บทที่ 3

แต่แม่ไม่เคยรู้เลยว่า ครั้งนี้ เมื่อฉันถูกขังไว้ในห้องใต้ดินที่ชื้นแฉะนั้น ฉันได้ตายจากไปจริง ๆ

วิญญาณของฉันล่องลอยไปในโลกนี้อย่างแผ่วเบา ราวกับควันจาง ๆ ที่ไม่มีเสียงและไร้ร่องรอย

ฉันมองดูแม่และหวังโอวหัวเราะกันอย่างมีความสุขที่ริมทะเล แสงอาทิตย์สาดส่องลงบนตัวพวกเธอ ราวกับมอบพรอันอบอุ่นที่สุดให้กับพวกเธอ

ส่วนฉันกลับเป็นเพียงฝุ่นผงที่ถูกลืมอยู่ในมุมหนึ่งของโลกนี้ แม้แต่แสงอาทิตย์สักเสี้ยวก็ยังไม่อาจสัมผัสถึง

“ลูกรัก ชอบสร้อยเส้นนี้ไหม? ถ้าชอบก็ซื้อเลย”

แม่พูดกับหวังโอวด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเอ็นดู

สร้อยคอที่ประดับด้วยประกายเพชรระยิบระยับดูโดดเด่นและเปล่งประกายเจิดจ้ายิ่งขึ้นเมื่ออยู่ภายใต้แสงอาทิตย์

“ขอบคุณค่ะ แม่!” หวังโอวรับสร้อยคออย่างมีความสุข แล้วจู่ ๆ ก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้

“แม่คะ ซือซือตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างน้า? เราควรจะวิดีโอคอลให้เธอดูวิวทะเลสวย ๆ นี้ดีไหม?”

ข้อเสนอที่ดูไร้เดียงสาของเธอกลับแฝงไว้ด้วยความประชดประชันอยู่เล็กน้อย

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ฉันรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบรัดอย่างแรง

แต่สิ่งที่โหดร้ายยิ่งกว่านั้นยังรออยู่ข้างหน้า

“จะโทรหาเธอทำไม! อย่าเอ่ยถึงไอ้ตัวไร้ค่านั่นเลย! พอพูดถึงเธอทีไร แม่ก็อดนึกถึงหรงหรงที่น่าสงสารของแม่ไม่ได้ หรงหรงหนีเรียนไปกับยัยนั่นแล้วเสียชีวิตเพราะเธอ ที่แม่ยังให้เธออยู่ในบ้านก็เพราะเธอเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของแม่จริง ๆ ไม่อย่างนั้นแม่คงไม่...”

น้ำเสียงของแม่เต็มไปด้วยความรังเกียจและเย็นชาอย่างลึกซึ้ง

“เมื่อเทียบกับยัยเด็กนั่น ลูกคือผู้กอบกู้ของแม่อย่างแท้จริง แม่ดีใจเหลือเกินที่ตัดสินใจรับลูกมาเลี้ยงตั้งแต่ตอนนั้น”

ทุกถ้อยคำราวกับลูกศรคมกริบที่พุ่งทะลุผ่านวิญญาณของฉัน และดังก้องสะท้อนอยู่ในอากาศ

“ถ้ารู้แบบนี้ แม่ก็คงไม่ให้กำเนิดเธอตั้งแต่แรก ไอ้ตัวนำภัย...” แม่พูดเสริมขึ้นมาอีก

สายตาของฉันเริ่มพร่ามัว แม้ในฐานะวิญญาณฉันจะไม่สามารถร้องไห้ได้ แต่ในใจกลับเจ็บปวดราวกับถูกลูกศรนับพันพุ่งทะลุผ่าน

ความทรงจำทั้งหมดถาโถมเข้ามาเหมือนกระแสน้ำที่ไหลเชี่ยวกราก

ตอนที่พี่สาวพาฉันหนีเรียน และแอบปีนกำแพงออกไปข้างนอก แล้วเกิดเหยียบพลาดจนเสียชีวิตโดยไม่คาดคิด

ตัวฉันในวัยเด็ก แววตาที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวังและไร้หนทาง และต้องเผชิญกับเงาหลังอันเย็นชาของครอบครัวที่โยนความผิดทั้งหมดมาที่ฉัน และตั้งแต่นั้นมา ฉันก็ไม่เคยได้สัมผัสถึงอ้อมกอดอันอบอุ่นที่เป็นความรักจากแม่อีกเลยตลอดชีวิตนี้

ภาพของพวกเขาที่กำลังยืนอยู่ริมทะเล สนุกสนานกับชีวิตอันแสนสุขในวันหยุด ตัดกับฉันที่เคยเดินตามหลังพวกเขาอย่างเงียบ ๆ คอยแบกรับความเจ็บปวด และแสวงหาการยอมรับและความรัก แต่ไม่เคยได้รับความอบอุ่นหรือความห่วงใยแม้สักครั้งเดียว

ในความเป็นจริง ภาพเหตุการณ์ที่คล้ายคลึงกันเหล่านี้ซึ่งเคยเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่ายังคงปรากฏขึ้นในความทรงจำ

ทุกครั้งที่แม่พาหวังโอวออกไปเที่ยวอย่างมีความสุข และทิ้งฉันไว้คนเดียวที่บ้านอย่างโดดเดี่ยว กระสับกระส่ายและไร้ที่พึ่ง

ทุกครั้งที่ฉันกลับมาจากโรงเรียนด้วยความหวังว่าจะได้แบ่งปันเรื่องราวในแต่ละวัน แต่กลับได้รับเพียงคำพูดเย็นชา หรือบางครั้งก็ถูกเมินเฉยอย่างสิ้นเชิง

ภาพเหล่านี้ทั้งหมดสลับกันวนเวียนเข้ามา จนกลายเป็นข้อพิสูจน์สุดท้ายว่า แม้กระทั่งหลังความตาย การมีอยู่ของฉันก็ยังคงถูกปฏิเสธและถูกลืม

เสียงคลื่นที่ซัดเข้าหาฝั่งดังชัดเจนในอากาศ แต่ฉันกลับไม่ได้ยินเสียงอบอุ่นใด ๆ จากโลกใบนี้อีกแล้ว มีเพียงเสียงแห่งการดิ้นรนและเสียงร้องไห้สะท้อนอยู่ในส่วนลึกของหัวใจเท่านั้น...

แม่ยังดูเหมือนไม่รู้ว่าฉันตายไปแล้ว เธอยังคงคิดว่าฉันดื้อรั้นเหมือนเมื่อก่อน และมักจะขัดแย้งกับเธออยู่เสมอ

แต่แม่ลืมไปนานแล้วว่า ฉันไม่ได้เถียงกับเธอมาหลายปีแล้ว และไม่เคยทำให้หวังโอวโกรธเลย แถมยังทุ่มเทแรงกายแรงใจทำงานในบ้านหลังนี้ที่ควรจะเป็นของฉันเอง ราวกับเป็นคนรับใช้

ทุกสิ่งทุกอย่างนี้เกิดขึ้นเพราะฉันไม่ได้ห้ามพี่สาวไม่ให้ปีนกำแพงในวันนั้น ความรู้สึกผิดที่ฉันมีต่อครอบครัวทำให้ถึงแม้ว่าแม่จะปฏิบัติกับฉันไม่ดีเพียงใด ฉันก็ยังคงอดทนมาตลอด

ในใจฉันได้แต่บอกตัวเองเงียบ ๆ ว่า แม่เพียงแค่รักพี่สาวมากเกินไป ถึงแม้ว่าเธอจะเกลียดฉัน แต่ถ้าฉันเข้าใจเธอมากขึ้น ทุกอย่างก็คงจะดีขึ้น

แต่หลังจากการมาถึงของหวังโอว แม่ก็ยิ่งห่างเหินจากฉันมากขึ้นเรื่อย ๆ ผู้หญิงที่เคยอุ้มฉันไว้ในอุ้งมือเมื่อครั้งยังเด็ก บัดนี้กลับทำร้ายฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างโหดร้าย

แม้กระทั่งตอนที่ฉันตายไปแล้ว ฉันก็ยังไม่สามารถหลุดพ้นจากพวกเธอได้ ได้แต่เฝ้ามองแม่แสดงความรักกับลูกบุญธรรมที่ไม่มีสายเลือดเกี่ยวพันกันอย่างสนิทสนม

“เสี่ยวโอว คราวนี้พอกลับไปแล้ว ผลการตรวจการเข้ากันของไตก็น่าจะออกแล้วนะ ถ้าผ่าตัดได้ล่ะก็ แม่จะให้ลูกได้เปลี่ยนไตที่แข็งแรงแน่นอน ลูกรักของแม่!”

แม่ลูบผมของหวังโอวอย่างอ่อนโยน ขณะที่หวังโอวเผยรอยยิ้มที่ปิดไม่มิดด้วยความดีใจ เธอกอดแม่แน่นพร้อมกล่าวขอบคุณ แต่ในดวงตากลับเต็มไปด้วยความดูถูก

บางทีในใจเธออาจจะคิดว่า แม่ที่แม้กระทั่งกับฉันซึ่งเป็นลูกแท้ ๆ ที่เชื่อฟัง ยังปฏิบัติเหมือนเป็นคนผิด แล้วมันจะเป็นไปได้อย่างไรที่แม่จะรักและปฏิบัติต่อลูกบุญธรรมที่ไม่มีสายเลือดอย่างเธอเหมือนลูกแท้ ๆ ได้?