บทที่ 3 รองเจ้ากรมพิธีการ (2/4)

           “ไม่นะเพคะ ท่านอ๋องได้โปรดเมตตาหม่อมฉันด้วย หม่อมฉันผิดไปแล้ว” เสียงกรีดร้องของสตรีค่อย ๆ ห่างออกไปพร้อมกับอีกฝ่ายที่หายลับไปจากสายตา

            นัยน์ตาคมดุแฝงความเย็นชาที่จ้องมองขันทีอาวุโสที่เคยอยู่ข้างกายมารดา ทำให้ผู้ถูกจ้องมองรู้สึกหวาดหวั่น

            “ซุนกงกง จงกลับไปหาเจ้านายที่แท้จริงของเจ้าเสีย”

            “ท่านอ๋อง นู๋ไฉ่มีท่านอ๋องเป็นเจ้านายเพียงหนึ่งเดียว หาได้คิดเป็นอื่นไม่”

            “เปิ่นหวางเห็นแก่ที่เจ้าเคยรับใช้พระมารดาจึงไม่เอาเรื่องที่ผ่านมา รีบไปเสียก่อนที่เปิ่นหวางจะค้นพบเรื่องที่เจ้าทำลับหลังเปิ่นหวางเจอไปมากกว่านี้”

            “ท่านอ๋อง! พระองค์ทรงเข้าใจผิดแล้ว นู๋ไฉ่ภักดีกับท่านอ๋องแต่เพียงผู้เดียวพ่ะย่ะค่ะ”

            “ม่อฉางพาซุนกงกงออกไปจากตำหนักข้าเสีย”

            “พ่ะย่ะค่ะ” ลูกน้องคนสนิทรีบทำตามรับสั่งในทันที เสียงขอความเมตตาจากขันทีอาวุโสค่อย ๆ ห่างออกไปก่อนจะเงียบหายไปในที่สุด

            ซึ่งการขับไล่ขันทีคนสนิทออกจากตำหนักในครั้งนี้ทำให้บรรดาคนที่ถูกส่งเข้ามาเป็นหนอนต่างพากันเก็บหัวเก็บหางแสร้งตายคล้ายกลัวถูกจับได้ ภายหลังชินอ๋องจึงให้คนแสร้งปล่อยข่าวว่าที่ซุนกงกงถูกไล่ออกไปเป็นเพราะรับสาวงามเข้ามาพำนักในตำหนักอ๋องโดยพลการเพื่อไม่ให้เหล่าศัตรูได้ไหวตัวทัน เพราะวาจาของขันทีเฒ่าเพียงคนเดียวจะสู้ข่าวลือที่กระจายอยู่ภายในตำหนักได้อย่างไร

            “ม่อฉิน ทางตระกูลหลี่เป็นเช่นไรบ้าง”

            “ยามนี้ท่านเจ้ากรมโยธาหายดีแล้วพ่ะย่ะค่ะ ยามนี้กำลังเข้าเฝ้าฮ่องเต้พร้อมขุนนางคนอื่น”

            “เย่หรง...คุณหนูหลี่เล่า นางเป็นเช่นไรบ้าง”

            “ในช่วงหลายวันมานี้คุณหนูหลี่คอยดูแลบิดาที่ถูกวางยาพิษจึงเหน็ดเหนื่อยอยู่ไม่น้อยพ่ะย่ะค่ะ” ก่อนหน้านี้เป็นเพราะต้องการสืบหาตัวคนวางยาพิษเจ้ากรมโยธาหลี่ เขาจึงสั่งให้คนเฝ้าจับตามองเอาไว้

            “เรื่องคนวางยาพิษเจ้ากรมโยธาหลี่ไม่ต้องสืบหาแล้ว เจ้ารีบส่งคนไปแจ้งฮ่องเต้ หากเป็นเรื่องของเจ้ากรมโยธาหลี่จื่อห่าว อย่าเพิ่งตอบรับหรืออนุญาตให้แบ่งรับแบ่งสู้เอาไว้ก่อน”

            “พ่ะย่ะค่ะ” ม่อฉินรับคำก่อนจะรีบไปทำตามคำสั่ง

            “ดูเหมือนจะไม่ได้มีเพียงข้าสินะ ที่ได้รับโอกาสแก้ไข” หม่าเซี่ยอวี้กล่าว นัยน์ตาคมดุแฝงความเย็นชาเมื่อครู่หม่นแสงลงก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นล้ำลึกยากจะหยั่งถึง

            เรื่องราวที่คุณหนูใหญ่หานบุตรสาวคนงามของรองเจ้ากรมโยธาหานผู้สิ้นชีพถูกคนของตำหนักอ๋องพาตัวมาโยนทิ้งไว้หน้าประตูจวนตระกูลหานถูกเล่าลือไปทั่วเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว

            “ช่างแปลกประหลาดยิ่งนัก” เดิมทีเขาต้องยอมรับสาวงามเขาตำหนักคล้ายไม่อาจหลีกเลี่ยงมิใช่หรือ นางจำได้ดีถึงแววตาเรียบเฉยที่เคยจ้องมองนาง

            “ได้ยินว่าซุนกงกงก็ถูกหามออกมาโยนทิ้งที่หน้าประตูตำหนักด้วยนะเจ้าคะ ไม่รู้ไปทำเรื่องผิดอันใด หรือจะเป็นเพราะรับเงินและเอ่ยวาจาสนับสนุนคุณหนูใหญ่หานมากเกินไป” ว่านเถาแสดงความคิด

            “อาจจะเป็นเช่นนั้น” บุรุษที่หยิ่งยโสในตนเองเช่นหม่าเซี่ยอวี้ไม่เคยยอมให้ใครตัดสินใจเรื่องต่าง ๆ  แทนเขา ดังนั้นที่โกรธมากถึงขั้นไล่ขันทีอาวุโสที่เคยอยู่ข้างกายพระมารดาออกจากตำหนักเช่นนี้คงเพราะเรื่องของหานโมลี่เป็นแน่

            ยามนั้นทั้งสองคล้ายจะเกื้อกูลกันอย่างลับ ๆ  อยู่เสมอ  คิดแล้วก็นึกโกรธเคืองตนเองยิ่งนักที่ซื่อตรงจนหลงไว้ใจสตรีอ่อนหวานแต่จิตใจชั่วช้าอยู่ได้ตั้งนาน

            ‘คุณหนูเจ้าคะ นายท่านกลับมาแล้วเจ้าค่ะ’ สาวใช้ส่งเสียงรายงานที่ด้านนอกประตู

            “ขอบคุณ ข้ารู้แล้ว”  นางตอบรับก่อนจะรีบลุกขึ้นจากตั่ง ส่วนสาวใช้คนสนิทก็รีบมาช่วยจัดอาภรณ์ให้เรียบร้อย

            ใช้เวลาเพียงชั่วอึดใจหลี่เย่หรงก็เดินมาถึงเรือนของบิดามารดา

            “ท่านพ่อ ข้าเองเจ้าค่ะ” 

            ‘เจ้าไปรอพ่อกับแม่ที่ห้องตำราเถิด พ่อขอผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ก่อน’ เสียงที่ดังออกมาจากในห้องทำให้มุมปากของนางยกยิ้มเล็กน้อย

            “เจ้าค่ะ” คุณหนูหลี่ตอบรับก่อนจะเดินจากมา

            เชื่อนางเถิดว่าบุรุษที่รักและเทิดทูนฮูหยินเช่นพ่อ หาไม่ได้อีกแล้วในแคว้นนี้ แม้จะมีบุตรสาวจนเติบใหญ่แต่ทั้งสองก็ยังคงรักใคร่มั่นคง

           

            หลี่เย่หลงนั่งกินขนมจิบชารอบิดาและมารดาในห้องตำราซึ่งเป็นห้องทำงานของบิดาอยู่ราวหนึ่งเค่อ เจ้ากรมโยธาก็ประคองฮูหยินที่มีใบหน้าแดงก่ำเล็กน้อยมาพบบุตรสาว

            “รอนานหรือไม่”

            “ท่านพ่อได้ความว่าอย่างไรบ้างเจ้าคะ” นางรีบเอ่ยถามไม่คิดรอ

            “ฮูหยินเจ้าคงคอแห้ง จิบชาสักเล็กน้อยเถิด” หลี่จื่อห่าวยังไม่ยอมตอบคำถามของบุตรสาว เพราะต้องดูแลฮูหยินของตนก่อน

            ‘พวกท่านรักกันปานจะกลืนเช่นนี้ เกรงใจสตรีที่ยังไม่ออกเรือนเช่นข้าบ้างได้หรือไม่’ ท่านแม่ก็เหลือเกิน ยามอยู่กับสามีช่างดูคล้ายสตรีแรกแย้มอ่อนโยนอ่อนหวาน แต่พออยู่กับบุตรสาวช่างคล้ายปีศาจแมงมุม