8. เริ่มต้นชีวิตใหม่

“ขอโทษเจ้าค่ะคุณหนู ข้าไม่ทันระวังทำถ่านเปียกหมดแล้ว”

ถิงถิงคว่ำหน้าตำราที่กำลังอ่านไว้บนโต๊ะ หลุบตามองถ่านในถังถามกลับน้ำเสียงราบเรียบ

“เปียกได้อย่างไร”

“เมิ่งฉีจงใจทำชาหกใส่ ถ่านเปียกจุดไฟไม่ติดแน่ๆ”

“ไม่เป็นไร วันนี้เรามีผ้าห่มหนา เช่นนั้นพรุ่งนี้เจ้าค่อยเอาถ่านออกผึ่งแดดแล้วสะสมไว้ใช้วันต่อไป”

ลู่ชิงพยักหน้าหงึกๆ ยกถังถ่านไปไว้มุมห้อง จากนั้นปูที่นอนของตนเองไว้ข้างๆ เตียงของเจ้านาย ตบฝ่ามือลงบนม้วนผ้าห่มผืนใหม่จนเกิดเสียงดังปุๆ ถิงถิงมองแล้วก็ยิ้มตาม เดาว่าสาวน้อยนางนี้คงดีใจมากที่ได้ผ้าห่มใหม่อยู่เป็นแน่ แต่ไม่นานรอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าก็จางไป ความเศร้าใจแทรกซึมเข้ามาอย่างช้าๆ หากมารดายังอยู่ทั้งตนและลู่ชิงก็คงไม่ต้องตกอยู่ในสภาพนี้ หยู่ถิงจะไม่ยอมให้ใครกลั่นแกล้งพวกนางทั้งสองเป็นแน่ บัดนี้มรสุมชีวิตถาโถมอย่างหนักหน่วง แม้แต่สาวใช้ก็ไม่ให้ความยำเกรงหาเรื่องกลั่นแกล้งได้ทุกวี่ทุกวัน

แค่กๆ

ถิงถิงส่งเสียงไอกระเสาะกระแสะ มือเรียวยกขึ้นมาปิดริมฝีปาก ลู่ชิงจึงรีบดีดตัวลุกจากที่นอนแล้ววิ่งเอากาน้ำที่ยังอุ่นอยู่มารินให้

“ดื่มน้ำอุ่นๆ ก่อนเจ้าค่ะ นี่เพิ่งต้นฤดูพอถึงกลางฤดูอาการคุณหนูต้องกำเริบกว่านี้แน่ แต่ก่อนร่างกายคุณหนูก็แข็งแรงดี หากไม่ใช่เพราะ…เพราะ”

มันจุกในอกจนไม่สามารถเอื้อยเอ่ยคำใดออกมาได้อีก หากไม่ใช่เพราะบิดาแท้ๆ สั่งลงโทษคุณหนูให้นั่งตากฝนตากหิมะบ่อยๆ ก็คงไม่ป่วยเรื้อรัง พอป่วยแล้วเจียเฉิงก็หาหมอมารักษาอย่างขอไปที เขาไม่ได้เฟ้นหาหมอเก่งๆ มารักษาให้อย่างจริงจัง เหตุการณ์นี้เหมือนกับตอนหยู่ถิงป่วยไม่มีผิด บ่อยครั้งที่ถิงถิงต้องเก็บเงินซื้อยาบำรุงกินเอง แต่ร่างกายเล็กจ้อยนี้ก็อ่อนแอเกินกว่าจะฟื้นตัวได้ด้วยตำรับยาพื้นๆ

“ได้จิบน้ำอุ่นดีขึ้นมานิดหน่อย”

“พรุ่งนี้ให้บ่าวออกไปซื้อยาให้นะเจ้าคะ”

แววตาของถิงถิงมีประกายวูบไหว พอพูดถึงเรื่องยาสีหน้ามีความลำบากใจ นั่นเป็นเพราะว่าเงินที่สะสมไว้นำออกไปซื้อผ้าห่มหมดแล้ว จะเอาเงินที่ไหนไปซื้อยาได้อีกเล่า

“ถ้าเป็นเรื่องเงิน บ่าวมี บ่าวมีเจ้าค่ะ”

สาวใช้ดึงถุงเงินที่เหน็บอยู่ที่เอวของตนออกมาแล้วเทเงินในถุงทั้งหมดนับ แต่ไม่ว่าจะเขย่าก้นถุงแรงเท่าไรเงินที่ไหลออกมาก็มีเพียงไม่กี่อีแปะ

“ได้แปดอีแปะ”

สาวใช้มีสีหน้าผิดหวัง ยาที่ซื้อประจำราคาตั้งห่อละสิบอีแปะ เช่นนั้นเห็นทีว่าจะขาดอีกสองอีแปะจึงจะซื้อยาให้คุณหนูได้

“ช่างเถอะ อีกไม่กี่วันก็ได้เงินเดือนแล้วเดี๋ยวค่อยให้เจ้าไปซื้อ”

“เจ้าค่ะ”

ลู่ชิงคอตก เก็บถุงเงินแล้วลุกจากเก้าอี้กลับไปนอนที่ของตน ส่วนถิงถิงย้ายจากจากโต๊ะหนังสือแล้วถือตำราไปนอนอ่านต่อบนเตียงต่อ

“คุณหนูอ่านอะไรหรือเจ้าคะ”

“อ่านไปเรื่อยเปื่อย"

“ถ้าคุณหนูแต่งงานแล้วได้ย้ายออกจากที่นี่ก็คงจะดี พอถึงวันนั้นอย่าลืมเอาบ่าวไปด้วยนะเจ้าคะ”

“พูดอะไรของเจ้า…หืม”

แม้น้ำเสียงของถิงถิงจะออกแนวตำหนิแต่ทว่ามีความขบขันซ่อนอยู่ เรื่องแต่งงานเป็นสิ่งที่ถิงถิงควรหวาดกลัวเสียมากกว่าจะเป็นเรื่องดี โบราณกล่าวว่าการแต่งงานเป็นหน้าที่ของบิดามารดา ทุกวันนี้แค่นางอาศัยอยู่ในจวนเจียเฉิงยังปล่อยปะละเลยถึงเพียงนี้ เรื่องการเลือกคู่ครองให้บุตรสาวนอกสายตายิ่งไม่ต้องไปคิดเลยว่าจะหาคนดีๆ มาให้นางแต่งด้วย และที่สำคัญเหมยหลินก็คงไม่ยอมให้ลูกเลี้ยงได้แต่งกับบุรุษที่ดีไปกว่าลูกสาวของตนเองแน่นอน

“บ่าวอยากให้คุณหนูออกจากจวนว่านแล้วไปเริ่มต้นชีวิตใหม่”

“เริ่มต้นชีวิตใหม่อย่างนั้นหรือ”

ข้าเองก็อยากเริ่มต้นชีวิตใหม่…

สามวันต่อมาคนของร้านตัดเสื้อได้นำชุดที่สั่งตัดมามอบให้เหมยหลิน พอได้รับมาแล้วซืออิ่งก็รีบวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาดูก่อนคนแรก นั่นก็เพราะอยากเห็นว่าชุดที่ตัดให้ถิงถิงจะงดงามสู้ชุดของตนได้หรือไม่ แต่เมื่อกล่องถูกเปิดออกซืออิ่งถึงกลับขมวดคิ้วแน่น เพราะผ้าที่เหมยหลินส่งไปตัดนั้นเป็นผ้าไหมสีแดงที่เป็นสินเดิมของหยู่ถิงจริง แต่เมื่อตัดออกมาแล้วมันช่างคล้ายกับชุดเจ้าสาวไม่มีผิด

“ท่านแม่นี่มันชุดเจ้าสาว!”

“ถูกต้อง”

“หมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ เหตุใดท่านแม่ถึงตัดชุดเจ้าสาวให้ท่านพี่”

“เพราะแม่จะส่งนางไปแต่งให้เจี้ยนป๋อนะสิ”

“เจี้ยนป๋อ ตาเฒ่าตัณหากลับน่ะหรือเจ้าคะ!”