LOGINShare
บทที่ 524
Related chapters
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 525
“ลากพวกเขาไปคุกเข่าที่โถงบรรพชนสามวัน ไม่มีคำสั่งของข้า ห้ามให้น้ำอาหารพวกเขา”เมื่อเวินเฉวียนเซิ่งออกคำสั่ง มีองครักษ์ลับเข้ามาพาตัวเวินซื่อกับเวินจื่อเยวี่ยไปทันทีคนของกู่อี้ซานที่อยู่ข้างหลังอดถามไม่ได้ “หัวหน้า พวกเราจะไม่ห้ามหน่อยหรือ?”ตีก็ตีไปแล้ว เหตุใดยังต้องขัง?ถ้าคุกเข่าสามวันโดยไม่ได้ดื่มน้ำหรือกินอาหาร ไม่โดนทรมานจนตายก็แปลกแล้ว!กู่อี้ซานกลับส่ายศีรษะ “ไม่ต้อง”เขาถือว่ามองออกแล้ว แม้เจิ้นกั๋วกงคนนี้ปากร้าย แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นไร้เยื่อใยไม่สนใจลูกสาวคนนี้จริงๆไม่เช่นนั้นตอนที่เวินจื่อเยวี่ยพุ่งเข้ามา ถ้าเขาคิดจะจัดการเวินเยวี่ยจริงๆ เหตุใดไม่สั่งให้คนมาลากเขาออกไปโดยตรง?เอาแต่ตีทั้งเช่นนั้น สุดท้ายแส้ส่วนใหญ่ก็ไปลงที่ตัวเวินจื่อเยวี่ยหมดกลับกันเวินเยวี่ยก็แค่โดนแส้ฟาดแรงในช่วงแรก ตอนหลังแส้แทบจะไม่โดนตัวนางเลยในเมื่อมาถึงขั้นนี้เวินเฉวียนเซิ่งยังมีความปรานี เช่นนั้นก็คงไม่ปล่อยพวกเขาเป็นอะไรจริงๆแน่นอนว่าทั้งหมดนี้คือต้องอยู่ภายใต้สถานการณ์ที่ลูกชายคนโตของเจิ้นกั๋วกงยังมีชีวิตพวกเขาได้ตรวจสอบสถานการณ์ของจวนเจิ้นกั๋วกงอย่างละเอียดตั้งแต่ก่อนจะมาแล้ว ย่อมร
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 526
คิดมาถึงตรงนี้ กู่อี้ซานหรี่ตาเล็กน้อยทั้งที่หลังจากเวินเยวี่ยเกิด คุณหนูของพวกเขาก็ตายแล้ว ไม่มีคนสอนนาง นางกลับสามารถเรียนรู้ด้วยตัวเองดูเหมือนผู้หญิงที่โง่เขลาในสายตาพวกเขาคนนี้ก็ไม่ใช่คนไร้ประโยชน์เสียทีเดียวเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ยิ่งสามารถพิสูจน์ว่านางคือสายเลือดของสกุลไป๋อย่างไร้ที่กางขาจริงๆ“ต้องหาวิธีรักษาชีวิตของเวินฉางอวิ้นไว้แล้ว”เวินเยวี่ยตายไม่ได้ ดังนั้นผู้สืบทอดของเจิ้นกั๋วกงก็ตายไม่ได้เช่นกัน“กำจัดดอกไม้สามต้นนี้ซะ จะให้คนนอกเห็นไม่ได้”หญ้าฝรั่นคือดอกไม้ศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าพวกเขา แม้คนที่รู้เรื่องนี้มีน้อยมาก แต่ป้องกันไว้ก่อนดีกว่าถ้าหากดอกไม้นี่ตกเป็นเป้าของอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนที่เป็นสุนัขบ้าของราชวงศ์ เช่นนั้นก็ยุ่งยากจริงๆ แล้ว“หมอนหลวงที่จวนเจิ้นกั๋วกงเชิญมาก่อนหน้านี้ ได้บอกหรือไม่ว่ามีวิธีอะไร?”หลังจากกู่อี้ซานรู้ว่าเวินเยวี่ยได้ก็ปัญหาใหญ่เช่นนี้ ก็ได้สั่งให้คนไปสืบแล้วลูกน้องหญิงรีบตอบทันที “หมอหลวงคนนั้นบอกว่าตอนนี้ยังถอนพิษไม่ได้ แต่สามารถถ่วงเวลาได้สักพัก”นางพูดยาสามชนิดที่หมอหลวงหลี่บอกเวินเฉวียนเซิ่งออกมาหลังจากได้ยินว่ามี ‘หญ้าฝรั่
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 527
แต่ก่อนจะไปอารามสุ่ยเยว่ เวินเฉวียนเซิ่งกลับได้ยินข่าวอีกเรื่อง…“นางหนูหลินเนี่ยนฉือนั่นกลับเมืองหลวงแล้ว?”เวินเฉวียนเซิ่งขมวดคิ้วพ่อบ้านเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก เขาละเลยเรื่องนี้เอง ก่อนหน้านี้คุณชายใหญ่เกิดเรื่องกะทันหัน ทำเอาคนทั้งจวนเจิ้นกั๋วกงสะดุ้ง ต่อมาก็ยุ่งอยู่กับเรื่องของคุณชายใหญ่จนลืมรายงานเรื่องของคุณหนูใหญ่หลินกับท่านกั๋วกงของพวกเขากระทั่งวันนี้ท่านกั๋วกงสั่งให้เตรียมรถม้าจะไปอารามสุ่ยเยว่ พ่อบ้านจึงจะนึกถึงหลินเนี่ยนฉือที่อยู่อารามสุ่ยเยว่เช่นกันพ่อบ้านรีบกล่าว “ขอรับ เมื่อสองวันก่อนนี้เอง หลังจากคุณหนูใหญ่สกุลหลินกลับเมืองหลวงก็มาหาคุณชายสาม หลังจากโต้เถียงกับคุณชายสาม คุณหนูใหญ่หลินพูดต่อหน้าทุกคนว่า…”พ่อบ้านลดเสียงคำพูดที่เหลือเวินเฉวียนเซิ่งรีบมองไปทางเขาด้วยสายตาเคร่งขรึม “เจ้าว่าอะไรนะ?”“นางบอกว่าจะถอนหมั้นกับคุณชายสามขอรับ”เมื่อเวินเฉวียนเซิ่งได้ยิน ก็ทำหน้าโกรธฉับพลัน เขาหลับตา หายใจเข้าลึกๆ พยายามข่มความโกรธลงไป“เด็กสองคนนั้นลงมือหรือไม่?”“ลงขอรีบ”เวินเฉวียนเซิ่งถามต่อ “ใครลงมือก่อน?”“คุณหนูใหญ่หลินลงมือก่อน คุณชายสามโต้ตอบ แต่ก็ยังยอมคุณหนู
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 528
เวินจื่อเยวี่ยยืนหน้าบึ้งที่ข้างๆเวินเฉวียนเซิ่งสั่งให้คนไปเคาะประตูต่ออย่างใจเย็นแต่น่าเสียดาย ครั้งนี้ไม่ว่าพวกเขาจะเคาะอย่างไร ก็ไม่มีคนมาเปิดประตูให้พวกเขามากสุดข้างในก็ตอบแค่ประโยคเดียว…“ธิดาศักดิ์สิทธิ์กำลังยุ่ง เชิญเจิ้นกั๋วกงค่อยมาใหม่วันหลัง”หลังจากได้ยินคำพูดนี้อีกครั้ง เวินจื่อเยวี่ยที่สีหน้ายังซีดยกเท้าก็จะเข้าไปกลับโดนเวินเฉวียนเซิ่งห้ามไว้ “เจ้าจะทำอะไร?”เวินจื่อเยวี่ยกัดฟันกล่าว “ข้าจะไปเรียกหลินเนี่ยนฉือ! ก็ไหนบอกว่าหลินเนี่ยนฉืออยู่ข้างในไม่ใช่หรือ? ข้าก็อยากรู้เช่นกันว่านางก็ไม่ยอมออกมาใช่หรือไม่!”เวินเฉวียนเซิ่งที่ได้ยินคำพูดนี้กลับปล่อยเวินจื่อเยวี่ยแล้วบุกเข้าไปย่อมไม่ได้อยู่แล้ว แต่บางทีอาจสามารถลงมือจากหลินเนี่ยนฉือเวินเฉวียนเซิ่งกล่าวเสียงเรียบ “นางเรียกนางออกมาพบด้วยเรื่องถอนหมั้น”พลันเวินจื่อเยวี่ยหันกลับไปกล่าวด้วยความประหลาดใจ “อะไรนะ? ท่านพ่อ ข้าไม่มีทางถอนหมั้นกับหลินเนี่ยนฉือหรอก!”เวินจื่อเยวี่ยคิดว่าเวินเฉวียนเซิ่งจะให้เขาคุยเรื่องถอนหมั้นกับหลินเนี่ยนฉือจริงๆเวินเฉวียนเซิ่งมองเขาเหมือนคนไร้ประโยชน์ “ยังต้องให้เจ้าพูดอีกหรือ? ต่
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 529
“มีแผล?”หลินเนี่ยนฉือตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นมองไปที่หลังของเวินจื่อเยวี่ย ก็มองเห็นคราบเลือดบนเสื้อผ้าของเขาจริงๆหลินเนี่ยนฉือถลึงตาทันที “หน็อยแน่เวินจือเยวี่ย ที่แท้รอข้าอยู่ตรงนี้นี่เอง! ข้าไม่ได้ฟาดแส้ใส่หลังท่านเลยนะ คิดจะใช้วิธีนี้โยนความผิดให้ข้าหรือ? ข้าไม่ได้โง่นะ!”“เจ้า…!”นางโง่!เวินจื่อเยวี่ยโมโหมาก และไม่ได้คาดหวังว่าหลินเนี่ยนฉือจะช่วยดึงเขาแล้ว เขากัดฟันลุกขึ้นจากพื้นอย่างทุลักทุเล จ้องหลินเนี่ยนฉืออย่างดุร้าย “ใครมันจะรีดไถเจ้า? โยนความผิดให้เจ้า? เจ้าดูแผลที่เต็มหลังข้าสิ เจ้าจะเป็นห่วงข้าก่อนไม่ได้เลยหรือ?”หลินเนี่ยนฉือมองบนโดยตรง “เป็นห่วงท่าน? เหอะ ท่านคู่ควรหรือ?”“ข้าจะบอกท่านนะ อย่ามาใช้กลยุทธ์ทุกข์กายอะไรต่อหน้าข้า วิธีนี้ไม่ได้ผลกับข้า!”เมื่อเทียบกับเจ้าสุนัขที่ไร้มโนธรรมเช่นนี้ เป็นห่วงอาซื่อของนางยังดีกว่านางรู้ทุกอย่าง รวมถึงเรื่องที่อาซื่อมีแผลแส้เต็มหลังตอนออกบวชแม้ไม่มีการพูดถึงที่ข้างนอกมากนัก แต่สกุลหลินของพวกเขามีช่องทางการรับข่าวสารอยากรู้เรื่องพวกนี้ แทบไม่ต้องออกแรงเลยแต่ก็เพราะรู้มากเกินไป ดังนั้นตอนนี้หลินเนี่ยนฉือจึงโกรธเวิ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 530
สีหน้าเวินจื่อเยวี่ยน่าเกลียดขึ้นมาทันที“ข้าบอกเจ้าไปแล้ว น้องหกเป็นเด็กผู้หญิงที่ไร้เดียงสาและจิตใจดีจริงๆ ถ้าเจ้าเคยเจอนาง ก็ต้องยินดีเป็นเพื่อนกับนางแน่นอน…”“อย่าพูดเรื่องที่น่าขยะแขยงเช่นนี้”หลินเนี่ยนฉือพูดขัดเขาด้วยสีหน้าที่รังเกียจ “ข้าไม่มีทางเป็นเพื่อนกับลูกสาวนอกสมรสหรอก และยังเป็นลูกสาวนอกสมรสที่ใจคดด้วย”เมื่อคำพูดนี้ออกมา อย่าว่าแต่เวินจื่อเยวี่ยเลย แม้แต่เวินเฉวียนเซิ่งก็หน้าบึ้งเล็กน้อยแต่หลินเนี่ยนฉือไม่สนใจพวกเขา“ท่านบอกว่านางไร้เดียงสา เช่นนั้นเหตุใดอาซื่อถึงโดนบีบคั้นจนออกบวช? ท่านบอกว่านางจิตใจดี เช่นนั้นเหตุใดข้าเคยได้ยินว่านางวางยาท่าน? ทำไม หรือท่านเวินจื่อเยวี่ยยังมีรสนิยมที่ข้าไม่รู้ ชอบโดนวางยา?”สองวันนี้ที่อยู่กับเวินซื่อ นางได้รู้เรื่องที่น่าสนใจมากมายซึ่งรวมถึงเรื่องที่เวินเยวี่ยวางยาเวินจื่อเยวี่ยเวินจื่อเยวี่ยอดกลั้นความโกรธกล่าว “เวินซื่อตัดสินใจออกบวชเอง นางจิตใจคับแคบ ความคิดอำมหิต เกี่ยวอะไรกับน้องหก?”“อีกทั้งเรื่องที่น้องหกวางยาข้าเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด เวินซื่อต่างหากที่ใช้ยาพิษควบคุมข้า ให้ข้าทำให้น้องหกขายหน้าในงานเลี้ยงต่อหน้าผ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 531
หลินเนี่ยนฉือชะงักไปครู่หนึ่ง “เจ้าค่ะ ข้าจะนำคำพูดของท่านลุงเวินไปบอกนางให้”หลังจากที่เวินเฉวียนเซิ่งพวกเขาจากไปแล้ว หลินเนี่ยนฉือกลับไปก็นำคำพูดของเวินเฉวียนเซิ่งบอกให้เวินซื่อฟังอีกรอบเวินซื่อพลันหัวเราะเยาะออกมาเสียงหนึ่ง “สมแล้วที่เป็นจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์ รู้ว่าหากมาขอพบข้า ข้าคงไม่ยอมพบเขาง่ายๆ จึงแสร้งทำเป็นถอยเพื่อรุก โดยอ้างเหตุผลว่าเวินฉางอวิ้นใกล้ตายเพื่อให้ข้าลงจากเขา”และอย่างช้าที่สุดก็คืนนี้ ข่าวที่ว่า “คุณชายใหญ่แห่งจวนเจิ้นกั๋วกงอาการปางตาย ขอดูหน้าน้องสาวเป็นครั้งสุดท้าย” ก็จะแพร่สะพัดไปทั่วทั้งเมืองหลวงถึงตอนนั้น ต่อให้สกุลเวินจะมีความผิดมากมายเพียงใด หากนางซึ่งเป็นน้องสาวแท้ๆ ไม่ไปดูใจพี่ใหญ่เป็นครั้งสุดท้าย นั่นก็จะเป็นความผิดของนางเองหากถึงเวลานั้นจริงๆ ด้วยแรงกดดันจากภายนอก อำนาจในการควบคุมสถานการณ์ที่นางมีอยู่ในตอนแรก ก็จะกลับกลายเป็นฝ่ายถูกกระทำดังนั้น ต่อให้ไม่อยากไปก็ต้องไป“ร้ายกาจจริงๆ ท่านลุงเวินมาถึงขั้นนี้แล้วยังจะคิดวางแผนอีกหรือ? เขาไม่กลัวว่าเจ้าจะใจแข็งไม่ไปจริงๆ ถึงเวลานั้น พี่ใหญ่เวินตายไปจริงๆ จะทำอย่างไร?”หลินเนี่ยนฉือไม่เข้าใจอย่
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 532
ทว่าหลินเนี่ยนฉือกลับฟังแล้วรู้สึกใจหายใจคว่ำ“อันตรายเกินไปแล้ว ฐานะธิดาศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าในตอนนี้ แม้ฟังดูเหมือนจะสุขสบายและสูงส่ง แต่ทุกครั้งที่เจ้าไปสถานที่เหล่านั้น หากไม่เป็นพื้นที่ประสบภัยพิบัติก็เป็นพื้นที่โรคระบาด ราษฎรเหล่านั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆ ไม่แน่ว่าสุดท้ายความผิดร้ายแรงจะถูกโยนมาที่เจ้าอีก”หลินเนี่ยนฉือยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกเป็นห่วงนางเวินซื่อยกมือขึ้นตบแขนของนางเบาๆ “ไม่ต้องห่วง ฐานะนี้ก็เปรียบเสมือนดาบสองคมอยู่แล้ว มันช่วยให้ข้าออกจากสกุลเวินได้อย่างสมเหตุสมผล ข้าก็ย่อมต้องทำบางสิ่งเพื่อแลกเปลี่ยนเช่นกัน เจ้าวางใจเถอะ ข้ารู้ดีถึงภัยแฝงที่ฐานะนี้จะนำพามาให้ ดังนั้นตอนนี้ข้าจึงได้เริ่มเตรียมการรับมือแล้ว เพียงแต่ต้องใช้เวลาสักหน่อยเท่านั้น”“เช่นนั้นก็ดีแล้ว หากมีอะไรให้ช่วยก็บอกข้าได้เลย ท่านปู่ของข้าเจ้าก็รู้จักดี ในบรรดาเหล่าบัณฑิตทั่วหล้า ท่านก็ยังพอจะช่วยเอ่ยปากแทนเจ้าได้อยู่บ้าง”ระหว่างหลินเนี่ยนฉือกับเวินซื่อนั้น แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยแบ่งแยกเรื่องของเจ้าของข้าแน่นอนว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะทัศนคติของคนในครอบครัวทั้งสองฝ่ายด้วยนอกจากเวินเฉวียนเซิ่งที่
Latest chapter
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 574
“ฉางอวิ้น เจ้าต้องเข้าใจถึงความขมขื่นใจของพ่อ”เวินเฉวียนเซิ่งนั่งลงข้างกายเวินฉางอวิ้น พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่“ตอนแรกพ่อแค่อยากให้เด็กคนนั้นมีบ้าน อยากจะชดใช้หนี้ทั้งหมดที่มีต่อสองแม่ลูกเท่านั้นเอง”“แต่ไม่เคยคิดเลยว่า เยวี่ยเอ๋อร์จะบาดหมางกับเจ้าห้ามาจนถึงขั้นนี้ ตอนนี้สุขภาพของพ่อก็ไม่ค่อยดีแล้ว บอกไม่ได้ว่าวันไหนจะลงไปพบกับแม่ของพวกเจ้า ถ้าไม่มีใครมาค้ำจุนครอบครัวนี้ จวนเจิ้นกั๋วกงของเราทั้งหมดช้าเร็วก็ต้องแยกทาง ถึงตอนนั้น เจ้าคิดว่าน้อง ๆ ของเจ้าจะยังมีโอกาสกลับมาหรือไม่?”เดิมทีเวินฉางอวิ้นไม่ต้องการโต้ตอบคำพูดของเวินเฉวียนเซิ่งรู้สึกว่าคำพูดก่อนหน้านี้ของเขาค่อนข้างน่าขบขันแต่เมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย หัวใจของเวินฉางอวิ้นก็เต้นแรงขึ้นมาทันทีหากวันหนึ่งจวนเจิ้นกั๋วกงสลายไป น้องรอง น้องห้า...จะกลับมาได้อีกหรือไม่?ร่างกายของเวินฉางอวิ้นสั่นสะท้านครู่หนึ่งคำตอบที่ชัดเจนผุดขึ้นในหัวใจไม่ได้พวกเขาจะกลับมาไม่ได้อีกแล้วไม่ใช่เพราะชื่อเสียงของจวนเจิ้นกั๋วกง แต่เป็นเพราะไม่มีจวนเจิ้นกั๋วกงแล้ว ดังนั้นสายสัมพันธ์สุดท้ายที่เหลืออยู่ระหว่างพี่น้องของพวกเขาก็จะไม่มีอะไรเลยน
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 573
เวินฉางอวิ้นที่รู้แล้วว่าเวินเยวี่ยเป็นใคร ความจริงก็ไม่รู้สึกแปลกใจกับเวินเยวี่ยในมุมนี้เพียงแต่ว่าก่อนหน้านี้นางเผยให้เห็นด้านที่ดูน่าสงสารและอ่อนแอต่อหน้าคนอื่น ด่าทอคนอื่นโดยไม่ยั้งคิดแบบนี้ไม่ได้เห็นบ่อยนักสายตาของเวินฉางอวิ้นเผยความเยาะหยันออกมาดูเหมือนว่านางจะไม่ได้มีความจริงใจต่อเจ้าสามเช่นกันเสียแรงที่เจ้าสามถอนหมั้นกับนังหนูเนี่ยนฉือเพื่อนาง จิตใจโหดเหี้ยมอำมหิตกลับกลอกปลิ้นปล้อนจริง ๆคิด ๆ ดูแล้วก็น่าจะไม่ใช่แค่เจ้าสามเท่านั้น แต่ยังรวมถึงเจ้าสี่ด้วยเพราะถึงอย่างไรพวกเขาเหล่านี้ก็ขวางทางนางอยู่เวินฉางอวิ้นไตร่ตรองสักครู่ ก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากนอกห้องในเวลานี้เวินฉางอวิ้นยังนึกว่าเป็นเวินเยวี่ยที่กลับมาเล่นละครอีกครั้ง แต่ไม่นึกเลยว่าจะเป็นเวินเฉวียนเซิ่งผู้เป็นพ่อของเขา“ฉางอวิ้น พ่อมาเยี่ยมเจ้า”หลายวันมานี้ ที่แวะเวียนมาที่นี่อยู่เป็นครั้งคราวเช่นกันก็มีเวินเฉวียนเซิ่งด้วยเขาแวะมาเยี่ยมลูกชายคนโต และเพื่อเป็นการชดเชยเวินฉางอวิ้นรู้ว่าเขามาที่นี่เพื่ออะไร และไม่ค่อยอยากพบเขาเช่นกันดังนั้นทันทีที่ได้ยินเสียงของเวินเฉวียนเซิ่ง เขาก็หลับตาลงแกล้งทำเป็น
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 572
“หออายุวัฒนะ? นั่นคือที่ใดกัน?”เวินเยวี่ยถามด้วยความงุนงงเวินจื่อเยวี่ยส่ายศีรษะ “ข้าก็ไม่รู้แน่ชัด แต่เพื่อนร่วมสำนักบอกข้าว่า ที่นั่นมียาชนิดหนึ่งที่เรียกว่ายาอายุวัฒนะ สามารถชุบชีวิตคนตายให้ฟื้นคืน เปลี่ยนเถ้ากระดูกให้กลายเป็นเลือดเนื้อ วิเศษมาก แต่ก็แพงมากเช่นกัน อยากซื้อก็ไม่ใช่ซื้อได้ง่าย ๆ”“พวกเราไปซื้อก็อาจจะซื้อไม่ได้อย่างนั้นหรือ?”เวินเยวี่ยไม่เห็นด้วยกับคำพูดที่ว่า “ไม่ใช่ซื้อได้ง่าย ๆ”เพราะถึงอย่างไรนางก็คือคุณหนูหกแห่งจวนเจิ้นกั๋วกง และเวินจื่อเยวี่ยก็เป็นคุณชายสามแห่งจวนเจิ้นกั๋วกงด้วยตัวตนของพวกเขา ในเมืองหลวงแห่งนี้ยังมีอะไรที่พวกเขาหาซื้อไม่ได้อีก?“เห็นว่าเป็นเพราะมียาน้อยมาก และไม่สามารถปล่อยออกมาได้ ดังนั้นไม่ว่าใครที่ไปซื้อก็ต้องรอ ข้าคิดว่าถ้าวิเศษขนาดนั้นจริง ๆ ก็ซื้อสักเม็ดหนึ่งกลับมาให้พี่ใหญ่ลองกิน หากได้ผลจริง ๆ ล้างพิษในร่างกายของพี่ใหญ่ได้ ท่านพ่อก็จะไม่โกรธอีกต่อไปแน่นอน”อันที่จริงพวกเขาสองคนก็ไม่มีทางอื่นแล้วในตอนนี้หายาถอนพิษไม่ได้ดอกไม้พิษก็หาไม่ได้เช่นกันทำได้เพียงรักษาตามมีตามเกิด ซื้อยาอายุวัฒนะนั่นมาให้พี่ใหญ่ลองกินดูเมื่อเวิน
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 571
แต่ความตื่นเต้นดีใจนี้ดำเนินไปได้ไม่นานครึ่งชั่วยามต่อมา ฤทธิ์ของยาอายุวัฒนะก็สิ้นสุดลงความบ้าคลั่งในดวงตาของอันปี่เค่อหายไปอย่างรวดเร็วเขาเงยหน้าสูดหายใจเข้าลึก ๆ แต่วินาทีต่อมาปิดปากและจมูกด้วยความรังเกียจ“เก็บกวาดทำความสะอาดให้ข้าด้วย!”อันปี่เค่อออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด ก่อนจะสะบัดแขนเสื้อออกไปทันทีเมื่อเขาออกจากหออายุวัฒนะที่อยู่ชั้นใต้ดิน กลับไปที่ห้องหนังสือสกุลอันอีกครั้งหนึ่ง เขาก็กลับไปนั่งที่ด้านหลังโต๊ะหนังสือทันทีก่อนจะคว้ากระดาษที่เขียนชื่อไว้หลายชื่อแผ่นหนึ่งบนโต๊ะขึ้นมาเขากวาดสายตาผ่านรายชื่อเหล่านั้นอย่างไม่วางตา สุดท้ายก็จับจ้องไปที่ชื่อนั้นที่อยู่ด้านล่างสุด…“เวินซื่อ”“ธิดาศักดิ์สิทธิ์...จะเป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์ตัวจริง หรือว่าธิดาศักดิ์สิทธิ์ตัวปลอม ก็ให้ข้าได้เห็นชัด ๆ สักหน่อยแล้วกัน……จวนเจิ้นกั๋วกงภายในเรือนของเวินฉางอวิ้นหลังจากกินยาต้มบัวหิมะที่เวินซื่อให้มาแล้ว เวินฉางอวิ้นก็ฟื้นขึ้นมาภายในไม่กี่วันจริง ๆเพียงแต่ร่างกายยังอ่อนแอมาก นอกจากลืมตามองไปรอบ ๆ ได้แล้ว เรื่องอื่นเขาก็ยังทำไม่ได้แม้แต่พูดยังพูดไม่ได้เลยทำได้เพียงนอนอย
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 570
หลังจากคนรับใช้ผู้นั้นจากไป อันปี่เค่อก็นั่งลงบนเก้าอี้ไม้โบราณของเขาทันที หลับตาลง มือข้างหนึ่งงอนิ้วชี้แล้วคาะปลายนิ้วลงบนโต๊ะเป็นจังหวะซ้ำๆ ดัง “ต๊อกๆ ”ท่าทางเช่นนั้นดูเหมือนกำลังรอคอยบางสิ่งบางอย่างอยู่ไม่นานนัก หญิงงามนางหนึ่งที่สวมใส่อาภรณ์น้อยชิ้นก็ถือขวดหยกเขียวเดินเข้ามา ร่างกายอ่อนระทวย นั่งลงบนตักของอันปี่เค่อ แล้วเปิดขวดหยกเขียวนั้นให้เขาและเทยาเม็ดสีดำสนิทสามเม็ดออกมาจากข้างในพอยาเม็ดนั้นออกมา กลิ่นหอมประหลาดก็ฟุ้งกระจายไปทั่วห้องหินนี้ คล้ายคลึงกับกลิ่นหอมรัญจวนใจที่อบอวลอยู่ทั่วทั้งหอใต้ดินที่อยู่ด้านนอกอย่างยิ่งแต่หากนำยาเม็ดนั้นมาใกล้จมูกและปาก ก็ยังสามารถค้นพบได้อีกว่า บนยาเม็ดเหล่านี้ เห็นได้ชัดว่ายังมีกลิ่นคาวเลือดจางๆ ติดอยู่ด้วยหากเป็นคนปกติท เมื่อได้กลิ่นคาวเลือดบนยาเม็ดเหล่านี้ เกรงว่าจะรีบถอยห่างทันทีแต่เวลานี้ ภายในหออายุวัฒนะใต้ดินของสกุลอัน มีคนอยู่ทุกประเภท เว้นแต่เพียงคนปกติธรรมดาเท่านั้นอย่างเช่นอันปี่เค่อในยามนี้เขาปรือตาขึ้นเล็กน้อย เหลือบมองหญิงงามที่นั่งอยู่บนตัก แววตานั้นราวกับกำลังพิจารณาว่าอาหารที่จะกินในวันนี้คืออะไรหลังจากมองจ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 569
ทางด้านอารามสุ่ยเยว่เงียบสงบสุขยิ่งนักแต่ทางด้านเมืองหลวงกลับมีคลื่นใต้น้ำก่อตัวอย่างรุนแรงห้องหนังสือสกุลอันอันปี่เค่อหยิบพู่กันขึ้น ตวัดพู่กันขีดเส้นหนักๆ ลงบนรายงานข่าวกรองฉบับหนึ่งที่ลูกน้องนำมาส่งให้ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์จากนั้นก็พลันลุกขึ้นเดินไปยังเชิงเทียนไปพลาง ฉีกรายงานข่าวกรองฉบับนั้นเป็นชิ้นๆ ไปพลางสุดท้ายก็อาศัยเปลวไฟจากเชิงเทียนจุดมัน เปลวไฟก็ลุกลามเผากระดาษแผ่นนั้นอย่างรวดเร็ว และลามขึ้นไปด้านบน ลวกนิ้วมือของอันปี่เค่อที่จับมุมกระดาษอยู่เข้าอย่างจังแต่อันปี่เค่อราวกับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย ผ่านไปสองวินาที ถึงค่อยโยนกระดาษที่กำลังลุกไหม้ในมือทิ้งลงไปในอ่างถ่านที่มอดดับไปแล้ว“ใครก็ได้”เงาดำร่างหนึ่งพลันปรากฏขึ้นด้านหลังของอันปี่เค่อ คุกเข่าลงอย่างนอบน้อม“ลูกสาวผู้แสนดีคนนั้นของข้าตายแล้วหรือยัง?”เงาดำกล่าวอย่างระมัดระวัง “เรียนใต้เท้า คุณหนูรอง...ยังไม่ตายขอรับ”คำว่า “ยังไม่ตาย” ก็หมายความว่าการลงมือของคนเหล่านั้นล้มเหลวแล้วบนใบหน้าที่แก่ชราของอันปี่เค่อ พลันปรากฏรอยยิ้มเสแสร้งออกมา “ไอ้พวกไร้ประโยชน์ และหมากตัวหนึ่งที่ยังพอจะใช้งานได้อยู
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 568
เป่ยเฉินหยวนเห็นสีหน้าของนาง ก็รู้ว่านางเพิ่งจะรู้ตัว ชั่วขณะหนึ่งก็อดขำไม่ได้“หลังจากนี้ไม่ต้องมาที่ภูเขาด้านหลังแล้วก็ได้ อากาศหนาวลมแรง เดี๋ยวจะป่วยเอาได้ง่ายๆ ”เวินซื่อพยักหน้าอย่างกระอักกระอ่วน “ได้”นางก็ลืมเรื่องนี้ไปเหมือนกันนางเงยหน้ามองเป่ยเฉินหยวนด้วยความอึดอัดใจ เอ่ยถามอย่างหยั่งเชิง “หรือว่า ตอนนี้พวกเรากลับไปอีกดี?”เป่ยเฉินหยวนยิ้มพลางเอ่ยขึ้นทันที “ไหนๆ ก็มาแล้ว อีกอย่างวันนี้ข้าก็อยากจะฟังที่นี่จริงๆ ”เหตุผลหลักคือในเรือนยังมีคนอื่นอยู่ เวลานี้ เขาไม่อยากให้คนอื่นมารบกวนเขาและอู๋โยวเป่ยเฉินหยวนหยิบของที่ตนนำมาด้วยออกมา ค้นเอาห่อขนมพุทราอุ่นๆ ออกมาจากข้างในห่อหนึ่ง และเสื้อคลุมลายดอกเหมยตัวใหม่อีกหนึ่งตัวเป่ยเฉินหยวนระงับความคิดที่อยากจะลงมือสวมให้ด้วยตนเอง แล้วยื่นเสื้อคลุมให้เวินซื่อก่อน“สวมเสื้อคลุมเสียเถอะ ตอนนี้ยังพอไหว ไม่ค่อยมีลม แต่ก็ต้องระวังไว้บ้าง”เวินซื่อเหลือบมองเสื้อคลุมตัวหนาที่ยังคงความอบอุ่นนั้น แล้วมองไปที่เป่ยเฉินหยวน สุดท้ายก็รับของขวัญอันใส่ใจชิ้นนี้มาอย่างเงียบๆ“นี่ ขนมพุทราที่ท่านชอบ”เป่ยเฉินหยวนรอจนนางสวมเสื้อคลุมเสร็จ ก็เปิ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 567
“แล้วแมงมุมพิษนั้นจะส่งผลกระทบต่อท่านหรือไม่?”เป่ยเฉินหยวนขมวดคิ้วเล็กน้อย สิ่งแรกที่เขาเป็นห่วงคือความปลอดภัยของเวินซื่อเวินซื่อพลันยิ้มออกมา “ไม่เป็นไร ไม่ส่งผลกระทบต่อข้า”“แล้วอาซื่อเจ้าแน่ใจได้อย่างไรว่าแมงมุมพิษของเจ้าอยู่บนตัวของหัวหน้าต่างเผ่าผู้นั้น? หากไม่ใช่หัวหน้าต่างเผ่าผู้นั้น แต่เป็นคนต่างเผ่าคนอื่นเล่า?”หลินเนี่ยนฉือถามเช่นนี้ ไม่ใช่การขัดคำพูดของเวินซื่อเพียงแต่นางกำลังกังวลเกี่ยวกับความเชื่อมโยงระหว่างเวินซื่อกับแมงมุมพิษ ตัวอย่างเช่น หากแมงมุมพิษตัวนั้นบาดเจ็บ มันจะส่งผลกระทบต่ออาซื่อหรือไม่ หรือแม้กระทั่งถ้าแมงมุมพิษตัวนั้นตายไป มันจะส่งผลสะท้อนกลับมายังอาซื่อหรือไม่?ถึงแม้พวกเขาจะไม่รู้ว่าแมงมุมพิษของอาซื่อเป็นมาอย่างไรกันแน่ แต่พอฟังดูแล้วกลับคล้ายคลึงกับวิชาแมลงกู่ของคนต่างเผ่าเหล่านั้นมากดังนั้น หลังจากที่เป่ยเฉินหยวนและหลินเนี่ยนฉือฟังคำพูดของเวินซื่อจบแล้ว สิ่งแรกที่ทั้งสองกังวลก็คือตัวเวินซื่อเวินซื่อเห็นสีหน้าของทั้งสองคนก็ชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็เข้าใจบางอย่างขึ้นมาในใจของนางรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา ยิ้มพลางเอ่ยขึ้น “พวกท่านวางใจเถิด ข้าไม่เป็นอ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 566
หลินเนี่ยนฉือที่นั่งมองทั้งสองคนอยู่ในเรือนเล็กๆ ตั้งแต่เมื่อครู่ มุมปากกระตุกเล็กน้อย“พอแล้วอาซื่อ อย่างไรเสียเขาก็เป็นท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทน เจ้าช่างใจกล้าเกินไปแล้ว”ถึงกับกล้าตำหนิท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนผู้มีอำนาจสูงสุดในราชสำนักรองจากฮ่องเต้ แถมยังขึ้นชื่อว่าเป็นเทพสงครามต่อหน้าเช่นนี้ จนเขาแทบเงยหน้าไม่ขึ้นหลินเนี่ยนฉือกลัวว่าเวินซื่อจะยั่วโมโหอีกฝ่ายเข้าจริงๆ นางจึงรีบยื่นมือออกไป ดึงตัวคนกลับมาแต่ไม่รู้ว่าเป็นความเข้าใจผิดของนางหรือไม่ ในขณะที่นางจับมือเล็กๆ ของอาซื่อไว้ สายตาของท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนที่อยู่ตรงข้ามกลับดูน่ากลัวขึ้นมาเล็กน้อย ทั้งยังทิ่มแทงอีกทำเอาหลินเนี่ยนฉือไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก“ไม่เป็นไรๆ ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนไม่ใช่คนใจแคบเช่นนั้น”เวินซื่อยังไม่ทันสังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของหลินเนี่ยนฉือ ก็ยกมือขึ้นตบไหล่ของอีกฝ่ายเบาๆเป่ยเฉินหยวนเอ่ยขึ้นในตอนนี้ “อู๋โยวพูดถูก ข้าไม่ใช่คนใจแคบจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้น อู๋โยวก็ยังเป็นสหายของข้า สหายของนาง ย่อมเป็นสหายของข้าเช่นกัน”มุมปากของหลินเนี่ยนฉือกระตุกอีกครั้งหากไม่ใช่เพราะได้ยินสรรพนาม
