12 หวงรักมาเฟียเถื่อน

หลังจากนั่งอยู่ในโซนวีไอพีของผับได้ไม่นาน ฟีนิกส์ก็พาหญิงสาวที่เขาหมายมั่นว่าจะเอากลับบ้านไปด้วยให้ได้กลับบ้านไปกับเขา โดยที่เขาแทบไม่ได้ดื่มอะไรเลยเพราะวันก่อนดื่มหนักไปแล้ววันนี้ก็เลยอยากพักร่างกายบ้าง

และไม่ลืมที่จะพาเข็มขาวหญิงสาวที่เขาพาเธอมาเปิดหูเปิดตากลับไปด้วย เพราะเขาจะไม่มีวันลืมคนอย่างเธอที่มีส่วนทำให้แม่เขาต้องฆ่าตัวตายไปได้เป็นอันขาด

“เลนิน”

และทันทีที่เดินมาถึงลานจอดรถ เขาก็เรียกหาลูกน้องคนสนิทในทันที เพื่อจะให้จัดการเรื่องบางเรื่องแทนเขา

“ครับนาย”

“มึงเปิดกระโปรงหลังรถให้คุณหนูเขาขึ้นไปนั่งสิ”

เรื่องที่จะให้ลูกน้องทำก็ไม่ได้อยากอะไร เพียงแต่ให้หาที่นั่งสำหรับลูกสาวนางแพศยาที่แย้งพ่อเขาไปจากแม่ของเขาได้นั่งกลับบ้านไปด้วย

เพราะขืนให้นั่งกลับไปด้านหน้ากับเขาด้วยก็เกรงว่าจะอึดอัด เดี๋ยวจะนั่งไม่สบายตัวก็จะมาหาว่าเขาดูแลไม่ดีเอาได้

“ครับนาย”

เลนินก้มหัวเล็กน้อยเพื่อรับคำสั่ง ก่อนจะหันไปกระชากแขนของหญิงสาวที่เอาแต่ยืนนิ่งๆ เกะกะอยู่ตรงหน้าเจ้านายของเขา

แล้วพาเธอไปยังด้านหลังของรถที่มีลูกน้องอีกคนเปิดฝากระโปรงรถรอเอาไว้พร้อมอยู่แล้ว

“ไปขึ้นรถกันเถอะ ผมอยากให้เราสองคนถึงบ้านกันใจจะขาดแล้ว อืม”

ส่วนมาเฟียหนุ่มเขาก็หันไปสนใจหญิงสาวที่พามาด้วยต่อด้วยการหอมแก้มเธอไปอีกสักฟอด แต่ในใจลึกๆ ก็ไม่อยากหอมเพราะเหมือนเครื่องสำอางบนใบหน้าของเธอจะติดปลายจมูกของเขาเข้าให้แล้วล่ะ สร้างความรำคาญเล็กๆ ให้เขาพอสมควร

“อืม ใจเย็นๆ หน่อยสิคะฟีนิกส์ อดใจรอไว้หน่อย”

เอียงใบหน้าหลบอย่างเขินอาย แต่ภายในใจกลับตีปีกเตรียมโผบินที่วันนี้จะได้กลับไปค้างคืนที่บ้านของเขาอีกสักครั้ง หลังจากไม่ได้ไปมานานแรมเดือนแล้ว

“คุณทำให้ผมแทบอดใจไม่ไหวอยู่แล้วรู้ตัวบ้างไหม อ่ะ อืม”

จากหอมแก้มเขาก็เปลี่ยนมาจุ๊บที่ลำคอเบาๆ เพื่อหลบเครื่องสำอางมากมายบนใบหน้าของเธอ แต่แล้วก็ต้องเจอกับกลิ่นน้ำหอมมากมายจนผละออกแทบไม่ทัน

“ฟีนิกส์”

แต่อีกคนก็หารู้ตัวไม่ ยังคงเอียงอายจนแทบก้าวขึ้นรถไปกับเขาไม่ถูกทาง

“ออกรถเร็วๆ สิวะ”

เสียงหนาเอ่ยสั่งลูกน้องเสียงดังลั่น เมื่ออยากกลับไปให้ถึงบ้านโดยเร็วที่สุด อยากจะพาโบนิตาไปอาบน้ำพร้อมๆ กัน

แต่ทว่ารถหรูกลับไม่ยอมเคลื่อนตัวไปข้างหน้าสักทียังคงจอดแช่นิ่งเอาไว้ พร้อมกับมีลูกน้องของเขาเริ่มวิ่งไปวิ่งมาให้ได้เห็นผ่านสายตาของเขา

“เธอไม่ยอมขึ้นรถครับ”

แล้วสักพักเลนินก็มาเคาะกระจกรายงานสิ่งที่เกิดขึ้นด้านหลังของรถให้ฟัง เมื่อเรื่องที่เจ้านายสั่งออกไปเขาไม่อาจทำให้สำเร็จได้

“ก็จับยัดเข้าไปสิวะ”

ลดกระจกของรถลงเพื่อให้มีช่องเพื่อสนทนากับลูกน้องได้ แล้วก็ตะคอกออกไปดังลั่นด้วยความไม่สบอารมณ์ที่ต้องมารอกับเรื่องไม่ใช่เรื่องแบบนั้น

“ผมไม่กล้าครับ”

เลนินเอ่ยสั้นๆ เมื่อไม่กล้าถูกตัวของหญิงสาวมากนัก แค่จับแขนของเธอเดินไปก่อนหน้านี้ก็นับว่ามากเกินพอแล้ว สำหรับผู้หญิงที่เจ้านายนั้นเคยพาขึ้นเตียงถึงสองสามรอบก่อนหน้านี้

“โธ่โว้ย เรื่องมากอะไรหนักหนาวะ”

ฟีนิกส์ก้าวลงจากรถด้วยความไม่พอใจราวกับไม่อยากจะไป แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ใช้ลูกน้องทำแทนอีกแต่กลับลงมาจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง

“หนูกลัว คุณอย่าส่งหนูเข้าไปในนั้นเลยนะคะ หนูขอร้องล่ะค่ะ ให้หนูกราบหนูไหว้คุณก็ได้”

เมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาหา เข็มขาวก็รู้ตัวในทันทีเลยว่าตัวเธอเองนั้นจะต้องมีอันตรายเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

แต่ถึงกระนั้นการต้องเข้าไปภายในที่มืดและแคบแบบนั้นก็น่ากลัวเกินกว่าจะหนีเขาเข้าไปภายในนั้นได้

ทำเอาเธอที่ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ทำได้แค่เพียงยกมือขึ้นไหว้เขา แล้วขอร้องอ้อนวอนเขา ทั้งที่ภายในใจก็รู้ดีว่าเขาคงไม่ได้ใจดีกับเธอ เหมือนกับที่ใจดีกับคนอื่นๆ

“กูไม่ใช่พระหยุดไหว้เดี๋ยวนี้ เข้าไปในนั้นได้แล้ว”

คนตัวโตโมโหตวาดออกไปเสียงดังลั่น ก่อนจับร่างเล็กนั้นกดลงไปในกระโปรงหลังรถหรูของเขา

“ไม่ กรี๊ด”

คนตัวเล็กกรีดร้องด้วยความกลัวสุดเสียง แต่ทว่าก็ไม่อาจเรียกความปรานีได้จากเขา เธอกลับต้องเข้าไปอยู่ในที่ที่แคบจนไม่อาจขยับตัวได้ และก็มืดจนมองไม่เห็นแม้แต่ปลายมือของตัวเอง

“หนวกหูชะมัด ทำไมฟีนิกส์ต้องพานังนั้นมาด้วยก็ไม่รู้”

โบนิตาที่นั่งรออยู่ภายในรถถึงกับยกมือขึ้นปิดหูทั้งสองข้างของตัวเองอย่างนึกรำคาญ ที่ในช่วงเวลาดีๆ ของเธอแบบนี้แทนที่จะได้อยู่กับฟีนิกส์สองต่อสอง กลับต้องมาชะงักเพราะผู้หญิงคนนั้น

“เฮ้อ”

ฟีนิกส์เดินกลับมาขึ้นนั่งบนรถตรงที่เดิมของเขา พร้อมกับเสียงถอนหายใจดังลั่นรถเพื่อระบายความหงุดหงิดออกไป

“เรากลับบ้านกันได้หรือยังคะ”

โบนิตารีบขยับร่างกายที่ฉีดน้ำหอมมาเต็มขั้นเข้าไปอิงแอบซบไหล่คนตัวโตที่กลับเข้ามาในรถได้สักที หลังจากที่ต้องไปยุ่งวุ่นวายกับนางทาสคนนั้น

“ได้แล้วล่ะ ผมรับรองเลยว่าจะพาคุณกลับไปให้ถึงสวรรค์ของสองเรา”

จับร่างบางที่หอมฉุยไปทั้งตัวจนบางครั้งคิดว่ามันฉุนไปด้วยซ้ำขึ้นมานั่งบนตัก หวังลวนลามเธอไปตลอดทางเพื่อระบายอารมณ์หงุดหงิดที่มันค้างคาให้ออกไปให้หมด

เมื่อเดินทางไปถึงยังบ้านแล้ว เขากับเธอจะได้สนุกกันได้อย่างเต็มที่ ไม่ต้องเสียเวลาเล้าโลมให้มันนานนัก

“อืม อย่าทำให้โบผิดหวังก็แล้วกัน”

หญิงสาวคนสวยที่มีหน้ามีตาในวงสังคมเป็นฝ่ายเริ่มรุกหายพ่อมาเฟียตัวร้ายก่อน เธอนั้นจูบไปที่ต้นคอแกร่งของเขาเบาๆ เพื่อปลุกเร้าเขา

สองมือบางลูบไล้ไปตามลำตัวของเขาที่เต็มไปด้วยกล้ามแน่นๆ จนปลายมือนั้นจับไปโดนเม็ดกระดุมของเสื้อเชิ้ตของเขาเข้าจนได้ และเธอก็เริ่มปลดมันออก

“อืม”

มาเฟียหนุ่มครางเบาๆ ในลำคออย่างถูกอกถูกใจไปกับการสัมผัสอันแสนหวานของโบนิตา หญิงสาวที่เขามีใจให้กับเธอ

ปลายมือหนาเริ่มซุกซนตอบ ลูบไล้เข้าไปในเสื้อครอปตัวสั้นของเธออย่างช่ำชองหมายจะปลดเอาเสื้อชั้นในของเธอออก

พอดีกับจังหวะเวลาที่รถของเขามาจอดเทียบที่หน้าประตูบ้านของเขาพอดี และนั้นก็ทำให้ลูกน้องของเขาลงจากรถไปกันหมด และไปให้พ้นจากบริเวณนั้นไม่ยุ่งวุ่นวายกับเวลาแห่งความสุขของเจ้านาย

ฮือออ.....

เสียงร้องไห้จากด้านหลังของรถที่ดังไม่เคยเงียบ ก็เริ่มดังฟังชัดขึ้นเมื่อรถจอดนิ่งสนิทอยู่กับที่

“บนรถเหรอคะ อือ”

เสียงหวานเอ่ยถามออกไปอย่างขาดหายๆ ลมหายใจเริ่มติดขัดไปตามอารมณ์ที่กำลังถูกปลุกเร้า ด้วยมือหนาของเขากำลังบีบเคล้นสองเต้าอวบของเธออย่างมันมือทั้งที่ยังไม่ได้ปลดสายเสื้อชั้นในของเธอออกเลย

ดูเหมือนเขาจะใจร้อนจนห้ามใจตัวเองเอาไว้ไม่ได้ เธอคงได้เสียท่าเขาบนรถอีกตามเคยแน่ๆ

“อืม ตรงนี้แหละ”

โน้มร่างบางลงไปกับเบาะรถ ร่างหนาของเขาขึ้นคร่อมร่างบางนั้นอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากหนาไล่งับริมฝีปากบางอย่างเร่าร้อน

ฮือออ….

เสียงร้องไห้ยังคงดังอยู่ และดังยิ่งขึ้นเมื่อความกลัวมันถาโถมเข้าหาเธอภายใต้ความมืดไม่หยุดหย่อน

เข็มขาวแทบจะสิ้นสติให้ได้อยู่แล้ว ถ้าเธอยังไม่หลุดพ้นไปจากตรงนี้

“เสียงนั้น”

โบนิตาสะดุดกับเสียงร้องห่มร้องไห้นั้นจนทำเอาเธอแทบหมดอารมณ์เลยก็ว่าได้ เพราะเสียงนั้นมันชวนให้ประสาทจะกินเธอจริงๆ

นางทาสคนนั้นของฟีนิกส์ดูเหมือนจะไม่ยอมให้เธอมีความสุขง่ายๆ คงหาทางขัดขวางกระทั้งฟีนิกส์หมดอารมณ์กับเธอแน่ๆ

ยังไงคงต้องลากเขาขึ้นห้องให้ได้ก่อน ขืนอยู่ตรงนี้ทุกอย่างต้องพังไม่เป็นท่า

“เข้าไปในบ้านกันดีกว่า”

“อืม ไม่ต้องสนใจ”

เสียงร้องขอของโบนิตาไม่เป็นผล ฟีนิกส์ยังคงยืนกร้านที่จะอยู่บนรถนี้

เขาไม่มีอารมณ์จะย้ายที่ไปย้ายที่มาบ่อยๆ หรอกนะ เริ่มตรงไหนมันก็ต้องจบตรงนั้นสักน้ำหนึ่งก่อน

ฮือออ...

เสียงร้องไห้ยังคงดัง และมันก็ดังชัดขึ้นอีกเมื่อคนทั้งสองในรถเงียบเสียงสนทนาและเสียงครางลง

“โธ่โว้ย”

ทำเอามาเฟียหนุ่มถึงกับหมดอารมณ์ขึ้นมาในทันที ไม่อาจฝืนต่อไปได้ไหว

ผละออกจากร่างบอบบางของโบนิตา แล้วเปิดประตูลงไปจากรถหรูของเขา

“ส่งคุณโบนิตากลับบ้านให้เรียบร้อย”

เรียกหาลูกน้องเสียงดังลั่น ให้ส่งโบนิตากลับบ้านโดยด่วน เพื่อไม่ให้เธอมาเกะกะเขาในตอนที่เขาจะต้องจัดการกับผู้หญิงที่กล้าดีมาขัดขวางความสุขของเขา

“ครับนาย”

“ฟีนิกส์คะ ทำไมล่ะคะ”

โบนิตาที่กำลังแต่งตัวให้กลับมาเรียบร้อยตามเดิม รีบกระโดดลงมาจากรถเมื่อได้ยินคำสั่งของเขา

เธอไม่ได้อยากจะกลับบ้านซะหน่อย คืนนี้เธออยากจะค้างคืนกับเขาถึงได้ตอบรับนัดของเขามานี่ไง

“กลับไปก่อน แล้วเราค่อยนัดเจอกันวันหลัง”

เสียงหนาออกคำสั่งใส่หญิงสาวที่เขานัดเดทด้วย ราวกับเธอเป็นลูกน้องคนหนึ่งของเขา

“ค่ะ”

โบนิตาไม่ได้เต็มใจอยากจะกลับบ้านก็จำต้องยอมทำตาม ไม่อาจขัดคำสั่งของมาเฟียอย่างฟีนิกส์ได้ เพราะนั้นอาจหมายถึงเธออาจจะไม่ได้กลับมาหาเขาอีก

ก็รู้ๆ กันอยู่มาเฟียอย่างพวกเขาชอบผู้หญิงอยู่ในโอวาทจะตายไป เธอก็จำเป็นที่จะต้องเป็นผู้หญิงที่เขาชอบแบบนั้นซะด้วยสิ

“ลงมา”

ร่างหนาเดินไปยังด้านหลังของรถ แล้วเปิดกระโปรงด้านหลังของรถขึ้น ก่อนจะลากตัวแม่ตัวดีที่ทำเอาเขาอารมณ์เสียออกมาจากด้านในนั้น

“ฮือออ”

เข็มขาวเมื่อถูกพาตัวออกมาได้แล้วจากภายในนั้นที่แสนมืดสนิท ร่างเล็กก็ฟุ๊บตัวลงนั่งกับพื้นแล้วปล่อยโฮออกมาอีกรอบเพื่อระบายความกลัวในใจออกไป

“มารยามากใช่ไหม ได้เดี๋ยวกูจะทำให้มารยาไม่ออกเลย มานี้”

คนตัวโตโน้มตัวลงไปหาคนตัวเล็กที่กำลังทำท่าน่าสงสารนั่งกองอยู่กับพื้นคอนกรีตหน้าบ้านของเขานั้น กระชากร่างบางนั้นขึ้นมาจากพื้นด้วยความรุนแรงไร้การทะนุถนอมใดๆ

ฉุดกระชากลากถูเธอในแบบที่ชอบทำ เพื่อให้เกิดความสะใจกับตัวเอง ไม่สนว่าเธอจะรู้สึกยังไง

“คุณจะทำอะไร ปล่อยหนูนะ”

เสียงหวีดร้องยังคงดังไม่ขาดสายจากริมฝีปากเล็กๆ ของเข็มขาว เพื่อหวังจะหลุดพ้นไปจากเงื้อมมือหนาๆ ของมาเฟียหนุ่ม

“ไม่ต้องแหกปาก เก็บเสียงมึงเอาไว้ใช้ตอนกูขย่มมึงเถอะ”

เขาเหวี่ยงร่างบางที่กรีดร้องจนเขาแสบแก้วหูไปหมดแล้วกลับเข้าไปภายในรถหรูของเขาที่มันแสนกว้างขวางพอจะให้เขาทำอะไรกับเธอก็ได้

“ไม่นะ ฮือออ คุณได้โปรดปล่อยหนูไปเถอะ”

หญิงสาวทั้งพยายามจะออกจากรถคันนั้นให้ได้ และก็ทั้งส่งเสียงร้องไห้ออกมาด้วยความหวาดกลัวปีศาจร้ายอย่างเขา

“เธอไม่มีสิทธิ์มาร้องขออะไรทั้งนั้น เพราะทั้งชีวิตของเธอมันเป็นของฉัน ฉันจะทำอะไรก็ได้”

เขาผลักไสเธอกลับเข้าไปในรถอย่างไม่มีความปรานี ก็เหมือนกับที่เธอและก็แม่ของเธอทำกับแม่ของเขามันก็ไร้ความปรานีเหมือนกันนั่นแหละ จนแม่เขาตรอมใจเธอ

เธอมันก็สมควรแล้วที่จะโดนอะไรแบบนี้ ซ้ำไปซ้ำมาจนกว่าจะตาย

“ไม่ กรี๊ด”

เสียงกรีดร้องยังคงดังออกมาจากปากเล็กๆ ที่หญิงสาวที่ไม่อาจต่อต้านความร้ายกาจของเขาเอาไว้ได้ แม้เธอจะพยายามสุดกำลังแล้วก็ตาม

“อืม”

ร่างหนาโน้มตัวลงทาบทับไปบนร่างบางอย่างรวดเร็วด้วยความโมโห ซุกซบใบหน้าลงหาอกอวบที่ขนาดกำลังพอดีมือขย้ำของเธอ

โดยมีสองมือช่วยกันกระชากเสื้อยืดเนื้อผ้าบางๆ ของเธอจนขาดวิ่นติดมือออกมา ให้ได้เห็นสองเต้าอวบภายใต้เสื้อชั้นในอย่างชัดเจน