 LOGIN
LOGIN"ยายซอล วันนี้มีประชุมและลานเชียร์นะ"
"อีกแล้วเหรอ ฉันอยากกลับไปนอน"ซอลลาโอดควรญทันทีที่ได้ยินเธอรู้สึกง่วงมากเพราะเมื่อคืนดูซีรีย์ดึกไปหน่อย แค่นอนตี5 ตื่น7โมงเช้าเพื่อมาเรียนแค่นั้น "ฮ่า ฮ่า ยายซอลเหมือนหมีแพนด้าเลยอ่ะ"โซเฟียขำพรืดเมื่อมองหน้าเพื่อนสาวจังๆก็พบว่าขอบตาของซอลลาดูคล้ำจนเห็นได้ชัดเพราะวันนี้ซอลลาไม่ได้แต่งหน้าจัดเต็มเหมือนทุกวัน "หยุดขำนะ ยายโซ" ซอลลารีบหยิบกระจกขึ้นมาส่องก็ถึงกับตกใจกับรอยคล้ำใต้ตาที่เห็นได้ชัด "หยุดนะยายโซ"ซอลลายู่หน้างอลจนโซเฟียหยุดล้อแต่ก็ยังแอบขำอยู่ร่างเล็กรีบหยิบแว่นตำในกระเป๋ามาใส่แล้วขาเร่งรีบเร่งเดินออกไปจนโซเฟียเดินตามไม่ทัน "แกจะรีบไปไหนยายซอล"โซเฟียตะโกนไล่หลังเพื่อนสาวที่เดินแกมวิ่งออกไป "ฉันจะไปห้องน้ำ ฝากเช็กชื่อด้วย" โซเฟียได้แต่ขำในท่าทีเพื่อนสาวแต่สายตาเจ้ากรรมดันหันไปเจอรุ่นพี่หนุ่มที่ซอลลาปลื้มยืนมองตามหลังเพื่อนสาวเธอก็ได้แต่สงสัย ทันทีที่สายตาคมหันมาเจอเธอที่ยืนมองอยู่ก่อน คิรินก็รีบเดินออกไปทันที โซเฟียได้แต่มองอย่างสงสัยแต่ก็ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ ห้องเรียน "อ้าว โซเฟีย ซอลลาไม่มาเรียนเหรอ"โซเฟียที่กำลังยุ่งอยู่กับจดชีสเรียนไว้ให้เพื่อนสาวจำต้องเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับเซนหนุ่มหล่อประจำรุ่นที่ดูเหมือนจะมีใจให้ซอลลาอีกคน "อ่อ ยายซอลไปเข้าห้องน้ำอ้ะ เดี๋ยวคงมา" โซเฟียยิ้มอ่อนให้เซนแล้วหันไปสนใจจนชีสเรียนต่อ เซนเมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่ได้สนใจตนก็เลยกับเข้าไปนั่งที่ของตัวเอง โซเฟียได้แต่มองตามหลังเซนอย่างน้อยเนื้อต่ำใจที่ชายหนุ่มจำเธอไม่ได้ ซอลลาที่รีบมาเข้าห้องน้ำเพื่อแต่งหน้าจัดการตัวเอง ร่างเล็กหมุนสายหมุนขวาอยู่หน้ากระจก เช็กความเรียบร้อย "หืม สวยใช้ได้"ร่างเล็กยิ้มร่าอยู่หน้ากระจกมือเล็กรีบเก็บข้าวของใส่เป๋าจนเรียบร้อยมือเรียวคว้ากระเป๋ามาสะพาย ขาเล็กที่กำลังจะก้าวเดินออกจากห้องน้ำต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงสนทนาของใครบางคน "พี่คิรินคะ เจอกันที่ห้องแอนนานะคะ" "อืม เสร็จธุระเดี๋ยวฉันเข้าไป" ร่างเล็กหน้าบึ้งตึงเดินออกมาก็พบกับคิรินที่ยืนอยู่กับหญิงสาวหุ่นเซ็กซี่่ขยี้ใจสุดยั่วยวน ซอลลาเดินกระทืบออกไปอย่างรวดเร็วคิรินได้แต่มองตามร่างเล็กจนสุดสายตาแล้วเขาก็แยกย้ายกับหญิงสาวตรงหน้าและรีบไปเข้าเรียนเช่นกัน "เหอะ ชอบแบบนี้สินะ คอยดูนะซอลลาคนนี้แหละจะทำให้พี่มาอยู่ในโอวาทคอยดู" ร่างเล็กบ่นอุบขณะเดินไปเข้าเรียน เมื่อมาถึงห้องเรียนร่างเล็กที่ใบหน้าบึ้งตรึงกระแทกตัวนั่งจนโซเฟียต้องหันมามอง "ทำหน้าทำตาเหมือนพี่คิรินเขานัดสาวเลยนะยายซอล" "ก็ใช่นะสิ ฉันได้ยินเต็มสองรูหู คอยดูนะฉันจะทำให้พี่คิรินคลั่งฉันให้ได้เลย"โซเฟียถึงกับน่าเว่อเมื่อได้ยินซอลลาบ่นยาวเหยียดแถมดูโมโหพอสมควร "นี่แล้วแกจะโมโหทำไม แกเป็นอะไรกับเขายายซอล" ซอลลาเมื่อได้ยินคำพูดของโซเฟียก็ต้องชงักใบหน้าสวยที่มึนตรึงคราแรกเริ่มห่อเหี่ยวจนโซเฟียต้องรีบปลอบเพื่อนสาว "เห้ยแก อย่าทำแบบนั้นสิ ฉันล้อเล่นเอง" "ไม่เป็น ก็จริงฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขานิ" โซเฟียที่เห็นซอลลาดูหง่อยๆจะเอ่ยปลอบแต่ก็ต้องหยุดลงเพราะซอลลาหันไปสนใจเรียนแล้วแต่เธอก็แอบมองเพื่อนเป็นระยะ จบคลาสเรียนเหล่านักศึกษาต่างพากันเก็บของแล้วรีบไปยังลานเชียร์ วันนี้มีจับพี่รหัสทุกคนดูตื่นเต้นหมดยกเว้นแต่ซอลลาที่ดูซึมๆตั้งแต่เข้าเรียน "ยายซอลแก โอเคปะเนี้ย" "แก ฉันเศร้าอ้ะ พี่คิรินเขาไม่ชอบฉันเพราะว่าฉันไม่เซ็กซี่ขยี้ใจแบบนั้นเหรอว่ะ" ร่างเล็กเบะปากราวจะร้องไห้จนโซเฟียต้องรีบปลอบ "นี้ยายซอล เป็นตัวแกเองก็ดีอยู่แล้ว ในสายตาฉัน แกสวยและน่ารักที่สุดแล้ว" ซอลลายิ้มร่าทันทีเมื่อได้ยินคำชมจากเพื่อนสาว "ฉันเขิลนะ ยายโซ" "ฉันว่ารีบไปก่อนเถอะ เดี๋ยวสายอีก" ว่าจบสองสองก็รีบวิ่งไปยังลานเชียร์ทันที โชคดีที่วันนี้ทั้งสองมาทันเวลาจึงรีบไปนั่งในแถวทันที จึกๆๆๆ ซอลลาหันมาหาคนที่สะกิดหลังเธอก็พบว่าเป็นหนุ่มหล่อคนหนึ่งซึ่งเธอไม่รุ้จัก เธอจึงทำหน้าหงุนงงจนคนสะกิดรีบแนะนำตัว "สวัสดี เราชื่อเซนนะ" "สวัสดีเราชื่อซอลลานะ" "เอ่อคือว่า เราขอไลน์เธอได้ไหม" "ได้สิ" เซนจึงรีบยื่นโทรศัพท์มือถือให้หญิงสาวตรงหน้าด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม "อ้ะนี่ เราเพิ่มแล้วนะ" ร่างเล็กที่กำลังยื่นโทรศัพท์คืนเซนต้องสะดุ้งโย่งเมื่อได้ยินเสียงตะโกนจากรุ่นพี่ "คุณ2คนที่กำลังคุยกัน เชิญออกข้างนอกหน่อยครับ" ซอลลาถึงกับหน้าเว่อทันทีเมื่อทุกสายตาจับจองมายังเธอกับเซนทั้งสองจึงรีบลุกเพื่อรีบออกไป ซอลลาที่รีบจนไม่ทันระวังทำให้กระโปรงที่เธอสวมอยู่เลิกขึ้นจนเห็นขาอ่อนขาเนียนเรียกสายตาแทะโรมไม่น้อย เซนเห็นอย่างนั้นจึงรีบไปพยุงหญิงสาวทันที "ขอบคุณนะเซน" ร่างเล็กยิ้มอ่อนให้ชายหนุ่มก่อนจะรีบเดินออกไป โซเฟียก็ได้มองตามทั้งสองเงียบๆทันทีที่ทั้งสองมายืนอยู่ข้างหน้า ซอลลาก็ซึมลงทันทีเพราะเธออยู่ไกลไม่รู้ว่าคนที่ตะโกนเรียกเธอ คือเขา พี่คิริน "ผมให้พวกคุณคุยกันตั้งแต่เมื่อไหร่"ซอลลาก้มหน้างุดไม่กล้าพูดอะไรแต่เป็นเซนที่ออกหน้ารับผิดเอง "ผมเป็นคนชวนเพื่อนคุยเองครับ จะทำโทษก็ทำผมคนเดียว"เซนจ้องหน้าคิรินอย่างไม่หลบสายตา ทั้งสองจ้องตากันเขม้ง คิรินยกยิ้มปากอย่างมีเลสนัยสายตาคมเหล่มองร่างเล็กที่ก้มหน้างุดไม่พูดไม่จาก่อนจะหันไปพูดกับชายหนุ่มที่ยื่นอยู่ข้างๆคนตัวเล็กสายตาคมจ้องเขม้ง ราวจะกลืนกินอีกฝ่ายแต่ก็ไม่อาจทำให้เซนตื่นกลัวแม้แต่น้อย "เป็นสุภาพบุรุษดีนี้ ไปวิ่งรอบสนาม10 รอบ"ตาใสเบิกโพรงด้วยความตกใจ "เซน เราก็ผิดแบ่งกันวิ่งก็ได้" "ไม่เป็นไร แค่นี้เอง" เซนยิ้มกว้างให้ซอลลาก่อนจะหันหลังวิ่งออกยังสนามกีฬา ทิ้งไว้แต่ร่างเล็กที่ยืนมึนงง เธอจะถามเขาก็ไม่กล้า เพราะตอนนี้เขาดูน่ากลัวเกินไป "กลับไปนั่งที่" คิรินพูดแค่นั้นก็เดินออกไป ซอลลาก็รีบเดินกับมานั่งที่เช่นกัน ทุกอย่างดูผ่อนคลายลงเมื่อคิรินเดินออกไป ทำให้บรรยากาศดูครึกครื้นขึ้น "อ่า งั้นเรามาเริ่มจับพี่รหัสกันเลยดีกว่า โดยให้น้องมาจับคำใบ้ในโหลนี้" รุ่นพี่หนุ่มโชว์โหลในมือที่มีคำใบ้ใส่อยู่ เริ่มมีเสียงจอแจดังขึ้นแต่ก็ไม่มีใครเอ่ยห้าม ทุกคนจึงเรียงกันไปเพื่อจับคำใบ้ "แกรได้อะไรยายโซ" "หล่อสุดในรุ่น" หลังได้คำใบ้โซเฟียทั้งสองถึงกับทำหน้างง "บอกแค่นี้ จะไปรู้ได้ไงวะ"ซอลลาบ่นอุบ มือน้อยก็ค่อยๆคลี่กระดาษคำใบ้ออก เมื่อได้อ่านคำใบ้เธอก็ยิ่งงงเข้าไปใหญ่ "ทำหน้าเป็นหมางงอะไรยายซอล ไหนดูดิ"โซเฟียแย่งกระดาษในมือของซอลลาไปเมื่ออ่านเธอก็นึกออกทันทีว่า ใคร แต่เพื่อนเธอกับไม่รู้ "เห้อ เขียนมาแค่นี้ไม่ต้องเขียนมาก็ได้ป่ะวะ แล้วให้เวลาแค่นี้ ใครจะไปหาเจอยอมทำโทษดีกว่า"ร่างเล็กหน้าถึงกับหน้างอใบหน้าสวยบูดบึ้งแต่กับชั่งน่าเอ็นดูเหลือทน "ชอบเขาแต่เก็กอยู่ได้นะมึง" "กูแค่กลัว" "ทำไม มึงกลัวเอาน้องเขามาแทนพี่เซลีน" "อืม กูแค่กลัว ถ้าเซลีนกลับมาน้องมันจะต้องเสียใจ เพราะยังไงคนที่กูรอก็มีแค่เซลีน" สายตาคมมองร่างเล็กที่ยืนอยู่ไม่ไกลด้วยความรู้สึกหลายหลาย ."แต่มึงจะแอบมองน้องมัน เวลามีคนมาจีบน้องมึงก็หึงจนออกอาการนะเหรอ" ตาคมวูบไหวมันเป็นแบบนั้นจริงๆ เขารุ้สึกโมโหมากที่เห็นมีคนมาขอไลน์หญิงสาว คิรินไม่ได้พูดอะไรต่อแต่ยืนมองหญิงกับเพื่อนเงียบๆจนเห็นว่าทั้งสองเดินออกไปแล้ว เขาจึงออกไปเช่นกัน ทิ้งให้แต่วายุที่มองตามหลังเพื่อนอย่างเอือมระอา 📌📌📌📌มาแล้วครับ พี่ชอบน้องทำไมไม่บอก จะต้องรอให้คนอื่นเอาไปก่อนรึไงงงงง
“เอ่อ คือรถของซอล” “เดี่ยวเฮียจะไปจัดการให้เอง” น้ำเสียงเข้มที่เอ่ยออกมานั้นแฝงความนัยเอาไว้แต่ซฮลากับไม่ได้สังเกตมัน ขาเรียวก้าวเดินลงจากรถและรีบเดินกลับเข้าไปในคอนโดอย่างไม่รีรอ คิรินนั้นไม่ได้เดินตามมาแต่อย่างดเมื่อเห็นร่างเล็กเดินเข้าไปเขาก็รีบบึ่งรถออกไปด้วยความเร็วร้านอาหารรถยนต์คันหรูขับมาจอดยังร้านอาหารของพร้อม ขายาวก้าวเดินลงจากรถอย่างใจเย็น ใบหน้าหล่อทมึงตรึงแผ่รังสีความดุร้ายออกจากตัวทำเอาคนที่กำลังเดินไปมาถึงกับรีบพากันเผ่นหนี ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด มือหนายกมือถือขึ้นมากดเพื่อโทรหาลูกน้องไม่นานปลานสายก็กดรับ (“มาอารถซ้อที่ร้านอาหารไอ้พร้อม”) เสียงเข้มเอ่ยสั่งออกไปยังปลายสายมารอให้อีกฝ่ายตอบก็รีบกดวางสายนำโทรศัพท์ยัดไว้ในกระเป๋ากางเกงและก้าวเดินเข้าไปยังในร้าน “สวัสดีค่ะ” เสียงพนักงานต้อนรับเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ไอ้พร้อมอยู่ไหน”เสียงเข้มพูดลั่นร้านทำเอาผู้คนในร้านแตกตื่น พนักงานที่ออกมาต้อนรับเมื่อครู่ถึงกับขนลุกชันก้มหน้าหงุดยื่นสั่นเทาด้วยความกลัว “กูถามว่าไอ้พร้อมอยู่ไหน”น้ำเสียงเย็นละเยือกที่ปล่งออกมาทำเอ
ใจดวงน้อยสั่นไหวอย่างรุนแรงทั้งเสียใจน้อยใจและโกธรจนทำให้น้ำตาเม็ดใสไหลอกจากหางตาแต่คนตัวเล็กกับไม่ได้มีท่าทีสนใจ เธอกับก้าวเดินไปหยุดยืนต่อหน้าของคิริน “ซอลต้องการคำตอบที่ชัดเจน ถ้าพี่ให้คำตอบกับซอลไม่ได้ก็อย่ามายุ่งเกี่ยวกันอีก” ตากลมจ้องเขม็งไปที่ตาคมที่กำลังเซมองไปทางอื่น เสียงหวานเอ่ยเสียงแข็งกร้าวยังไงวันนี้เธอก็ต้องได้คำตอบที่ชัดเจน เธอมีศักดิ์ศรีพอที่จะไม่เป็นของเล่นของใคร “ว่ายังไงคะ” หญิงสาวถามย้ำอีกครั้ง แต่คนตัวโตก็ยังเงียบเช่นเดิม “งั้นถือว่า ซอลได้คำตอบแล้ว ต่อไปก็อย่ามาข้องเกี่ยวกันอีก”ใบหน้าสวยก้มหน้าลงเพื่อปกปิดน้ำสีใสที่กำลังเอ่อคลอไม่นานมันก็ไหลอาบไปทั่วแก้มอิ่ม ปากบางเม้มแน่นสั่นระริกอย่างอัดอั้นพยายามที่จะไม่ปล่อยโฮออกมา ใจแกร่งสั่นไหวเมื่อเห็นร่างเล็กที่กำลังยื่นสั่นเทาอยู่ข้างหน้า เขาเองก็ยังไม่สามารถที่จะหาคำตอบได้เหมือนกัน แต่สิ่งที่เขานั้นได้บอกเธอไปนั้น เขาพูดความจริงทั้งหมด “เราลองใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันก่อนไหม”เสียงทุ้มดังขึ้นทำให้ซอลลาแหงนหน้าขึ้นไปมองยังคิรินอย่างไม่เข้าใจ “เฮียขอเวลาหน่อยได้ไห
ปึง คิรินปิดประตูรถลงและเดินกับขึ้นไปนั่งข้างคนขับที่มีโรมนั่งประจำอยู่หน้าพวงมาลัย ไม่นานรถยนต์คันหรูก็ขับทะยานออกสู่ท้องถนนด้วยความเร็วพอสมควร ร่างเล็กได้แต่มองออกนอกหน้าต่างมองออกไปอย่างใช้ความคิด ตอนนี้เธอเริ่มสับสนไปหมดแล้ว เขาเป็นคนที่ผลักไสเธอเองแต่วันนี้กับมาทำราวกับหึงหวงเธอเสียอย่างนั้นจู่ๆรถก็ก็จอดลงพอมองออกไปเธอกับไม่คุ้นตากับที่นี้ ที่นี้เป็นเหมือนโกดังเก็บของขนาดใหญ่ที่คล้ายกับอู่ซ่อมรถเพราะทั่วบริเวณมีทั้งซากรถและอุปกรณ์การช่างหลายอย่า “รออยู่บนนี้แปปนึ่ง เดี่ยวเฮียมา” คิรินหันมาบอกร่างเล็กและเปิดประตูตามโรมเดินเข้าข้างใน ร่างเล็กได้แต่มองตามหลังแกร่งไปจนสุดสายตา มือเล็กหยิบมือถือขึ้นมาเล่นฆ่าเวลา 30นาทีต่อมา ร่างเล็กเริ่มรู้สึกเบื่อและเมื่อยที่นั่งอยู่ในรถเป็นเวลานานครั้นมองออกไปนอกรถท้องฟ้าก็เริ่มมืดครึ่มแต่กับไม่ท่าทีว่าชายหนุ่มทั้งสองจะกลับมา “เห้อ ทำไมยังไม่กลับมาอีกนะ” ร่างเล็กมองไปยังต้นทางที่ทั้งสองเดินไปครั้งแล้วก็ไม่มีวี่แววว่าพวกเขาจะกลับมา “ไปดูหน่อยดีกว่า” ร่างเล็กตัดสินใจเดินลงจากรถมือกำสายกระเป๋าแน่นขาเรียวเดินก้าวย่างออกไปอย่างช
คิรินตวาดลั่นใช้เก้าอี้ในมือจ่อที่ใบหน้าของพร้อมที่ห่างเพียงคืบ ใบหน้าหล่อตอนนี้เคร่งขึมจนหน้าเกรงขามแต่กับไม่ได้ทำให้พร้อมตื่นกลัว เขากับมองไปที่คิรินอย่างท้าทาย ผู้คนในร้านต่างแตกตื่นพากันวิ่งออกจากร้านอย่างชุลมุน “หึ ใครเมียมึงกัน กูเห็นแต่ซอลลาที่นั่งอยู่ตรงหน้ากู” พร้อมหัวเราะในลำคออย่างเย้ยยันในคำพูดของชายหนุ่ม “มึงอยากลองใช่ไหม มึงคิดว่าไอ้พรีมพี่มึงจะช่วยมึงได้รึไง” “คนอย่างกูไม่ต้องพึ่งคนอื่นหรอก กูไม่ใช่คนกระจอกแบบมึง” “ไอ้เหี้ยพร้อมมึง” คิรินที่กำลังเดือดดาลยกเก้าอี้ขึ้นเตรียมจะฟาดใส่พร้อมอีกครั้ง “พี่คิริน อย่านะคะ” ซอลลาที่เห็นว่าเหตุการณ์เริ่มจะไปกันใหญ่เดินเข้ามาประจันหน้ากับคิรินอย่างไม่นึกกลัว ใบหน้าสวยแสดงสีหน้าจริงจัง ครั้งนี้คิรินกำลังทำเกินไป “หลบไปซอล รอเฮียจัดการชู้ของเธอก่อน” “ไม่ค่ะ คนที่ต้องหลบคือพี่” “เธอปกป้องชู้ต่อหน้าเฮียเหรอ” “ไหนคะชู้ พี่ลืมอะไรไปหรือป่าว เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะพี่คิริน” “ซอลลา” คิรินตวาดลั่นในต
“เห้อ อย่ามาเล่นกับใจกันได้ไหม” ร่างเล็กมองตามรถที่ขับไปออกด้วยความรู้สึกหลากหลาย ใจหนึ่งก็อยากจะเอาชนะแต่อีกใจก็ไม่อยากเสี่ยง ร้านอาหารซอลลาเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะอย่างทุกครั้ง มือเล็กหยิบเมนูขึ้นมาเปิดดู วันนี้เธอไม่ได้อยากกินอะไรเป็นพิเศษ แค่อยากมาหาอะไรใส่ท้องแค่นั้น “มาทำไมไม่บอกพี่เลยหล่ะ” “พี่พร้อม” ฉันเงยหน้ามองผู้ชายตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม “หายไปหลายวันเลยนะ” พี่พร้อมเอ่ยตัดพ้อพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้นั่งลงตรงข้ามกับฉัน ฉันมองผู้ชายตรงนี้อย่างพิจารณา พี่พร้อมถือว่าเป็นผู้ชายที่หล่อมากคนหนึ่ง นิสัย หน้าที่การงานก็เพียบพร้อมทุกอย่าง ฉันนั้นรับรู้ว่าอีกฝ่ายมีความรู้สึกดีๆให้ แต่ฉันกับไม่เคยรู้สึกกับเขามากกว่าพี่ชาย เลยซักครั้ง จะบอกปตรงๆก็กลัวว่าพี่เขาจะเสียใจฉันจึงเลือกที่ ทำเป็นไม่รู้และหลบหลีกตลอดมา “ซอล ซอล “พร้อมพยายามเรียกซอลลาที่กำลังเม่อลอย มือหนาโบกไปมาเพื่อเรียกสติ “เอ่อค่ะ พี่พร้อมทีอะไรรึป่าว”ซอลลาที่พึ่งได้สติเอ่ยถามขึ้น “พี่
ปึง! เสียงประตูปิดกระแทกดังสนั่น ผมมองคนตัวเล็กที่เดินออกไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ตอนนี้ผมเริ่มไม่เข้าใจตัวเองแล้วเหมือนกัน "มึงจะเอายังไงต่อ" "กูคงต้องปล่อยเธอไป ยังไงซ่ะ กูก็ยังจะรอเซลีน" "หึ มึงแน่ใจเหรอ" โรมเอ่ยขึ้น แววตาที่มองนั้นดูจริงจังกว่าทุกครั้ง "แน่ใจ ในเมื่อน้องมันจะไปกูก็ไม่รั้ง ยังไงเซลีนกลับมา กูกับน้องก็ต้องต่างคนต่างไปอยู่ดี" "ก็ดี ถ้าอย่างนั้นกูจะจีบน้องมัน หวังว่ามึงจะไม่หวงก้าง" ตาคมตวัดมองอย่างดุดัน "ไอ่โรม แต่นั้นมันเมียกู มึงจะยอมหักกับกูเหรอวะ" เสียงเข้มตวาดลั่น ลุกขึ้นไปกระชากคอเสื้อของโรมจนเซมาข้างหน้าหลายก้าวแต่มันกับไม่ได้มีท่าทีตกใจกลัวแถมยังจ้องเขม็งมาที่ผม ในตาของมันแน่วแน่อย่าวกับยื่นยันสิ่งที่พูดไปเขาจะทำมันจริงๆ "มึงก็จมปลักกับผู้หญิงที่มึงรอไปสิ ถ้ามึงไม่คิดจริงจัง อย่าเอาความรู้สึกของน้องมันมาเล่น กูให้โอกาสมึงทบทวนดีๆ ถ้ามึงยังโง่อยู่ก็เรื่องของมึงแล้ว" โรมปัดมือผมที่จับคอเสื้อมันอยู่ออกก่อนที่มันจะเดินออกไป "ไอ่โรมมันพูดถูก มึงทบทวนดู" วายุเดินมาตบไหล่ผมเบาๆหล








