Lahat ng Kabanata ng หลังถูกถอนหมั้นฉันก็ได้ดี: Kabanata 1 - Kabanata 10

ใคร ๆ ก็รู้ว่าสวีหว่านหนิงชอบเฉินไป่อันทว่าสิ่งที่ทุกคนไม่รู้คือ ตลอดห้าปีที่หมั้นกันมา เขาไม่เคยแตะต้องตัวเธอเลย“ไป่อัน วันนี้เป็นวันครบรอบหมั้นปีที่ห้าของพวกเรา นายจะมาเมื่อไหร่?”ภายในห้องส่วนตัวชั้นดาดฟ้าของโรงแรม ประดับประดาด้วยลูกโป่งและไฟสายรูปดอกกุหลาบเต็มผนัง ตอนที่โทรติด สวีหว่านหนิงรอตั้งแต่เวลานัดตอนหนึ่งทุ่ม จนล่วงเลยถึงสามทุ่มกว่าแล้ว“ฉันยุ่งอยู่”“ยุ่งเรื่องอะไร?” สวีหว่านหนิงเพิ่งจะถามออกไป ปลายสายก็มีเสียงหวานใสเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมา“ไป่อัน ฉันเจ็บจังเลย”หัวใจของสวีหว่านหนิงกระตุกวูบ ลองหยั่งเชิงถามออกไปว่า “นายอยู่กับลู่ซินอวี่ใช่ไหม?”“เธอเกิดเรื่องนิดหน่อย”“เธอเกิดเรื่อง แล้วทำไมต้องเป็นนายที่ไปจัดการด้วย?” สวีหว่านหนิงสัมผัสได้ว่าน้ำเสียงของตัวเองกำลังสั่นเครือ “หรือนายเห็นเธอสำคัญกว่าฉัน?”“เธอจำเป็นต้องมาหาเรื่องฉันตอนนี้ด้วยเหรอ?!”ชั่วพริบตา ราวกับมีบางอย่างระเบิดตูมในหัวของสวีหว่านหนิง ขอบตาของเธอแดงก่ำ หัวใจค่อย ๆดิ่งวูบลงสู่ก้นทะเลลึก ความหนาวเหน็บแผ่ซ่านไปทั่วร่างเธอเผยอริมฝีปาก ผ่านไปเนิ่นนานกว่าจะเอ่ยออกมาได้ว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั

สวีหว่านหนิงอาบน้ำลวก ๆ สวมเสื้อผ้าชุดใหม่ กลืนยาคุมกำเนิดลงไป แล้วเหลือบมองเช็คเงินสด เธอไม่คิดมากให้เสียเวลา ยัดมันใส่กระเป๋าเสื้อทันทีระหว่างทางกลับบ้าน เธอโทรหาหัวหน้าแผนกเพื่อขอลางาน ไม่ได้ไปเข้าเวรที่โรงพยาบาลเมื่อเธอถึงบ้าน เพิ่งจะเปิดประตู ภาพตรงหน้าก็ไหววูบ ยังไม่ทันที่เธอจะตั้งสติได้“เพียะ...” แก้มซ้ายก็โดนตบฉาดใหญ่“เจิ้นหง คุณตีลูกทำไมคะ?” หลี่ซูอิงรีบเข้ามาห้ามสวีเจิ้นหงแค่นหัวเราะ “ตระกูลสวีของเราเลี้ยงเธอมาตั้งยี่สิบกว่าปี เรื่องที่เธอหมั้นกับเฉินไป่อัน เธอก็เต็มใจเอง ตอนนี้กลับกล้าคิดจะถอนหมั้นกับเขาโดยไม่ผ่านความเห็นชอบจากฉัน ฉันว่าแกคงปีกกล้าขาแข็งแล้วสินะ!”“คุณอา หนูไม่อยากแต่งงานกับเขาแล้ว” สวีหว่านหนิงเงยหน้าขึ้น สบสายตากับเขา“ตอนที่พ่อแม่แกตาย ถ้าไม่ใช่พวกเรารับเลี้ยงไว้ แกจะมีวันนี้เหรอ? รีบไปขอโทษไป่อันเดี๋ยวนี้ ถ้าเขาไม่ยกโทษให้ แกก็ไม่ต้องกลับมาอีก!”สวีเจิ้นหงพูดจบ ก็สะบัดมือเดินจากไปสวีหว่านหนิงผิวขาว ผิวหน้าบาง โดนตบไปฉาดหนึ่ง ใบหน้าก็บวมแดงขึ้นมาทันที“หนิงหนิง คุณอาเขาไม่ได้ตั้งใจหรอก เขาแค่ร้อนใจเกินไป” หลี่ซูอิงใช้ผ้าขนหนูห่อถุงน้ำแข็ง

สวีหว่านหนิงขบกัดริมฝีปาก “กินยาแล้ว ขอโทษด้วย” พูดจบ ก็เดินขากะเผลกกลับไป ความเจ็บปวดที่ขาเล่นงานอย่างหนัก จนเหงื่อกาฬไหลซึมลู่เยี่ยนเป่ยมองแผ่นหลังของเธอ แววตาขรึมลึกทุกคนต่างประหลาดใจ ทำไมลู่เยี่ยนเป่ยถึงพาสวีหว่านหนิงขี่ม้า หรือว่าจะถูกใจเธอเข้าแล้ว?ตอนนี้เห็นเธอเดินขากะเผลกกลับมา ผมเผ้ายุ่งเหยิง สภาพดูไม่ได้ รู้ว่าเธอไปเสียท่าให้ลู่เยี่ยนเป่ย ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะลูกเลี้ยงตระกูลสวีคนหนึ่ง ประจบเอาใจตระกูลเฉินยังไม่พอ ยังคิดจะปีนป่ายเกาะมังกรเกาะหงส์ ไม่รู้จักเจียมตัว“ไป ฉันจะไปส่งเธอเอง” เฉินไป่อันสีหน้าทะมึนทึง“ฉันมีรถ”เฉินไป่อันหัวเราะหยัน “ตอนนี้เธอ ยังขับรถเองไหวเหรอ?”สวีหว่านหนิงเจ็บขามาก ตอนเปลี่ยนเสื้อผ้า ต้นขาด้านในบวมแดงช้ำเขียว ก็ไม่ได้เล่นตัว ขึ้นรถไปกับเขารถเพิ่งขับออกจากรีสอร์ท เฉินไป่อันก็ถามเสียงเย็นว่า “เธอพูดอะไรกับลู่เยี่ยนเป่ย?”“ไม่ได้พูดอะไร”“ท่านรองตระกูลลู่เป็นคนระดับไหน ความสัมพันธ์ของฉันกับซินอวี่ ไม่ใช่แค่เธอพูดไม่กี่ประโยคก็จะยุแยงได้หรอกนะ”“ถ้านายรักเธอจริง ก็ควรจะถอนหมั้นกับฉัน ไปคบกับเธออย่างเปิดเผย ไม่ใช่มาทำลับ ๆ ล่อ ๆ แบ

ก็จริง ผู้ชายที่มีฐานะสูงส่งระดับลู่เยี่ยนเป่ย อยากได้ผู้หญิงแบบไหนจะหาไม่ได้เหรอ? แล้วเขาจะยอมหาเรื่องใส่ตัวเพื่อเธอทำไม?เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ “ฉันเสียมารยาทเองค่ะ ไม่รบกวนคุณแล้ว” พูดจบ ก็ลุกขึ้นเตรียมจะจากไปแต่มือของลู่เยี่ยนเป่ยยังโอบรัดเอวเธอไว้ เธอจึงลุกไม่ขึ้น ทิ้งตัวกลับลงไปบนโซฟา กระเทือนถึงต้นขา เจ็บจนต้องสูดปากเบา ๆ ด้วยความเจ็บปวด“ขายังเจ็บเหรอ?”สวีหว่านหนิงยังไม่ทันเอ่ยปาก เขาก็ยื่นมือเลิกชายกระโปรงของเธอขึ้นแล้วทั้งสองคนเคยเปลือยเปล่าต่อกันมาแล้ว เรื่องแค่นี้จึงไม่นับเป็นอะไร แต่เธอก็ยังหน้าแดงด้วยความอาย ยื่นมือพยายามจะปิดไว้ ทว่ารอยฟกช้ำม่วงคล้ำบวมแดงที่ต้นขาด้านใน กลับปรากฏแก่สายตาเขาอย่างชัดเจนเขามาลองตรองดูอย่างละเอียด: คืนนั้นเขารังแกเธอหนักเกินไปจริง ๆคืนนั้นเขาถูกความหลงใหลเข้าครอบงำ สติสัมปชัญญะกระเจิดกระเจิง ไม่ทันสังเกตว่านี่เป็นครั้งแรกของเธอ จึงตักตวงอย่างไม่รู้จักพอวันรุ่งขึ้นยังจงใจพาเธอไปขี่ม้าอีก เธอเพิ่งผ่านครั้งแรกมา ขาทั้งสองข้างย่อมไม่สบายตัวเป็นธรรมดาเขาแค่คิดไม่ถึงว่า หญิงสาวจะผิวบางขนาดนี้ แถมยังขาวผ่อง รอยฟกช้ำที่ซ้อนทับกันพวกนั้น

ตอนที่สวีหว่านหนิงเดินจากไป เธอหันกลับมามองเขาอีกครั้งลู่เยี่ยนเป่ยนั่งสูบบุหรี่อยู่ริมหน้าต่าง ควันลอยคลุ้งทำให้แววตาของเขาดูลึกลับลึกซึ้งยิ่งขึ้น คอเสื้อที่เปิดออกเล็กน้อย ดูสุภาพแต่แฝงความร้ายลึก“ท่านรองคะ ถ้าคุณอาการแผลเก่ากำเริบจนไม่สบายตัว เหล้ากับบุหรี่ช่วยระงับความเจ็บปวดไม่ได้หรอกนะคะ ทางที่ดีควรเลิก แล้วใช้วิธีประคบร้อนที่แผลค่ะ”น้ำเสียงของเธอหวานใสแผ่วเบา ราวกับสายลมเย็นจาง ๆ ในฤดูร้อน นุ่มนวลไม่รีบร้อนลู่เยี่ยนเป่ยเลิกคิ้วมองเธอแวบหนึ่งอายุยังไม่เท่าไหร่ แต่กลับทำท่าทางเทศนาสั่งสอนเก่งเสียจริงสวีหว่านหนิงเห็นเขาไม่พูดอะไร ก็รู้งานเป็นอย่างดีตอนออกจากคลับน้ำพุร้อน เธอถึงเพิ่งพบว่าท้องฟ้าเริ่มมีฝนโปรยปรายลงมา เธอไม่ได้ขับรถมา และรถแท็กซี่ก็เข้ามาในคลับไม่ได้ เธอจึงทำได้เพียงยกมือบังศีรษะ แล้ววิ่งฝ่าฝนออกไปที่หน้าต่างชั้นแปด สายตาของลู่เยี่ยนเป่ยมองตามเธอไป จนกระทั่งร่างของเธอหายลับไปในสายฝน เขาถึงก้มหน้าลงดับบุหรี่หางตาเหลือบไปเห็นของบางอย่างบนโซฟาจี้พระหยกของเธอนั่นเองมุมปากของเขายกขึ้น เผยรอยยิ้มเยาะหยันจางๆจงใจงั้นเหรอ?อายุยังน้อย แต่ลูกไม้เยอะจริ