บทที่17

“ถ้าไม่ปล่อย งั้นคุณก็ต้องตาย!”

ลู่เฉินพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

แต่แววตาของเขานั้น เย็นชาจนน่ากลัว

“ตายหรอ?”

พอจ้าวเทียนหลงได้ยินคําพูดนี้ เขาก็หัวเราะเสียงดังทันที

แม้แต่กลุ่มบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลังเขาก็หัวเราะด้วย

พวกเขามองดูลู่เฉินด้วยสายตาที่เหมือนมองคนโง่

“ไอ้หนุ่ม แกรู้หรือไม่ว่ากูเป็นใคร? กล้าพูดแบบนี้กับกูเหรอ?" จ้าวเทียนหลงพูดอย่างหยอกล้อ

“ฉันไม่สนใจว่าคุณเป็นใคร ฉันให้เวลาคุณสามวินาที ปล่อยเธอทันที มิฉะนั้นผลที่ตามมาคุณจะต้องรับผิดชอบเอง" ลู่เฉินพูดอย่างสงบ

พอคําพูดนี้พูดออกมา ผู้ชมก็โกลาหล

แม้แต่หลี่ชิงเหยากี่คนก็ประหลาดใจ

ไม่มีใครคาดคิดว่าลู่เฉินจะมาช่วยหลี่ชิงเหยาในช่วงเวลาเช่นนี้

เมื่อเทียบกับหยางเหว่ยที่เงียบแล้ว เขามีความกล้าหาญที่น่ายกย่องจริงๆ

แต่ มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย

“ไอ้คนที่ไม่รู้จักชั่วดี เดี๋ยวฉันจะดูสิว่าคุณจะตายยังไง!" หยางเหว่ยทําหน้าดุร้าย

เพราะการออกมาช่วยของลู่เฉิน ได้แสดงให้เห็นถึงความขี้ขลาดของเขา

ไอ้ขยะคนหนึ่งจะกล้าหาญกว่าเขา เขาจะไม่พอใจโดยธรรมชาติและจะโกรธแค้นด้วยซ้ำ

“เชี่ย! แกแม่งเย่อหยิ่งจัง”

จ้าวเทียนหลงมองไปที่ลู่เฉิน แล้วเข