ตอนที่ 1 ทางเลือกเดียว 2

“คุณพ่อขา”

เสียงเล็กเจื้อยแจ้วของร่างอวบป้อมในวัยหกขวบร้องเรียกบิดา เมื่อ พฤกษ์ ศิวกร ละสายตาจากงานตรงหน้าแล้วอ้าแขนรอ สาวน้อยก็ยิ้มจนตาหยีแล้ววิ่งโร่เข้าไปสู่อ้อมกอด

“มีข่าวดีมาบอกค่ะ วันนี้หนูจ๋าปิดเทอมแล้ว ขอไปอยู่ที่ปางกับคุณพ่อนะคะ อยู่กับคุณย่าสองคน เหงามากเลย”

“จะดีเหรอคะคนเก่ง ที่ปางมันอาจจะไม่สะดวกสบายเหมือนบ้านที่กรุงเทพหรอกนะคะ” พฤกษ์เอ่ยด้วยความความเอ็นดู ให้เหตุผลที่เป็นความจริงก่อน แต่ลูกสาวจะเลือกอย่างไร เขาคงไม่ขัดข้อง

ตั้งแต่รับหน้าที่ขึ้นไปดูแลปางไม้รีสอร์ตที่เชียงใหม่แทนมารดาอย่างเต็มตัว เพื่อให้ท่านดูแลรีสอร์ตในเมืองกรุงที่กำลังเริ่มฟื้นตัวได้อย่างเต็มที่ เขากับเจนจิราก็ห่างกันมากกว่าเดิม หากได้พาลูกไปดูแลเองบ้าง เขาคงมีความสุขมากขึ้น

“ขอแค่มีคุณพ่ออยู่ด้วย หนูจ๋าไม่กลัวอะไรเลยค่ะ...นะคะ นะ ขอหนูจ๋าไปด้วยนะคะ” คนตัวเล็กเขย่าแขนแล้วโผเข้ามากอดอีกรอบ มีหรือที่คนเป็นพ่อจะทนใจแข็งได้ไหว

“โอเคค่ะ ไปก็ไป แต่ถ้าคุณพ่อบอกอะไร หนูจ๋าต้องเชื่อฟังนะคะ”

“รับทราบค่า พ่อเลี้ยง” เจนจิรายิ้มจนตาหยี เรียกบิดาเหมือนอย่างที่คนงานที่ปางไม้มักเรียกกันเสมอ

“จะกลับเมื่อไรเหรอพฤกษ์” เสียงบุคคลที่สามดังขึ้น ชายหนุ่มหันไปมองก็พบว่าเป็นมารดานั่นเอง

“คุยธุระสำคัญกับคุณน้าอัปสรเรียบร้อยดีไหมครับ ทางนั้นว่ายังไงบ้าง” พฤกษ์ไม่ตอบ แต่ถามแทน

“หนูจ๋า ขึ้นไปอาบน้ำกับพี่แก้วนะคะลูก แล้วค่อยลงมารับของว่างนะ ย่ามีธุระต้องคุยกับคุณพ่อนิดหน่อยจ้ะ”

ตรีเพชรเอ่ยกับลูกชายเสียงเครียด ก่อนจะหันไปยิ้มแล้วทำเสียงเล็กเสียงน้อยกับหลานสาวที่รักสุดหัวใจ แม้จะเกิดมาจากท้องของผู้หญิงที่ตรีเพชรไม่อยากได้มาเป็นสะใภ้ของตระกูลศิวกรก็ตาม

“ค่า คุณย่า”

เด็กหญิงรับคำเสียงใส ก่อนจะวิ่งออกไปหาพี่เลี้ยงนามว่าแก้วตาที่ยืนยิ้มรออยู่ไม่ไกล ทันทีที่ร่างเล็กนั้นหายไปจากสายตา ตรีเพชรก็เดินไปนั่งบนโซฟาตัวยาวตรงมุมหนึ่งของห้องทำงาน สีหน้าไม่สู้ดีนักในตอนที่เอ่ยกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวน

“ทางคุณหญิงอัปสรไม่ยอมยืดเวลาให้เลย เธอบอกว่าจำเป็นต้องนำเงินก้อนใหญ่ไปลงทุนธุรกิจให้กับ...”

“กับใครครับ?” พฤกษ์เลิกคิ้วสูงในตอนถาม

“แม่คงยังไม่ได้บอกว่าหนูเมขลากลับมาเมืองไทยแล้ว”

นั่นคือคำตอบที่ทำให้ชายหนุ่มกระจ่างชัดแก่ใจทันที ว่าทางอัปสรจะรีบร้อนนำเงินไปลงทุนธุรกิจใหม่ให้กับใคร เมื่อชื่อของผู้หญิงที่เขาแสนเกลียดชังหลุดออกมาจากปากของมารดา ภายในห้องก็ตกสู่ความเงียบงัน ราวกับถูกฟ้าผ่าลงกลางศีรษะ พร้อมคลื่นทะเลซัดโถมเข้าใส่จนเจ็บปวดไปทั่วสรรพางค์กาย

เมขลา...ผู้หญิงที่ชีวิตนี้เขาสาปส่งและไม่มีวันยอมเฉียดกรายเข้าไปใกล้ แค่ได้ยินชื่อยังสะอิดสะเอียน เกลียดชังจนตัวสั่นไปหมด จริงอยู่ที่เห็นอีกฝ่ายมาตั้งแต่ยังเล็ก เพราะสองครอบครัวสนิทสนมกันมาก แต่ความผิดพลาดที่เมขลาเคยก่อ ทำให้น้องน้อยแสนบริสุทธิ์ในสายตาของเขา ตายจากไปทันที

เพราะเธอคือคนที่ทำให้เมียรักของเขาต้องตาย...

ภาพเมื่อหลายปีก่อนที่เมขลาถือมีดเปื้อนเลือด นั่งคร่อมทับอยู่เหนือร่างของจินดาที่ตาเบิกโพลงหมดลมหายใจ ทำให้ใบหน้าคมคายแดงก่ำขึ้นมาด้วยความโกรธ ตรีเพชรกัดริมฝีปากแน่นกับอากัปกิริยาที่ลูกชายแสดงออก เพราะแบบนี้อย่างไรเล่า เธอถึงมั่นใจว่าพฤกษ์จะไม่มีวันยอมทำตามความต้องการของอัปสรแน่

“ทางนั้นมีข้อเสนอมาให้...”

แต่ตรีเพชรก็ยังคิดที่จะลองพูดดูก่อน

“ผมไม่สนว่าบ้านนั้นจะเสนออะไร ผมจะหาเงินยี่สิบห้าล้านนั่นมาให้เองครับ” เขาแทรกทันควัน

“พฤกษ์จะหาเงินมากมายแบบนั้นมาจากไหน”

“ผมจะขายปางไม้รีสอร์ตให้แม่เลี้ยงซอมพอ” เพราะความไม่พอใจและไม่อยากเกี่ยวพันด้วยอีก ทำให้ชายหนุ่มหลุดปากพูดในสิ่งที่ตรีเพชรถึงกับลุกพรวด แล้วขึ้นเสียงใส่ด้วยความตกใจทันที

“ไม่ได้นะพฤกษ์! แกก็รู้นี่ว่าปางไม้ศิวกร เป็นสิ่งเดียวที่คุณพ่อกับคุณปู่รัก และภูมิใจมากที่สุด คุณปู่ท่านบุกเบิกมาตั้งแต่รุ่นที่ยังใช้ช้างลากซุง จนคุณพ่อเปลี่ยนแปลงพัฒนามาเป็นรีสอร์ตตามยุคสมัยปัจจุบัน ท่านทุ่มเทกับมันมากนะพฤกษ์ แกจะขายมันให้แม่เลี้ยงซอมพอได้ลงคอจริงๆ น่ะเหรอ”

“ผมรู้ครับ แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อเจ้าหนี้ต้องการเงินคืนกะทันหันแบบนี้”

“แม่ก็บอกแกแล้วไงว่าทางนั้นเขาให้ทางเลือกเรามา”

“ผมก็บอกไปแล้วเหมือนกันครับว่าผมไม่สนใจทางเลือกอะไรจากทางนั้น” พฤกษ์ตอบโต้เสียงเรียบ

เขาไม่ใช่พวกชอบแสดงอารมณ์เกรี้ยวกราด นิสัยค่อนข้างสุขุมและนิ่งจนบางทีก็เดาความรู้สึกยาก โกรธก็เงียบ ดีใจก็เงียบ มีเพียงเด็กหญิงเจนจิราที่ได้เห็นรอยยิ้มและสีหน้าเปี่ยมสุขของบิดา

“ถ้าแกแต่งงานกับหนูเม คุณอัปสรจะยกหนี้ให้ทั้งหมด!” ตรีเพชรตัดสินใจพูดออกมาในที่สุด

พฤกษ์ชะงัก นิ่งอึ้งตะลึงงันไปกับสิ่งที่ได้ยิน

แต่งงาน...เพื่อยกหนี้สินทั้งยี่สิบห้าล้านให้น่ะหรือ? คุณหญิงอัปสรคงเสียสติไปแล้วแน่ๆ เขาเกลียดเมขลาจนชีวิตนี้ไม่อยากพบหน้าอีก เธอเป็นฆาตกรที่ฆ่าเมียเขา เป็นผู้ร้ายที่แม่ของเขาออกหน้าช่วยไม่ให้ได้รับโทษด้วยการเป็นพยานปากสำคัญ เรื่องนี้เขาไม่มีทางลืม

“ผมไม่มีวันแต่งงานกับฆาตกร...” เขายืนยันเสียงเย็น

“แม่บอกแล้วไงว่าหนูเมไม่ใช่ฆาตกร คืนนั้นมันเป็นอุบัติเหตุจริงๆ นะตาพฤกษ์!”

“อุบัติเหตุที่แสนบังเอิญ เด็กนั่นถือมีดเปื้อนเลือดนั่งคร่อมทับตัวของเจิน กล้องวงจรปิดที่บ้านดันเสียพอดี แล้วก็ไม่มีพยานสักคน นอกจากคุณแม่” ชายหนุ่มยิ้มเหี้ยม

“ผมรู้ว่าคุณแม่ไม่ชอบเจิน แต่ผมเลือกเธอเป็นคู่ชีวิต ผมรักเธอ...คุณแม่ไม่ควรช่วยคนผิด เพราะสิ่งผมเห็นกับตา มันค้านกับความจริงที่คุณแม่ให้การกับตำรวจมาก” แม้จะเสียใจและโกรธมาก แต่น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาก็ยังเป็นโทนเรียบ เจือสั่นเครือเล็กน้อย

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนไม่ดี...”

“คุณแม่เลยปล่อยให้เด็กขี้อิจฉาอย่างยายนั่นฆ่าเจินงั้นเหรอครับ?” พฤกษ์ตาแดงก่ำ น้ำตาคลอเต็มหน่วยตา “ผมรู้มาตลอดว่าเด็กนั่นรู้สึกกับผมยังไง แต่สำหรับผม ผมเห็นเธอเป็นแค่น้องสาวคนหนึ่งที่ไม่มีวันเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้ ผมรู้ครับว่าคุณแม่เอ็นดูยายฆาตกรนั่นมาก แต่บอกไว้เลยว่าผมจะไม่วันไปยุ่งเกี่ยวด้วยเด็ดขาด”

“มันคือทางเดียวของเรานะพฤกษ์ แกจะขายปางไม้ศิวกรไม่ได้เด็ดขาด แม่รู้ว่าแกเกลียดเมขลา แต่ก็แค่แต่งงานเอง แม่ไม่ได้ขอให้อยู่ร่วมบ้านหรือเชิดชูเมขลาออกนอกหน้านี่นา ถือว่าเห็นแกแม่เถอะนะพฤกษ์ อย่าปล่อยให้ธุรกิจที่แม่ประคับประคองมาตั้งแต่พ่อแกเสียต้องล่มจมตอนนี้เลยนะ แกคิดถึงหนูจ๋าบ้างสิ อยากให้ลูกต้องนับหนึ่งใหม่ไปกับเราหรือไง หรือแกอยากเห็นแม่ตรอมใจตาย แกต้องการแบบนั้นใช่ไหม!” เมื่อไร้ทางเลือก ตรีเพชรจึงพูดแบบนี้เพื่อหวังว่าให้ลูกชายยอมทบทวนดูใหม่

“ผมไม่เข้าใจว่าทำไมทางนั้นถึงอยากให้แก้ปัญหาด้วยการแต่งงาน” พฤกษ์กำมือแน่น

“ไมใช่ความคิดของคุณอัปสรหรอก แม่ว่าหนูเมขลานั่นแหละที่เป็นคนเรียกร้อง”

“ยายนั่นอยากแต่งงานกับผม...ทั้งที่รู้ว่าผมเกลียดแสนเกลียดเนี่ยนะครับ” ได้ยินแล้วก็แทบไม่อยากเชื่อ

“หนูเมเธอรักแกมากนะพฤกษ์ รักตั้งแต่ยังเด็กจนโตเป็นสาวสมวัย รักจนยอมทำทุกอย่างเพื่อแก” ตรีเพชรรู้ความจริงข้อนี้ดี เมขลารักฝังใจกับลูกชายของเธอมาก รักจนยอมแลกได้ทุกอย่างจริงๆ ไม่ว่าสิ่งนั้นจะร้ายแรงเพียงใดก็ตาม

“แต่ผมไม่สน ผมจะหาทางอื่น” ชายหนุ่มลุกขึ้นเต็มความสูง สูดลมหายใจลึกแล้วตั้งท่าจะเดินออกไป

“นั่นแกจะไปไหน?” คนเป็นแม่เรียกถาม

“ไปหาวิธีเอาเงินยี่สิบห้าล้านมาใช้หนี้น่ะสิครับ” แล้วเขาก็เดินออกไปทันที ทิ้งให้มารดาทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาตัวเดิมด้วยความอ่อนล้า ค่อนข้างแน่ใจว่าพฤกษ์ไม่มีทางหาเงินก้อนใหญ่ขนาดนั้นมาให้คืนคุณหญิงอัปสรได้ภายในสัปดาห์หน้าแน่

ไม่ว่าอย่างไร...การแต่งงานก็คือทางออกเดียวจริงๆ