บทที่ 1106

หลังจากใช้ผึ้งนักฆ่าโค่นล้มหลายคนทางฝ่ายนั้นลง ปรมาจารย์กู่ชุดดำก็ลงมือในที่สุด ปล่อยแมลงกู่นับร้อยตัวออกมาล้อมผึ้งนักฆ่าสิบกว่าตัวนั้น

ขณะที่กำลังจะกำจัดผึ้งนักฆ่าเหล่านี้ทั้งหมด หลานซื่อพลันเกิดความคิดขึ้นมา ผึ้งนักฆ่าสิบกว่าตัวนั้นก็รีบผละออกจากกลุ่มผู้ติดตาม แล้วบินขึ้นสู่ท้องฟ้าหนีกระเจิงไปคนละทิศละทาง

หลานซื่อไม่ได้เรียกพวกมันกลับมาทันที แต่ปล่อยให้พวกมันบินหนีไปเช่นนั้น

ทางนั้นเห็นผึ้งนักฆ่าที่ก่อกวนหนีไปแล้ว แม้จะโล่งใจ แต่สีหน้าก็ไม่สู้ดีนัก

โดยเฉพาะเยี่ยนจือ เมื่อสายตากวาดมาทางหลานซื่อกับพวก ความเย็นยะเยือกนั้นราวกับคมมีด

ถ้าไม่ใช่เพราะท่านอ๋องสั่งไว้ล่วงหน้า เขาคงลงมือฆ่าหญิงผู้นี้ไปนานแล้ว

สีหน้าของเยี่ยนจือเย็นชา

หลานซื่อที่สัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่าของเขาก็ไม่หันกลับไป ยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน

ราวกับว่าคนที่ลงมือทางด้านนั้นเมื่อครู่ไม่ใช่นางเลย

แต่ในตอนนี้ในใจนางกลับยิ้มเล็กน้อย

เป็นไปดังคาด

นางคาดเดาถูกแล้ว

ในจังหวะนั้นเอง...

“นี่ เจ้า...เจ้าเตี้ยที่อยู่ข้างหน้าสุดนั่น หมายถึงเจ้านั่นล่ะ ถอดหน้ากากของเจ้าออกเสีย”

เสียงของเวินเยวี่ยพลันดังขึ้นในบริเวณโล่งแจ้งนี้

เยี