บทที่ 7

“มันจะมากเกินไปแล้ว! หยางฝานคนนี้ยโสโอหังยิ่งนัก!”

หลินเจิ้งถังโกรธขึ้ง “ชิงเยว่ ตอนนี้เจ้าเป็นถึงอู่โหวแห่งต้าเซี่ย แต่หยางฝานกลับดูหมิ่นเจ้าถึงขนาดนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่เห็นสกุลหลินอยู่ในสายตา ต้องสั่งสอนเขาเสียหน่อยแล้ว!”

หลินชิงเยว่เงียบไป

นางไม่คิดเลยว่าหยางฝานจะอวดดีได้ถึงเพียงนี้

ด่าประจานนางยังไม่พอ แถมยังควักลูกตาสาวใช้คนสนิทของนางอีก!

แต่ก่อน นางคิดว่าหยางฝานแค่ไร้ความสามารถ ไม่คิดว่าหยางฝานจะเป็นอันธพาลถึงเพียงนี้

ถึงกับบันดาลโทสะกับสาวใช้!

“ท่านพ่อ ท่านพี่ แย่แล้ว...”

ทันใดนั้น เด็กหนุ่มในชุดผ้าแพรก็วิ่งเข้ามาพลางตะโกนเสียงดังเอะอะ

เขาคือบุตรชายคนเล็กของสกุลหลิน เป็นน้องชายของหลินชิงเยว่ นามว่าหลินชาวฉุน

“ชาวฉุน เจ้าเอะอะโวยวายอะไร? ไร้มารยาท! ข้าบอกเจ้ากี่ครั้งแล้วว่าสกุลหลินของเราไม่เหมือนเดิมแล้ว พี่สาวเจ้าตอนนี้เป็นอู่โหวหญิงแล้ว เจ้าต้องรู้จักมารยาท รู้ไหม?”

หลินเจิ้งถังกล่าวตำหนิอย่างไม่พอใจ

“ท่านพ่อ! มีมารยาทแล้วจักมีประโยชน์อันใด? ตอนนี้พวกเรากำลังจะไม่มีแม้แต่บ้านให้อยู่แล้ว!”

หลินชาวฉุนโหวกเหวกโวยวาย “เมื่อครู่ข้าเดินผ่านสมาคมการค้าต้าเซี่ย ได้ยินลูกจ้างพูดกันว่าพรุ่งนี้สมาคมการค้าจะจัดประมูลจวนแม่ทัพของเรา!”

“อะไรนะ?”

หลินเจิ้งถังลุกพรวดขึ้นด้วยสีหน้าคร่ำเครียด

แล้วกัดฟันกล่าวว่า “ต้องเป็นหยางฝานแน่ ๆ! เขาไม่ยอมให้โฉนดที่ดินจวนแม่ทัพกับข้า ไม่คิดเลยว่าเขาจะไร้ยางอายถึงเพียงนี้ นี่ตั้งใจจะเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของสกุลหลินให้จมดินสินะ!”

หลินเจิ้งถังหันไปมองหลินชิงเยว่ด้วยความโกรธ “ชิงเยว่ เจ้าได้ยินหรือไม่? หยางฝานตามจีบเจ้าไม่สำเร็จ ถึงกลับใช้วิธีต่ำทรามเช่นนี้ หากโฉนดที่ดินถูกคนอื่นประมูลไปจริง ๆ สกุลหลินของเราก็จะตกต่ำจนกลายเป็นตัวตลกของทั้งเมืองหลวง!”

หลินชิงเยว่สับสนมึนงง “ท่านพ่อ เหตุใดโฉนดที่ดินจวนแม่ทัพถึงไปอยู่ในมือหยางฝานได้?”

“เอ่อ...”

หลินเจิ้งถังอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะถอนหายใจพลางกล่าวว่า “ที่ดินในเมืองหลวงทุกตารางนิ้วแพงยิ่งนัก จวนแม่ทัพใหญ่ขนาดนี้ เงินที่ทางราชสำนักจัดสรรให้ไม่เพียงพอเลยด้วยซ้ำ ยิ่งไปกว่านั้น ชาวฉุนเรียนที่สำนักศึกษากั๋วจื่อเจี้ยน ค่าเล่าเรียนก็ไม่ใช่น้อย ๆ ก่อนหน้านี้สกุลหลินของเราก็ไม่เคยมีรายได้เลย... แต่เงินจำนวนนี้หยางฝานเป็นคนออกให้เอง เขายังบอกอีกว่าจะสร้างจวนแม่ทัพที่ใหญ่โตโอ่อ่าที่สุดในต้าเซี่ยให้เจ้า ข้าไม่ได้บังคับเขาเลยนะ!”

“พี่หญิง หยางฝานพูดกลับกลอก ก็แค่ต้องการบีบให้ท่านทอดทิ้งพี่เขย!”

หลินชาวฉุนเติมเชื้อไฟอยู่ข้าง ๆ “เขาไม่คู่ควรกับท่าน ก็เลยจงใจทำเรื่องน่ารังเกียจพวกนี้ เพื่อต้องการจะล่มงานแต่งงานของท่านกับพี่เขย ท่านพี่! หยางฝานเลวทรามเกินไปแล้ว!”

“ใช่เจ้าค่ะคุณหนู!”

บนเตียง ชุนหลิ่วก็ฟ้องทั้งน้ำตาว่า “หยางฝานใช้วิธีสกปรก เขาไม่ใช่คนเจ้าค่ะ!”

“ข้าไม่คิดเลยจริง ๆ ว่าหยางฝานจะเป็นคนแบบนี้ เขาทำให้ข้าผิดหวังมาก”

คำพูดระบายอารมณ์ของทุกคนทำให้หลินชิงเยว่รู้สึกหงุดหงิด

แต่วิธีการของหยางฝานยิ่งทำให้นางรู้สึกขยะแขยง

ตอนที่ตามจีบนางก็พยายามประจบประแจงเอาใจสารพัด

แต่ตอนนี้เลิกราไปแล้ว ก็สร้างเรื่องวุ่นวายเหล่านี้ขึ้นมา จงใจทำให้นางอับอาย

หากหยางฝานรักนางมากพอก็ควรจะรับปากเงื่อนไขของนางและยอมให้นางแต่งงานกับเหลียงเส้าเหวย

หากหยางฝานไม่ได้รักนางก็ควรจะอวยพรนาง แต่ไม่ใช่ใช้วิธีต่ำทรามมาทำให้นางลำบากใจ

ในสายตาของหลินชิงเยว่ ที่หยางฝานทำเช่นนี้ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าต้องการใช้เรื่องพวกนี้บีบบังคับให้นางยอมเปลี่ยนใจ

“หยางฝานไร้เดียงสาเกินไปแล้ว เขาคิดว่ามีเงินแล้วจะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบอย่างนั้นหรือ?”

“หากเขาตัดใจจากข้าไม่ได้จริง ๆ ก็มาขอคืนดีกับข้าก็ได้ แต่ไม่ใช่ใช้วิธีการเหล่านี้มาข่มขู่ข้า”

“เขาคิดว่าประมูลโฉนดที่ดินแล้วจะทำให้ข้าเสียใจได้อย่างนั้นหรือ？ด้วยตำแหน่งของข้า หากข้าต้องการ ก็สามารถไปหายืมเงินจากคนอื่นได้มากพอเมื่อไหร่ก็ได้!”

“ท่านพ่อ ท่านวางใจได้ ข้าจะไปพบหยางฝานเดี๋ยวนี้ ไปซื้อโฉนดที่ดินคืนจากเขา ส่วนเรื่องของชุนหลิ่ว ข้าก็จะให้เขาให้คำอธิบายกับสกุลหลินด้วย!”

หลินชิงเยว่โกรธมาก คว้ากระบี่เตรียมจะไปหาหยางฝาน

“ช้าก่อน!”

หลินเจิ้งถังรีบโบกมือ “ชิงเยว่ เจ้าไปไม่ได้ หยางฝานทำเช่นนี้ก็เพื่อบีบให้เจ้าบากหน้าไปขอร้องเขา แล้วใช้โอกาสนั้นล่มงานแต่งของเจ้ากับเส้าเหวย หากเจ้าไปพบเขา ไม่แน่เขาอาจจะมีวิธีสกปรกอะไรอีกก็ได้”

“เรื่องนี้ ให้เป็นหน้าที่ของน้องชายเจ้าไปจัดการเถอะ”

“ท่านพี่!”

หลินชาวฉุนตบหน้าอกแสดงความมั่นใจ “ท่านวางใจได้เลย ข้าจะทำให้หยางฝานรู้ว่าผลลัพธ์ของการล่วงเกินสกุลหลินของเราเป็นยังไง!”

“ก็ได้...”

หลินชิงเยว่ผงกศีรษะ นางเองก็ไม่อยากจะไปพบหยางฝานจริง ๆ

นางกำชับหลินชาวฉุนว่า “ไม่ว่าจะอย่างไร หยางฝานก็เคยช่วยเหลือสกุลหลินของเรา สั่งสอนเพียงเล็กน้อยเพื่อให้เป็นบทเรียนก็พอ อย่าให้เรื่องมันบานปลายจนน่าเกลียดเกินไป มิฉะนั้น จะไม่ผลดีต่อชื่อเสียงของสกุลหลินของเรา”

“นอกจากนี้ ให้เขาเป็นคนตั้งราคาค่าโฉนด และบอกเขาว่า ข้าจะรีบจัดการให้เขาโดยเร็วที่สุด ข้าเคยลั่นวาจาไว้ว่าข้าหลินชิงเยว่จะไม่ติดหนี้บุญคุณใคร!”

หลินชิงเยว่กล่าวจบก็ลุกขึ้นเดินออกไปหายืมเงิน

หลังจากหลินชิงเยว่ออกไป หลินเจิ้งถังก็เรียกหลินชาวฉุนมาใกล้ ๆ “ชาวฉุน เรื่องโฉนดที่ดิน เจ้ารู้ว่าจะต้องทำอย่างไรใช่หรือไม่? แม้ว่าตอนนี้พี่หญิงของเจ้าจะเป็นอู่โหว แต่หากจะซื้อที่ดินแปลงนี้จากหยางฝาน เงินเดือนร้อยปีก็ไม่พอหรอกนะ!”

“ท่านพ่อ ท่านวางใจได้เลยขอรับ”

หลินชาวฉุนเข้าใจในทันที กล่าวด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันว่า “หยางฝานเป็นแค่ซื่อจื่อกระจอก ๆ สามารถสร้างจวนให้สกุลหลินของเราได้ ถือเป็นบุญวาสนาของเขา! ถึงท่านพี่จะใจอ่อน แต่ข้าไม่ตามใจเขาหรอกนะ!”

...

ที่จวนเยียนอ๋อง

“หลินชาวฉุน?”

หยางฝานที่กำลังทานอาหารอยู่มีสีหน้าเย็นชาทันที “ไม่พบ!”

สามปีก่อน ตอนที่หลินชิงเยว่นำทัพออกรบ

คนทั้งสกุลหลินล้วนได้รับการดูแลจากหยางฝาน

หลินชาวฉุนมีนิสัยเกเร ประพฤติตัวต่ำทราม และมีชื่อเสียงฉาวโฉ่

นักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ของสำนักศึกษากั๋วจื่อเจี้ยนไม่ยอมให้หลินชาวฉุนเข้าเรียน และสร้างความลำบากให้หยางฝาน โดยกล่าวว่าหลินชาวฉุนจะเข้าเรียนที่สำนักศึกษากั๋วจื่อเจี้ยนได้ก็ต่อเมื่อมีจอหงวนคนใหม่แนะนำเท่านั้น หาไม่แล้วไม่มีทางเป็นไปได้เลย

เพื่อให้หลินชาวฉุนได้เข้าเรียน หยางฝานใช้ความพยายามอย่างมาก ลงมือสอนบัณฑิตสอบตกอย่างหลิวเฟยหงด้วยตัวเอง ช่วยให้เขาประสบความสำเร็จในการสอบ!

แต่หลังจากหลินชาวฉุนเข้าเรียนกลับไม่รู้จักรักษาโอกาส เอาแต่สร้างปัญหาอยู่เรื่อยไป

จนหยางฝานไม่รู้ว่าติดหนี้บุณคุณคนเพื่อเขาไปเท่าไหร่แล้ว แต่เขากลับไม่เคยปรับปรุงตัว

บัดนี้ เขากับหลินชิงเยว่จบความสัมพันธ์กันแล้ว เขาจะไม่สนใจเรื่องไร้สาระของหลินชาวฉุนอีกต่อไป

“อะไรนะ? หยางฝานไม่ยอมพบข้า?”

นอกประตูจวน หลินชาวฉุนโกรธจัด “พี่สาวข้าเป็นถึงอู่โหวหญิง! หยางฝานเป็นแค่ซื่อจื่อตกอับ เขามีสิทธิ์อะไรไม่พบข้า?”

“หลบหน้าข้าใช่ไหม? ได้ งั้นข้าก็จะเผาจวนเยียนอ๋องของเขาซะ!”

“ใครก็ได้!”

หลินชาวฉุนสั่งเหล่าบ่าวรับใช้ของสกุลหลินที่ติดตามมาด้วยความโกรธขึ้ง “จุดไฟ เผาให้หมด! ข้าอยากจะดูสิว่าหยางฝานจะหลบได้นานแค่ไหน!”

“คุณชาย นี่คือจวนเยียนอ๋องเชียวนะขอรับ... จะเผาจริงหรือ?”

บ่าวรับใช้คนหนึ่งมีสีหน้าลังเล

แม้ว่าเยียนอ๋องจะสิ้นพระชนม์ไปแล้ว และหยางฝานก็ยังไม่ได้สืบทอดตำแหน่งอ๋อง แต่จวนเยียนอ๋องไม่เหมือนกัน

เพราะนี่เป็นจวนที่อดีตฮ่องเต้พระราชทานให้แก่ลูกหลานของเยียนอ๋อง

“ไอ้ขี้ข้า! สั่งให้เจ้าเผาก็เผาสิวะ จะกลัวอะไรนักหนา? คิดว่าหยางฝานจะกล้าไปแจ้งความจริง ๆ รึไง?”

หลินชาวฉุนไม่แยแสแม้แต่น้อย

“เผา!”

ไม่นานนัก ลูกธนูที่ลุกโชนหลายร้อยดอกก็พุ่งเข้าไปในจวนเยียนอ๋อง

“รนหาที่ตาย!”

ในจวนอ๋อง เมื่อหยางฝานได้รับข่าวก็โกรธจัดจนต้องหัวเราะออกมา

“ในเมื่อสกุลหลินหารนหาที่ตาย ก็อย่าหาว่าข้าไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์เก่า ๆ!”

“เยียนเป่ย ไปจับตัวหลินชาวฉุนมัดไว้! แห่ประจานตามท้องถนน แล้วคุมตัวไปให้ศาลาว่าการเมืองหลวงสอบสวน!”