บทที่ 6 เริ่มสำรวจมิติ

บทที่ 6 เริ่มสำรวจมิติ

"แกพูดจริงใช่ไหมหวังเหว่ย! ดีจริงๆ แกจะได้พาครอบครัวกลับมาปักกิ่งสักที เฮ้อ"

หลี่เฟยเทียนถึงจะถามย้ำสหายไปให้มั่นใจอย่างนั้น แต่ก็ถอนหายใจออกมาด้วยความยินดีกับสหาย และโล่งใจที่ครอบครัวซ่งจะได้กลับมาซะที

"ฉันพูดเรื่องจริงสิตาแก่หลี่ ฉันถึงบอกแกยังไงล่ะ ว่าวันนี้เป็นวันที่ดีจริงๆ ฮ่า ๆๆ!! "

ท่านพลเรือเอกพิเศษพูดเสร็จก็หัวเราะออกมาเสียงดังราวฟ้าผ่า ทะลุประตูห้องทำงานส่วนตัว ออกไปจนลูกน้องใต้บังคับบัญชาของเขายังได้ยินอย่างชัดเจน คุณตาซ่งของหลานๆ เอนกายพิงพนักเก้าอี้ พลางยกมือแกร่งใช้ปลายนิ้วเรียว เช็ดน้ำตาตรงหางตา ที่มันไหลออกมาจากการหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

วันนี้เขาไม่สามารถวางมาดให้ใครดูได้อีกแล้ว ขอสักวันแล้วกัน ลูกน้องยังเคารพเขาเหมือนเดิมนั่นละ

คุณตาซ่งคิดเข้าข้างตัวเองแบบคิดเองเออเอง และพยักหน้าพอใจกับความคิดนี้ของตนอีกด้วย…

ต้องรู้ก่อนว่าการลงใต้ไปสร้างผลงานที่นั่น ถือเป็นโอกาสที่ดีมาก และไม่ใช่ใครก็ได้ ที่จะได้ย้ายลงใต้เพื่อไปสร้างผลงาน คนหนุ่มเก่งๆ ที่มองหาโอกาสเติบโต จะมองเห็นว่ากว่างโจวเหมาะสมกับการเลื่อนตำแหน่งมาก

แต่คนส่วนมากที่ไม่ใช่ คนหนุ่มเก่งๆ หรือทหารยศสูงมีประสบการณ์แล้ว มักจะมองว่ากว่างโจวไม่เหมาะกับการเติบโตในหน้าที่การงาน

เพราะมีภาพลักษณ์ค่อนข้างแตกต่าง จากเมืองทางเหนือที่เป็นเมืองหลวง ซึ่งบรรยากาศเต็มไปด้วย ราชการและเป็นทางการ แต่ในกว่างโจวจะรู้สึกและรับรู้ได้ถึง การค้าและความวุ่นวาย พวกเขาจึงมุ่งเน้นไปที่เมืองหลวงเพียงเท่านั้น

แต่ก็ถือว่าพวกเขาคิดถูกแล้ว นั่นก็เพราะว่าที่กว่างโจวมันมีแต่ คนหนุ่มเก่งๆ นี่แหละ พวกเขาสองสหายถึงได้ดีใจกันมากขนาดนี้ ที่นี่มีแต่คนอยากเก็บผลงานจริงๆ เพราะมีคนเก่งมากความสามารถหลายคน

ตำแหน่งสูงๆ มีไม่ครบคนแน่นอนอยู่แล้ว การอนุมัติจึงต้องใช้เวลาหลายปี เพื่อพิจารณาให้ได้คนที่เหมาะสมที่สุดในตอนแรกพวกเขาคิดไว้ว่าต้องใช้เวลาอย่างน้อยก็หกปีถึงจะได้กลับปักกิ่ง แต่ตอนนี้ไม่ต้องรอนานถึงขนาดนั้นแล้ว

“แล้วแกจะกลับมาฉลองครบเดือน หลานน้อยของฉันเลยรึเปล่าล่ะ”

คุณปู่หลี่ไม่สนใจเสียงหัวเราะที่ดังก้องราวฟ้าผ่าของสหาย ทั้งที่เมื่อครู่หูเขาเกิดเสียงวิ้ง จนอื้อไปชั่วขณะเลยทีเดียว นี่มันคืออาการปกติของซ่งหวังเหว่ย เป็นมาตั้งแต่ครั้งแรกที่รู้จัก จนตอนนี้แก่แล้วก็ยังไม่หาย ที่มักจะหลุดบ่อยๆ ยามอยู่กับคนคุ้นเคย ก็เขามันเป็นคนเพี้ยนๆ!

“หลานน้อยของแกคนเดียวที่ไหนกันตาแก่หลี่! ฉันจะกลับให้ทันฉลองครบเดือนหลานแน่นอน ก่อนมารับสายแกฉันยื่นเรื่องย้ายกลับปักกิ่งแล้ว ”

คุณตาซ่งเอ่ยท้วงสหาย ก่อนจะรับปากยืนยันไปฉลองครบเดือนหลานสาว

“ได้ฉันจะรอแก แต่เดี๋ยวก่อนหวังเหว่ย แกจะเรียกฉันว่าตาแก่อีกกี่คำแกถึงจะพอใจกัน! ฉันอายุแค่ 48 ฉันยังไม่แก่ถึงขนาดใช้คำนั้น! เจ้าแก่แซ่ซ่ง!!”

พูดเสียงดังใส่เพื่อนให้หูดับเป็นการแก้แค้นเสร็จ ก็วางสายทันทีอย่างโมโหเพื่อนรักจอมเพี้ยน คุณย่าจางยกมือบางปิดปากหัวเราะออกมาเบาๆ เธอนั่งฟังสองเพื่อนสนิทคุยกัน เหมือนทะเลาะกันมากกว่าอย่างเคยชิน พวกเขากระชับมิตรกันบ่อยๆ แบบนี้นี่ละ

ปีนี้หลี่เฟยเทียนอายุ 48 ถือว่ามากพอสมควร ร่างแกร่งของเขาสูงใหญ่กำยำสมกับเป็นนายทหารยศสูง ที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี ผิวของเขาขาวมากทั้งที่ต้องออกตรวจงานกลางแจ้งในบางครั้ง ผิวกายผิวหน้ายังเต่งตึง มีแค่ร่องรอยประสบการณ์ชีวิตขีดที่หางตาบ้างเล็กน้อย

หน้าตาของเขาดีมาก นี่คือต้นแบบใบหน้าอันหล่อเหลาของลูกชายเธอเชียวนะ จะมีหน้าตาด้อยกว่าลูกชายได้อย่างไร จางเลี่ยงเหลี่ยงปีนี้ 45 แล้วแต่รูปร่างหน้าตาดีมาก ยังดูอ่อนเยาว์ และสวยสง่าสมกับมีลูกชายหน้าตาหล่อเหลาได้ขนาดนั้น

“คุณยังไม่แก่เลยค่ะ ยังดูเป็นชายหนุ่มสุดหล่อสำหรับฉันอยู่เสมอ”

คุณย่าจางผู้ไม่เคยเหนียมอาย กับการแสดงความรักกับสามี เธอพูดยืนยันความคิดของเธอให้สามีได้รับรู้

“หึ หึ หึ…. แน่นอนว่าคุณก็ยังดูสวยเสมอในสายตาของผม”

คุณปู่หลี่หัวเราะเบาๆ ในลำคออย่างชอบใจกับคำพูดภรรยา ดึงคุณย่าจางเข้ามากอดจนจมอกกว้าง ก่อนทั้งคู่จะพากันไปนอนพักกลางวันให้สมกับที่วันนี้เป็นวันหยุดของคุณปู่หลี่