ตอนที่13.ช่วยฉันให้ลืมที

บรรยากาศในคฤหาสน์มันดาลินหลังมีสะใภ้ไทยเข้ามาเป็นสมาชิกใหม่อบอวลไปด้วยความสุข บ้านเงียบเหงาแต่งแต้มไปด้วยเสียงหัวเราะ ถมช่องว่างภายในใจของผู้เป็นแม่อย่างสุฮาเต็มเปี่ยม และที่สำคัญดึงดูดใจให้ลูกชายของเขา อิคชานให้ออกจากเงามืด

...

ช่วงสาย ขณะที่เธอกำลังจัดดอกไม้หน้าห้องรับแขก หญิงวัยกลางคนในชุดส่าหรีหรูเดินเข้ามา แววตาคมปลาบกวาดมองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

"นี่เหรอ...สะใภ้ไทยที่คนทั้งบ้านลือกันนักหนา?"

มะลินเงยหน้าขึ้น ยิ้มอย่างสุภาพ "สวัสดีค่ะ คุณน้ารุฮาน่า.."

แววตาของหญิงคนนั้นแข็งกร้าว แฝงไว้ด้วยความไม่พอใจ วันนี้ตามเคยนอกจากมาหาเรื่องเธอก็ไม่มีธุระอื่น "รู้ไหม...ถ้าไม่มีเธอ เคย่าก็จะได้แต่งกับอิคชานไปแล้ว "

มะลินชะงักเล็กน้อย"ทราบแล้วค่ะ..ก็ครั้งที่แล้วคุณน้าพึ่งบอกไปคุณน้าน่าจะอายุเยอะก็เลยลืม"

รุฮาน่ากำมือแน่นที่เธอสวนเขามาอย่างนั้น "แน่นอนสิ เธอไม่รู้ เพราะเธอโผล่มาเหมือนแขกไม่ได้รับเชิญ"

มะลินนิ่งสงบ มือยังคงตกแต่งดอกไม้บนแจกันอย่างไม่หวั่นไหว

"เธอต้องรับผิดชอบ...ที่เคย่าเสียใจ..." รุฮาน่ากำลังจะเดินออกจากห้อง แต่มะลินพูดขึ้นเรียบ ๆ

คำพูดนั้นเพียงผ่านหูแต่ไม่เข้าไปในหัวของเธ