13.ดีมากอาลู่

“จ้องแม่เช่นนั้นอย่าบอกนะว่าอยากกินขนมหวาน แม่ไม่อนุญาตแล้วนะ ถึงอาการของเจ้าจะทุเลาลงแต่ถ้ากินขนมหวานมากๆ ตกดึกเจ้าต้องนอนไอทั้งคืนแน่นอน”

“แต่เมื่อครู่นี้ท่านแม่ป้อนบ๊วยหวานให้ข้า”

“ให้แค่คำเดียวเท่านั้น ไม่มีอีกแล้ว”

นางยิ้มจนตาหยี มือหนึ่งจูงแขนลูกสาวส่วนอีกมือจูงแขนลู่ชิงพาเดินมาอีกห้อง ห้องนี้หยู่ถิงชอบมานั่งปักผ้าและพักงีบตอนกลางวัน บนโต๊ะมีขนมหวานอยู่สองชิ้น เป็นขนมถั่วกวนที่ลู่ชิงและถิงถิงชอบกินมากเป็นพิเศษ ทั้งๆ ที่บอกว่าห้ามกินขนมหวานแท้ๆ แต่มารดาก็ยังใจดีเก็บเอาไว้ให้เด็กทั้งสองคนละชิ้น

“กินได้แค่นิดเดียวนะ”

“เช่นนั้นอาลู่มอบชิ้นนี้ให้คุณหนู เมื่อวานอาลู่กินไปสองจานแล้ว อาลู่อิ่มแล้วเจ้าค่ะ”

ลู่ชิงยื่นในส่วนของตนเองให้ถิงถิง แต่ถูกหยู่ถิงคว้าเอาไว้อย่างรวดเร็วแล้วพูดน้ำเสียงใจดี

“ถึงจะอิ่มแล้วก็ให้ถิงถิงกินเยอะไม่ได้เด็ดขาด เพราะคุณหนูของเจ้าเพิ่งจะหายป่วยต้องกินในจำนวนจำกัด เจ้าเข้าใจหรือไม่”

“อาลู่ไม่เข้าใจ” เด็กน้อยส่ายหน้าระรัว แบมือออกไปขอขนมชิ้นนั้นคืนพลางทำตาปริบๆ ก่อนจะพูดต่อ “แต่ถ้าเป็นคำสั่งฮูหยินอาลู่ก็จะเชื่อฟัง”

“ดีมากอาลู่”

ถิงถิงยิ้มบางๆ เอาขนมถั่วกวนเข้าปากไปหนึ่งคำ พอเคี้ยวไปคำแรกความทรงจำต่างๆ นานาระหว่างนางกับมารดาก็หมุนทวนย้อนกลับมาเป็นฉากๆ รสมือท่านแม่เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน นางรู้ว่าคนที่ทำขนมถั่วกวนนี้จะต้องเป็นหยู่ถิงแน่นอน เพราะรสชาติขนมไม่ได้หวานบาดลิ้นแถมยังมีกลิ่นหอมของดอกหอมหมื่นลี้อ่อนๆ บางครั้งมารดาก็ใส่กลีบเหมยกุ้ยแดงตากแห้งเข้าไปนิดเดียวเพื่อเป็นการเพิ่มสีสัน

หากอิงจากชาติที่แล้วคงอีกสองวันเจียเฉิงถึงจะกลับมา ถิงถิงจึงอยากใช้เวลาแห่งความสุขกับมารดาให้มากหน่อย ในยามนี้หยู่ถิงยังไม่เจ็บปวดรวดร้าว รอให้เจียเฉิงพาเหมยหลินกลับมาแล้วนางก็จะรู้ความจริง พอถึงตอนนั้นถิงถิงจะหาแผนการรับมือกับสองแม่ลูกนั่น ไม่สิ…ไม่ใช่แค่สองแม่ลูก แต่ต้องหาแผนการรับมือกับบิดาของตัวเองอีกด้วย

ท่านพ่อก็จงอย่ากล่าวโทษที่ลูกอกตัญญูก็แล้วกัน…

ในสองวันที่ผ่านมาถิงถิงชอบยืนแอบมองมารดาบ่อยๆ ในตอนเช้าหยู่ถิงจะชอบไปรดน้ำดอกไม้ในสวนด้วยตนเอง พอถึงช่วงสายๆ ก็จะออกไปดูร้านค้าในตลาด พอตอนบ่ายก็กลับมานั่งปักผ้าแก้เบื่อ ทุกอย่างวนเวียนเหมือนเช่นในอดีต เวลาสองวันผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน จนบางครั้งถิงถิงก็คิดว่าอยากเก็บช่วงเวลานี้ไว้ให้นานหน่อย หากแต่ว่าไม่สามารถหยุดยั้งวันเวลาให้เดินไปข้างหน้าได้

และแล้ววันที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นก็มาถึง เจียเฉิงกลับถึงจวนยามเซิน พอรถม้าเคลื่อนเข้ามาในจวนหยู่ถิงก็รีบวางงานทุกอย่างในมือแล้วพาลูกน้อยออกไปต้อนรับสามี นางยิ้มกว้างเมื่อสามีก้าวลงจากรถม้า แต่เมื่อมีสตรีนางหนึ่งพร้อมกับเด็กผู้หญิงก้าวลงจากรถม้าตามมารอยยิ้มของหยู่ถิงก็พลันหายไป ช่างเป็นภาพที่ถิงถิงไม่อยากเห็นที่สุดในชีวิต หัวใจของมารดาคงกำลังเจ็บปวดประหนึ่งถูกโบยตีอยู่เป็นแน่

“นางมีชื่อว่าเหมยหลินส่วนนี่คือซืออิ่ง เป็นภรรยาและลูกสาวอีกคนของข้า”

“อะ…อะไรนะ!”

หยู่ถิงถามกลับเสียงสั่น ฝ่ายเหมยหลินแย้มยิ้มก่อนจะยอบตัวคำนับอย่างอ่อนช้อยพร้อมกับเอ่ยทักทายน้ำเสียงมีจริตจะก้าน

“พี่สาว เหมยหลินขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะเจ้าคะ ซืออิ่งคือลูกสาวของข้ากับท่านพี่ ข้ามาทีหลังไม่กล้าเรียกร้องเอาอะไรมาก แต่ข้าอยากขอให้พี่สาวช่วยเอ็นดูนางเหมือนลูกแท้ๆ ด้วยเถิดเจ้าค่ะ”

“ข้าไม่ยอมรับ”

ถึงจะเสียใจมากแต่หยู่ถิงก็ไม่โวยวาย เยือกเย็นเสียจนแม้แต่ถิงถิงก็ยังประหลาดใจ นางบอกว่าไม่ยอมรับเพียงสั้นๆ ก็จูงมือลูกสาวเข้าไปในเรือน ปล่อยให้เหมยหลินกับลูกยืนเสียหน้าอยู่ตรงนั้น เจียเฉิงเห็นแล้วไม่สบายใจก็รีบเข้าไปปลอบใจสองแม่ลูก ถิงถิงหันกลับมามองก่อนจะเลิกสนใจแล้วเดินตามหลังมารดาไปเงียบๆ

พอนั่งลงได้ไม่กี่จิบน้ำชา เจียเฉิงก็ก้าวฉับๆ ตามหลังมาด้วยท่าทางโกรธเกรี้ยว เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า หยู่ถิงลูบศีรษะลูกสาวเบาๆ แล้วบอกให้ออกไปก่อน ถิงถิงทำตามคำสั่งของมารดาแต่ก็มิวายยืนเกาะประตูแอบฟังอยู่ข้างนอก พอให้หลังถิงถิงแล้วเจียเฉิงก็ตะคอกภรรยาเสียงดังลั่นห้อง

“เหตุใดถึงทำตัวเป็นสตรีจิตใจคับแคบเช่นนี้!”