ตอนที่ 4 หมากรุกแห่งโชคชะตา

แสงแดดยามสายสาดลงลานกว้างหน้าตำหนักหลวง โคมแดงร้อยเรียงดังดาราแขวนกลางนภา กลิ่นกำยานหอมจางลอยแทรกสายลมเคล้ากับเสียงพิณแว่วเบา พิธีคัดเลือกคู่หมั้นขององค์ชายจวิ้นอี่เปิดฉากท่ามกลางเหล่าขุนนางตระกูลสูงศักดิ์

เซี่ยเหยียนอวี่ในชุดผ้าไหมฟ้าครามปักลายเมฆมังกร ยืนอย่างสงบ สง่างามดุจหยกชั้นดี ดวงเนตรเรียบนิ่งแต่ทอประกายคมลึก เขามิได้มาที่นี่เพื่อค้นหารัก หากแต่มาเพื่อช่วงชิงชะตาที่เคยสูญสิ้นกลับคืน

ไป๋เหวินเจี๋ยหมอหลวงหนุ่มปรากฏข้างกาย เสียงนุ่มราวสายน้ำเอ่ยเตือน “พิธีนี้มิใช่เพียงแค่การคัดเลือก มันคือการชิงชัยท่ามกลางดวงตานับร้อย”

“ข้าย่อมรู้ดี” เหยียนอวี่เอ่ยเบา รอยยิ้มบางประดับมุมปาก หากแววตานั้นเยือกเย็นราวหิมะ

เสียงกลองสามครั้งดังก้อง บัลลังก์มังกรทองยังว่างเปล่า แต่ทว่าผู้แรกที่ก้าวออกมากลับไม่ใช่เจ้าของพิธี หากแต่เป็นบุรุษที่เคยฝากบาดแผลไว้กลางใจเขา

ฉินลี่หรง ขุนนางหนุ่มรูปงามภายใต้อาภรณ์สีม่วงเข้ม ปักลายนกยูงด้ายทองก้าวออกมาอย่างองอาจ รอยยิ้มอ่อนโยนของเขาอาบไว้ด้วยพิษร้าย ดวงตาคมกริบดุจงูที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืด เมื่อสายตานั้นสบกับแววตาของเหยียนอวี่ โลกทั้งใบพลันเยียบเย็นลงราวลมหิมะกระหน่ำกลางฤดูร้อน

“นายน้อยเซี่ย เป็นเกียรติที่ได้พบเจ้าในพิธีนี้” ฉินลี่หรงเอ่ยกล่าวด้วยถ้อยคำสุภาพ แต่กลับทำให้ผู้ฟังได้ยินแล้วรู้สึกขมขื่นดั่งยาพิษที่ถูกใส่มาในชาหอมหวาน

เหยียนอวี่โค้งศีรษะเล็กน้อย ตอบด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง “ข้าก็รู้สึกเช่นนั้น ท่านฉิน”

“เจ้ามีสายตาที่... ราวกับว่าเคยเห็นอะไรมากกว่าที่ควร” ฉินลี่หรงกล่าวพร้อมรอยยิ้มคลุมเครือ

หมายความว่ายังไง

ใจเหยียนอวี่เต้นแรงราวต้องมนต์เมื่อได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายกล่าว มันฟังดูเหมือนว่าปีศาจร้ายตนนี้ล่วงรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับตัวเขา เล่ห์เหลี่ยมของฉินลี่หรงทำให้เขาไม่อาจไว้ใจคนตรงหน้าได้แม้เพียงนิดเดียว เขาพยายามสงบใจก่อนตอบกลับ “ข้าเป็นเพียงบุรุษธรรมดาจากตระกูลเซี่ย ท่านคิดมากไปกระมัง”

พิธีการคัดเลือกคู่หมั้นให้องค์ชายจวิ้นอี่ดำเนินต่อไป ขุนนางประกาศชื่อผู้เข้าร่วมทีละคนตามลำดับเพื่อให้แสดงความสามารถที่ตระเตรียมมา ท่ามกลางเสียงชื่นชมและสายตาที่จับจ้องของผู้คนที่อยู่ในบริเวณนั้น เหยียนอวี่มิได้สนใจผู้เข้าแข่งขันคนอื่น นอกไปจากจับจ้องสายตาไว้แค่เพียงชายผู้หนึ่งซึ่งยืนอยู่หน้าบัลลังก์ทองอย่างฉินลี่หรง มือเขาปรับแขนเสื้อเล็กน้อย เผยให้เห็นหยกสีเขียวเข้ม แกะสลักลวดลายประหลาดแฝงอักขระโบราณ

ความเยือกเย็นแล่นผ่านแผ่นหลังเหยียนอวี่ทันที มีบางอย่างส่งสัญญาณบอกเขาว่านี่ไม่ใช่เรื่องปกติ หยกนั้นเป็นมากกว่าเพียงเครื่องประดับยศธรรมดาทั่วไป เขาไม่เคยเห็นมันมาก่อนในอดีต แต่เสี้ยววินาทีแรกที่สายตากวาดไปพบมัน ความรู้สึกที่แปลกประหลาดเกิดขึ้นในห้วงหนึ่งของจิตใจทันที

ไม่ใช่หยกธรรมดาแน่นอน

เขาแต่ข่มใจกักเก็บความสงสัยเอาไว้ก่อนหันหน้าหนี ทุกความรู้สึกถูกซุกไว้ใต้หน้ากากสงบเงียบ ในเวลานี้เขาต้องมุ่งมั่นต่อพิธีการคัดเลือกคู่หมั้นตรงหน้าเสียก่อน หลังจากนั้นค่อยตัดสินใจอีกทีว่าจะเดินหน้าเผชิญกับเรื่องใดต่อไป

ผู้เข้าร่วมการคัดเลือกคนก่อนหน้าแสดงความสามารถพิเศษเสร็จสิ้นลง ถึงคราของเหยียนอวี่ เขาสูดหายใจลึกก่อนจะก้าวออกไปกลางลาน ทุกสายตาจับจ้อง เขาไม่ได้แสดงกลอนหรือพิณดังเช่นคนอื่น ๆ หากแต่เลือกหยิบพู่กันขึ้นมาแทน

หมึกไหลรินจรดลงกระดาษขาว วลีหนึ่งปรากฏอย่างสง่างาม

‘สายน้ำย้อนคืนมิอาจเปลี่ยนโชคชะตา ทว่าดวงใจที่เข้มแข็ง... กำหนดลิขิตได้’

เสียงชื่นชมดังรอบทิศ ทว่าเหยียนอวี่มิได้เหลียวมอง เขาเพียงหันไปสบตาฉินลี่หรงในชั่วขณะหนึ่ง การปะทะกันด้วยสายตานั้นเงียบงันแต่ทรงพลัง ไม่มีใครสังเกตเห็นประกายไฟในแววตาของทั้งคู่นอกไปจากไป่เหวินเจี๋ย

เมื่อเหยียนอวี่เดินกลับเข้ามาหลังจากแสดงเสร็จ หมอหลวงรีบปรี่เข้ามาใกล้แล้วเอ่ยกระซิบทันที “ท่านกำลังเล่นกับไฟแล้วนายน้อยเซี่ย”

เหยียนอวี่ตอบเรียบ “หากไฟนั้นเผาผลาญศัตรูได้ ข้ายินดี”

เมื่อพิธีสิ้นสุด เหยียนอวี่มองฉินลี่หรงจากมุมหนึ่งของลาน รอยยิ้มของเขายังคงงดงาม แต่สำหรับเหยียนอวี่ มันคือหน้ากากของปีศาจร้าย

“เจ้าเองก็ซ่อนความลับไว้ใช่หรือไม่... ฉินลี่หรง” เขาพึมพำกับสายลมที่เพิ่งพัดผ่านไปเมื่อครู่ “และข้าจะเปิดโปงมัน ด้วยมือของข้าเอง”

เขาหันหลังเดินจากมา ใบไม้ร่วงปลิวล้อลม ดุจหมากบนกระดานที่เริ่มเคลื่อน หมากรุกแห่งโชคชะตาได้เริ่มต้นแล้ว และเขาจะไม่ยอมเป็นเพียงตัวเบี้ยของผู้ใดอีกต่อไป