9.1 หวงรักมาเฟียเถื่อน

“หวังว่าจะไม่ตายเร็วๆ นี้นะ เพราะฉันยังสนุกกับเธอไม่จบ”

มือหนากระชากแขนเล็กๆ ของคนตัวเล็กเท่าลูกหมาเห็นจะได้ขึ้นมา  อีกฝ่ายเอาแต่บีบน้ำตาร้องห่มร้องไห้เหมือนจะเป็นจะตายมาตลอดทางที่เขานั้นอุตส่าห์พาเธอนั่งรถกลับบ้านมาด้วย ไม่ได้ปล่อยให้เดินกลับมาเอง

พร้อมส่งคำอวยพรไปให้อย่างหวังดีไม่อยากให้อีกฝ่ายตรอมใจตายไปเร็วๆ นี้เพราะเขายังติดใจเรื่องบนเตียงกับเธออยู่ ยังคงอยากสนุกไปกับเรือนร่างเล็กๆ นั้นไปอีกสักพัก

“ปล่อยหนูนะ”

เข็มขาวพยายามดึงแขนของเธอคืนมาจากคนใจร้ายที่จะฆ่าเธอให้ตายก็ไม่ฆ่าโหดเหี้ยมทรมานเธอครั้งแล้วครั้งเล่านั้น เมื่อเห็นว่าลูกน้องของเขาเปิดประตูให้เธอได้มีทางลงจากรถคันนี้ได้แล้ว

เนื้อตัวที่เจ็บระบมไปหมดทั้งตัวจากการตกจากหลังม้านั้นก็ยังคงทวีความเจ็บปวดขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่มีท่าทีว่าจะจบลงตรงไหน และยิ่งดิ้นก็ยิ่งเจ็บราวกับมีกระดูกตรงไหนหักอยู่

แต่ถึงกระนั้นเธอก็จำต้องอดทน เพราะตอนถูกแม่ตีเจ็บกว่านี้เธอก็ผ่านมันมาแล้ว กับการเจ็บแค่นี้เธอก็ต้องผ่านมันไปให้ได้

“หึ สกปรกแบบนี้กูเอาไม่ลงหรอก ไม่ต้องมาห่วงเนื้อห่วงตัวนักหรอก กูไม่ได้พิศวาสมึงขนาดนั้นหรอก”

ผลักร่างเล็กของหญิงสาวอย่างแรงเพื่อให้ร่างนั้นลงจากรถของเขาไปด้วยท่าทีรังเกียจ ถึงเขาจะยังอยากพาเธอขึ้นเตียงอีกสักรอบสองรอบเพื่อความสนุกมากแค่ไหนแต่มันก็ไม่ใช่ตอนนี้ที่เธอนั้นเลอะเทอะเหมือนถังขยะเคลื่อนที่ได้แบบนั้น เห็นแล้วมันหมดอารมณ์

“โอ๊ย”

ร่างเล็กกลิ้งตกจากรถอีกครั้งเมื่อได้ไม่ตั้งหลักให้ดีก่อนจะถูกผลักลงมาอย่างแรง เจ็บซ้ำเจ็บซากจนน้ำตามันไหลนอกหน้าอีกครั้งอย่างห้ามไม่ได้

“ล้างเนื้อล้างตัวซะ ถ้าฉันวางจะแวะเข้ามาสงเคราะห์ให้ก็แล้วกัน”

ก่อนที่ลูกน้องจะปิดประตูรถให้ ฟีนิกส์ได้พ่นคำพูดไม่น่าฟังออกไปอีกเพื่อความสาแก่ใจของเขา แล้วก็พยักหน้าให้ลูกน้องรีบปิดประตูรถซะด้วยไม่อยากเห็นสภาพน่าสมเพชของหญิงสาวนั้นอีกต่อไป

แล้วรถของเขาพร้อมกับขบวนรถของลูกน้องก็เคลื่อนตัวออกจากบ้านนั้นไป หลังจากทิ้งร่องรอยแห่งความเจ็บปวดเอาไว้ได้อย่างสาแก่ใจให้กับหญิงสาวลูกสาวของผู้หญิงแพศยาคนนั้น

“ไหวไหม”

เลนินหนึ่งในลูกน้องอีกสามคนที่ถูกสั่งให้เฝ้าหญิงสาวเอาไว้เดินเข้ามาถามเธอ เมื่อเห็นว่าเธอนั้นยังคงนอนร้องไห้อยู่กับพื้น

เข็มขาวได้แต่ส่ายใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาไปมาเบาๆ เพื่อเป็นการคำตอบของคำถามที่ถูกถามออกมาก่อนหน้านี้

เธอลุกขึ้นไม่ไหวอีกแล้ว ร่างกายมันแหลกสลายครั้งแล้วครั้งเล่าจนไม่เหลือชิ้นดีอีกต่อไปแล้ว

“น้ำตามันก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้หรอก นายไม่ฆ่าเธอก็บุญเท่าไหร่แล้ว”

เลนินเดินเข้ามาใกล้ๆ ร่างเล็กนั้นแล้วก็ช่วยดึงแขนเล็กๆ นั้นเพื่อให้เธอลุกขึ้นยืนด้วยขาของเธอเองให้ได้

พาเธอเดินกลับเข้าไปภายในบ้านหลังใหญ่ที่ไม่หลงเหลือใครอีกแล้วให้เข้าไปพักในห้องนอนเล็กๆ ของเธอ แล้วเฝ้าดูเอาไว้ตามคำสั่ง

เข็มขาวนอนพักรักษาตัวอยู่ภายในห้องนอนที่มันแสนยับเยินเหมือนกับตัวเธอนั่นแหละอยู่สามวันอาการจากการตกม้าถึงดีขึ้น

โดยมีข้าวจากร้านสะดวกซื้อและยาแก้ปวดช่วยรักษาชีวิตของเธอเอาไว้ ให้รอดมาจนถึงตอนนี้ได้

และเธอก็เริ่มลุกขึ้นจากเตียงออกไปสำรวจที่ประตูห้องนอนของตัวเองว่ามีใครเฝ้าดูเธออยู่หรือเปล่า ด้วยเธออยากออกไปสูดอากาศข้างนอกสักหน่อย

“จะไปไหน”

เลนินที่รับหน้าที่เฝ้านักโทษของเจ้านายเอาไว้เอ่ยดังมาแต่ไกลๆ เมื่อเห็นว่านักโทษของเจ้านายกำลังจะเดินออกจากที่กุมขัง

ไม่ได้มีคำสั่งกักบริเวณอะไรหรอกสำหรับเธอคนนั้นเธอจะเดินไปไหนมาไหนก็ได้ภายในบ้านหลังนี้ แต่ก็ต้องเฝ้ามองเอาไว้เพราะคำสั่งจากเจ้านายคือห้ามให้เธอหนีไปไหนได้นอกเสียจากหนีไปตายเพียงอย่างเดียว

“แค่ออกมาเดิน”

หญิงสาวตอบออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ อย่างลองดูว่าเธอจะได้ออกไปนอกห้องสักนิดหนึ่งไหมเพื่อจะไปเดินยืดเส้นยืดสายบ้างก็ยังดี

เธอรู้ดีว่าไม่มีทางหนีรอดไปไหนได้ในตอนนี้ เพราะแค่จะเดินให้ไม่รู้สึกเจ็บขาที่ถูกกระแทกอย่างแรงจากการตกม้ามายังยากลำบากอยู่เลย

ถ้าให้วิ่งหนีเธอคงไปไม่พ้นประตูบ้านหรอก คงถูกเขาจับได้ก่อนจะหนีไปได้อย่างแน่นอน

“อย่าให้เห็นว่าคิดหนี ไม่อย่างนั้นเธอจะไม่ได้ออกมาเห็นเดือนเห็นตะวันอีก”

เลนินเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยแรงขู่พวกนั้นโดยที่ตัวเขานั้นยังคงนั่งหลบซ่อนอยู่ที่เดิมไม่ได้ปรากฏตัวให้หญิงสาวได้เห็นหรอก

เพียงแค่ทำแค่นี้ผู้หญิงคนนั้นก็ดูกลัวมากพอแล้วคงไม่กล้าหนีหรอก คงไม่ต้องถึงกับปรากฏตัวให้ได้เห็นให้ต้องเสียเวลาหรอก

อีกอย่างภายในบ้านนี้ก็มีลูกน้องเฝ้าดูรอบนอกอีกสองสามคน ขืนเธอหนีไปพ้นสายตาเขาได้ไม่นานก็ถูกจับกลับมาอยู่ดีนั่นแหละ

“ยังคงสวยเหมือนเดิมเลยสินะ ไม่รู้ว่าคุณแม่จะเห็นดาวพวกนี้ไหม”

เธอเดินออกมานั่งดูดาวตรงสวนหย่อมบริเวณข้างบ้านระหว่างทางที่จะเดินไปเรือนหลังเล็กได้ ไม่ได้เดินไปไหนไกลด้วยขาข้างหนึ่งยังไม่หายเจ็บดี

ใบหน้าหวานที่จืดชืดราวกับกระดาษไรสีไรสันที่จะมาแต่งแต้มให้ดูงดงามเงยขึ้นมองดวงดาวบนท้องฟ้าหวังหาความสุขเล็กๆ ให้กับตัวเอง

แล้วเธอก็พบเจอหมู่ดาวจำนวนมากมาย ทำให้หวนนึกถึงเหตุการณ์ครั้งหนึ่งเมื่อสมัยเธอย้ายมาอยู่ที่นี้ใหม่ๆ แม่ของเธอเคยพาเธอออกมาเดินดูดาวกับคุณลุงผู้เป็นสามีของแม่

เหตุการณ์ครั้งนั้น แม่ใกล้ชิดกับเธอเหมือนกับเป็นแม่และลูกกันจริงๆ แบบคนทั่วๆ ไปเขาเป็นกัน เหมือนกับที่เธอเคยนึกฝันเอาไว้เลยล่ะ และมันก็เป็นครั้งแรกและก็ครั้งเดียวที่เธอได้สัมผัสความรู้สึกแบบนั้น

“เพ้อเจ้อ”

เสียงหนาเอ่ยดังมาแต่ไกลๆ พร้อมกับร่างหนาที่ค่อยๆ ปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางความมืดของสวนในตอนนี้

“คุณ”

หญิงสาวหันหน้าหันหลังอย่างหวาดระแวงไปตามเสียงที่ได้ยิน พอเห็นแต่ไกลๆ ว่าเป็นเสียงของใครเท่านั้นแหละ

สมองของเธอก็สั่งให้สองเท้ารีบวิ่งหนีไปให้ไกลในทันที โดยที่ลืมคิดไปเลยว่าขาของตัวเองยังมีความเจ็บอยู่มาก ยังวิ่งไม่สะดวกเลยด้วยซ้ำไป

ขอแค่ไปให้พ้นจากตรงนี้ ไปให้พ้นจากคนใจร้ายอย่างเขา จะไปตายตรงไหนเธอก็ยอม เธอคิดแค่นั้นจริงๆ