บทที่ 3 รองเจ้ากรมพิธีการ (3/4)

          ‘พวกท่านรักกันปานจะกลืนเช่นนี้ เกรงใจสตรีที่ยังไม่ออกเรือนเช่นข้าบ้างได้หรือไม่’ ท่านแม่ก็เหลือเกิน ยามอยู่กับสามีช่างดูคล้ายสตรีแรกแย้มอ่อนโยนอ่อนหวาน แต่พออยู่กับบุตรสาวช่างคล้ายปีศาจแมงมุม

            “ขอบคุณเจ้าค่ะท่านพี่”

            “ท่านพ่อรีบเล่ามาเถิดเจ้าค่ะ แล้วข้าจะรีบออกไปให้พวกท่านได้ออดอ้อนกันต่อ” ตบแต่งกันมาก็นาน ยังคงรักใคร่กันไม่เสื่อมคลายจริง ๆ

            “หลังจากที่คุกเข่าขอพระราชทานอภัยและทูลไปว่าขอลาออกจากตำแหน่งขุนนางเพื่อเป็นการลงโทษตน ฮ่องเต้ก็นิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะตรัสว่าด้วยความดีความชอบที่มีไม่น้อยของพ่อ พระองค์สามารถมองข้ามเรื่องนี้ได้และพ่อก็หาได้หลีกหนีการเดินทางแต่เป็นเพราะถูกวางยาพิษ ดังนั้นจึงขอไตร่ตรองดูก่อน หากพบคนที่เหมาะสมกว่าพ่อ พระองค์จึงจะมีพระบรมรา-ชานุญาตให้พ่อลาออก”

            “แล้วท่านพ่อได้กล่าวอ้างถึงร่างกายที่ไม่ใคร่ดีหรือไม่”

            “พ่อยังไม่ทันกล่าว ฮ่องเต้ก็ตัดบทบอกว่า พระองค์เข้าใจว่าหลังจากโดนสาวใช้ในจวนวางยาพิษ ร่างกายของพ่อคงยังไม่ใคร่แข็งแรงจึงอยากลาออกจากการเป็นขุนนางเพื่อรักษาตัว ดังนั้นจึงทรงมีพระบรมราชานุญาตให้พ่อหยุดงานเป็นเวลาหนึ่งเดือนโดยงานของกรมโยธาทั้งหมดชินอ๋องจะรับผิดชอบแทนเป็นการชั่วคราว”

            “ฮ่องเต้ตรัสเช่นนี้ มิใช่เป็นการปฏิเสธไม่ให้ท่านลาออกหรือเจ้าคะ” หลี่ฮูหยินที่นิ่งไปนานกล่าว

            ‘หรือเป็นเพราะที่ผ่านมานอกจากท่านพ่อเป็นขุนนางตงฉินแล้ว ท่านพ่อยังรับใช้ฮ่องเต้อย่างจงรักภักดีไม่ได้ถูกชักจูงเข้าฝ่ายไทเฮา’ แม้ยามนี้จะยังถูกมองข้ามแต่ทว่าก็ไม่อาจมั่นใจได้ว่าวันใดภัยจะมาถึงตัว

            “เย่หรง เจ้าว่าพ่อควรจะทำอย่างไรต่อไป”

            “หากไม่สามารถลาออกได้ ก็มีแต่ต้องขอย้ายไปอยู่ในตำแหน่งที่ไม่ถูกจับตามองแล้วเจ้าค่ะ อาจจะต้องยอมลดตำแหน่งบ้าง...”

            “เรื่องลดตำแหน่งพ่อไม่คิดถือสา ขอเพียงทำให้พวกเจ้าไม่ถูกดึงเข้าสู่วังวนการแย่งชิงอำนาจพ่อก็พอใจแล้ว”

            “เรื่องการแย่งชิงอำนาจ ข้าว่าวันหนึ่งอย่างไรก็ต้องเกิดขึ้น ดังนั้นตำแหน่งที่ท่านพ่อย้ายไปนอกจากจะเป็นตำแหน่งที่ต่ำกว่าแล้ว ยังต้องเป็นตำแหน่งที่ไม่สามารถมอบประโยชน์ให้กับผู้ใดได้”

            “กรมพิธีการ?”

            “ข้าก็คิดเช่นนั้นเจ้าค่ะ รองเจ้ากรมพิธีการงานน่าจะไม่มีปัญหาใด”

            “ได้! ในเมื่อฮ่องเต้ไม่มีพระบรมราชานุญาตให้พ่อลาออก พ่อจะได้เอ่ยปากขอย้ายไปอยู่ในตำแหน่งที่ถูกมองข้าม” เรื่องตำแหน่งและอำนาจเขาหาได้ยึดติด ครอบครัวที่อยู่พร้อมหน้าเช่นนี้ต่างหากคือความสุขที่แท้จริง

            ‘ข้าจะไม่ยอมแพ้ต่อชะตา ข้าจะช่วยเปลี่ยนชะตาของท่านพ่อและท่านแม่ให้จงได้’ แม้จะกล่าวว่าเรื่องราวมันยังคงดำเนินไปตามเดิม แต่เหตุใดหานโมลี่ถึงไม่ถูกรับตัวเข้าตำหนักอ๋อง ซุนกงกงยังถูกไล่ออกจากตำหนักอีก

            ต่อจากนี้นางคงต้องคิดไตร่ตรองทุกอย่างให้รอบคอบเสียแล้วเพราะหลังจากที่ท่านพ่อไม่ได้รับลูกธนูแทนท่านอ๋อง ทุกอย่างก็คล้ายจะแตกต่างอยู่บ้าง

           

            แต่สิ่งที่นางไม่ได้คาดคิดก็คือชินอ๋องห่วงใยบิดาของนางมากเสียจนรีบมาเยี่ยมเยียนที่จวนหลังจากที่เขาฟื้นคืนได้เพียงสามวัน

            “ขออภัยที่เปิ่นหวางมาโดยไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้า”

            “มิได้พ่ะย่ะค่ะ เพียงแค่ท่านอ๋องห่วงใยส่งคนมาถามไถ่กระหม่อมก็ซาบซึ้งยิ่งนัก” เจ้ากรมโยธากล่าว

            “วันนี้ที่ตำหนักทำขนมไว้มาก เปิ่นหวางจึงนำติดมือมาด้วย หวังว่าท่านคงไม่รังเกียจที่จะรับไว้”

            “ขอบพระทัยเพคะ ขนมหน้าตาน่ากินไม่น้อยเพคะ” หลี่ฮูหยินเอ่ยชมตามมารยาท

            “เปิ่นหวางมาเยือนจวนท่านก็หลายครั้ง เหตุใดถึงไม่เคยพบหน้าคุณหนูหลี่ นางไม่อยู่หรือ” กล่าวจบเขาก็ยกชาขึ้นจิบคล้ายไม่ได้ใส่ใจหรือคาดหวังกับคำตอบมากนัก

            “ขอพระราชทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ ที่ผ่านมากระหม่อมและฮูหยินตามใจนางมากเกินไป เย่หรงนางจึงชอบออกไปเที่ยวเล่นด้านนอกไม่อยู่ติดจวนพ่ะย่ะค่ะ” หลี่จื่อห่าวรีบคุกเข่าบนพื้นตามด้วยหลี่ฮูหยิน

            “เปิ่นหวางมิได้กล่าวโทษท่าน เพียงถามไถ่ตามประสาคนคุ้นเคย” ชินอ๋องกล่าวพลางเข้าไปช่วยประคองเจ้ากรมโยธาให้ลุกขึ้น

            “ขะ ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ” ยามนี้นายท่านเจ้าของจวนเริ่มรู้สึกหวาดหวั่นกับความเมตตาเกินจำเป็นของบุรุษสูงศักดิ์ซึ่งไม่แน่ใจว่ามีสิ่งใดแอบแฝงอยู่หรือไม่

            “ขอบพระทัยเพคะ” หลี่ฮูหยินตอบรับก่อนจะถูกผู้เป็นสามีช่วยประคองอีกทอดหนึ่ง

            “พวกท่านอย่าได้กังวลใจในการมาเยือนของเปิ่นหวางเลย เปิ่นหวางมาเยี่ยมท่านด้วยความบริสุทธิ์ใจจริง ๆ”

            “มิได้พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเพียงเกรงใจท่านอ๋อง” เจ้ากรมโยธารีบกล่าวพลางลอบตระหนกในใจที่ผู้สูงศักดิ์คาดเดาความคิดของตนถูก

            “อย่าได้เกรงใจไปเลย มีเรื่องใดที่เปิ่นหวางช่วยเหลือท่านได้ เปิ่นหวางก็ยินดีจะช่วย”

            “ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ”

            “เรื่องที่ท่านจะลาออกจากการเป็นขุนนาง เปิ่นหวางทราบเรื่องแล้ว ไม่ขอปิดบังนอกจากวันนี้ตั้งใจจะมาเยี่ยมเยียนท่านแล้ว เปิ่นหวางยังตั้งใจมาถามไถ่ว่าท่านเจ้ากรมโยธาได้รับเรื่องลำบากใจอันใดหรือไม่ หากไม่รังเกียจให้เปิ่นหวางช่วยเหลือท่านได้หรือไม่”