บทที่ 2 วาสนานี้ข้ามอบให้เจ้า (4/5)

            “ก่อนอื่นข้าต้องขออภัยที่ข้าวางยาท่าน” กล่าวจบนางก็ทรุดกายคุกเข่าลงบนพื้น ใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยรอยยิ้มเมื่อครู่เศร้าหมองลงในทันใด

            “ที่แท้เป็นเจ้า...” หลี่ฮูหยินกำลังจะส่งเสียงต่อว่าบุตรสาวที่เล่นสนุกจนบิดาเกือบตาย แต่ผู้เป็นสามีกลับจับมือพลางส่งสายตาห้ามปรามเสียก่อน

            “เจ้ากล่าวต่อเถิด พ่อยินดีรับฟัง” หลี่จื่อห่าวมั่นใจว่าที่บุตรสาวทำเช่นนั้นย่อมต้องมีเหตุผล

            “ที่ข้าต้องวางยาท่านพ่อ เพราะข้าไม่อยากให้ท่านเดินทางไปที่เมืองหลัวตงกับชินอ๋อง ท่านพ่อ...แม้มันยากที่จะเชื่อแต่ทว่าที่ข้าลงมือทำไปทั้งหมดเพราะข้าฝันเจ้าค่ะ ข้าฝันว่าท่านพ่อถูกใส่ร้ายว่าทุจริตโดยคนใกล้ตัวทำให้ท่านพ่อต้องเดินทางไปที่เมืองหลัวตงเพื่อตรวจสอบกับชินอ๋อง และท่ามกลางความวุ่นวายมีคนหวังปลิดชีพท่านอ๋องเพื่อใส่ร้ายท่านอีก ด้วยความจงรักภักดี ท่านพ่อเอาตัวเข้าบังทำให้ถูกปลิดชีพ เมื่อชินอ๋องนำเรื่องมาแจ้งที่จวน ท่านแม่ทราบข่าวก็ตกใจจนสิ้นชีวิตตรงหน้าประตูจวน

            แม้พวกท่านอาจจะคิดว่ามันเป็นเพียงแค่ความฝัน แต่ทว่าเมื่อท่านพ่อตรวจพบการทุจริตของคนข้างกายจริง ๆ ข้าจึงจำเป็นต้องเชื่ออย่างหมดใจและลงมือวางยาพิษขัดขวางไม่ให้ท่านพ่อเดินทางไปเมืองหลัวตง”

            “โถ่! เจ้าทำเช่นนี้ หากชินอ๋องทราบเรื่องเข้า มิแคล้วเจ้าจะโดนลงโทษรู้หรือไม่” หลี่ฮูหยินคร่ำครวญเพราะเป็นตนเองที่ไม่ทราบเรื่อง ขอให้ชินอ๋องช่วยหาคนวางยาผู้เป็นสามี

            “ยาพิษนี้ข้าปรุงมันขึ้นมาเองด้วยของที่มีอยู่ในจวนของเราเอง ดังนั้นข้าคิดว่าหากในจวนของเราไม่มีคนของชินอ๋องแฝงอยู่ พวกเราไม่มีทางสืบหาเรื่องนี้ได้เจ้าค่ะ”

            “เจ้าไปเรียนการปรุงพิษมาตั้งแต่เมื่อใด” เหตุใดมารดาเช่นตนถึงไม่ทราบมาก่อน

            “ท่านแม่ก็ทราบว่าข้าชอบอ่านตำราเจ้าค่ะ ในตำราก็มีบอกไว้มากมายและที่ข้ามั่นใจว่าข้าสามารถช่วยชีวิตท่านพ่อทันเพราะข้าได้เอา เอ่อ...สาวใช้ผู้หนึ่งซึ่งเป็นหนอนที่ท่านแม่จับได้ในจวนเรามาทดลองเจ้าค่ะ ซึ่งหลังจากได้รับยาถอนพิษนางก็ยังอยู่ดี”

            “แล้วสาวใช้ผู้นั้นที่เจ้าใช้ทดสอบพิษอยู่ที่ใด พ่อจะได้เก็บกวาดให้เรียบร้อย” คนที่พูดไม่ได้คือคนตายเท่านั้น

            “นางถูกขังไว้ในเรือนของข้าเจ้าค่ะ”

            “อืม เช่นนั้นพ่อจะจัดการให้ ฮูหยินยามนี้เป็นเวลาดีที่เราจะเก็บกวาดจวนตระกูลหลี่ให้เรียบร้อย”

            “เจ้าค่ะ” หลี่ฮูหยินตอบรับอย่างเข้าใจในความหมายของผู้เป็นสามี

            “หากท่านพ่อจะโกรธเคืองและลงโทษเรื่องที่ข้าวางยาท่าน ข้ายินดีรับเจ้าค่ะ”

            “เย่หรง พ่อไม่คิดโกรธเคือง เจ้าลุกขึ้นเถิด” เจ้ากรมโยธาหลี่เข้าประคองบุตรสาวให้ลุกขึ้น

            “ท่านพ่อไม่โกรธเคืองข้าจริงหรือเจ้าคะ”

            “พ่อจะโกรธเคืองเจ้าได้อย่างไร ที่เจ้าทำทุกอย่างล้วนมีเหตุผล ยามนั้นหากพ่อกังขาไม่เชื่อในวาจาของเจ้า ยามนี้พ่ออาจจะตายเช่นในฝันของเจ้าแล้วก็เป็นได้” ที่หานกั๋วชิ่งตายไปคงเป็นเพราะรับแทนเขาไปหมดแล้ว

            “ขอบคุณเจ้าค่ะท่านพ่อ”

            “หลังจากนั้นเจ้าฝันร้ายอีกหรือไม่ เรื่องราวต่อจากนั้นเป็นเช่นไร” จินเฟยจูเอ่ยถามบุตรสาว เพราะหากฝันแม่นเช่นนี้บางทีลูกสาวอาจจะล่วงรู้เรื่องราวภายหน้าก็เป็นได้

            “หลังจากท่านพ่อท่านแม่ตาย ตระกูลหลี่ล่มสลาย ทรัพย์สมบัติทั้งหมดถูกยึด ข้าถูกเหยียบย่ำศักดิ์ศรีสุดท้ายก็ถูกทำร้ายจนตายเจ้าค่ะ” แต่เป็นฝีมือของใครนั้นนางคงไม่บอกกล่าวผู้ให้กำเนิดทั้งสอง

            “ขอบคุณเย่หรง ที่ลูกทำเพื่อปกป้องพ่อ”

            “ท่านพ่อ! ฮือ ๆ พวกท่านรู้หรือไม่ว่าชีวิตที่ข้าไม่มีพวกท่านข้าไร้ความสุขเพียงใด ไม่มีอ้อมกอดอบอุ่นที่คอยปกป้องข้า ไม่มีคำปลอบประโลมหรือให้กำลังใจ ข้ารู้สึกโดดเดี่ยวยิ่งนักที่ต้องใช้ชีวิตลำพัง ข้าสัญญาเจ้าค่ะ ข้าจะไม่มีวันให้ใครมาทำลายครอบครัวของเรา” และนางจะไม่มีวันดึงใครเข้ามาทำร้ายบิดามารดาเด็ดขาด

            เมื่อได้รับโอกาสให้หวนคืนมาเส้นทางที่นางเลือกเดินเป็นคนละเส้นทางกับเขาและคนพวกนั้น ไม่มีวันมาบรรจบกันได้อีก

            “แม่ขอโทษที่เมื่อครู่คิดต่อว่าเจ้า”

            “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านแม่ ขอเพียงท่านพ่อกับท่านแม่ปลอดภัย ข้ายินดีแบกรับทุกอย่างแทนพวกท่าน” ชีวิตที่มีความสุขคือชีวิตที่กลับจวนมาแล้วได้พบเจออ้อมกอดอบอุ่นของบิดามารดา หาใช่ความว่างเปล่าเช่นที่นางเคยประสบพบเจอ

            “จะเป็นเช่นนั้นไปได้อย่างไร เราสามคนพ่อแม่ลูกจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน” หลี่จื่อห่าวกล่าว ต้องขอบคุณที่บุตรสาวฝันถึงลางบอกเหตุ มิเช่นนั้นเขาคงไม่มีโอกาสได้โอบกอดสตรีที่เขารักและหวงแหนทั้งสองคนไว้เช่นนี้

            “เจ้าค่ะ” สตรีทั้งสองสวมกอดเจ้ากรมโยธาตอบ  และโอบกอดกันไว้แน่นคล้ายไม่ยอมให้สิ่งใดหรือใครมาทำลายได้