจะเพราะว่ารีบวิ่งออกมาจากตึก เธอรีบเปิดขวดน้ำเย็น และส่งไปให้เขาจะได้สดชื่นขึ้น

"ช่างมันเถอะเรียนมาเหนื่อยขนาดนี้ดื่มน้ำก่อนไหม"

เขารับขวดน้ำไปถือไว้ในมือ ก่อนจะยกขึ้นดื่มจนแทบจะหมดขวดความรู้สึกกระหาย

"ไปทำรายงานที่ไหนดี"

"ห้องฉันหรือห้องเธอเลือกเอาสิ"

เขาเอ่ยออกมาทันที โดยที่ใบหน้านั้นเผยรอยยิ้มมุมปากด้วยความเจ้าเล่ห์ หม้อแกงถึงกับรู้สึกเขิน ก่อนจะรีบตอบกลับไป

"งั้นไปห้องสมุดก็แล้วกัน"

เธอเอ่ยออกมาก่อนจะรีบลุกขึ้น เก็บของบนโต๊ะให้เรียบร้อยจะได้เดินทางไปยังห้องสมุดของมหาวิทยาลัย

"ไม่มีทาง งั้นไปห้องของเธอแล้วกัน"

พูดจบเขาก็มาแย่งหนังสือเรียนของเธอไปถือไว้ จากนั้นก็เดินนำหน้าก่อนไปทันที ทิ้งให้ยืนงงอยู่ตรงนั้น เฮ้อ! ไปห้องของตัวเองก็ได้

คอนโด...

และเมื่อมาถึงคอนโดทั้งสองคนก็พากันกดลิฟต์เดินขึ้นไปชั้นที่เป็นห้องของเธอ และเมื่อเข้ามาข้างในก็วางอุปกรณ์ลงตรงโต๊ะในห้องรับแขก

"นั่งอยู่ตรงโซฟานะ เดี๋ยวจะเอาน้ำกับขนมมาให้"

หญิงสาวเดินเข้าไปในครัวก่อนจะหยิบพวกขนมเค้ก ทองหยิบทองหยอด แล้วก็น้ำอัดลมเอาไปวางไว้ให้เขาที่โต๊ะ จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องนอนหยิบโน้ตบุ๊กแล้วก็อุปกรณ์การเรียนออกมา

"ปอร์เช่ขนมที่ให้กินแล้วเหรอ"

เธอเอ่ยถามออกไปอย่างลองเชิง ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเขาจะให้คำตอบเธอแบบไหน แต่ดูจากสีหน้าที่เพิ่งจะนึกได้ก็คิดว่าเขาอาจจะลืมจริง ๆ

"ฉิบหาย! ฉันลืมไว้ตรงม้านั่ง ขอโทษนะ"

และเมื่อได้ยินแบบนั้นเธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้โกหก นึกว่าตั้งใจทิ้งไว้ที่นั่นซะอีก

"ช่างมันเถอะนายหาข้อมูลแล้วกัน เดี๋ยวฉันจะทำเล่ม"

ทั้งสองคนแบ่งหน้าที่กันทำงาน จนเวลาล่วงเลยมาเกือบจะ 21:00 น. เธอคิดว่ามันดึกมากแล้วควรจะแยกย้ายกันสักที

"ปอร์เช่นายกลับไปเถอะมันดึกแล้ว เดี๋ยวที่เหลือฉันทำเอง"

เธอเอ่ยออกมาพร้อมกับมองสำรวจสีหน้าของเขาเพราะดูท่าทางแล้วน่าจะง่วงมาก

"ขับรถไม่ไหวอะขอนอนด้วยดิ"

เธอมองหน้าเขาอย่างตกใจ ไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคแบบนั้นจากชายตรงหน้า เธอเองก็ไม่เคยนอนกับผู้ชายคนไหนมาก่อน รู้สึกแปลกยังไงก็ไม่รู้

"แต่ว่านายเป็นผู้ชายนะจะมานอนด้วยกันได้ยังไง"

"ก็เราสองคนเป็นแฟนกันทำไมจะนอนด้วยกันไม่ได้ล่ะ ไม่รู้แหละฉันจะไปอาบน้ำแล้ว"

พูดจบเขาก็บุกเข้าไปยังห้องนอนของเธอ จากนั้นก็เข้าไปอาบน้ำทำเหมือนที่นี่เป็นห้องของตัวเองเลย ซึ่งหม้อแกงเองก็ไม่รู้ว่าจะไล่เขากลับยังไง แต่ก็ช่างเถอะเราสองคนเป็นแฟนกันนี่ และเมื่อชายหนุ่มอาบน้ำเสร็จก็เดินมาเช็ดหัวอยู่บนเตียงนอน จากนั้นเธอก็หยิบผ้าเช็ดตัว และเข้าไปอาบน้ำบ้าง ใช้เวลาประมาณ 20 นาทีในการชำระร่างกาย เมื่อออกมาจากห้องน้ำปอร์เช่ก็หลับไปแล้ว เธอจึงเดินเข้าไปห่มผ้าให้เขาก่อนจะเดินออกไปนอนตรงโซฟาข้างนอกแทน

"ฝันดีนะปอร์เช่"

เธอยื่นมือไปแตะแก้มของเขาก่อนจะเผยยิ้มออกมา ไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตของเธอจะมีความสุขมากขนาดนี้ ผู้ชายที่เธอแอบชอบมา 2 ปี บัดนี้ ได้กลายมาเป็นแฟนของเธอเรียบร้อยแล้ว...

สองเดือนผ่านไป...

เป็นระยะเวลาที่ผ่านมาเร็วมาก หญิงสาวกับปอร์เช่ก็ยังคบหากันอย่างปกติ ไปกินข้าว ไปดูหนัง แต่โชคดีที่เขาไม่เคยล่วงเกินเธอเลยมาสักครั้งเดียว ถือว่าเขาเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างสุภาพบุรุษมาก และอีกอย่างเธอก็ยังไม่พร้อมสำหรับเรื่องอย่างว่าด้วย

"คุณนายตื่นสายนั่งรอจนรากงอกแล้วครับ"

เขาบ่นออกมาในระหว่างที่นั่งกดโทรศัพท์อยู่ตรงโซฟา เธอเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวเพลินไปหน่อย พอออกมาก็เลยถูกบ่นแบบนี้แหละ

"บ่นเป็นพ่อเลยนะ"

หญิงสาวเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วก็หนังสือเรียนของตัวเองมาถือไว้ในมือ แต่ทว่าก็ต้องสะดุ้งเมื่อถูกเขาฉุดให้ลงไปนั่งบนตัก แถมยังโน้มใบหน้าเข้ามาจูบเธออย่างดูดดื่มอีก ซึ่งหม้อแกงเองก็จูบตอบเขาเหมือนกัน ความสัมพันธ์ของเราสองคนมากสุดก็คือการจูบกันนี่แหละ แต่ก็มีบางทีที่เขาแอบจับก้น จับหน้าอกของเธอบ้าง ซึ่งเรายังไม่เลื่อนขั้นถลำลึกกันไปมากกว่านี้

"พอแล้วน่าเดี๋ยวก็สายหรอก"

พูดจบเธอก็ขยับตัวลุกขึ้นออกจากตักของเขา จากนั้นก็รีบลากแขนชายหนุ่มให้ออกไปทันที ขืนอยู่ด้วยกันนานแบบนี้เธอได้เปลืองตัวเพิ่มแน่

และเมื่อมาถึงมหาวิทยาลัยทั้งสองคนก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง หม้อแกงเดินมาหาเพนตี้ที่ตอนนี้กำลังกดโทรศัพท์อะไรสักอย่าง และเมื่อเธอมาถึงที่โต๊ะ เพื่อนสนิทก็เงยหน้าขึ้นมามองด้วยใบหน้าจริงจัง

"แกกับไอ้ปอร์เช่เป็นยังไงบ้าง"

"ก็เรื่อย ๆ นะ เขาก็มารับมาส่งฉันเหมือนเดิม มีอะไรหรือเปล่าแก"

เพนตี้แย่งโทรศัพท์ของตัวเองมาให้เพื่อนรัก หม้อแกงรีบหยิบมาเปิดดูหน้าจอ ซึ่งมันเป็นภาพของไอจีผู้หญิงคนหนึ่ง เธออัพรูปของปอร์เช่ลงใน I* ก่อนจะใส่แฮชแท็กคือที่รักพามาเดท

"ที่รักอย่างนั้นเหรอ"

ใบหน้าของเพนตี้ในตอนนี้เริ่มร้อนผ่าว มือไม้สั่นจนทำอะไรไม่ถูก ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงเรียกปอร์เช่ว่าที่รัก แล้วเธอล่ะ... เธอเป็นอะไรสำหรับเขาเหรอ

"แกใจเย็น ๆ ก่อน ไปถามมันให้รู้เรื่องไหม"

เพนตี้กุมมือของเพื่อนรักเอาไว้อย่างเป็นห่วง เธอฝืนยิ้มออกมาเพราะไม่อยากให้เพื่อนรักรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้

"แกรอฉันอยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวฉันจะไปถามเขา"

"แกจะให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหม"

หม้อแกงส่ายหน้าทันที เรื่องนี้เธอควรจะเคลียร์กับเขาสองคนเท่านั้น และถ้าเขาไม่มีคำตอบที่ดีพอให้กับเธอ เราสองคนก็คงต้องจบกันเพียงเท่านี้...