ตอนที่ 2 เจียงชิงหว่าน

            สาวใช้หยิบหมอนหนุนหลังให้หญิงสาวเอนหลังพิงหัวเตียง ชิงหว่านซึบซับการถูกเอาใจใส่พลางคิดถึงเรื่องที่ผ่านมา

            ก่อนเป็นคณิกาอันดับหนึ่งของเมืองหลวงที่ผู้คนรู้จักในนามไป๋ลู่ ชื่อเดิมของนางคือชิงหว่าน เจ้าของร่างนี้ก็ชื่อเดียวกัน นางพบชิ่งหว่านที่แดนปรโลก หลังจากดวงวิญญาณของนางหลุดออกจากร่างของคณิกาไป๋ลู่ไปแล้ว  หลุดพ้นจากความทรมานเพียงพริบตาก็มาสู่แดนปรโลก ดอกปี่อั้นสีแดงเลือดแบ่งบานต้อนรับวิญญาณทั้งหลาย  นางเพียงถอนหายใจเบาๆ สำนึกผิดในสิ่งที่ตนเองทำไว้ เพียงเพื่อช่วยให้บุรุษผู้หนึ่งสมปรารถนา นางจึงยอมทำทุกสิ่งแม้ต้องใช้ร่างกายก็ตาม แม้นางคือหญิงคณิกาแต่หัวใจเพรียกหารักแท้ แต่สุดท้ายเขากลับส่งนางไปบำเรอกามขุนนางโฉดทรมานนางจนสิ้นใจ ซ้ำยังเอาศพไปทิ้งในป่าราวกับเป็นสัตว์ชั้นต่ำตัวหนึ่ง

            นางทำผิดต่อผู้คนมากมาย แม้กระทั่งบุรุษที่ชื่อซ่งอวี้หาน แต่เขากลับเป็นคนที่ยอมสละเสื้อคลุมกันฝนคลุมร่างให้นาง  ในชีวิตนางได้พบคนที่ดีก็เมื่อลมหายใจสุดท้ายมาเยือน

            เพียงพริบตานางมาสู่แดนปรโลก ระหว่างที่จะไปนสะพานไน่เหอ  ว่ากันว่าใต้สะพานจะเป็นแม่น้ำสีเลือดที่เต็มไปด้วยสัตว์พิษร้ายมากมาย คนชั่วอย่างนางคงถูกโยนลงแม่น้ำอย่างแน่นอน ทว่านางกลับพบร่างเล็กๆ นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ริมทางเดิน  ไม่รู้เหตุใดนางจึงเข้าไปหาแล้วนั่งลงข้างๆ

            “เด็กดีอย่าร้องไห้ไปเลย”

            เด็กสาวเงยหน้าขึ้น ดวงตางดงามเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา

            “พี่สาว...ข้ากลัว”

            “ข้าก็กลัว เจ้าไปพร้อมข้าดีหรือไม่”

            เด็กสาวชะเง้อมองไปยังสะพานไน่เหอแล้วก็ขดตัวแน่นขึ้น

            “ข้าต้องถูกจับโยนลงแม่น้ำเลือดอย่างแน่นอน”

            “เจ้าอายุน้อยเพียงนี้ ทำผิดเรื่องใดกัน”

            “ข้า...ข้าฆ่าตัวตาย”  เด็กสาวร้องไห้อีกครั้ง “ข้าถูกคนชั่วจับตัวไป พวกมันกักขังข้าไว้ถึงเจ็ดวัน ข้าหลบหนีออกมาพร้อมกับสตรีผู้อื่นจนกลับมาถึงบ้านได้ แต่...แต่พอคู่หมั้นรู้ข่าว เขาก็ยกเลิกการหมั้นหมาย ผู้คนที่รู้เรื่องต่างนินทาว่าร้าย ข้าอับอายเหลือเกินที่ทำให้ท่านพ่อท่านแม่ต้องเสียใจ ข้าจึง...กระโดดสระน้ำฆ่าตัวตาย”

            “เด็กดี เจ้าไม่ได้ทำผิด เจ้าแค่คิดสั้นเท่านั้น”   นางโอบไหล่เด็กหญิงอย่างปลอบโยน

            “แต่คนฆ่าตัวตายเป็นบาปหนัก ข้ากลัว”  นางพยายามกลั้นสะอื้น “ความจริงตอนนั้นข้ารู้สึกตัวแล้ว พยายามจะขึ้นจากน้ำ แต่ไม่สำเร็จ ข้าหมดแรงไปเสียก่อน...จึงได้ตายสมใจจริงๆ”

            “วิญญาณเจ้าเพิ่งออกจากร่าง....เจ้าลองกลับไปดูร่างของตนดีหรือไม่ ข้าจำได้ว่ามีคนพูดว่า วิญญาณจะวนเวียนอยู่ในโลกมนุษย์เจ็ดวัน นี่อาจยังไม่สาย เจ้าลองกลับไปดูดีหรือไม่”

            “ข้า...ข้ากลัว...”  เด็กหญิงยกมือขึ้นปาดน้ำตา “คนพวกนั้น...พูดว่าข้าไม่บริสุทธิ์...ข้าจะใช้ชีวิตได้อย่างไร...”

            โทษนางไม่ได้ อายุน้อยเพียงนี้คงไม่เคยเจอเรื่องเลวร้ายย่อมต้องหวาดกลัวเป็นธรรมดา ผิดกับนางที่กร้านโลกอยู่ในหอคณิกาตั้งแต่สิบขวบ จนอายุยี่สิบสี่ ผู้อื่นออกจากหอนางโลมไปแล้วแต่นางยังคงอยู่เพียงเพราะ...ทำเพื่อเอาใจชายผู้หนึ่ง  นางใช้ฐานะหญิงคณิกาของนางเพื่อให้นางสืบข่าวต่างๆ และคอยช่วยเหลือเขา จนถึงบัดนนี้คนผู้นั้นได้เป็นองค์รัชทายาทแล้ว

          “แล้ว...พี่สาวไม่กลับไปหรือ?”

            “ร่างกายข้านั้น...ไม่สามารถกลับไปได้อีกแล้ว”   ร่างนางยับเยินถึงเพียงนั้นและยังถูกฝังไปแล้ว เกรงว่าไม่มีแรงแม้จะขุดตนเองออกมาจากหลุมด้วยซ้ำไป “ข้าแค่รู้สึกติดค้างคนผู้หนึ่ง  ข้าทำร้ายเขาแต่เขายังเมตตาข้า หากเป็นไปได้...ข้าอยากตอบแทนบุญคุณเขาสักครั้ง”

            เด็กหญิงนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วถาม “พี่สาวว่าข้าจะไม่ถูกจับโยนลงแม่น้ำเลือดใช่หรือไม่”

            “แน่นอน...คนเราล้วนมีช่วงเวลาที่คิดสั้น เจ้าสำนึกได้แต่กลับตัวไม่ทัน...จึงเป็นเช่นนี้”

            “ข้าไม่กล้ากลับไป...พี่สาว...ท่านลองกลับไปดีหรือไม่ บางที...ท่านอาจใช้ร่างของข้าได้”

            “จะได้อย่างไรกัน”

            “ข้าไม่อาจสู้หน้าผู้คนได้อีก หากพี่สาวใช้ร่างข้าได้จริง...ข้าขอเพียงเรื่องเดียว ดูแลท่านพ่อท่านแม่แทนข้าด้วย ข้ามีพี่ชายสามคนพวกเขาเอ็นดูข้ามาก....ข้าเป็นเช่นนี้แล้ว พวกเขาคงผิดหวังในตัวข้า”

            “เด็กน้อย เจ้าคิดดูให้ดี...ชีวิตเจ้ายังเยาว์วัย เจ้ายังมีโอกาสแก้ไข”

            “พี่สาว...ข้าไม่เข้มแข็ง ข้าทนเสียงดูถูกเหล่านั้นไม่ได้ ข้ารู้ว่าท่านพ่อต้องจ่ายเงินปิดปากให้เรื่องเงียบ แต่ยิ่งทำผู้คนก็ยิ่งพูดถึงเรื่องของข้า บัดนี้ข้าไม่เหลือชื่อเสียงที่ดีอีกแล้ว แต่งงานก็ไม่ได้ ไม่รู้จะใช้ชีวิตอย่างไร”

            “พวกเจ้า! มาทางนี้!”

            ผู้คุมวิญญาณตะโกนเรียก ทั้งสองลุกขึ้นยืน เด็กหญิงลังเลเล็กน้อยแล้วผลักพี่สาวไปทางหนึ่ง

            “ข้าชื่อชิงหว่าน พี่สาว อย่าลืมสัญญานะ!”

            “อืม ข้าก็ชื่อชิงหว่าน หากข้าใช้ร่างของเจ้าได้ ข้าสัญญาจะดูแลครอบครัวของเจ้าให้ดี”

            เด็กสาวยิ้มทั้งน้ำตาแล้วหมุนตัวเดินตรงไปทางผู้คุมวิญญาณ ชิงหว่านไม่รู้ว่าต้องไปที่ใด นางเพียงหันหลังแล้ววิ่งด้วยเท้าเปล่า วิ่งจนสุดแรง กระทั่งได้สติอีกครั้งก็คืออยู่ในน้ำและมีชายที่เรียกตนเองว่าพี่ใหญ่มาช่วยไว้

            ชิงหว่านคงข้ามสะพานไน่เหอไปแล้ว ส่วนนางอยู่ในร่างของเจียงชิงหว่าน สกุลเจียงเป็นตระกูลพ่อค้าแม้ไม่ได้ร่ำรวยอันดับหนึ่งแต่ก็มีหน้าตาไม่น้อย ใช้ชีวิตสมถะจึงไม่ค่อยเข้าสังคมมากนัก นั้นเป็นเรื่องที่นางรู้เพราะนางสืบข่าวทุกตระกูลในเมืองหลวง

             นางฟื้นมาในร่างนี้ได้สามวันแล้ว ทว่าร่างกายนี้อ่อนแอนักจึงยังอ่อนแรงอยู่ บิดาของนางคือเจียงเซิ่งหยางและภรรยาซูเหมย  มีบุตรทั้งหมดสี่คน เจียงเจิ้งเหวิน พี่ใหญ่ บุตรชายคนโตสืบทอดกิจการของตระกูล,เจียงเจิ้งฮ่าว หรือพี่รอง เชี่ยวชาญเรื่องการแพทย์ เจียงเจิ้งหย่วน หรือพี่สามผู้ที่ชื่นชอบศิลปะทุกแขนง และบุตรสาวคนเล็กเจียงชิงหว่านที่ไม่มีอะไรโดดเด่นนัก นางอยู่ท่ามกลางความรักและเอาใจใส่จากคนในครอบครัวจนติดนิสัยเอาแต่ใจไปนิด เรื่องมากไปหน่อย  แต่ก็เข้าใจได้