9.2 หวงรักมาเฟียเถื่อน

 “เพ้อเจ้อ”

เสียงหนาเอ่ยดังมาแต่ไกลๆ พร้อมกับร่างหนาที่ค่อยๆปรากฎตัวขึ้นท่ามกลางความมืดของสวนในตอนนี้

 “คุณ”

หญิงสาวหันหน้าหันหลังอย่างหวาดระแวงไปตามเสียงที่ได้ยิน พอเห็นแต่ไกลๆว่าเป็นเสียงของใครเท่านั้นแหละ

สมองของเธอก็สั่งให้สองเท้ารีบวิ่งหนีไปให้ไกลในทันที โดยที่ลืมคิดไปเลยว่าขาของตัวเองยังมีความเจ็บอยู่มาก ยังวิ่งไม่สะดวกเลยด้วยซ้ำไป

ขอแค่ไปให้พ้นจากตรงนี้ ไปให้พ้นจากคนใจร้ายอย่างเขา จะไปตายตรงไหนเธอก็ยอม เธอคิดแค่นั้นจริงๆ

“จับตัวเอาไว้ ใครปล่อยให้หนีไปได้กูจะฆ่าทิ้งให้หมด”

มาเฟียหนุ่มหันไปสั่งลูกน้องเสียงดังลั่นเมื่อสายตาของเขาเห็นว่าหญิงสาวนั้นวิ่งหนีไปต่อหน้าต่อตา

โดยที่ตัวเขากลับหมุนตัวกลับเข้าไปบ้านด้วยอาการเดินเซ เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปอย่างหนักกำลังออกฤทธิ์

ใจเขาก็อยากจะวิ่งตามไปจัดการเองอยู่หรอกนะเพื่อให้คนที่กล้าวิ่งหนีเขาได้รับโทษอย่างสาสม แต่ร่างกายของเขามันไม่เอื้ออำนวย สู้ไปนั่งรอสบายๆ ในบ้านจะดีกว่า

เพราะยังไงลูกน้องของเขาก็ไม่มีทางทำงานพลาดหรอก เพราะถ้าพลาดขึ้นมาก็เท่ากับฆ่าตัวตายชัดๆ

“ไม่นะ กรี๊ด”

เสียงของเข็มขาวกรีดร้องขึ้นมาอย่างดังเมื่อหนีไปได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกลูกน้องของเขาที่มีมากกว่าฝูงหมาตามจับจนได้

แล้วเธอก็ถูกลูกน้องของเขาพาตัวมาพบเขาที่ห้องโถงใหญ่กลางบ้าน ที่ซึ่งมีเขานั้นนั่งรออยู่ที่โซฟา

“ไปเอาเชือกมา”

ทันทีที่ได้เห็นหน้าของคนที่กล้าวิ่งหนีเขาไปทั้งที่ไม่เคยมีใครกล้าทำมาก่อน เพราะคนส่วนมากก็ต้องก้มหัวยอมจำนนต่อเขาแต่โดยดีทั้งนั้น

เขาชี้นิ้วสั่งการลูกน้องในทันทีเพื่อจะจัดการกับคนที่กล้าลองดีกับเขาอย่างเธอให้สาสม โดยที่ตัวเขานั้นยังนั่งอยู่บนโซฟาที่เดิมเพราะเมาจนยืนแทบไม่ไหว

“ครับนาย”

ลูกน้องรับคำสั่งเจ้านายได้ไม่นาน ก็รีบวิ่งกลับมาพร้อมกับเชือกเส้นโตมาส่งให้ถึงมือเจ้านายตามคำสั่ง

“ส่งมือมา”

มาเฟียหนุ่มรับเชือกมาจากมือลูกน้องแล้ว ก็หันไปสั่งให้หญิงสาวยื่นมือมาหาเขา

สายตาคมจ้องมองเรือนร่างของเธอที่อ้อนแอ้นบอบบางราวกับหยุดโตไปตอนเด็กๆ ไม่วางตา

ความเมาทำให้เขาอารมณ์ค่อนข้างพลุ่งพล่านง่าย และนั้นทำให้เขาคิดหาวิธีลงโทษคนที่กล้าวิ่งหนีเขาไปได้ไม่อยากเท่าไหร่

“คุณจะทำอะไรหนู หนูขอโทษต่อไปหนูจะไม่วิ่งหนีคุณอีกแล้ว ฮือออ”

หญิงสาวเดินเข้ามาหาเขาด้วยความหวานกลัวสุดขีดเพราะภาพจำที่ถูกทำร้ายจากเขาครั้งแล้วครั้งเล่ามันยังคงฝังลึกอยู่ในความรู้สึกของเขาไม่เลือนรางไปไหน แม้ว่าเขาจะหายไปหลายวันเหมือนจะไม่กลับมาแล้วก็ตาม

“ฉันไม่ให้โอกาสใครได้แก้ตัวทั้งนั้นจำใส่หัวเอาไว้ด้วย”

เขามัดสองมือของเธอติดกันไว้อย่างแน่นหนา พร้อมกับส่งคำขู่ที่เขานั้นมักทำจริงๆ กับไอ้พวกที่มันกล้าท้าทายอำนาจของเขา

เพราะเขาถูกฝึกมาให้ไม่ต้องปรานีกับใครหน้าไหนทั้งนั้น ใครทำพลาดก็ฆ่ามันทิ้งเลยไม่มีโอกาสให้แก้ตัวใดๆ ทั้งสิ้น

“อึกๆ”

คำพูดของเขานั้นทำเอาหญิงสาวเก็บเสียงสะอื้นไห้แทบไม่ทัน จากที่กลัวจนทำอะไรไม่ถูกแล้วนอกจากไหว้ร้องขอชีวิตก็ยิ่งหวาดกลัวกลัวตายเข้าไปอีกเมื่อได้ยินคำพูดของเขา

“มานั่งนี้สิ ฉันมีอะไรจะเล่าให้ฟัง”

กระชากร่างเล็กให้ลงมานั่งข้างๆ

“หนูขอโทษ”

คนตัวเล็กแทบปลิวมาตามแรงกระชากนั้นลงนั่งข้างๆ กับเขาตามที่เขาต้องการ

สองมือเล็กรีบยกขึ้นพนมเอาไว้กลางอก ไหว้เขาครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อให้เขาหายโกรธแล้วปล่อยเธอไป อย่าได้ทำร้ายเธอทางร่างกายที่มันแสนเจ็บปวดแบบนั้นอีกเลย

“ทุกครั้งที่ฉันกลับบ้านฉันจะเห็นคนเลวๆ ที่ชอบแย่งผัวชาวบ้านอย่างแม่ของเธอมานั่งตรงนี้จำได้ไหม”

ดึงร่างบางมาฟังเรื่องเล่าของเขาใกล้ๆ

“นะๆ หนู....

กลิ่นเหล้าโชยหึงเข้าไปปะทะกับจมูกของหญิงสาว ทำเอาเธอชะงักไปชั่วครู่ด้วยความตกใจ

สีหน้าที่ซีดเซียวอยู่แล้วก็ซีดเซียวหนักขึ้นไปอีก เพราะไม่ใช่แค่เจอเขาที่ร้ายกาจกับเธออาจจะเจอกับฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ในเลือดของเขาที่อาจทำให้เขาทวีความร้ายกาจมากขึ้นกว่าเดิมอีกก็เป็นได้

“แม่ของเธอมันผู้หญิงแพศยาเหมือนกับเธอนั่นแหละ อืม”

เห็นปากเล็กๆ ของเธอเปิดเผยอขึ้นก็ทำเอาเขาอดใจไม่ไหวจำต้องดึงผู้หญิงแพศยาที่เขากำลังต่อว่าอยู่นั้นเข้ามาจูบดับกระหาย

“อื้อ”

สองมือเล็กยกขึ้นดันไปยังแผงอกกว้างของเขา ออกแรงดันเต็มแรงที่มีแต่เขาก็กลับไม่ขยับตัวออกไปไหน เหมือนเธอกำลังใช้แรงที่มีเท่ามดของเธอผลักหินก้อนใหญ่ๆ ที่ไม่มีวันขยับไปไหนได้ยังไงยังงั้น

หนทางสุดท้ายในหัวที่ทำให้เธออาจรอดไปจากตรงนี้ได้ก็เหลือเพียงการดิ้นหนีให้สุดแรงเท่านั้น

“อย่าดิ้นสิวะ เดี๋ยวกูตบ อืม”

ฝ่ามือหนายกขึ้นสูงเหนือศีรษะของหญิงสาวในทันทีเมื่อเธอขัดใจ หมายจะใช้กำลังให้เธอนั้นหยุดขัดขืน

ก่อนจะประกบริมฝีปากเข้าหาเธออีกครั้ง ไล่งับตามช่วงชิงลมหายใจอุ่นๆ ของเธออีกครั้งอย่างเอาแต่ใจ

“อืม”

เข็มขาวได้แต่หยุดอยู่นิ่งๆ ท่ามกลางความหวาดกลัวให้เขาไล่กัดปากเธอได้อย่างสบายใจ

“งัดเอาความแพศยาเหมือนแม่มาใช้สิ เพื่อว่าฉันจะเห็นใจเธอขึ้นมาบ้าง”

กดร่างเล็กๆ นั้นลงกับโซฟาตัวใหญ่ โน้มร่างกายขึ้นคร่อมเธอในทันที เลิกเสื้อของเธอขึ้นสูงจนมันเปิดกว้างไปถึงลำคอ เมื่ออารมณ์ปรารถนามันพลุ่งพล่านจนเก็บเอาไว้ไม่อยู่

ริมฝีปากหนาเอื้อนเอ่ยคำพูดร้ายกาจไม่ขาดปากเมื่อในหัวยังคงมีแต่ภาพความเย่อหยิ่งของแม่ของเธอไม่จางหาย

ประกาศกร้าวในทันทีให้ลูกน้องทุกคนที่อยู่ภายในบ้านรีบเคลื่อนตัวออกจากบ้านไปซะ เพราะเขากำลังจะเริงรักกับผู้หญิงที่เรียกได้อย่างเต็มปากว่านางแพศยาแล้ว

“ออกไปให้พ้นนะ อื้อ”

สองมือเล็กที่ถูกมัดติดกันเอาไว้พยายามจะดึงเสื้อของตัวเองลงปิดบังร่างกายตามเดิม แต่กลับถูกเขาจับเอาไว้ แล้วยกสองมือของเธอไปคล้องลำคอหนาของเขาเอาไว้

ก้มใบหน้าหล่อเหลาแต่ทว่าแฝงไปด้วยความร้ายกาจเข้ามาใกล้ๆ เธอ ซุกไซ้ไปตามซอกคอระหงอย่างจาบจ้วง

ร่างเล็กดิ้นพล่าน หลีกหนีสัมผัสวาบหวามที่ไม่ได้เต็มใจอยากได้มันมาสุดชีวิต