All Chapters of หวงเด็กในปกครอง: Chapter 1 - Chapter 10

บทที่ 1 ประเทศไทย"Oh! Thailand so hot" (โอ้! ประเทศไทยร้อนมาก) ทันทีที่เจนนิสลงจากเครื่องเท้าเหยียบพื้นแผ่นดินประเทศไทยเธอก็ต้องอุทานออกมาให้กับสภาพอากาศที่ร้อนอบอ้าวมากๆ"ช่วงซัมเมอร์ของเยอรมันที่ว่าร้อนมากก็ยังไม่ร้อนเท่านี้เลย อยากร้องไห้TT" เจนนิสที่อยู่ในชุดเสื้อคอเต่าสีขาวกางเกงยีนส์ขายาวรองเท้าบูทส้นเตี้ยสีดำ ที่แขนพาดด้วยเสื้อโค้ชขนเฟอร์ตัวใหญ่สีครีม แทบอยากจะบินกลับประเทศบ้านเกิดตัวเองทันที ที่เธอต้องบินข้ามน้ำข้ามทะเลมาประเทศไทยเพราะเป็นคำสั่งเด็ดขาดของผู้เป็นพ่อและแม่ บอกว่าอยากให้ฉันมาเรียนที่นี้ และยังบอกอีกว่าจะให้มาอยู่ในความดูแลของคุณเรย์เดนซึ่งเป็นลูกชายคนเดียวของคุณน้าไลลาเพื่อนคุณแม่ ซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงอยากให้ฉันมาที่นี้นัก เป็นครั้งแรกของฉันเลยที่ได้มาประเทศไทย อยากจะร้องไห้อีกครั้งเพราะไม่รู้จักใครสักคน มีเพียงรูปถ่ายคุณเรย์เดนที่คุณน้าไลลาส่งให้ดู ไม่รู้ว่าคิดยังไงถึงส่งให้ฉันมาอยู่กับผู้ชายแบบนี้"ไหนคุณแม่บอกว่าเดี๋ยวคุณเรย์เดนจะมารับที่สนามบินไง ไม่เห็นมีใครเลย ฉันรอนานแล้วนะ ร้อนก็ร้อน หิวก็หิว" คนตัวเล็กได้แต่บ่นพึมพำ เธอจึงตัดสินใจเดินออก

บทที่ 3 กฎของเรย์เดน ค่ำคืนแรกที่แสนโดดเดี่ยวภายในเพนต์เฮาท์หรูใจกลางเมืองหลวงของประเทศไทย มีเพียงเเสงไฟเล็กๆที่ถูกเปิดเอาไว้อีกมุมหนึ่งส่องผ่านเข้ามา ทำให้เด็กสาวต่างแดนลดความกลัวลงได้บ้าง เจนนิสนั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟาเพราะนอนไม่หลับ ดีหน่อยที่ยังได้อาบน้ำ เพราะเคนตะให้แม่บ้านที่คอยดูแลเพนต์เฮาท์พาไป พี่เรย์เดนใจร้ายมากเลยที่ปล่อยให้ฉันนอนที่โซฟาแบบนี้ แถมพรุ่งนี้ยังให้ฉันไปทำความสะอาดห้องที่จะต้องเข้าไปอยู่เองอีกด้วย ทั้งที่ก็มีแม่บ้านคอยดูแลอยู่ตลอด"ฮือ~…คิดถึงคุณพ่อคุณแม่ คิดถึงบ้าน อยากกลับบ้านแล้ว" เด็กสาวนั่งกอดเข่าร้องไห้เพราะเธอมีอาการ Homesick จากการย้ายที่อยู่อาศัย เธอรู้สึกโดดเดี่ยว ไม่มีที่พึ่งทางใจ ไม่รู้จะหันหน้าไปคุยกับใคร มาเฟียหนุ่มก็เมินเฉยต่อเธอมากถึงแม้ว่าเธอต้องมาอยู่ในความดูแลของเขามันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับการอยู่คนเดียวเลยไม่นานเด็กสาวก็ผล็อยหลับไปพร้อมกับคาบน้ำตาที่อาบเปื้อนแก้มนวลทั้งสองข้างด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง โดยที่เธอไม่รู้เลยว่ามีดวงตาคมกริบคู่หนึ่ง ที่แอบอยู่ในมุมมืดคอยมองลงมาจากบนชั้นสองอยู่ตลอดเวลา เรย์เดนมองดูเด็กสาวสะอื้นไห้ด้วยแววตาว่างเปล่

บทที่ 5 ภาระสามอาทิตย์ผ่านไป ตลอดระยะเวลาสามอาทิตย์ที่ฉันอยู่ที่นี้แทบจะไม่ได้ออกไปไหนเลย วันๆขลุกอยู่แต่ในห้อง วันที่พี่เรย์เดนยื่นคู่มือมหาวิทยาลัยออสเวิร์ดให้ ฉันก็ศึกษาดูอย่างละเอียดจึงทำให้รู้ว่าอีกหนึ่งเดือนข้างหน้าก็จะสอบคัดเลือกนักศึกษาใหม่ของแต่ละคณะแล้ว เวลากระชั้นชิดมาก แล้วคณะที่ฉันจะสอบเข้าคะแนนในแต่ละปีคือสูงมาก(ก.ล้านตัว) ทำให้สามอาทิตย์ของฉันเป็นสามอาทิตย์ที่มหาโหดสุดๆในการอ่านหนังสือแบบไฟลนก้นมาก ช่วงนี้สภาพขอบตาฉันไม่ต่างอะไรกับหมีแพนด้าเลย หน้าก็โทรมสุดๆเพราะนอนดึกติดต่อกันหลายวันฉันเขียนเอาไว้ย้ำเตือนตัวเองเลยว่า ฉันจะต้องสอบเข้าคณะบริหารธุรกิจ สาขาการจัดการธุรกิจระหว่างประเทศ หลักสูตรนานาชาติมหาวิทยาลัยออสเวิร์ดให้ได้ ฉันได้แต่บอกกับตัวเองว่าอดทนหน่อยนะเจนนิส ถ้าผ่านช่วงเวลานี้ไปได้อย่างสำเร็จคุณพ่อกับคุณแม่จะต้องภูมิใจในตัวลูกสาวคนนี้มากแน่นอน และที่ทำให้แปลกใจไม่ใช่น้อยเพราะตั้งแต่วันที่ฉันเดินไปบอกพี่เรย์เดนว่าอยากเรียนคณะบริหารธุรกิจ พี่เขาก็ให้คำปรึกษาและแนะนำดีมากๆแล้วยังเป็นคนจัดหาหนังสือมาให้ฉันอ่านอีกด้วยเซอร์ไพรส์สุดๆไม่คิดว่าพี่เขาจะช่วยฉันขนาดนี้ ท

บทที่ 7 เสียดายของหลังจากที่ฉันและมดแดงไปทานอาหารกลางวันด้วยกันเรียบร้อยแล้ว ก็มานั่งรอที่หน้าห้องสอบ เพื่อที่จะเตรียมตัวสอบสัมภาษณ์ในช่วงบ่าย ซึ่งอีกไม่นานก็จะถึงเวลาสอบแล้ว ฉันรู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกที่ได้พูดคุยกับมดแดง เพราะตั้งแต่มาอยู่ที่นี้ก็ไม่ได้มีเพื่อนคุยเรื่องจิปาทะแบบนี้เลย เพราะที่เพนต์เฮาส์มีแต่ผู้ใหญ่ เขาก็คุยกันแบบผู้ใหญ่ หลักๆก็จะเป็นเรื่องงาน ซึ่งฉันก็ไม่รู้เรื่องด้วย บางทีฉันก็อยากจะแชร์เรื่องราวของฉันกับใครสักคนที่เข้าใจตรงกันบ้าง อย่างเช่น คุยเรื่องซีรีส์ที่ดู อาหารที่ชอบกิน อะไรทำนองนั้น พอได้มาคุยกับมดแดงแค่ไม่นานก็รู้สึกคุยกันถูกคอสุดๆ ล่าสุดแลกไลน์กันเรียบร้อยแล้วจ้า ดีใจอ่ะ จะได้มีเพื่อนเมาท์แล้ว"ขอเชิญผู้เข้าสอบลำดับที่ 35 เข้าห้องสอบค่ะ""โอ๊ะ...ถึงลำดับฉันแล้ว" เจนนิสเอ่ยด้วยท่าทางตื่นเต้น ฉันพยามจะไม่ตื่นเต้นแล้วนะ แต่ตอนนี้ใจเต้นตึกๆแทบจะหลุดออกมาจากอกแล้วอ่ะTT พระเจ้าช่วยส่งกำลังใจให้เจนนิสด้วยนะคะ"สู้ๆนะเจนนิส" มดแดงพูดให้กำลังใจด้วยรอยยิ้มหวาน"ขอบคุณนะ" พูดจบเจนนิสก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องสอบพอเจนนิสเปิดประตูเข้าไปในห้องสอบ ดวงตา

บทที่ 9 อาจารย์หล่อมากสองอาทิตย์ผ่านไปวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก ตอนนี้ฉันแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยพร้อมไปเรียนแล้ว จะไม่ใช่เด็กนักเรียนเหมือนแต่ก่อนแล้วนะ จะเป็นนักศึกษาเต็มตัวแล้ว เด็กสาวยืนหมุนตัวไปมาอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ภายในห้องนอน อย่างตื่นเต้น ชุดที่เด็กสาวใส่วันนี้เป็นกระโปรงพรีทสีดำความยาวเสมอเข่า เสื้อนักศึกษาทรงเข้ารูปพอดีตัว เธอไม่ได้ซื้อกระโปรงแค่แบบที่เป็นประโปรงพรีท แต่มีกระโปรงทรงเอด้วย เห็นหุ่นที่ร้านใส่ทรงเอแล้วสวยมากๆเลยซื้อมาด้วยซะเลย ทว่าเปิดเทอมวันแรกเลยยังไม่อยากใส่เพราะทรงเอสั้นกว่านี้อิอิแอด~ ฉันเปิดประตูออกมาจากห้องนอน ก็พบว่าพี่เรย์เดนนั่งรออยู่ที่โซฟาแล้ว เมื่อพี่เรย์เดนเห็นฉันเดินมา พี่เขาปรายตามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยแววตาเรียบนิ่ง ฉันก็ได้แต่ยืนงงๆอย่างไม่เข้าใจ ฉันใส่ชุดนักศึกษาแล้วดูแปลกเหรอ ทำไมพี่เขามองขนาดนั้น"แซนวิชวางอยู่บนโต๊ะอาหารรีบไปกิน จะได้รีบไปเรียน เปิดเทอมวันแรกเธอไม่ควรจะเข้าเรียนสายนะ" พอพี่เรย์เดนพูดแบบนั้นฉันจึงรีบจับข้อมือตัวเองขึ้นมาเพื่อดูนาฬิกา เด็กสาวเบิกตากว้างเพราะตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงครึ่งแล้ว จริงๆเธอแต่งตัวเสร็จนานแล้ว แ