LOGINบทที่ 4 นิสัยไม่ดี
ครืดดด~ ครืดดด~
- MOM CALLING -
(Hi เจนนิส แม่ขอโทษนะคะคนดี ที่เมื่อวานแม่ไม่ได้โทรหาลูกเลย เป็นยังไงบ้างเดินทางเหนื่อยไหมคนเก่งของคุณแม่ แล้วอยู่กับพี่เรย์เดนเจนนิสดื้อกับพี่เขาหรือเปล่า)
กว่าจะโทรหาลูกได้ นึกว่าทิ้งลูกสาวคนนี้ไปซะแล้ว พอโทรมาก็ถามชุดใหญ่เลย ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากโทรหาคุณพ่อคุณแม่นะ แต่ท่านปิดเครื่อง ท่านบอกแค่ว่าจะเป็นฝ่ายโทรหาเอง ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน หลังๆมาทำตัวแปลกกันมาก ท่าทางดูเหมือนกำลังหนีเจ้าหนี้ยังไงยังงั้นแหละ
"คุณแม่ขา… เจนนิสอยากกลับบ้านแล้ว เจนนิสคิดถึงคุณพ่อกับคุณแม่มากๆเลย ทำไมคุณพ่อคุณแม่ต้องให้เจนนิสมาอยู่กับพี่เรย์เดนด้วย"
(โถ่ว~ อดทนหน่อยนะคะคนดีของคุณแม่ อยู่ที่นั้นเจนนิสจะปลอดภัยที่สุดนะคะลูก)
"...ปลอดภัยจากอะไรคะ"
(เอ่อ...คุณแม่หมายถึง พี่เรย์เดนจะสามารถปกป้องหนูได้ ถ้าหากหนูมีปัญหาหรือว่าเจอคนไม่ดีที่นั้นไงค่ะ เจนนิสไม่ได้รู้จักใครเลยนะลูก ถ้ามีอะไรเจนนิสรีบบอกพี่เรย์เดนเลยนะคะ)
ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ ในความมั่นอกมั่นใจของคุณแม่ที่คิดว่าพี่เรย์เดนจะปกป้องฉันได้ แค่อยู่ใกล้ๆพี่เขาฉันก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบแล้ว ฉันไม่กล้ารบกวนพี่เขาขนาดนั้นหรอก แค่นี้ก็เป็นภาระให้พี่เรย์เดนมากพอแล้ว
"คุณแม่ขา...ถ้าเจนนิสคุ้นเคยกับที่นี้แล้ว เจนนิสขอย้ายไปอยู่คนเดียวได้ไหมคะ"
(ไม่ได้นะคะ ไม่ได้เด็ดขาดเลย เจนนิสห้ามอยู่ห่างจากพี่เรย์เดน นี่คือคำสั่งของคุณแม่)
"ทำไมคุณแม่ต้องพูดเสียงดุเจนนิสขนาดนั้นด้วยคะ"
(คุณแม่ขอโทษนะคะ แต่เจนนิสเป็นผู้หญิง การไปอยู่คนเดียวมันอันตราย)
"แต่ว่า…"
(ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นค่ะ เจนนิสรู้แค่เพียงว่าต้องอยู่ที่นั่นกับพี่เรย์เดน ห้ามคุยกับคนแปลกหน้า และอย่าไปไหนมาไหนคนเดียวเด็ดขาด แล้วคุณแม่จะโทรหาใหม่นะคะ รักลูกที่สุด)
"ค่ะ เจนนิสจะปฎิบัติตามในสิ่งที่คุณแม่บอก รักคุณแม่ที่สุดเหมือนกันค่ะ"
ฉันทำอะไรไม่ได้เลยสินะ นอกจากทำตามคำสั่งของคุณแม่ อยู่ที่นี้ก็ยังต้องทำตามกฎของพี่เรย์เดนอีก ชีวิตของฉันไม่ต่างอะไรกับนกน้อยที่อยู่ในกรงเลย เมื่อไหร่ฉันจะมีชีวิตเป็นอิสระสักที
"ทำอะไร?"
เสียงของเรย์เดนทำให้เด็กสาวที่กำลังนอนเล่นอยู่บนโซฟารีบดีดตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
"เอ่อ...คือเมื่อกี้คุณแม่ของเจนนิสโทรมา เจนนิสเลย…" เด็กสาวพูดอย่างไม่เต็มประโยค เพราะเมื่อกี้เธอนอนชันเข่าเล่นโทรศัพท์อยู่บนโซฟาด้วยท่าทางสบาย กลัวว่าพี่เขาจะดุ สายตาพี่เรย์เดนตอนนี้น่ากลัวยิ่งกว่าเสือซะอีก
"นอนคุยกับแม่" มาเฟียหนุ่มช่วยเติมประโยคหลังให้เด็กสาว ก่อนจะเอ่ยคำพูดดูแคลน "ดูท่าทางเธอจะติดสบายน่าดูเลยนะ"
"ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ" เด็กสาวรีบโบกมือปฏิเสธอย่างไว พร้อมกับรีบเอ่ยบอกมาเฟียหนุ่ม "เจนนิสสามารถทำงานบ้านได้ทุกอย่างเลยค่ะ"
"แล้วนี่ทำความสะอาดเสร็จแล้ว?"
"เอ่อ...คือว่าเจนนิสเดินสำรวจบริเวณเพนต์เฮาส์ทุกซอกทุกมุมแล้ว ไม่มีตรงไหนสปกรกเลยค่ะ"
"ก็เลยไม่ทำ?"
ก็มันสะอาดแล้วจะให้ฉันทำอะไรอีก
"เจนนิสว่าจะไปทำความสะอาดห้องพักของเจนนิสค่ะ แต่ว่าเจนนิสยังไม่รู้เลยว่าพี่เรย์เดนจะให้เจนนิสพักที่ห้องไหน" เด็กสาวรีบพูดบ่ายเบี่ยงทันที แต่ดูเหมือนว่าเรย์เดนจะรู้ทัน เขาเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยออกมา
"ตามมา"
"ค่ะ" เด็กสาวจึงรีบไปลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่หลายใบของตัวเองอย่างทุลักทุเลเดินตามมาเฟียหนุ่มไป
พี่เขาไม่คิดจะช่วยฉันหน่อยเหรอ แต่ฉันจะไปคาดหวังอะไรกับคนแบบพี่เรย์เดน หน้าตาพี่เขาก็ไม่ได้ดูใจดีที่จะมีน้ำใจช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ขนาดนั้น อยู่ที่นี้เธอต้องช่วยเหลือตัวเองค่ะเจนนิส
"นี่ห้องเธอ"
WOW! ห้องใหญ่มาก วิวข้างนอกก็สวยมากด้วย แต่แอ๊ะ! ห้องก็สะอาดเอี่ยมเหมือนใหม่ราวกับลูกจัดเตรียมเอาไว้เลยนิ ภาพที่ฉันคิดมันไม่เป็นแบบนี้ แล้วที่พี่เรย์เดนให้ฉันนอนที่โซฟาเมื่อคืนก็แกล้งฉันงั้นสิ นิสัยไม่ดีเลย
"ไหนพี่เรย์เดนบอกว่าจะให้เจนนิสทำความสะอาดเองไงค่ะ แต่ห้องสะอาดเหมือนใหม่มากเลยนะคะ"
"ฉันกลัวว่าจะมีเด็กแถวนี้สำลักฝุ่นตายคาเพนต์เฮาส์ฉัน เกิดกลายเป็นวิญญาณสิงสถิตอยู่ที่นี้ลำบากฉันต้องหาหมอผีมาทำพิธีไล่อีก วุ่นวาย" พูดจบเรย์เดนก็เดินออกจากห้องทันที
พูดอะไรของเขาเนี่ย… แต่ช่างเถอะฉันไม่ใส่ใจหรอก เพราะฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่พี่เรย์เดนพูด เจนนิสเดินสำรอบภายในห้องอย่างตื่นเต้น ห้องกว้างขวางสุดๆ ห้องน้ำก็ใหญ่ นี่แหละเซฟโซนที่ดีที่สุดของฉัน จะได้มีแหล่งหลบภัยจากสายตาปีศาจร้ายอย่างพี่เรย์เดน
บทที่ 17 สนิทกันมากเหรอ@มหาวิทยาลัยออสเวิร์ด ฉันลงจากรถมาพร้อมพี่เรย์เดน ทว่าฉันรีบสาวท้าวเดินให้ห่างจากพี่เขาเพราะไม่อยากให้ใครเห็นว่าเรามาด้วยกัน ตอนแรกฉันบอกให้พี่เรย์เดนจอดส่งฉันลงที่หน้าคณะแต่ครั้งนี้พี่เขาไม่ยอม"รีบอะไรขนาดนั้น เธอไปเรียนช้ากว่านี้ก็ไม่ทำให้เธอเข้าเรียนสายหรอกนะ"เสียงเข้มดังมาจากทางด้านหลัง ทำให้เจนนิสเอี้ยวหน้ากลับไปมองก็เห็นว่าเรย์เดนเดินตามมาด้วยระยะที่ไม่ได้ห่างจากเธอมากนักฉันว่าฉันเดินเร็วแล้วนะ ทำไมพี่เขาตามมาทัน แต่ดูจากลักษณะการก้าวเดินของพี่เขาแล้ว สามก้าวของพี่เขาเท่ากับหนึ่งก้าวของฉันเลย แล้วจะรีบเดินตามฉันมาทำไหมเนี่ย"พี่เรย์เดนจะเดินตามเจนนิสมาทำไมคะ?""ใครบอกว่าฉันเดินตามเธอ ฉันก็ต้องเดินไปทางนี้อยู่แล้วไหม เพราะห้องเรียนอยู่ทางนี้ อย่าสำคัญตัวเองผิดไปหน่อยเลย""…" เจนนิสได้แต่ทำหน้ามุ่ย ก่อนจะรีบวิ่งไปขึ้นลิฟต์เพราะลิฟต์กำลังจะปิด"ขอโทษค่ะ ขอไปด้วยคนนะคะ" เจนนิสเอ่ยขอโทษพร้อมกับรีบก้าวขาเข้าไปในลิฟต์อย่างรวดเร็วซึ่งเรย์เดนก็เดินตามเข้ามาติดๆ ทำให้บรรยากาศภายในลิฟต์อึมครึมมาก เพราะไม่มีนักศึกษาคนไหนไม่รู้จักเขาและทุกคนรู้ดีว่าเขาเป็นอาจารย์ท
บทที่ 16 อยากให้รับผิดชอบยังไงมาเฟียหนุ่มเล้าโลมคนใต้ร่างไม่หยุดเพื่อให้เธอคล้อยตามและมีอารมณ์ร่วมไปกับเขา ข้างล่างก็กระแทกกระทั้นไม่หยุดหย่อน ข้างบนก็บีบเคล้นเต้าอวบทั้งสองข้างอย่างหลงใหล ยิ่งเรย์เดนเห็นคนตัวเล็กแดดิ้นร่างกายไปมาบวกกับใบหน้าสวยหวานที่กำลังบ่งบอกถึงความเสียวซ่าน ยิ่งกระตุ้นความดิบเถื่อนภายในกายทำให้เขาอยากมีเซ็กซ์กับเธอไปเรื่อยๆ ไม่อยากหยุด"อย่าทำหน้าแบบนั้นได้ไหม มันจะทำให้ฉันหยุดตัวเองไม่ได้" มาเฟียหนุ่มเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแหบพล่า"ทะ...ทำไมพี่เรย์เดนต้องทำแบบนี้กับเจนนิสด้วยคะ""เพราะเธอน่าเอา" ว่าจบมาเฟียหนุ่มก็ออกเเรงกระแทกอย่างหนักหน่วงและรัวเร็ว เพราะเขาใกล้จะแตะขอบสวรรค์เต็มทีแล้วปึก! ปึก! ปึก! ปึก!"อ๊ะๆๆ อื้อ พะ...พี่เรย์เดน" ตอนนี้สมองของเจนนิสขาวโพลนราวกับกำลังล่องลอยอยู่บนปุยเมฆ จนทำให้เธอลืมความเจ็บกลางกายสาวไปชั่วขณะ ความรู้สึกตอนนี้มีเพียงความเสียวซ่านที่เขามอบให้"อ๊าสสส์/กรี๊ดดดดด" ไม่นานทั้งคู่ก็ส่งเสียงครวญครางเฮือกสุดท้ายออกมาพร้อมกันเมื่อได้ปลดปล่อยความต้องการเด็กสาวหอบหายใจถี่รัวด้วยความเหนื่อยล้า กรอบใบหน้าสวยมีเม็ดเหงื่อผุดเต็มไปหมด ราวกับว
บทที่ 15 ไม่ปรานีแผล็บ แผล็บ เรย์เดนลากลิ้นร้อนไปตามรอยแยกของกลีบดอกไม้ แล้วตวัดลิ้นชอนไชเข้าไปในช่องทางรักคับแคบของเด็กสาว เรียกได้ว่าเป็นครั้งแรกสำหรับเขาเลยก็ว่าได้เพราะเขาไม่เคยใช้ลิ้นทำแบบนี้ให้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน เจนนิสเป็นคนแรกที่ทำให้เขาอย่างลอง มาเฟียหนุ่มตวัดลิ้นเลียดอกไม้งามของเด็กสาวอย่างมูมมามราวกับว่ามันเป็นอาหารจานโปรดอย่างไงอย่างงั้น"อ๊ะๆ พี่เรย์เดน ยะ...อย่าทำ พอแล้วค่ะ" เด็กสาวเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่นเพราะเริ่มมีความรู้สึกแปลกๆแทรกเข้ามา เธอไม่เคยรับรู้ถึงความรู้สึกแบบนี้มาก่อน มันเสียว และมันรู้สึกวูบวาบในท้องน้อยเหมือนมีผีเสื้อบินวนเต็มไปหมด สมองก็เริ่มปั่นป่วน เป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกเลย เจนนิสได้แต่ร้องครวญครางดีดดิ้นร่างกายไปมาด้วยความเสียวซ่านกับการกระทำที่เขามอบให้อย่างหนักหน่วง"อ๊ะๆ อ๊าา พะ...พี่เรย์เดน" เจนนิสส่งเสียงครางอย่างสุดจะกลั้นมือเล็กก็เลือนมาจิกที่บ่าแกร่งเพื่อหาที่ระบายอารมณ์ของตัวเองในตอนนี้"เสียวไหม" เรย์เดนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ก่อนจะก้มลงไปดูดดุนช่องทางรักอย่างหนักหน่วงกว่าเดิม ยิ่งเขาได้ยินเสียงครางอันแสนหวานยิ่งกระต
บทที่ 14 กำราบเด็กหนีเที่ยว@เพนต์เฮาส์เรย์เดน ทันทีที่ถึงเพนต์เฮาส์เรย์เดนลากเด็กสาวเข้าไปในห้องของตัวเองด้วยความโมโหเขาผลักร่างเล็กลงบนเตียงอย่างแรงตุ๊บ"อ๊ะ… พี่เรย์เดนเจนนิสเจ็บนะคะ แล้วทำไมถึงพาเจนนิสมาที่ห้องพี่เรย์เดนด้วย" ว่าจบเด็กสาวดันตัวลุกขึ้นเพื่อจะออกไปจากห้องของเขา ทว่าก็ถูกเขาผลักลงบนเตียงอีกครั้ง"นั่งอยู่เฉยๆอย่าหาว่าฉันไม่เตือน" เรย์เดนพูดพร้อมกับชี้หน้าเด็กสาวด้วยความโมโห การกระทำของคนตรงหน้าทำเอาเด็กสาวตัวสั่นเทาราวกับลูกนกดวงตาคู่สวยก็สั่นระริกเพราะความหวาดกลัวท่าทางพี่เรย์เดนตอนนี้น่ากลัวมาก...มาเฟียหนุ่มไล่สายตามองการแต่งตัวของคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าทำให้เขาดันลิ้นเข้ากระพุ้งแก้มด้วยความหงุดหงิดที่เห็นเธอแต่งตัวโชว์เนื้อหนังมากเกินไป เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกหงุดหงิดเธอมากขนาดนี้"กล้ามากนะที่โกหกฉันว่าไปทำรายงานบ้านเพื่อน ฉันคงใจดีมากไปสินะ ถึงทำให้เธอกล้าแหกกฎของฉันขนาดนี้ ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้ไปคุยงานที่มาร์ฟิกซ์คลับ เธอไม่โดนไอ้เสียหื่นมันลากเข้าโรงเเรมไปแล้วเหรอ" ประโยคหลังเรย์เดนตะคอกใส่หน้าเด็กสาวเสียงดังมาก"เจนนิสขอโทษค่ะ เจนนิส
บทที่ 13 ดุดัน@มาร์ฟิกซ์คลับ พอฉันเดินมาในคลับเสียงเพลงดังกระหึ่มมาก ผู้คนมากมายกำลังโยกย้ายไปตามจังหวะเพลงอย่างสนุกสนาน ตอนนี้พวกเราเดินมานั่งที่โต๊ะที่เดลต้าได้โทรจองเอาไว้ก่อนหน้าแล้ว เดลต้าบอกว่าได้โทรมาจองโต๊ะก่อนหน้านี้หนึ่งชั่วโมงเกือบจองไม่ทันเพราะเหลือโต๊ะว่างแค่หนึ่งที่ จังหวะแย่งชิงสุดๆ ตอนแรกเดลต้าบอกว่าโทรจองโซนวีไอพีแต่เต็มหมด โซนนี้จองยากสุด ถ้าไม่เส้นใหญ่จริงจองได้ยากมากเพราะเต็มตลอด ส่วนฉันไลน์บอกพี่เรย์เดนเรียบร้อยแล้วนะ ตอนแรกฉันบอกว่าจะค้างบ้านเพื่อน ทว่าพี่เขาไม่ยอมบอกว่าถ้าทำรายงานเสร็จจะมารับ พี่เขาบอกว่าวันนี้มีคุยงานพอดีน่าจะดึกเหมือนกันขอโทษนะคะพี่เรย์เดน เจนนิสไม่ได้ตั้งใจจะโกหก ถ้าพี่เรย์เดนรู้ว่าฉันมาสถานที่แบบนี้ทั้งที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ไม่อยากจะคิดเลยTT โซนวีไอพี เรย์เดนนั่งกระดกเหล้าเขาปากรอเพื่อนมาเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว ถ้ายังไม่มาอีกเขาจะยกเลิกนัดวันนี้เพราะคนนัดยังไม่โผล่หัวมาสักที"ให้กูหาเด็กมานั่งดื่มเป็นเพื่อนแก้เหงาระหว่างที่รอเพื่อนมึงมาไหม" มาร์ฟิกซ์เอ่ย"ไม่ต้อง กูไม่ใช่มึง""หึ...กูแค่เป็นห่วงหรอกน่า กลัวว่างูมึงจะเหงา""มึงกับไอ้เควิ
บทที่ 12 ไม่ชอบเด็กสองวันต่อมา ครืดดด~ ครืดดด~- MOM CALLING - (Hi Darling) สวัสดีที่รักพอมาเฟียหนุ่มได้ยินเสียงผู้เป็นแม่ผ่านทางโทรศัพท์ เขาถอนหายใจออกมาทันที เพราะถ้าผู้เป็นแม่ไม่มีเรื่องอยากให้ทำก็คงไม่โทรมาหา(แม่โทรมาหาถึงกับต้องถอนหายใจใส่เลยเหรอ นี่แม่นะ)"เปล่าครับ ที่ผมถอนหายใจเพราะกำลังคิดเรื่องงาน แม่โทรมาได้จังหวะพอดี"(จะให้แม่เชื่อแบบนั้นเหรอ)"แม่มีอะไรครับ" มาเฟียหนุ่มขี้เกียจฟังแม่บ่น จึงเปลี่ยนเรื่องคุย(น้องเป็นยังไงบ้าง เรย์เดนรังแกน้องหรือเปล่า)"เธอสบายดีครับ ผมไม่กล้ารังแกเด็กของคุณแม่หรอกครับ"(ไม่ต้องมาประชดแม่เลยนะ หนูเจนนิสเป็นเด็กน่ารัก แม่ชอบน้องมาก ถ้าได้มาเป็นลูกสาวอีกคนก็คงจะดี)"ต้องการอะไรครับ"ที่เรย์เดนถามผู้เป็นแม่ เพราะเขาเข้าใจในความหมายที่ผู้เป็นแม่ต้องการจะสื่อ คำว่าลูกสาวอีกคน ถ้าจะให้พูดตรงๆ ก็อยากได้เธอมาเป็นลูกสะใภ้นั่นแหละ(ก็ต้องการตามที่พูดนั่นแหละ แล้วเรย์เดนให้แม่ได้หรือเปล่าล่ะ)"ผมไม่ชอบเด็ก ชัดเจนนะครับ"(หึ...แม่จะคอยดูแล้วกัน)"เข้าเรื่องเถอะครับ" เรย์เดนพูดตัดบทไปดื้อๆเพราะไม่อยากฟังเรื่องไร้สาระจากผู้เป็นแม่(ตอนนี้อีธานกำลั







