14 : สวดส่งวิญญาณ

14 : สวดส่งวิญญาณ

          ฮูหยินเฒ่าได้ยินว่าหลานสาวบ้านรองของตน กำลังจะทำพิธีสวดส่งวิญญาณ ก็โมโหจนหน้าสั่น “นี่นางคิดจะทำอะไรกันแน่ เจ้ารองกับเมียไม่คิดห้ามนางเลยรึ”     

          “เห็นว่าเพราะคุณหนูรองอยู่อารามเต๋ามานาน เลยเรียนรู้เรื่องพิธีกรรมของเต๋ามาด้วย นางบอกว่าสามารถสวดส่งวิญญาณได้ขอรับ” พ่อบ้านหม่ารายงานด้วยสีหน้าลำบากใจ เป็นสตรีในตระกูลใหญ่กลับต้องไปสวดส่งวิญญาณ ราวกับนักพรตเต๋าก็ไม่ปาน

          “เหลวไหลสิ้นดี !” หลินเฉินส่ายหน้าไปมา แต่พอมองสถานการณ์ในตอนนี้ จะมีสิ่งใดสำคัญไปกว่าการมีชีวิตรอดไปได้ เรื่องสมควรหรือไม่นั้น คงไม่สลักสำคัญอีกต่อไป

          “บุตรสาวน้องรองผู้นี้เรียนอะไรไม่เรียน ดันไปเรียนวิชาต้มตุ๋นมา น่าขายหน้าจริง ๆ” หวางฮูหยินเย้นหยันบ้านรองดัง ๆ ตั้งใจให้คนอื่นในตระกูลหลินได้ยิน

          “นั่นสิท่านแม่ พวกบ่าวไพร่ก็หูตามืดบอด ยอมทำตามไปได้” หลินจื่อรั่วไม่ถูกชะตากับหลินซือเยว่อยู่ก่อนหน้าแล้ว เหตุเพราะเรื่องแต่งงาน ท้ายที่สุดนางก็ไม่อาจสมหวังได้ เป็นเพราะตัวซวยตัวนี้จริง ๆ

          บ่าวไพร่บางคนได้ยินคำพูดเหล่านี้ ต่างก็เก็บไปคิดอยู่ไม่น้อย พวกเขาไม่ได้สูญเสียคนในครอบครัวไป ย่อมไม่เชื่ออยู่แล้ว แต่พวกที่ตายไปสิบกว่าคนนั้น ญาติของเขาต้องยอมทำตามอย่างเลี่ยงไม่ได้ ว่าไปแล้วก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายอันใด

          หลินซือเยว่เห็นทหารลากศพพวกเดียวกันไปกองรวมกันไว้ตรงมุมหนึ่ง คล้ายไม่ได้สนใจมาขุดหลุมฝังศพใต้ต้นไม้ นางเห็นวิญญาณของคนตายแผ่ไอเย็นด้วยความเคียดแค้นออกมา จึงให้หลินอ้ายไปเรียกจี๋ไห่มาพบนาง

          “เจ้าคู่ควรเรียกหาข้ารึ”

          คำพูดแรกก็ทำให้หลินซือเยว่ก็ต้องกลอกตามองเขาตรง ๆ “เหตุใดไม่ให้คนขุดหลุมฝังศพให้พวกเขา” นางมองไปยังกองศพทหารนับสิบคน

          “เสียเวลาเปล่า ๆ อย่างไรก็นำศพกลับไปไม่ได้”

          “เจ้าเกียจคร้านเช่นนี้ ไม่กลัวว่าวิญญาณของคนตายจะตามมาหลอกหลอนให้รึ”

          นางแสยะยิ้มใส่จี๋ไห่ รอยยิ้มสยดสยองอยู่ไม่น้อย จี๋ไห่ถึงกับรู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาในทันที

          “อากาศเย็นยะเยือกกว่าเดิมใช่หรือไม่ เพราะอะไรเจ้ารู้ไหม” หลินซือเยว่เห็นท่าทีหวาดกลัวของเขาก็หัวเราะออกมาเบา ๆ “เหล่าวิญญาณคนตายพวกนั้น กำลังยืนอยู่รอบตัวของเจ้าอย่างไรล่ะ ดูไปแล้วพวกเขาคงจะตามติดเจ้าไปตลอดการเดินทางเป็นแน่ ทางที่ดีมอบหลุมฝังศพให้คนตายเสีย ข้าจะได้สวดส่งวิญญาณให้พวกเขาจากไปอย่างสงบสุข”

          นางยังทำเป็นมองไม่เห็นเหล่าวิญญาณ เพราะนางไม่ต้องการฟังคำขอครั้งสุดท้ายจากพวกเขา คนตายมากเพียงนี้ หากให้อยู่รับฟังจนครบ คงไม่ได้เดินทางไปไหนต่อเป็นแน่

          จี๋ไห่รู้สึกความหนาวเย็นผิดปกติตามติดตัวเขาจริง ๆ ไม่ว่าจะผิงไฟอย่างไรก็ไม่สามารถบรรเทาได้ สุดท้ายก็ต้องให้ลูกน้อง ไปขุดหลุมศพของทหารทั้งสิบกว่าคนนั้น ทำตามที่หลินซือเยว่บอกกล่าวแก่ทุกคน

          “ป้าเผิงกระดาษเหลืองเราพอหรือไม่”

          “น่าจะพอเจ้าค่ะคุณหนู โชคดีที่คุณหนูให้ข้านำติดกระเป๋ามาด้วย”

          “เช่นนั้นไปบอกพวกเขา ว่าให้คนที่รู้ชื่อวันเดือนปีเกิดของคนตายมาหาข้า”

          นางเขียนชื่อกับวันเดือนปีเกิดและวันตาย ลงบนกระดาษเหลืองด้วยนิ้วที่แต้มด้วยชาดสีแดง แต่ละศพจะได้รับมอบกระดาษสีเหลืองสองแผ่น แผ่นแรกให้พวกเขานำลงไปวางไว้ในหลุมศพ อีกแผ่นให้เอาไว้เผายามทำพิธีส่งวิญญาณ

          ญาติคนตายเห็นเช่นนี้ รู้สึกราวกับได้รับการปลอบโยนขึ้นมา พวกเขารีบเข้าไปนั่งอยู่รอบ ๆ หลุมฝังศพของคนในครอบครัว ส่วนนายทหารที่ตายไปนั้น จี๋ไห่ให้ลูกน้องเป็นคนเผากระดาษเหลืองให้แทนญาติ

          เสียงลมหวีดหวิวเปลวไฟที่ลุกโชน หิมะเริ่มตกหนักลงมาเรื่อย ๆ กองฟืนที่เผาไหม้อยู่ในตอนแรก กำลังจะดับมอด ทำให้บรรยากาศรอบข้างพรั่นสะพรึงเป็นอย่างมาก หลินซือเยว่รวบผมให้เป็นก้อนอยู่ด้านหลัง นำกระดิ่งอันเล็กที่พกติดกระเป๋าออกมา ยืนอยู่ตรงหน้าหลุมฝังศพใต้ต้นไม้ เผิงฉือคอยอยู่ด้านข้างเพื่ออำนวยความสะดวก นางดีดนิ้วทีเดียวเปลวไฟก็ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง ไม่ว่าหิมะจะตกหนักเพียงใด ไม่อาจทำให้มันมอดดับลงไปได้

          คนอื่นที่ยืนดูอยู่ห่าง ๆ ต่างขยับเข้ามาล้อมวงรอบ ๆ ต้นไม้ เนื่องจากกองไฟจุดอื่นดับหมด เหลือเพียงกองไฟจุดนี้จุดเดียว พวกเขาจึงได้เห็นพิธีกรรมใต้ต้นไม้อย่างชัดเจน เถียนฮูหยินเห็นบุตรสาวยืนอยู่ตรงหน้าหลุมฝังศพ ใบหน้าเย็นชาไร้ซึ่งอารมณ์ ไม่รู้ว่านางต้องพบเจอเรื่องราวใดมา ถึงได้กลายเป็นหินน้ำแข็งไปเช่นนี้

          “ท่านแม่พี่รองดูน่ากลัว” หลินซูฮวากระตุกแขนเสื้อมารดาเบา ๆ

          “ซูฮวานางแค่ทำพิธีกรรมของเต๋า ไม่เห็นจะน่ากลัวสักนิด”

          หลินเต๋อที่ยืนอยู่ไม่ไกลรู้สึกขมเฝื่อนในลำคอ เขาแยกแยะไม่ได้ว่าตรงหน้านี้ เป็นพิธีกรรมทางเต๋าจริงหรือหลอก แต่ไม่ว่าจะทางไหน บุตรสาวของเขาไม่น่าเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยเลย เอ่ยออกมาเบา ๆ ว่า

          “ข้าคงทอดทิ้งนางนานเกินไป จนทำให้สติของนางวิปลาสไปเสียแล้ว”

          หลินซูฮวา “?!”

          เถียนฮูหยิน “?!”

          เสียงสวดมนต์ส่งวิญญาณดังขึ้น พร้อมกับเสียงกระดิ่งที่คอยสั่นอยู่เป็นระยะ หลินซือเยว่ก้าวเดินไปรอบ ๆ ต้นไม้ใหญ่ บทสวดของนางขับกล่อมเหล่าวิญญาณให้จิตใจสงบ ปล่อยวางเรื่องราวในโลกนี้ ฝีเท้าของนางเบาหวิวคล้ายดั่งล่องลอยได้ บทสวดทำนองเย็นยะเยือก สะท้านไปถึงจิตวิญญาณของผู้คน เมื่อนางวนรอบครบทุกหลุมฝังศพ กระดาษเหลืองในมือของเหล่าญาติ ฟุบ ! ไฟลุกไหม้ในทันที

          “อ๊ะ ! ร้อน ๆ” พวกเขาต่างผงะด้วยความตกใจ แทบจะลุกวิ่งหนีไปเสียให้ได้

          “ทุกท่านโปรดสงบ พิธีกรรมยังไม่เสร็จ” เสียงของเผิงฉือดังขึ้น คล้ายบอกว่านี่เหตุการณ์ปกติของการทำพิธีกรรม ทำให้คนที่ยืนล้อมวงอยู่วางใจลง ในใจเริ่มรู้สึกเลื่อมใสหลินซือเยว่ขึ้นกว่าเดิม

          เสียงสวดมนต์หยุดลง พร้อมกับเสียงกระดิ่งที่สั่นครั้งสุดท้าย เสียงสีขาวสว่างจ้าพร้อมประตูปรโลกถูกเปิดออก ดูดดวงวิญญาณผู้ตายเข้าสู่ปรโลกไป จากนั้นก็ปิดประตูลงอย่างรวดเร็ว

          หลินซือเยว่สะบัดแขนเสื้อหันหลังกลับมา “พิธีเสร็จสิ้นแล้ว ทุกคนออกเดินทางต่อได้”

          ญาติคนตายทำตามคำสั่งของหลินซือเยว่ พวกเขาเตรียมตัวออกเดินทางต่อในทันที แต่ซุนต้าหลงกลับไม่พอใจ เขายังบาดเจ็บที่ต้นแขน แม้ได้รับการทำแผลมาแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกอยากพักผ่อนเสียก่อน เขายังมีรถม้าอยู่สองคัน พอให้เป็นที่นอนหลับพักผ่อนได้ เขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่านักโทษทั้งหมด จะมีที่หลับนอนหรือไม่

          “นางคิดว่านางเป็นใคร สั่งให้คนออกเดินทางอย่างนั้นรึ ข้างหน้ามืดมิดเช่นนั้น จะเดินไปหาความตายหรืออย่างไร”

          จี๋ไห่ไม่ได้เล่าเรื่องพิธีสวดส่งวิญญาณ ที่กระดาษเหลืองถูกเผาไหม้ไปเอง ทั้งที่ไม่มีผู้ใดถือคบไฟแม้แต่คนเดียว ยามนั้นเขาเองยังตกตะลึง ท่วงทำนองเสียงสวดมนต์ส่งวิญญาณนั่น ช่างขลังจนเหมือนจริง

          “ท่านรองแม่ทัพดูเหมือนทหารของเราจะได้รับบาดเจ็บ จนไม่สามารถควบคุมพวกเขาได้แล้วขอรับ” นายพันหวงอี้รีบรายงาน “พวกตระกูลหยางก็ปลดโซ่ตรวนเองจนหมด”

          “พวกมันจะแหกแถวหรืออย่างไร”

          หวงอี้ส่ายหน้า “พวกเขาบอกว่าจะไม่หนี แต่จะขอตามคุณหนูหลินไปก่อนขอรับ”

          “คุณหนูหลินไหนอีก” ซุนต้าหลงแทบจะขว้างปาข้าวของใส่คนตรงหน้า

          “นางเป็นคุณหนูรองของนายท่านหลินเต๋อขอรับ นางคือคนที่สวดส่งวิญญาณให้คนตาย”

          “เฮอะ” ซุนต้าหลงหมดคำจะเอ่ยได้อีก ทหารของตนได้รับบาดเจ็บหนักเช่นนี้ มีหรือจะสู้กับพวกนักโทษทั้งหมดได้

          จี๋ไห่กลอกตาไปมาราวกับคิดว่าควรเอ่ยในเรื่องที่ตนเองถูกกำชับมาดีหรือไม่ แต่ท่าทางกระสับกระส่ายของเขา ไม่ได้รอดพ้นสายตาของซุนต้าหลงไปได้

          “เจ้ามีอะไรก็พูดมา อย่ามาอ้ำอึ้งแถวนี้ !”

          “เรียนท่านรองแม่ทัพ ความจริงแล้วคุณหนูหลินผู้นั้นบอกข้า ให้มาแจ้งข่าวแก่ท่านด้วยขอรับ”

          “เหตุใดไม่บอกตั้งแต่เนิ่น ๆ”

          ท่านโมโหนางเช่นนั้น ข้าจะกล้าเอาคอไปพาดเขียงได้อย่างไร

          “นางว่าอย่างไร”

          “นางบอกว่าหากขืนอยู่ที่นี่ต่อจะเกิดอันตรายขึ้น ให้รีบย้ายออกจากที่แห่งนี้ไปให้เร็วที่สุดขอรับ”

          “ฮึ นางคิดว่านางเป็นผู้รู้ฟ้ารู้ดินหรืออย่างไร ก็แค่สตรีเติบโตในอารามเต๋า ใช้วิชาต้มตุ๋นชาวบ้านไปเรื่อย”

          “ท่านรองแม่ทัพ ข้ามีบางเรื่องอยากบอกท่าน” จี๋ไห่เกรงว่าหากไม่เอ่ยความจริงออกไป แล้วเกิดเหตุร้ายขึ้นจริง ชีวิตของเขา คงไม่อยู่ได้เห็นหน้าอนุภรรยาอีกครั้ง จึงได้เล่าเรื่องที่หลินซือเยว่เอ่ยถึงอนุภรรยาที่กำลังตั้งท้อง และเคราะห์ร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้นกับนาง

          “เจ้าแน่ใจนะ ว่าไม่ได้พูดกับคนอื่นจนนางไปได้ยินเข้า”

          “ข้าไม่กล้าโป้ปดต่อท่านรองแม่ทัพขอรับ ข้าไม่เคยพูดคุยกับคนของข้าในระหว่างการเดินทางเลยขอรับ”

          ซุนต้าหลงเริ่มคิดหนัก เขามองทุกคนกำลังเตรียมเดินทาง รู้สึกในใจพลันหวาดระแวงขึ้นมา หากพวกเขาไม่เชื่อฟังแล้วเดินทางตามหลินซือเยว่ เขาจะมีหน้าเป็นผู้คุ้มกันนักโทษได้อย่างไร เมื่อขัดขวางไม่ได้ก็ต้องปล่อยตามน้ำไป

          “ไปบอกให้ทุกคนเตรียมตัวออกเดินทาง”

          “ขอรับท่านรองแม่ทัพ” จี๋ไห่นับว่าบรรลุจุดประสงค์ของตนแล้ว อำเภอข้างหน้านี้เป็นบ้านเกิดของอนุภรรยา ที่เขาเลี้ยงดูเอาไว้ จะได้รู้ข่าวคราวของนางว่ายามนี้มีเคราะห์จริงหรือไม่

          ตระกูลหลินในตอนแรกไม่คิดออกเดินทางตามหลินซือเยว่ พวกเขาคิดว่านางหลอกลวงผู้คน เพื่อสร้างชื่อเสียงให้ตนเองเท่านั้น แต่พอเป็นคำสั่งจากซุนต้าหลงให้ทุกคนออกเดินทางได้ พวกเขากลับไม่มีเหตุผลให้โต้แย้งได้อีก เก็บของเตรียมออกเดินทางในทันที

          หนึ่งเค่อต่อมา

          ครืน !

          หินที่อยู่ด้านบนภูเขาเกิดถล่มลงมาอย่างหนัก เหล่านักโทษพร้อมผู้คุม ต่างหันไปด้านหลังกันหมด หากพวกเขายังอยู่ที่เดิม เกรงว่าไม่ตายก็คงบาดเจ็บหนักอย่างแน่นอน บางคนถึงกับสวดภาวนาให้หลินซือเยว่ นางช่างทำนายฟ้าดินได้แม่นยำยิ่งนัก บางคนนึกถึงศพที่อยู่ตรงนั้น เพราะถูกฝังลงดินไปแล้วจึงไม่ต้องกลายเป็นศพใต้ซากหินถล่ม มิเช่นนั้นคงยากในการจะระบุตัวตนได้

          “คุณหนูหลินผู้นี้ช่างน่าเลื่อมใสยิ่งนัก” เสียงเอ่ยขอบคุณของพวกเขา ดังแผ่วเบาในสายลม

          มีเพียงหวางฮูหยินที่แสยะยิ้มเย้ยหยัน “นางก็แค่ดวงดีเท่านั้นแหละ” หลินจื่อรั่วเอ่ยเสริมขึ้น “ข้าก็คิดเหมือนกันกับท่านแม่เจ้าค่ะ”

          ทว่าในใจของหลินเฉินกับฮูหยินเฒ่า กลับรู้สึกไม่สบายใจเท่าใดนัก หากยังอยู่ตรงนั้นต่อ คาดว่าเคราะห์คงหนักหนา ยิ่งกว่าตอนถูกโจรป่าปล้นเสียอีก

          หลินซือเยว่ตอนนี้กลับมาอยู่ท้ายขบวนตามเดิม นางคงไม่อาจไปแย่งหน้าที่ของซุนต้าหลงได้ และไม่อยากอยู่กับคนตระกูลหลินอีกด้วย อีกทั้งบนรถม้ายังมีหยางห่าวหรานนอนรักษาตัวอยู่ รั้งท้ายขบวนเช่นนี้นับว่าถูกต้องแล้ว