14.ตั้งใจเอามาให้คุณหนู

“ตอนท่านอยากแต่งกับข้าท่านเคยให้คำมั่นว่าจะไม่มีอนุและจะไม่มีวันทำให้ข้าเสียใจ แต่นี่ท่านแอบซุกซ่อนสตรีอีกคนไว้จนนางตั้งครรภ์แล้วคลอดออกมาจนลูกโต อายุของเด็กนั่นก็ไล่เลี่ยกับถิงถิงลูกของข้า หมายความว่าท่านแอบลักลอบทำเรื่องสกปรกเช่นนี้มานานแล้ว การกระทำนี้ไม่ต่ำช้าสามานย์ไปหน่อยหรือเจ้าคะ แล้วจะมาบีบให้ข้ายอมรับอะไร"

“เจ้า! หึ...บุรุษมีอนุก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติ มีบุรุษที่ไหนไม่ทำแบบนี้กันบ้าง เจ้าจะทำให้เป็นเรื่องยุ่งยากไปทำไมกัน”

"ท่านคงลืมคำพูดตัวเองหมดแล้วกระมัง ในเมื่อท่านไม่รักษาคำพูดเช่นนั้นข้าขอหย่า"

โอ้สวรรค์! มารดามาเหนือมาก ดูเหมือนว่าชาติที่แล้วข้ายังไม่รู้อะไรอีกมากมาย ข้าคิดว่ามารดาตรอมใจตายเพราะรักท่านพ่อมาก ที่ไหนได้ท่านแม่ของข้าทั้งเยือกเย็นทั้งใจเด็ด ไม่ได้อ่อนแออย่างเช่นภาพจำชาติที่แล้วเลยสักนิดเดียว ถิงถิงขอนับถือเจ้าค่ะ ท่านแม่ด่าทอให้หนักๆ

ถิงถิงแนบดวงตากับช่องประตูที่แง้มไว้แคบๆ แอบมองท่านพ่อกับท่านแม่สลับไปมาแล้วเหยียดยิ้ม

“ข้าต้องการสินเดิมของข้าคืนแล้วพาลูกออกไปจากที่นี่”

“หึ อย่าได้คิดฝัน แม้ว่าข้าจะยอมหย่าให้เจ้าแต่ถึงอย่างไรบุตรก็คือสมบัติของบิดา”

ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ สาเหตุแท้จริงที่ท่านแม่ตรอมใจเพราะไม่อาจพาข้าออกไปจากที่นี่ได้!

ได้ยินคำพูดเห็นแก่ตัวของเจียเฉิง ถิงถิงกัดริมฝีปากแน่นอย่างขุ่นเคือง คาดไม่ถึงว่ามารดาจะเข้มแข็งกว่าที่ตนคิดเอาไว้มาก เพียงเพราะนางเป็นสตรีอ่อนโยนก็ไม่ได้หมายความว่านางจะอ่อนแอ เหตุการณ์ทะเลาะกันชาติที่แล้วไม่เคยได้เห็นได้รับรู้ จึงคาดเดาส่งเดชไปมั่วๆ ในบางส่วน มาถึงวันนี้เข้าใจแจ่มแจ้งแล้วว่าที่ท่านแม่ตรอมใจก็เพราะไม่อาจพานางออกจากจวนตระกูลว่านได้ ที่ฝืนทนอยู่จนตัวตายก็เพราะเป็นห่วงลูกน้อย

แท้จริงแล้วเจียเฉิงก็ไม่ได้เอ็นดูถิงถิงปานนั้น เพียงแค่รั้งลูกไว้กับตัวเพราะไม่อยากให้หยู่ถิงหอบสินเดิมออกจากจวน จึงหาคำพูดมาบีบคั้นนาง เมื่อไม่อาจบีบบังคับให้หยู่ถิงยอมรับเหมยหลินได้ เจียเฉิงจากไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออกถิงถิงรีบวิ่งไปหาที่หลบ รอจนกระทั่งเจียเฉิงเดินห่างไปไกลแล้วจึงเดินออกมานอกเรือน

ซืออิ่งนั่งเล่นอยู่ใต้ต้นท้อหน้าเรือนหลัก มองเห็นถิงถิงก็รีบวิ่งแจ้นเข้ามาหา นางมาหยุดอยู่ตรงหน้าแล้วกวาดตามองถิงถิงอยู่นานก่อนจะเอ่ยเสียงรำคาญหู

“เจ้าเป็นลูกท่านพ่อ ข้าก็เป็นลูกท่านพ่อ”

หึ…เด็กผี ชาติที่แล้วออกลายเลวตั้งแต่ยังเด็ก มารดาของเจ้าพร่ำสอนแต่สิ่งดีๆ ทั้งนั้น เรื่องอิจฉาริษยาเป็นที่หนึ่ง ข้าก็อยู่ของข้าดีๆ แต่ยังถูกหาเรื่องได้ทุกเมื่อเชื่อวัน

“อ้อ…แต่ข้าเป็นลูกภรรยาเอกเจ้าเป็นเพียงลูกอนุ” ถิงถิงโต้ตอบกลับ

“อนุต่างจากภรรยาเอกอย่างไร ท่านพ่อรักท่านแม่ของข้ามากกว่า”

“ท่านแม่ของข้ามีศักดิ์สูงกว่า ไม่ต้องใช้มารยายั่วยวนบุรุษยืนนิ่งๆ ก็สง่างาม”

โอ้ย! มารดามันเถอะ แล้วข้ามามัวยืนโต้เถียงอะไรกับเด็กเจ็ดขวบครึ่งกันล่ะเนี่ย เด็กผีนี่จะรู้ไหมว่าศักดิ์สูงกว่าหมายความว่าอย่างไร ยั่วยวนบุรุษหมายความว่าอย่างไร

ขณะนั้นลู่ชิงก็เดินเข้ามาพร้อมถือว่าวผีเสื้อมาตัวหนึ่ง พอมาถึงก็พูดกับถิงถิงน้ำเสียงสดใส

“คุณหนู พ่อบ้านทำว่าวกระดาษให้อาลู่ เราไปเล่นด้วยกันเถิดเจ้าค่ะ”

นั่นก็เด็กนี่ก็เด็ก เฮ้อ ที่ตลกร้ายกว่านั้นคือ เอิ่ม…ข้าก็เด็ก

แต่ถึงอย่างไรไปกับลู่ชิงก็เบิกบานใจกว่า ถิงถิงเลิกสนใจซืออิ่งแล้วเดินไปหาลู่ชิงรับว่าวกระดาษมาพลิกกลับด้านดูอย่างสนอกสนใจ ว่าวที่พ่อบ้านทำให้น่ารักใช้ได้เลยทีเดียว ทันใดนั้นซืออิ่งก็คว้าว่าวไปจากมือต่อหน้าต่อตา

“ข้าจะเล่นด้วย!”

“แต่ว่าวตัวนี้พ่อบ้านทำให้อาลู่เอาไว้เล่นกับคุณหนูนะ” ลู่ชิงค้าน พยายามยื้อแย่งว่าวกลับคืนมา

“เจ้าเป็นใคร เจ้าเรียกนางว่าคุณหนูแล้วเหตุใดไม่เรียกข้าว่าคุณหนูด้วยล่ะ” ทางฝ่ายซืออิ่งก็ไม่ยอมให้ว่าวคืนเช่นกัน

“อ๊ะ คุณหนู นางเอาว่าวของพวกเราไปแล้วเจ้าค่ะ”

ถิงถิงถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย พลันสายตาก็สะดุดเข้ากับมารดาที่ยืนมองอยู่ตรงระเบียง ในหัวคิดแผนการบางอย่างขึ้นมาได้ จึงดึงลู่ชิงถอยออกมาแล้วกระซิบเบาๆ

“ให้นางไป”

“แต่…”

“ข้ามีของเล่นตั้งมากมาย เราไปเล่นอย่างอื่นก็ได้"

“แต่อาลู่ตั้งใจเอามาให้คุณหนู”

สาวใช้ตัวน้อยเอ่ยเสียงแผ่วเบา ของถูกแย่งไปกับมือเหตุใดคุณหนูถึงยังนิ่งเฉย ด้วยความที่ยังเด็กมากจึงรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังแหลกสลาย ลู่ชิงกลั้นสะอื้นไห้จนตัวโยน ดวงตากลมโตคู่นั้นแดงก่ำ