ตอนที่ 1 ทางเลือกเดียว 3

พฤกษ์ทำทุกวิถีทาง แต่ก็สามารถรวบรวมเงินได้แค่ไม่กี่ล้านเท่านั้น หากเอาเงินทุนจากปางไม้รีสอร์ตมาใช้หนี้ก็อาจส่งผลให้เสียสภาพคล่อง ล่มจมเอาได้ง่ายๆ การอุดรอยรั่วในช่วงที่กำลังประสบภาวะขาดทุนแบบนี้ ไม่ใช่หนทางที่ควรทำ นั่นทำให้เขาต้องนั่งคิดหนักจนแทบไม่ได้นอนไปจนถึงเช้า เจ้าของร่างกำยำนั่งเอนกายพิงพนักเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ สองมือกอดอก ครุ่นคิดหาทางออก

‘มันคือทางเดียวของเรานะพฤกษ์ แกจะขายปางไม้ศิวกรไม่ได้เด็ดขาด แม่รู้ว่าแกเกลียดเมขลา แต่ก็แค่แต่งงานเอง แม่ไม่ได้ขอให้อยู่ร่วมบ้านหรือเชิดชูเมขลาออกนอกหน้านี่นา ถือว่าเห็นแกแม่เถอะนะพฤกษ์ อย่าปล่อยให้ธุรกิจที่แม่ประคับประคองมาตั้งแต่พ่อแกเสียต้องล่มจมตอนนี้เลยนะ แกคิดถึงหนูจ๋าบ้างสิ อยากให้ลูกต้องนับหนึ่งใหม่ไปกับเราหรือไง หรือแกอยากเห็นแม่ตรอมใจตาย แกต้องการแบบนั้นใช่ไหม!’

คำขอร้องของมารดาวนเวียนกลับมาสู่ภวังค์ความคิด ไม่ใช่แค่แม่ แต่ยังมีลูกสาวสุดที่รักอย่างเจนจิราด้วยที่เขาเป็นห่วง หากต้องนำทุกอย่างมาขายใช้หนี้ ครอบครัวศิวกรก็จะไม่เหลือสิ่งใดเลย เขาทนทุกอย่างได้ เพราะไม่ใช่คนติดหรูอยู่สบาย แต่คงไม่อาจทนเห็นมารดากับลูกสาวต้องตกระกำลำบากได้ แม้ในใจจะยังโกรธผู้ให้กำเนิด เรื่องที่ให้การเข้าข้างเมขลาจนพ้นผิด แต่แม่ก็คือแม่ เขายังรักและเทิดทูนหญิงแกร่งอย่างท่านเสมอ

“บางทีนี่อาจจะเป็นโอกาสดี คนอย่างเธอต้องเจอผู้ร้ายแบบฉัน เมขลา” พฤกษ์พึมพำกับตัวเอง ดวงตาวาวโรจน์ในตอนที่คิดถึงช่วงเวลาหอมหวานในการแก้แค้นคนที่ฆ่าเมียเขา

เมขลาทำให้เขาตกนรกทั้งเป็น ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว ทำให้สาวน้อยเจนจิรากำพร้าแม่ ในเมื่ออยากแต่งงานกับเขานัก เขาก็จะจัดให้ตามนั้น แต่รับประกันเลยว่าเธอจะต้องเป็นฝ่ายเรียกร้องขอหย่าภายในไม่กี่เดือนแน่

“นี่ตื่นเช้า หรือว่ายังไม่ได้นอนฮึ ตาพฤกษ์” ตรีเพชรเดินลงมาข้างล่าง เตรียมตัวรับประทานอาหารเพื่อออกไปดูแลงานที่รีสอร์ต เดินผ่านห้องทำงานของลูกชายจึงเปิดประตูเข้ามาดูเสียหน่อย ไม่คิดเหมือนกันว่าจะพบร่างสูงนั่งเด่นอยู่หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่

“ไม่ได้นอนครับ แล้วนี่คุณแม่จะออกไปไหนแต่เช้า” เขาตอบพร้อมกับยกนิ้วขึ้นนวดสันจมูกเบาๆ

“จะเข้าไปดูแลความเรียบร้อยที่รีสอร์ตหน่อย แล้วก็จะแวะไปบ้านคุณอัปสรด้วย แม่จะลองเจรจาดูอีกสักที”

“ไม่ต้องหรอกครับ”

พฤกษ์ลุกจากเก้าอี้ เดินเข้ามาหามารดา

“ทำไมละ?” ตรีเพชรกดหัวคิ้วชนกันด้วยความไม่เข้าใจ

“ผมคิดทบทวนมาทั้งคืนแล้ว ดูเหมือนทางออกเดียวที่มีก็คือการแต่งงานกับเมขลาจริงๆ”

“อะไรนะ นี่ลูกยอมตกลงเหรอพฤกษ์?” คนเป็นแม่ดูตกใจมากกว่าจะตื่นเต้นดีใจ

“ก็ถ้ามันจะทำให้เราไม่ต้องขายทุกอย่างใช้หนี้จนหมดตัว ผมก็ต้องทำ” ชายหนุ่มกระตุกยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มเย็นเยือกที่ทำให้มารดาสะท้านไปทั้งแผ่นหลัง

“แต่คุณแม่อย่าลืมนะครับ ผมแต่งงานเพื่อใช้หนี้เท่านั้น ไม่ได้คิดจะยกย่องผู้หญิงคนนั้นออกหน้าออกตา แล้วก็จะไม่มีงานแต่งงานใหญ่โตด้วย คุณแม่ช่วยหาแหวนเพชรให้สักวงก็พอ”

“มันจะดีเหรอ คุณหญิงอัปสรมีหน้ามีตาออกขนาดนั้น คงไม่ยอมแน่”

“ผมเชื่อว่าเมขลาจะหว่านล้อมคุณน้าอัปสรเอง เธออยากได้ผมจนตัวสั่นมาตลอดนี่ครับ”

“พฤกษ์ น้องไม่ได้เลวร้ายอย่างที่แกคิดเลยนะ น้อง...”

“ผมจะไปที่บ้านของคุณน้าอัปสรกับคุณแม่ด้วย เพราะผมมีข้อตกลงบางอย่างจะต้องพูดกันให้เข้าใจก่อน คุณแม่รอสักครู่นะครับ ผมขอขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวแป๊บนึง”

ชายหนุ่มตัดบทเอาง่ายๆ ก่อนจะเดินแยกตัวออกไปโดยไม่สนใจรับฟังอีก คล้อยหลังพฤกษ์ไปได้ไม่ถึงนาที เสียงโทรศัพท์ของตรีเพชรก็ดังขึ้น เธอรีบเปิดกระเป๋าสะพายเพื่อหยิบมันออกมาดู พบว่าเป็นหมายเลขโทรศัพท์ของเมขลานั่นเอง

“สวัสดีค่ะ คุณป้า”

หญิงสาวทักทายเสียงนุ่ม ทันทีที่ปลายสายกดรับ

“สวัสดีจ้ะหนูเม โทร.มาแต่เช้าเชียวนะลูก มีอะไรเร่งด่วนหรือเปล่าจ๊ะ?” ตรีเพชรชักหายใจหายคอไม่สะดวก

“เมอยู่หน้าบ้านคุณป้าแล้วค่ะ วันนี้ตั้งใจจะมาขอทานมื้อเช้าด้วยคน เมอยากเจอพี่พฤกษ์กับหนูจ๋าด้วยค่ะ”

“เอ่อ หนูอยู่หน้าบ้านแล้วเหรอจ๊ะ” เจ้าของบ้านยกมือขึ้นทาบอก

“ใช่ค่ะ แต่ถ้าคุณป้าไม่สะดวก เมกลับก็ได้นะคะ”

“เปล่าลูก ไม่ใช่แบบนั้นหรอก ป้ากับพี่พฤกษ์กำลังจะไปหาหนูที่บ้านอยู่เหมือนกัน ป้าเลยแปลกใจนิดหน่อยที่หนูบังเอิญเป็นฝ่ายมาหาเราเสียก่อน”

ตรีเพชรพยายามคุมโทนเสียงให้ฟังดูปกติที่สุด คาดเดาไม่ได้เลยว่าเมื่อพฤกษ์เจอกับเมขลาแล้วจะมีปฏิกิริยาอย่างไรต่อกัน แต่ที่แน่ๆ มันคงไม่ใช่เรื่องดีนัก

“พี่พฤกษ์น่ะเหรอคะที่จะไปหาเม?” ในคำถามนั้นมีความดีใจชัดเจน

“ใช่จ้ะ พี่เขาจะไปคุยเรื่องแต่งงานกับคุณแม่ของหนูน่ะ เห็นว่ามีข้อตกลงบางอย่างต้องคุยกันก่อน”

“ถ้างั้นคุยกับเมก็ได้ค่ะ คุณแม่ยกให้เมตัดสินใจเรื่องนี้เอง”

“ดีเลยลูก งั้นรอแป๊บนึงนะ ป้าจะให้คนไปเปิดประตูให้จ้ะ”

ตรีเพชรรีบกดวางสาย แล้วเดินออกจากห้องทำงานของลูกชาย ไปสั่งให้สาวใช้ที่กำลังเตรียมตั้งโต๊ะอาหาร ออกไปเปิดประตูต้อนรับว่าที่สะใภ้คนใหม่ อึดใจเดียวร่างบอบบางสะโอดสะองของเมขลาก็มาปรากฏตัวในห้องโถงกว้างของบ้านศิวกร แต่ถ้าจะเรียกให้ถูกคงต้องใช้คำว่าคฤหาสน์ศิวกรเสียมากกว่า

“สวัสดีค่ะ คุณป้า” หญิงสาวยกมือไหว้นอบน้อม

“สวัสดีจ้ะ หนูเม นั่งลงก่อนสิลูก พี่พฤกษ์ขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวอยู่ อีกสักครู่คงลงมา” เจ้าของบ้านรับไหว้ สีหน้ายิ้มแย้มในยามเชื้อเชิญให้แขกสาวรุ่นลูกนั่งลงบนโซฟาราคาแพงหลักแสน

“บ้านศิวกรยังน่าอยู่เหมือนเดิมนะคะ แต่เงียบไปหน่อย หนูจ๋ายังไม่ตื่นเหรอคะคุณป้า”

เมขลามองไปรอบๆ นานหลายปีแล้วที่ไม่ได้เหยียบย่างเข้ามาในบ้านหลังนี้ นับตั้งแต่เธอถูกตราหน้าว่าเป็นฆาตกรทำให้ผู้หญิงแพศยาอย่างจินดาต้องตาย

“ยังจ้ะ เพิ่งปิดเทอมเมื่อวาน วันนี้เลยปล่อยให้ตื่นสายได้”

“หนูจ๋าคงจะน่ารักมาก เมอยากเจอแกจังเลยค่ะ”

“แต่หนูจ๋าคงไม่อยากเจอคนที่ทำให้แกต้องกำพร้าแม่หรอก” เสียงห้าวทุ้มที่ดังขึ้นจากมุมหนึ่ง เรียกเมขลาให้หันไปมองทันที