บทที่ 2 วาสนานี้ข้ามอบให้เจ้า (5/5)

           “เจ้าค่ะ” สตรีทั้งสองสวมกอดเจ้ากรมโยธาตอบ  และโอบกอดกันไว้แน่นคล้ายไม่ยอมให้สิ่งใดหรือใครมาทำลายได้

            และแล้วก็ถึงวันที่หลี่จื่อห่าวจะเข้าวังเพื่อขอพระราชทานลงโทษที่ละเลยหน้าที่ไม่อาจร่วมเดินทางไปกับชินอ๋องได้

            “ไม่รู้ว่าฮ่องเต้จะกริ้วบิดาของเจ้าหรือไม่” หลี่ฮูหยินเดินไปมาไม่หยุดคล้ายกังวลยิ่งนัก

            “ข้าเชื่อเจ้าค่ะ ว่าทุกอย่างต้องผ่านพ้นไปได้”

            “แม่ก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น”

            “ท่านแม่พอจะทราบหรือไม่ว่าชินอ๋องที่หมดสติไปฟื้นขึ้นหรือยัง” แม้ว่าทางราชสำนักจะพยายามปกปิดแต่ทว่าเรื่องนี้กลับโด่งดังไปทั่วเมืองหลวง

            “แม่ไม่ทราบเรื่องนี้เช่นกัน แต่นี่ก็ผ่านไปหลายวันแล้วคงฟื้นขึ้นแล้วกระมัง แค่ล้มหัวกระแทกไม่น่าจะหมดสตินาน” วาจาของมารดาทำให้นางนิ่งคิด

            การเปลี่ยนแปลงของนางคล้ายจะไม่ได้ส่งผลต่อชะตาชีวิตผู้อื่น เรื่องที่ควรเกิดขึ้นกับบิดาของนางก็ยังคงเกิดขึ้นอยู่ แม้จะแตกต่างตรงที่หานกั๋วชิ่งเป็นขุนนางทุจริตจริง แต่ทว่าอีกฝ่ายก็ถือว่ามีความดีความชอบที่ช่วยชีวิตชินอ๋อง ย่อมสามารถรับบุตรสาวของอีกฝ่ายเข้าตำหนักเพื่อเป็นการตอบแทนบุญคุณ แม้รองเจ้ากรมโยธาหานผู้นั้นจะมีบุตรสาวหลายคนก็ตาม

            ‘หวังว่าเจ้าจะสามารถผลักตนเองเข้าสู่อ้อมอกท่านอ๋องแทนพี่น้องของเจ้าได้’ หลี่เย่หรงคิดพลางนึกถึงสตรีอ่อนหวานที่แท้จริงแล้วเป็นเพียงนางจิ้งจอกที่คอยยุแยงนางและเฉวียนซูลี่ให้โกรธแค้นกัน ส่วนตนเองก็ทำหน้าที่ชายารองที่แสนดีมีเมตตา

            ‘วาสนานี้ข้ามอบให้เจ้า หานโมลี่’ คนทั้งสองต้องขอบคุณนางให้มากที่ช่วยสานวาสนาให้ได้พบกันเร็วถึงเพียงนี้ จะได้ไม่ต้องเสียเวลารับสตรีโง่เขลาเช่นเฉวียนซูลี่มาเป็นชายาเอก

            ด้านชินอ๋องที่ลืมตาขึ้นหลังจากศีรษะได้รับการกระทบกระเทือนจนหมดสติไปนานถึงห้าวัน นัยน์ตาคมดุกวาดมองไปทั่วห้อง

            “ท่านอ๋อง! พระองค์ฟื้นแล้ว ขอบคุณฟ้าดิน” ขันทีอาวุโสที่รับใช้ข้างกายตั้งแต่เขาจำความได้บอก

            “ซุนกงกงหรือ?” มิใช่ควรตายไปแล้วหรือ

            “พ่ะย่ะค่ะเป็นกระหม่อมเอง พวกเจ้ารีบส่งคนไปทูลรายงานฮ่องเต้และไทเฮาเร็วเข้า”

            “ฮ่องเต้ ไทเฮาหรือ”

            “พ่ะย่ะค่ะ ทั้งสองพระองค์ห่วงใยท่านอ๋องมาก รับสั่งไว้ว่าเมื่อใดที่พระองค์ฟื้นคืนให้รีบแจ้งข่าวโดยด่วน”

            “เกิดเรื่องอันใดขึ้น เหตุใดข้าถึงมาอยู่ในสภาพนี้”

            “เมื่อห้าวันก่อนพระองค์เดินทางไปเมืองหลัวตง แล้วบังเอิญไปเจอกลุ่มคนร้ายคิดทำลายสะพาน ท่านรองเจ้ากรมโยธาหานที่ร่วมเดินทางไปด้วยผลักพระองค์ให้หลบลูกธนูทำให้พระองค์ล้มลงกระแทกพื้นหมดสติไป ส่วนรองเจ้ากรมโยธาหานถูกธนูดอกนั้นปักอกสิ้นชีพในทันทีพ่ะย่ะค่ะ”

            “เหตุใดถึงเป็นรองเจ้ากรมโยธาหาน มิใช่เจ้ากรมโยธา หลี่จื่อห่าว”

            “ในยามนั้นเจ้ากรมโยธาหลี่ถูกวางยาพิษขอรับจึงไม่อาจร่วมเดินทางไปด้วย จึงเป็นหน้าที่ของรองเจ้ากรมโยธาหานเดินทางไปแทนพ่ะย่ะค่ะ” ซุนกงกงกล่าว

            “แล้วส่งใครไปแจ้งที่จวนตระกูลหานหรือยัง”

            “ยังพ่ะย่ะค่ะ แต่ข่าวที่ถูกเล่าลือออกไปทำให้ฮูหยินรองหานตกใจจนล้มลงด้วยความเสียใจก่อนจะหมดลมหายใจที่หน้าประตูจวนพ่ะย่ะค่ะ”

            “อืม” หม่าเซี่ยอวี้ตอบรับด้วยสีหน้านิ่งเฉย

            “หลายวันมานี้ในขณะที่พระองค์ยังไม่ฟื้น คุณหนูใหญ่หานซึ่งเป็นบุตรสาวของฮูหยินรองมาคุกเข่าอยู่หน้าตำหนักเพื่อขอร้องให้พระองค์รับนางมาอยู่ในการดูแลเนื่องจากเดิมทีนางกับมารดาก็ถูกฮูหยินใหญ่ซึ่งเป็นฮูหยินเอกรังแกอยู่ตลอด จึงอยากขอความเมตตาจากพระองค์ให้ทรงช่วยเหลือพ่ะย่ะค่ะ”

            “ขอความเมตตา? หรือกำลังยัดเยียดตนเองเข้าตำหนักข้า” หากคิดขอความเมตตา ก็ควรจะมาขอพบวันที่เขาฟื้นคืนแล้วหาใช่การคุกเข่าอยู่หน้าตำหนักคล้ายอยากป่าวประกาศให้ผู้อื่นสนใจใคร่รู้ทั้งยังเป็นการประจานฮูหยินเอกตระกูลหานอีก

            “ยามนี้สิ้นบิดามารดาแล้ว คุณหนูใหญ่หานคงลำบากจึงทำเรื่องที่ไม่รอบคอบเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ”

            “ยามนี้นางยังคุกเข่าอยู่ที่หน้าตำหนักหรือ” ก่อนจะไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ได้ ดูแล้วเขาคงต้องจัดการเรื่องนี้ให้แล้วเสร็จก่อน

            “ท่านอ๋องโปรดลงโทษนู๋ไฉ่ที่ตัดสินใจโดยพลการ เมื่อสองวันก่อนคุณหนูใหญ่หานเป็นลมล้มลงหน้าตำหนัก เพื่อชื่อเสียงดีงามของท่านอ๋อง นู๋ไฉ่จึงสั่งคนให้พานางเข้ามาพักในตำหนัก ยามนี้อยู่ที่เรือนรับรองพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีอาวุโสคุกเข่าลงตรงหน้า

            “เช่นนั้นพานางไปพบข้าที่โถงกลางตำหนัก”

            “พ่ะย่ะค่ะ” ซุนกงกงตอบรับก่อนจะรีบร้อนจากไปโดยมีสายตาล้ำลึกของผู้เป็นนายมองตาม

            ‘หากไม่เกิดเรื่องกับข้า ข้าก็คงไม่รู้ว่าแท้จริงขันทีที่เคยอยู่ข้างกายพระมารดามีปัญหา’ คงต้องรีบลงมือจัดการทุกอย่างให้เสร็จสิ้นโดยเร็วแล้วค่อยจัดการเรื่องของตน