บทที่ 8

สวีหว่านหนิงรับรู้ได้ถึงแววตาที่เปลี่ยนไปของเขา ทว่ายังไม่ทันได้เอ่ยปาก ก็ได้ยินเสียงคนจากด้านหลังเขาพูดขึ้นว่า “ท่านรอง ให้เรียกหมอไหมครับ?”

“ไม่ต้อง”

“คุณผู้หญิง ทำไมคุณยังอยู่ที่นี่ครับ?” ลู่หมิงชะโงกหน้ามา เมื่อเห็นสวีหว่านหนิงก็คิดในใจว่า ตามปกติแล้วการที่ท่านรองไม่ไล่ตะเพิดเธอออกไป ซ้ำยังให้เธออยู่แช่น้ำพุร้อน ก็ถือว่าดีกับเธอมากพอแล้ว การปฏิบัติระดับนี้เธอถือเป็นรายแรกเลยมั้ง แต่กลับยังไม่ยอมไปอีก

“พวกคุณจะหาหมอเหรอคะ? ฉันนี่แหละค่ะหมอ” สวีหว่านหนิงรีบพูดสวนขึ้นทันที

ลู่เยี่ยนเป่ยปรายตามองลู่หมิงที่อยู่ด้านหลัง อีกฝ่ายจึงรีบหุบปากอย่างว่าง่าย แล้วถอยฉากออกไป

“เธออายุไม่เท่าไหร่ เป็นหมอแล้วเหรอ?”

ลู่เยี่ยนเป่ยถอดเสื้อสูทตัวนอก เดินเข้าไปหาเธอ บนกายเขามีกลิ่นเหล้าจางๆ ท่าทางหงุดหงิดเล็กน้อยขณะดึงเนคไท การกระทำดูรุนแรงอยู่บ้าง สวีหว่านหนิงจึงก้าวไปข้างหน้าสองก้าว ยื่นมือเข้าไปช่วยเขา

ลู่เยี่ยนเป่ยยืนนิ่ง ปล่อยให้เธอช่วยคลายเนคไทให้ มือของเธอสวย เรียวยาวและบอบบาง

“สมัยเรียนฉันสอบข้ามชั้นมาหลายปีค่ะ เรียนหลักสูตรตรีควบโท ทำงานมาปีหนึ่งแล้ว” น้ำเสียงของเธอนุ่มนวลอ่อนหวาน

“งั้นผลการเรียนเธอคงไม่เลว”

ลู่เยี่ยนเป่ยเคยได้ยินแค่คนพูดกันว่าชื่อเสียงเธอไม่ดี ส่วนเรื่องอื่น ไม่เคยสืบความมาก่อน

สวีหว่านหนิงเพียงแค่ระบายยิ้ม “คุณไม่สบายตรงไหนคะ?”

“แผลเก่า ที่หลัง”

นั่นล้วนเป็นอาการบาดเจ็บเรื้อรังสมัยเป็นทหาร ยามเจอวันฝนตกฟ้าครึ้ม มักจะรู้สึกไม่สบายตัวเสมอ

“งั้นถอดเสื้อก่อนไหมคะ?” สวีหว่านหนิงทำใจกล้า ยื่นมือปลดกระดุมคอเสื้อเขาเม็ดหนึ่ง สาบเสื้อเปิดออกเล็กน้อย เผยให้เห็นไหปลาร้าครึ่งหนึ่งได้อย่างชัดเจน

ทว่าตอนที่นิ้วของเธอเลื่อนต่ำลงไปอีก ก็ถูกลู่เยี่ยนเป่ยคว้าข้อมือกดไว้ทันที

“ท่านรอง?” เธอเงยหน้ามองเขา

“เธอรีบร้อนขนาดนี้เชียว?”

“ฉันเปล่านะ”

สวีหว่านหนิงอยากทำจริง ๆ แต่ตอนนี้เธอแค่ต้องการช่วยตรวจดูอาการให้เขาเท่านั้น

“เธอหมั้นกับเฉินไป่อันมาห้าปี เขาไม่เคยแตะต้องเธอเลยเหรอ?”

เขาถามอย่างตรงไปตรงมา สวีหว่านหนิงรู้สึกอับอายเล็กน้อย

“ไม่เคยนอนกับเขาเลยสักครั้ง?”

สวีหว่านหนิงเงียบงัน

ลู่เยี่ยนเป่ยสัมผัสได้ ถึงความอ่อนหัดของเธอในคืนนั้น รวมถึงหลักฐานบนผ้าปูที่นอน เพียงแต่เขารู้สึกว่ายากจะเชื่อ

“งั้นเขา... เคยจูบกับเธอไหม?”

เฉินไป่อันรังเกียจตระกูลสวี และเกลียดเธอ นอกจากตอนหมั้นที่เขาเคยหอมแก้มเธอ ก็ไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่านั้น

“ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง เธอยังกล้ามาหาฉันอีกนะ” น้ำเสียงเขาเรียบเฉย

“ฉันเรียนรู้ได้”

พูดจบ สวีหว่านหนิงที่ต้องการพิสูจน์ตัวเอง จึงยื่นมือไปกำเสื้อเขา เขย่งปลายเท้าขึ้นจูบเขาเบา ๆ

ลู่เยี่ยนเป่ยไร้ปฏิกิริยาตอบสนอง

สิ่งนี้ทำให้สวีหว่านหนิงรู้สึกเสียหน้าเล็กน้อย ใบหน้าเล็กแดงก่ำ

คิดไม่ถึงว่าวินาทีถัดมา

เอวบางจะถูกรัดแน่น จูบของเขาทั้งดุดันและเผด็จการ

ริมฝีปากของเขา บางและนุ่มนวล แต่กลับร้อนแรงลวกผิว

สวีหว่านหนิงขาอ่อนเปลี้ยจนไร้เรี่ยวแรง อยากจะผลักเขาออก แต่นิ้วมือที่สัมผัสโดนแผงอกแข็งแกร่งและร้อนผ่าวของเขากลับหดคืนมา ทำได้เพียงซบไหล่เขาหอบหายใจแผ่วๆ เหมือนลูกแมวน้อยที่เชื่องและขี้อ้อน

เขาก้มหน้าลง ขบเม้มต้นคอเธอเบาๆ ไอร้อนแผ่ซ่าน

“ทำเป็นหรือยัง?”

“นี่ต่างหากคือการจูบ”

สวีหว่านหนิงหน้าแดงซ่านด้วยความขัดเขินอีกครั้ง

“แช่น้ำพุร้อนเสร็จ ขารู้สึกเป็นไงบ้าง?”

“ก็พอไหวค่ะ”

สวีหว่านหนิงคิดว่า มาถึงขั้นนี้แล้ว น่าจะเกิดเรื่องราวบางอย่างขึ้น เพราะเธอเห็นความปรารถนาในแววตาเขา

แต่แล้วลู่เยี่ยนเป่ยกลับยื่นมือมาติดกระดุม สีหน้าเย็นชา ราวกับคนที่จูบกับเธอเมื่อครู่ไม่ใช่เขา “ดึกมากแล้ว หมอสวี คุณควรกลับบ้านได้แล้ว”

เธอหน้าซีดเผือด สีหน้าดูไม่ได้

“อีกอย่าง สภาพร่างกายคุณตอนนี้ ผมไม่มีอารมณ์จริงๆ”

สวีหว่านหนิงรู้สึกขาอ่อนเปลี้ย ยิ่งเจ็บปวดกว่าเดิมเสียอีก