ตอนที่8

ท่าทางร้อนรนของอาฉู่ เสี่ยวเอ้อของที่นี่ ที่หลินเฟยคุ้นเคยเป็นอย่างดี เรียกความสนใจจากหลินเฟยได้ดีนัก เพราะท่าทางแบบนี้เดาไม่ยากเลยว่าคงทำอะไรผิดมาแน่ๆ

อะแฮ่ม

เสียงกระแอมของหลินเฟยเรียกความตกอกตกใจของอาฉู่ได้ดียิ่งนัก

"พี่สาวเฟย เป็นท่าน"

กล่าวพลางใช้มือลูบอก

"อาฉู่ มีอะไรหรือไม่ ข้าเห็นเจ้าลุกลี้ลุกลนยิ่งนัก"

กล่าวถามพร้อมสังเกตอาการคนตรงหน้าที่มีท่าทางลังเลใจไม่กล้าที่จะบอกกล่าวจึงเอ่ยต่อไปอย่างเป็นห่วง

"เจ้าสามารถบอกกล่าวพี่สาวได้ เผื่อข้าช่วยเหลือเจ้าได้"

"คือ ข้าลืมเอากำยานไปจุดในห้องพักของแขกตามที่เถ้าแก่เนี้ยสั่งไว้ จะไปตอนนี้ก็ปลีกตัวไปไม่ได้ ข้าต้องโดนดุอีกแน่"

"เรื่องแค่นี้เอง ทำไมต้องกลัวถึงขนาดนี้ด้วย ทำอย่างกับเรื่องคอขาดบาดตาย"

"แต่เถ้าแก่เนี้ย สั่งแล้วสั่งอีกว่าอย่าให้มีเรื่องผิดพลาดเกิดขึ้น"

เอ่ยพลางทำหน้าจะร้องไห้

"ห้องไหนล่ะ เดี๋ยวข้าไปจุดให้"

"จริงหรือขอรับ"

"อืม มันก็ไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงอะไร"

"ขอบคุณพี่สาวเฟย ขอรับ"

"บอกมาเร็วๆ เดี๋ยวแขกกลับมาข้าไม่รู้ด้วยนะ"

"ชั้นสามห้องปีกขวาริมสุดขอรับ"

บอกพลางยิ้มหวานประจบมาให้

"ก็แค่นั้น"

หลินเฟยจึงเดินไปหยิบกล่องกำยานแล้วเดินไปยังห้องจุดหมายที่อาฉู่บอก

เมื่อก้าวเข้ามาภายในห้องก็หันมองรอบๆ ด้วยความสนใจ ห้องใหญ่ซะด้วยคงเป็นผู้มีอันจะกินกระมัง สายตาก็มองหาโถกำยาน ก็พบว่าวางอยู่ ตรงปลายเตียง จึงเดินเข้าไปจุดกำยานเมื่อเรียบร้อยแล้วจึงลุกขึ้น ยังไม่ทันได้หันหลังก็ต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดและปิดอย่างรุนแรงจึงรีบหันกลับไปมองเห็นชายหนุ่มรูปงามร่างกายสูงใหญ่กำยำ ดูสง่าผ่าเผย คงเป็นคุณชายเจ้าของห้องกระมัง จึงส่งยิ้มขอโทษไปให้แล้วรีบกล่าว

"ข้าแค่เข้ามาจุดกำยานให้เจ้าค่ะ"

มองบุรุษตรงหน้าที่ดูมีท่าทางไม่ชอบมาพากลถึงหน้าตาจะดูคล้ายดังเทพเซียนแต่แววตาช่างเหมือนดังปีศาจหื่นกระหายอย่างไรอย่างนั้น

"เอ่อ ขอตัวเจ้าค่ะ"

แม่ทัพหยางหรงที่พยายามสะกดกลั้นอารมณ์กำหนัดรีบกลับเข้ามาในห้องแต่ดันเปิดเข้ามาเจอนางฟ้านางสวรรค์ที่ดูงามเย้ายวนนัก เขาที่พบเจอสตรีงดงามปานล่มเมืองมาก็มาก แต่ไม่มีสตรีใดที่ทำให้เกิดอาการตกตะลึงได้เท่าสตรีชุดขาวตรงหน้า ที่ทําให้ลมหายใจถึงกับสะดุด

ร่างบอบบางที่รับรู้ได้ถึงกลิ่นอายอันตรายจึงรีบก้าวออกมาให้พ้นจากความน่าอึดอัดนี้แต่พอกำลังจะก้าวผ่านร่างหนากลับโดนกระชากอย่างแรงทำให้หน้าอกอวบหยุ่นปะทะหน้าอกแกร่งจนเกิดเป็นความร้อนประหลาดเกิดขึ้น 

"โอ๊ย"

แม่ทัพหยางหรงที่พยายามอดทนกับฤทธิ์ยาถึงกับสติขาดผึง เมื่อร่างงดงามเย้ายวนก้าวผ่าน จมูกเจ้ากรรมกลับได้กลิ่นหอมอ่อนหวานจากกายนางจนยากที่จะตัดใจปล่อยผ่าน มือแกร่งเร็วกว่าความคิดรีบดึงรั้งร่างบอบบางมาแนบชิด เมื่อสัมผัสกับความนุ่มนิ่มละมุนมือและกลิ่นหอมเย้ายวนใจก็ลืมสิ้นความรู้สึกผิดชอบชั่วดี ปล่อยกายใจให้ตกลงไปในหลุมเสน่หาอย่างไม่คิดที่จะยั้งกายใจอีกต่อไป

หลินเฟยที่ตกใจแทบสิ้นสติรีบยกมือบางขึ้นยันอกแกร่งที่นางรับรู้ได้ถึงอาการสั่นไหวของกายกำยำที่เหมือนกับกำลังอดกลั้นต่ออะไรบางอย่าง ลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดใบหน้างามมีกลิ่นสุราเจือจางในลมหายใจนั้นไม่ได้ทำให้นางนึกรังเกียจ จนตัวเองยังอดที่จะแปลกใจไม่ได้ ตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้นางคงไม่เกิดแพ้ทางคนหน้าตาดีขึ้นมาหรอกนะ รีบรวบรวมกำลังทั้งหมดผลักร่างหนาใหญ่โตออกอย่างแรง แต่ให้ตายเถอะยิ่งพยายามวงแขนแกร่งยิ่งรัดแน่น ไม่นะอุตส่าห์รอดจากปากเหยี่ยวปากกามาได้ถึงสิบหกหนาว ข้าจะมาพลาดพลั้งกับบุรุษที่ไม่รู้จักแถมพึ่งเจอเมื่อกี้ไม่ได้เด็ดขาด ถึงแม้จะหน้าตาดีมากก็เถอะ

"ปล่อยข้า เดี๋ยวนี้นะเจ้าคนชั่ว"

มองเข้าไปในตาของบุรุษที่กอดนางไว้นั้น บุรุษผู้นี้คงโดนวางยาปลุกกำหนัดมาแน่ ทำไมนางถึงได้ซวยขนาดนี้นะ

"ท่านโดนวางยามาใช่หรือไม่ อดทนอีกนิดข้าจะไปตาม ฮื่อออ"