ตอนที่ 4 - 1 เกิดใหม่ในร่างผู้อื่น

หลูชิงเหลียนคิดทบทวนเรื่องราวอยู่ภายในใจ ถ้าเช่นนั้น…นางก็เข้ามาอยู่ในร่างนี้หลายวันแล้วอย่างนั้นหรือ หากเป็นเช่นนั้นแล้ว ร่างกายของนางเล่า ลูกของนางที่นางคลอดออกมาอย่างยากลำบากเล่า เขาปลอดภัยดีหรือไม่ ท่านพ่อท่านแม่จะเป็นอย่างไร แม่นมเซี่ย จิ่งอี๋ พวกเขาจะเสียใจถึงเพียงใด

แล้วยามนี้หลัวอี้เฉิน สามีของนางเล่า เขาเป็นอย่างไรบ้าง เขาจะรู้หรือไม่ ว่านางได้จากเขาไปตลอดกาลแล้ว ถึงจะกล่าวว่าสวรรค์ไม่ยุติธรรม แต่ก็ยังมีเมตตา มีเมตตาให้นางได้กลับมาไวถึงเพียงนี้ แต่ก็คงจะเป็นเรื่องยาก หากว่านาง อยากจะเข้าไปในตระกูลหลัว ด้วยร่างของเด็กสาวผู้นี้

หลูชิงเหลียนรู้สึกสับสนกับความคิดของตนเอง นางลุกขึ้นนั่ง ทว่ากลับรู้สึกวิงเวียนศีรษะ อี้เหลียนรีบเข้าไปประคอง สั่งให้สาวรับใช้ที่อยู่ภายในห้อง ออกไปแจ้งให้ฮูหยินรองได้ทราบ ว่าคุณหนูสามฟื้นแล้ว

จากนั้นจึงสั่งให้คนยกน้ำแกงบำรุงกำลัง ที่ท่านหมออู๋สั่งให้ต้ม ให้คุณหนูดื่มหลังจากที่ฟื้น เข้ามาภายในห้อง หสาวรับใช้นางนั้นออกจากห้องนอน ไปได้ไม่นานนัก ร่างระหงของฮูหยินรอง ก็เดินเข้ามาภายในห้องอย่างเร่งรีบ

“เหมียวเอ๋อร์…เจ้าฟื้นแล้วหรือลูก”

จ้าวซื่อหรือฮูหยินรอง ผู้เป็นมารดาของหลี่ชิงเหมียว รีบก้าวเท้าเข้ามาภายในห้องนอนของบุตรสาว พร้อมกับถามบุตรสาวออกมาด้วยน้ำเสียงยินดี

หลูชิงเหลียนมองผู้เข้ามาใหม่ ได้ยินคำขานเรียกของนาง ก็พอที่จะคาดเดาได้ ถึงแม้เจ้าของร่างจะเป็นเพียงเด็กสาววัยแรกแย้ม แต่นางนั้นผ่านการคลอดบุตรมาแล้ว ผ่านการรอคอยบุตรอันเป็นที่รัก

ความรักความห่วงใย ที่แสดงออกมาผ่านทางแววตา และน้ำเสียงของอีกฝ่าย ทำให้นางรู้สึกตื้นตันใจ รู้สึกอาลัยอาวรณ์ถึงลูกที่นางไม่มีแม้แต่โอกาส ที่จะได้เห็นหน้า จู่ๆ น้ำตาแห่งความอาลัยอาวรณ์ ก็ไหลลงมาอาบใบหน้า

จ้าวซื่อรีบปรี่เข้าไปนั่งลงบนเตียง แล้วดึงร่างเล็กของบุตรสาวเข้ามาในอ้อมกอด หลูชิงเหลียนสะอื้นไห้ สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นอ่อนโยนของอีกฝ่าย ก็ยกเรียวแขนขึ้นมากอดอีกฝ่ายตอบเช่นกัน

มารดาผู้นี้เป็นคนที่มีจิตใจดี แม้บุตรสาวจะไม่ปกติเช่นผู้อื่น ก็ไม่เคยนึกรังเกียจ นาง…หลูชิงเหลียน ย่อมเต็มใจปกป้องอีกฝ่าย ดังมารดาแท้ๆ นางตอบรับคำขอ ของเด็กสาวผู้น่าสงสารผู้นั้นมาแล้ว นางจะต้องทำให้ได้ และทำให้ดีที่สุด

ปกป้อง คืนความยุติธรรม นี่คือหน้าที่ของนาง ยามที่ต้องอาศัยอยู่ในตระกูลนี้ และอีกเรื่องที่นางอยากรู้ คือยามนี้สถานการณ์ของนาง ฮูหยินน้อยสกุลหลัว เป็นอย่างไรบ้าง นางคลอดลูกสาวหรือลูกชายออกมากันแน่ หลังจากร่างกายนี้ของนางฟื้นตัว นางจะต้องทำการสืบเรื่องราวเหล่านี้ให้จงได้

หนึ่งเดือนให้หลัง หลังจากหลี่ชิงเหมียวฟื้นขึ้นมา นางก็ดูเหมือนว่า จะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน จากเด็กสาวที่มีสติปัญญาอ่อนด้อย กลับกลายมาเป็นเด็กรู้ความ เชื่อฟัง และร่ำเรียนวิชาต่างๆ ได้อย่างเข้าใจ จนบรรดาอาจารย์เอ่ยปากชมจากใจ นางไม่ได้โง่เขลา ไม่รู้ความ เหมือนกับเมื่อก่อนอีกแล้ว เรื่องนี้ได้สร้างความประหลาดใจ ให้แก่ผู้ใหญ่ในตระกูล และบรรดาพี่น้องร่วมบิดาเป็นอย่างมาก

เพราะการเปลี่ยนแปลงตนเองของหลี่ชิงเหมียวในครานี้ ทำให้นางได้รับอนุญาตจากบิดา เรื่องการออกไปเที่ยวเล่นนอกจวน หรือแม้แต่การให้นางติดตามมารดา ออกไปร่วมงานเลี้ยงต่างๆ การที่บุตรีไม่ได้เป็นคนที่โง่เขลา เช่นแต่ก่อนอีกแล้ว ย่อมไม่ใช่เรื่องน่าอับอาย และต้องคอยปกปิดเอาไว้เหมือนก่อน

ถึงอย่างไรหลี่ชิงเหมียว ก็จะถึงวัยปักปิ่นอยู่แล้ว อีกไม่นานก็ต้องพูดคุยถึงเรื่องการแต่งงาน หากไม่พาออกไปพบปะผู้คนเลย แล้วผู้ใดจะรู้จักหน้าตาอันงดงาม ของคุณหนูสามสกุลหลี่กัน

“เหตุใดนางถึงได้โชคดีถึงเพียงนี้ ข้าหวังให้นางตาย กลับกลายเป็นว่า ข้าทำให้นางเกิดใหม่เป็นคนที่ฉลาดกว่าเดิม” หลี่ชิงหรงกล่าวออกมาด้วยความขุ่นเคือง

“คุณหนู…อย่าเสียงดังไปเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวผู้อื่นได้ยินเข้า ท่านจะเดือดร้อนได้” อี้เฉียว สาวรับใช้คนสนิทของหลี่ชิงหรงเอ่ยปากห้ามปรามคุณหนูรองออกมา

“นางไม่สมควรเกิดมาตั้งแต่แรก เหตุใดวันนั้นนางถึงไม่ตาย”

“หรงเอ๋อร์…เมื่อครู่เจ้ากล่าวอันใดออกมา”

เสียงของมารดาดังขึ้นมาจากทางหน้าประตูห้อง หลี่ชิงหรงตกใจจนถ้วยชาหลุดมือ น้ำชาสาดกระเซ็นเต็มพื้น อี้เฉียวรีบนั่งคุกเข่า แล้วก้มหน้าลงทันที

“แม่เล็ก”

“แม่ถามว่าเมื่อครู่ เจ้ากล่าวอันใดออกมา” น้ำเสียงตำหนิของมารดา ทำให้หลี่ชิงหรงถึงกับสะดุ้ง นางเดินไปจูงมือมารดา พามานั่งลงยังตั่งตัวยาว พลางรินน้ำชาให้อย่างเอาใจ

“ข้าเพียงแค่พูดเล่นกับอี้เฉียวเท่านั้นเองเจ้าค่ะ แม่เล็กอย่าได้ถือสาไปเลย”

“คิดสิ่งใด ก็ไม่จำเป็นต้องกล่าวออกมา แล้วเจ้าจะไปถือสาอันใดกับคุณหนูสาม ถึงนางจะกลับมาเป็นบุปผางามที่เพียบพร้อมของจวนสกุลหลี่ แต่สุดท้ายก็ต้องออกเรือนไปอยู่ดี เจ้าเองก็เช่นกัน อย่าได้คิดทำเรื่องเล็กน้อย ให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ เป็นอันขาด เพราะถึงยามนั้น แม้แต่แม่ก็ช่วยเหลือเจ้าไม่ได้”