บทที่ 7 เจ้านกน้อยเฟยเฟย

บทที่ 7 เจ้านกน้อยเฟยเฟย

หลังจากเจ้าตัวน้อยหายเหนื่อย และอิ่มท้องแล้วเธอจึงมีสติกลับมาสนใจสิ่งแวดล้อมรอบตัวอีกครั้ง เด็กน้อยหันมองธรรมชาติรอบตัวอย่างสนใจเมื่อได้ยินเสียงนกร้อง ราวกับจะขับขานบทเพลงไพเราะให้เธอฟังอยู่เต็มไปหมด มันมีหลายเสียงมาก

ร้องซ้อนๆ กันราวกับมีนกเป็นสิบๆ ตัวกระจายตัวอยู่รอบตัวเธอขับขานบทเพลงให้เธอฟัง ฟังดูเหมือนเสียงร้องเยอะเกินไปแต่มันไม่ได้น่ารำคาญเลยมันตรงกันข้ามเลยละ

เธอชอบมันมากจนอยากเห็นว่ามันคือนกพันธุ์อะไร คิดได้อย่างนั้นแล้วก็ลุกขึ้นจากพื้น และเดินตามเสียงตรงในทิศทางที่เธอได้ยินเสียงนกชัดที่สุดทันที

สำรวจพื้นที่เอาไว้ก่อนแล้วกัน ตอนนี้เธออยากเห็นนกชนิดนี้มากกว่า เพราะรู้สึกชอบมันมากจนเธอเองยังแปลกใจ เด็กหญิงตัวน้อยเดินตามเสียงนกไปด้วยขาสั้นๆ ของเธอ เดินอ้อมโขดหินก้อนใหญ่ที่อยู่ริมธารน้ำตกไป หลังโขดหินนั่นมีต้นไม้สองต้น ขึ้นคู่กันอยู่ขนาดไม่ได้ใหญ่มากนัก

ตรงลำต้นของพวกมันมีกล้วยไม้ป่าหยั่งรากของมันเกาะเปลือกไม้ตามลำต้น ขึ้นตั้งแต่โคนต้นไปจนถึงกิ่งไม้ใหญ่ มันมีอยู่หลายเถามาก แต่ไม่ได้ดูรก เพราะแต่ละเถามีแต่พวงดอกกล้วยไม้ และรากที่เลื้อยพันลำต้นของต้นไม้ ใบของมันแทบไม่มีเลยด้วยซ้ำ ดอกของแต่ละเถามีสีม่วง สีชมพู สีขาว พอพวกมันอยู่รวมกันแบบนี้ ทั้งป่าแถบนี้ก็มีต้นไม้แฝดคู่นี้นี่ละที่เด่นสุดแล้ว

เจ้าตัวน้อยเดินมาหยุดอยู่หน้าต้นไม้ ก็ได้ยินเสียงนกอย่างชัดเจน จึงแน่ใจว่ามันต้องอยู่ตรงนี้แน่นอน เมื่อเด็กน้อยได้ยินแต่เสียงแต่หาตัวนกไม่เจอก็ได้แต่เงยหน้าขึ้น ใช้สองมือเล็กๆ ของเธอแหวกดงดอกกล้วยไม้หา

เธอแน่ใจว่ามันอยู่ตรงนี้แน่นอน มันอาจจะเจอะโพรงต้นไม้ทำรังก็ได้ หรือไม่ก็อาจจะใช้เถาไม้เลื้อยพวกนี้ทำรัง และซ่อนตัวอยู่

แต่พอหาอยู่สักพักก็ไม่เจอสักที ทั้งที่ยังได้ยินเสียงมันร้องอยู่ตรงนี้แท้ๆ เด็กน้อยได้แต่ยืนไหล่ห่อคอตกเหมือนดอกไม้เหี่ยวๆ อย่างผิดหวัง ก่อนจะได้ยินเสียงเล็กๆ เหมือนเสียงเด็กผู้ชายวัยห้าหกขวบดังออกมาอยู่เหนือศีรษะเธอ

“เจ้านายหาอะไรน่ะ ให้เฟยเฟยช่วยหาด้วยไหม”

หลี่เฟยหย่าเงยหน้าขึ้นมองทางต้นเสียงทันที เมื่อได้ยินเสียงคนพูด เสียงนกที่ร้องอยู่ตลอดเมื่อครู่เงียบลง หลังจากเจ้านกน้อยปรากฏตัวให้เด็กน้อยรับรู้

เมื่อเธอมองขึ้นไป ก็ไม่เห็นมีใครเลย มีแค่นกตัวน้อยที่เกาะอยู่บนพวงดอกกล้วยไม้ช่อใหญ่ สูงเหนือศีรษะเธอไปสองคืบเล็กๆ ของเธอเท่านั้น มันเอียงคอมองดูเธอเหมือนสงสัยอะไรสักอย่าง ก่อนจะถามย้ำออกมาเสียงเจื้อยแจ้ว

“เจ้านายไม่ตอบเฟยเฟยล่ะ ให้ช่วยหารึเปล่าในมิตินี้น่ะ เฟยเฟยรู้ทุกซอกทุกมุมเลยนะถามมาได้เลย”

เจ้าตัวน้อยที่ได้ยินเสียงที่ออกมาจากนกตัวน้อยตรงหน้า โดยที่มันไม่ต้องขยับปากก็มีเสียงพูดออกมาตาโต ก่อนจะยกนิ้วน้อยๆ ชี้ไปที่มันแล้วถามอย่างตื่นเต้น

“แกพูดได้ด้วยงั้นหรือ! นี่มันมหัศจรรย์มาก! แล้วที่นายบอกว่าที่นี่คือมิติมันคืออะไร มิติของนายงั้นเหรอ”

หลี่เฟยหย่าถามออกมาอย่างดีใจ หรือเธอจะได้มิติเหมือนในนิยายที่เพื่อนสนิทสมัยเรียนมัธยมชอบอ่าน

“ที่นี่ไม่ใช่มิติของเฟยเฟยนะ นี่น่ะของเจ้านายต่างหาก ทุกอย่างที่นี่เป็นของเจ้านายทั้งหมดเลย ท่านเทพไม่ได้บอกอะไรไว้ก่อนที่จะส่งมอบเจ้านายไปเกิดเลยหรือยังไงกันนะ”

ตอนนี้หลี่เฟยหย่าไม่สนใจเสียงบ่นหงุงหงิงของเจ้านกน้อยเฟยเฟยนี่อีก เด็กน้อยสนใจมิติที่ได้มาอย่างไม่คาดฝันทันที เมื่อได้รับการยืนยันมาแบบนั้น และแน่นอนว่าเธอยังสนใจเจ้านกน้อยนี่อยู่ ถึงดูเหมือนมันจะพูดมากไปสักหน่อยก็เถอะ อย่าลืมว่าก่อนหน้านี้เธอตามหาอะไร เมื่อเจอตัวแล้วย่อมต้องทำความรู้จักกันก่อน

“ถ้าอย่างนั้นตัวนายเองที่อยู่ในมิติเป็นของฉันด้วยใช่ไหม นายชื่อเฟยเฟยเหรอ เพื่อนนกตัวอื่นๆ ของนายล่ะอยู่ตรงไหนกัน ฟังจากเสียงเหมือนจะมีหลายตัวนะ ตัวอื่นพูดได้เหมือนนายไหม” เสียงเล็กรัวคำถามใส่เจ้านกน้อยตรงหน้าอย่างตื่นเต้น

“เฟยเฟยชื่อว่า หวงเฟย แน่นอนว่าผมเป็นของเจ้านาย ท่านเทพมอบผมพร้อมมิติให้เจ้านาย ส่วนเพื่อนนกตัวอื่นน่ะไม่มีนะ ที่นี่มีแค่ผมตัวเดียว”

“หื้ม? อย่างนั้นหรือ ฉันชื่อเฟยหย่านะ หลังจากนี้เรามาอยู่ด้วยกันเถอะ”

ถึงจะแปลกใจนิดหน่อย ที่รู้ว่าในนี้มีแค่เจ้านกหวงเฟย แต่เจ้าตัวนกน้อยนี่น่าสนใจกว่า เลยเลิกสงสัยไปอย่างรวดเร็ว

เด็กหญิงจึงแนะนำตัวออกมาอย่างร่าเริง ก่อนยื่นสองมือน้อยไปอุ้มเจ้าเฟยเฟยมามองใกล้ๆ ตัวของมันน้อยมากเท่าอุ้งมืออ้วนๆ ของเธอเอง มันมีขนนุ่มๆ สีเขียวมรกตเหมือนกับน้ำตกในมิตินี่เลย

ขนเป็นประกายระยิบระยับเหมือนใส่ฟิลเตอร์ ดูสวยงามเกินจริงไปมากหากจะให้มันออกไปอยู่ข้างนอกด้วย ขนตรงปีกยาวกว่าขนส่วนอื่น ดูพลิ้วไหวเวลาบิน จะงอยปากเล็กๆ ของมันเป็นสีดำเป็นประกายเงาวับดูคมกริบ เช่นเดียวกันกับกงเล็บเล็กๆ นี่ด้วย แต่พุงน้อยๆ ของมันมันกลับกลมป่อง จนดูเป็นนกอ้วนไปซะอย่างนั้น

แต่ที่เธอชอบที่สุดเห็นจะเป็นเสียงร้องของเจ้าตัวน้อยนี่มากกว่า และได้รู้ที่มาของเสียงนกร้องมากมายรอบทิศแล้ว เวลาเจ้าหวงเฟยร้องด้วยเสียงนกแล้วเพราะมาก มีหลายเสียงดังสะท้อนอยู่รอบทิศทาง

เหมือนกับตอนที่เธอเดินตามหามันตอนแรก แต่พอพูดด้วยภาษามนุษย์ เสียงก็กลายเป็นเสียงเด็กผู้ชายปกติเมื่อสำรวจเพื่อนใหม่ตัวน้อยจนพอใจแล้ว ทั้งสองจึงพากันไปสำรวจมิติอย่างจริงจังสักที

เพราะหลี่เฟยหย่าหลุดความสนใจไปเรื่องอื่นก่อน ระหว่างทางที่ทั้งสองเดินไปที่ตัวคฤหาสน์ เด็กน้อยก็ถามถึงน้ำตกอย่างสงสัย

“เฟยเฟย แล้วน้ำตกสีมรกตนี่ล่ะ มีความพิเศษอะไรรึเปล่า ก่อนเจอนายฉันกินมันไปแล้วนิดหน่อยแต่อิ่มเหมือนกินข้าวเลย”

“ต้องมีความพิเศษสมเป็นมิติของท่านเทพอยู่แล้วครับ น้ำตกนี่น่ะเรียกว่าน้ำมรกตสารพัดนึก มันทำประโยชน์ได้หลายอย่างเชียวละ อย่างตอนที่เจ้านายเหนื่อยหรือหิว พอดื่มน้ำนี่ไปเจ้านายก็จะหายเหนื่อยและรู้สึกอิ่มทันที ตามที่คุณรู้สึกนึกคิดตอนนั้นเลย”

เจ้าหวงเฟยเอ่ยออกมาอย่างภูมิใจ ในมิติที่มันอยู่ พร้อมนำเสนอแบบสุดตัว

“ตอนแรกที่ท่านเทพส่งผมมาอยู่ในนี้ ผมยังแปลกใจที่เห็นมันเลย แถมท่านเทพไม่ได้ให้เจ้านายมาแค่บ่อเล็กๆ เท่านั้น แต่ยกทั้งภูเขาน้ำตกมาให้แบบนี้ผมจึงแปลกใจมาก”

เมื่อหลี่เฟยหย่าได้ยินอย่างนั้น เธอดีใจมากที่มันวิเศษอย่างที่คิดไว้ เป็นอย่างนี้ก็ยิ่งดีเลยน่ะสิ ในอนาคตเมื่อครอบครัวเธอป่วย เธอจะได้ใช้น้ำตกมรกตรักษาพวกเขา คุณปู่คุณย่า และคุณตาคุณยายที่เธอยังไม่ได้พบหน้า จะได้อยู่กับเธอไปนานๆ

“แล้วตัวนายเองล่ะ มีความพิเศษอะไรด้วยรึเปล่าเฟยเฟย”

เด็กหญิงถามมันอย่างอยากรู้ เพราะมันคงไม่ได้แค่มีหน้าที่เฝ้ามิติเฉยๆ แน่นอน เฟยเฟยรีบบินมาตีปีก หยุดอยู่กลางอากาศตรงหน้าหลี่เฟยหย่า นำเสนอความสามารถของมันอย่างกระตือรือร้น พร้อมกับเชิดหน้า จะงอยปากเล็กๆ ชี้ขึ้นฟ้าอย่างเย่อหยิ่ง ก่อนพูดออกมาอย่างภูมิใจ

“แน่นอนว่านอกจากคอยควบคุมสั่งการมิติแล้ว เฟยเฟยต้องพิเศษมาก ผมฉลาดมากนะ! เจ้านายสามารถถามอะไรเกี่ยวกับโลกที่เจ้านายอยู่ตอนนี้กับผมก็ได้ ผมมีข้อมูลทุกอย่างที่คุณอยากรู้ทั้งหมดเลย”

“ว้าว! เฟยเฟยนายสุดยอดมาก”

เธอจับเจ้านกน้อยตรงหน้า มาฟัดจนมันขนฟูด้วยความดีใจ ก่อนจะเดินแกมกระโดดอย่างร่าเริง พากันเข้าไปสำรวจคฤหาสน์ ที่เธอเคยอยู่มาตั้งแต่เกิด ว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมหรือไม่

หลี่เฟยหย่าเดินผ่านห้องรับแขก ตรงไปที่ลิฟต์ขึ้นไปที่ชั้นสามของคฤหาสน์ทันที เมื่อได้ยินเฟยเฟยบอกว่าชั้นสามมีอะไรดีๆ รอเธออยู่ คฤหาสน์ตระกูลพ่อคนเดิมของเธอ มีทั้งหมดสามชั้นแต่ก็ทำลิฟต์ไว้เพื่อความสะดวกสบาย ในมิตินี้ไฟฟ้ายังคงใช้ได้