บทที่ 7

ก็จริง ผู้ชายที่มีฐานะสูงส่งระดับลู่เยี่ยนเป่ย อยากได้ผู้หญิงแบบไหนจะหาไม่ได้เหรอ? แล้วเขาจะยอมหาเรื่องใส่ตัวเพื่อเธอทำไม?

เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ “ฉันเสียมารยาทเองค่ะ ไม่รบกวนคุณแล้ว” พูดจบ ก็ลุกขึ้นเตรียมจะจากไป

แต่มือของลู่เยี่ยนเป่ยยังโอบรัดเอวเธอไว้ เธอจึงลุกไม่ขึ้น ทิ้งตัวกลับลงไปบนโซฟา กระเทือนถึงต้นขา เจ็บจนต้องสูดปากเบา ๆ ด้วยความเจ็บปวด

“ขายังเจ็บเหรอ?”

สวีหว่านหนิงยังไม่ทันเอ่ยปาก เขาก็ยื่นมือเลิกชายกระโปรงของเธอขึ้นแล้ว

ทั้งสองคนเคยเปลือยเปล่าต่อกันมาแล้ว เรื่องแค่นี้จึงไม่นับเป็นอะไร แต่เธอก็ยังหน้าแดงด้วยความอาย ยื่นมือพยายามจะปิดไว้ ทว่ารอยฟกช้ำม่วงคล้ำบวมแดงที่ต้นขาด้านใน กลับปรากฏแก่สายตาเขาอย่างชัดเจน

เขามาลองตรองดูอย่างละเอียด: คืนนั้นเขารังแกเธอหนักเกินไปจริง ๆ

คืนนั้นเขาถูกความหลงใหลเข้าครอบงำ สติสัมปชัญญะกระเจิดกระเจิง ไม่ทันสังเกตว่านี่เป็นครั้งแรกของเธอ จึงตักตวงอย่างไม่รู้จักพอ

วันรุ่งขึ้นยังจงใจพาเธอไปขี่ม้าอีก เธอเพิ่งผ่านครั้งแรกมา ขาทั้งสองข้างย่อมไม่สบายตัวเป็นธรรมดา

เขาแค่คิดไม่ถึงว่า หญิงสาวจะผิวบางขนาดนี้ แถมยังขาวผ่อง รอยฟกช้ำที่ซ้อนทับกันพวกนั้น พอมองดูแล้วกลับดูน่ากลัวอยู่บ้าง

ราวกับกำลังเตือนสติเขาว่า: แกมันคือไอ้สัตว์ร้ายชัด ๆ!

นิ้วมือของเขาลูบไล้ไปที่ต้นขาของเธอเบา ๆ นวดคลึงอย่างแผ่วเบา แรงไม่หนักนัก เพียงแต่สวีหว่านหนิงคงจะบอบบางไปหน่อย ส่งเสียงครางอืออาบ่นว่าเจ็บ ดวงตากลมโตชื้นน้ำมองมาที่เขา

ยั่วเย้าจนหัวใจคนมองเต้นเร่า

“เจ็บขายังจะออกมาอีก?” น้ำเสียงของเขาแหบพร่า

“ฉันไม่เป็นไร ดีขึ้นมากแล้วค่ะ” สวีหว่านหนิงรีบดึงชายกระโปรงปิดลง “งั้นฉันกลับก่อนนะคะ”

ลู่เยี่ยนเป่ยเอ่ยขึ้นกะทันหัน “แช่น้ำพุร้อนดีต่ออาการเจ็บขาของเธอนะ”

สวีหว่านหนิงชะงักไปครู่หนึ่ง หันกลับไปมองเขา

ลู่เยี่ยนเป่ยหันหลังให้เธอแล้ว หยิบไฟแช็กขึ้นมา จุดบุหรี่สูบ

เขาหมายความว่ายังไง? ให้เธออยู่ต่อเหรอ?

......

การกระทำนี้ของลู่เยี่ยนเป่ย แม้แต่ลูกน้องสองคนของเขาก็ยังรู้สึกตกใจ

ระดับความตกใจนี้ พอ ๆ กับตอนที่เขาอุ้มเด็กคนหนึ่งกลับบ้านในอดีตเลยทีเดียว

ลู่เยี่ยนเป่ยมีบ่อน้ำพุร้อนส่วนตัวที่นี่ เปิดให้เขาใช้แค่คนเดียว สวีหว่านหนิงไม่ได้เตรียมชุดว่ายน้ำมา จึงลงไปทั้งตัวเปล่า น้ำพุอุ่น ๆ โอบล้อมทั่วร่าง ทำให้ทั้งกายและใจผ่อนคลายลง

ร่างกายเกินครึ่งของเธอจมอยู่ในบ่อน้ำสีขาวนวล โผล่มาแค่ศีรษะ พิงขอบสระ แล้วถอนหายใจ

เธออยากยั่วยวนลู่เยี่ยนเป่ย แต่ตัวเองไม่เคยทำเรื่องพรรค์นี้ ความคิดตื้นเขินพวกนั้น อยู่ต่อหน้าเขา ย่อมปิดบังอะไรไม่ได้เลย

กลับทำให้ตัวเองดูเหมือนตัวตลกกระโดดไปมาเสียมากกว่า

ใคร ๆ ก็ว่าจิตใจผู้หญิงลึกล้ำ เธอว่านะ ใจผู้ชายต่างหากที่เป็นเข็มในมหาสมุทร ยากจะคาดเดา แถมยังทิ่มแทงคน

แช่จนตัวร้อนผ่าว เธอถึงกลับขึ้นมา ลู่เยี่ยนเป่ยไม่อยู่แล้ว

แต่เธอก็ไม่อยากจากไปง่าย ๆ แบบนี้

เดิมทีคิดว่าจะพิงโซฟารอสักหน่อย แต่พอแช่น้ำพุร้อนเสร็จ สบายตัวไปหมด ความง่วงงุนเข้าจู่โจม เลยเผลอหลับลึกไป

......

ลู่เยี่ยนเป่ยไปพบลูกค้า ทานมื้อค่ำด้วยกัน กว่าจะเสร็จธุระ ก็ปาเข้าไปสี่ทุ่มกว่าแล้ว

ตอนที่เขากลับถึงห้อง พอเปิดไฟ ก็เห็นคนนอนอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นของห้องสวีท

สวีหว่านหนิงสะดุ้งตื่นเพราะเสียงเปิดประตู มองดูเขาอย่างงุนงงทำตัวไม่ถูก ดวงตาปรือปรอยด้วยความง่วง

เธอมีใบหน้าที่ดูอ่อนหวาน ในเวลานี้แม้แต่เส้นผมยังดูเรียบร้อยทิ้งตัวระบายลงบนไหล่ ปรกมาที่หน้าอก ไหลลงไปในเสื้อตามคอเสื้อ ลู่เยี่ยนเป่ยเลื่อนสายตาลงต่ำ ก็เห็นคอเสื้อที่เปิดกว้างเล็กน้อยของเธอ เผยให้เห็นขอบชุดชั้นในนิดหน่อย

ผิวบริเวณหน้าอก ขาวผ่องสะดุดตา แถมยังใส่ชุดชั้นในสีดำ

ทั้งดูไร้เดียงสาและยั่วยวน ทำให้เขานึกถึงค่ำคืนนั้นขึ้นมา

ลูกกระเดือกของลู่เยี่ยนเป่ยขยับเลื่อนลงเบา ๆ