ตอนที่12.

ตอนที่12.

“ไปๆ ไปหาคุณยักษ์เขาเลย เขามารับแก อ่า.. หมดธุระของคุงยักษ์แล้วช่ายมั้ยคับ”

เฮียตือผลักร่างเล็กๆ ของจ้อยมาให้พยัคฆ์ทันทีเหมือนรังเกียจซึ่งชายหนุ่มก็รับร่างเล็กๆ ที่แทบจะทรงตัวไม่อยู่ของจ้อยไว้แล้วส่งต่อให้คนของเขาพาเด็กชายไปที่รถ

“ครับ หมดแล้ว ผมกลับก่อนล่ะ ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ..”

ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงและใบหน้าเรียบเฉยแล้วหันหลังกลับท่ามกลางความโล่งอกของเฮียตือที่ปาดเหงื่อรัวๆ แล้วหันมาด่าลูกน้องอย่างโมโห

“ไอ้พวกหมาขี้เรื้อนเลี้ยงเปลืองข้าวสุก ถ้าหากอีทำมากกว่านี้อั๊วจะไม่ย่อยยับเหรอวะ ทีหลังหัดแหกตาบ้างว่าใครเป็นใคร ไอ้พวกเวร..”

เฮียตือทั้งถีบทั้งยันลูกน้องพัลวันอย่างฉุนเฉียวเมื่อตนเกือบซวยเพราะความอวดดีของลูกน้อง...

ทางด้านพยัคฆ์ที่กลับเข้ามานั่งในรถคันงามเย็นฉ่ำด้วยแววตาขุ่นเข้มก็กดโทรศัพท์ถึงใครบางคนที่จะทำให้คนชั่วๆ หมดไปจากโลกได้โดยไม่ยาก

“ฉันมีเรื่องจะบอกให้นายรู้ว่ะ..”

“ว่ามาเลยเพื่อน” เจคอป บาร์ตัน อดีตมาเฟียหนุ่มผู้ไม่ชื่นชอบการกดขี่ข่มเหงเด็ก สตรีและคนชรารวมไปถึงสัตว์ทั้งหลายและผันตัวเองมาเป็นผู้รักษากฎหมายและกฎหมู่ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงยินดี

“ที่โกดังเฮียตือ.. รายละเอียดฉันส่งอีเมลไปให้นายแล้ว”

“ขอบใจมากเพื่อนรับรองนายไม่ผิดหวังแน่นอน”

“ว่าแต่นายสบายดีใช่ไหม เป็นไงบ้างประเทศไทย”

“สุขสบายที่สุดว่ะ เหลืออย่างเดียว ยังหาเมียคนไทยไม่ได้” อีกฝ่ายพูดติดหัวเราะเบาๆ มาตามสาย

“เออ.. ขอให้ได้ขอให้โดนเร็วๆ นี้ก็แล้วกันแค่นี้ก่อนนะ ฉันมีเรื่องต้องทำ”

พยัคฆ์วางสายจากเพื่อนรักแล้วก็หันมามองเด็กชายที่หลับไปด้วยความอ่อนเพลียก็ถอนใจออกมาหนักๆ

“พาเด็กไปหาหมอก่อนนะวิลล์ น่ากลัวว่าจะป่วยหนักเกินเยียวยา..” น้ำเสียงของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความกังวล

“แล้วเราจะบอกคุณจ๋อมมั้ยครับ”

“ก็คงต้องบอกแต่ไม่ใช่ตอนนี้”

“น่าสงสารนะครับ พวกนั้นคงใช้แรงงานเด็กหนักมาก เราจะถอนรากถอนโคนคนใจร้ายพวกนั้นอย่างไรให้หมดไปจากโลกนะ”

วิลล์เองก็รู้สึกเจ็บแค้นเดือดดาลอยู่ไม่น้อย ตอนที่เจ้านายหนุ่มจัดการไอ้โตนั่นชายหนุ่มเองก็ตั้งหลักรอพร้อมที่จะลุยหากพวกที่เหลือเกิดอยากลองของ เขาก็คงไม่รอช้าที่จะสั่งสอนพวกมันบ้าง 

“รอดูหากครั้งนี้ไอ้เจคมันเก็บไม่หมด เราก็ค่อยมาตามเก็บกวาดคนที่เหลือ แต่ยายมนุษย์ป้ามหาภัยนั่นสั่งชาติชายให้จับตาดูไว้ให้ดี ฉันจะไม่ปล่อยให้สองคนนั้นลอยนวลไปได้อีก แต่เล่นเกมกับพวกเขาหน่อยเพราะง่ายเกินไปไม่สนุก”

“ครับ ผมโทร. ไปบอกพี่ชาติแล้ว”

“แล้วพ่อของซูซี่ล่ะเคลื่อนไหวรึยัง”

นายสุวัฒน์ บิดาของสุมณฑานั้นเป็นผู้มีชื่อเสียงอยู่ไม่น้อยในฐานะเจ้าของร้านเพชรชื่อดัง แต่ใครจะรู้ว่าเบื้องหลังของนายสุวัฒน์นั้นคือการค้าอัญมณีเถื่อน และของส่วนใหญ่ก็ถูกจารกรรมมาจากเจ้าของเดิม ไม่ว่าชิ้นเล็กชิ้นน้อยจากทั่วทุกมุมโลกก็ว่าได้ และลูกค้าส่วนใหญ่ก็จะมีแต่มหาเศรษฐีที่นิยมของเก่าสวยๆ งามๆ แต่ไม่อยากลงทุนซื้อใหม่หรือสั่งทำขึ้นใหม่ แต่เลือกที่จะรับซื้อของโจร และยังมีการประมูลลับๆ ระหว่างผู้ซื้อและผู้ขายอีกด้วย และแน่นอนว่าสร้อยเพชรชมพูของเขาก็เป็นหนึ่งในสินค้าที่จะซื้อขายกันในการประมูลที่จะถึงนี้

“สายเรารายงานมาว่าเสี่ยสุวัฒน์กำลังจะเปิดประมูลของเจ้านายอีกสองสัปดาห์ครับ ได้ข่าวว่ามีเศรษฐีสนใจหลายคน แต่เขาไม่รู้ว่ามันเป็นของเจ้านาย เสี่ยสุวัฒน์สร้างประวัติมันขึ้นใหม่ว่าเป็นของเก่าจากราชวงศ์อังกฤษยุคกลาง ตกทอดมาจากขุนนางเก่าที่ตกอับเลยเอามาปล่อย”

“หึหึ.. มันสร้างประวัติของของฉันเสียเน่าเฟะเลยว่ะ แต่ก็มีส่วนถูกอยู่นะเพราะเพชรชมพูมันเป็นสมบัติของท่านย่าทวดฉัน ท่านเป็นลูกสาวขุนนางอังกฤษยุคกลางก่อนที่ลูกหลานรุ่นหลังจะแต่งงานกับชาวอิตาลีและย้ายถิ่นฐานไปปักหลักอยู่ที่นั่นในรุ่นของคุณปู่ แต่ตระกูลฉันไม่เคยตกอับถึงขนาดต้องขายสมบัติกิน พวกเราทำมาหากินไม่เคยเอาเปรียบใครด้วย”

พยัคฆ์อธิบายเรื่อยๆ ด้วยความขบขันอยู่ไม่น้อยที่เรื่องแต่งมันคล้ายคลึงกันกับเรื่องจริง 

“ก็ถือว่าเป็นของเก่าหายากล่ะครับ แล้วเราจะทำยังไงต่อครับ”

“เราเฉยไว้ก่อนให้มันตายใจ”

แล้วพยัคฆ์ก็เงียบไปเป็นการตัดบทสนทนาเมื่อรถคันหรูวิ่งเข้าเขตโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง ซึ่งตระกูลของเขาถือหุ้นอยู่เกือบครึ่งหนึ่ง

ทางด้านวัชรากับอาภรณ์สองพี่น้องที่เป็นตัวต้นเหตุของเรื่องราววุ่นวายที่เกิดกับจุมพิตานั้น ไม่ได้รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจใดๆ กับคนรอบข้างเพราะตอนนี้พวกนางกำลังมีความสุขสนุกกับการใช้เงิน สองพี่น้องมนุษย์ป้ามหาภัยพากันบินไปฮ่องกงเพื่อเที่ยวชอปปิงกันอย่างสนุกสนานและพากันไปเล่นการพนันตามแหล่งท่องเที่ยวชื่อดังด้วยความเพลิดเพลิน เพราะไม่ว่าจะเล่นอะไรก็มือขึ้นเสียทุกบ่อน และการมาครั้งนี้สองพี่น้องมหาภัยก็ได้ของที่แอบฉกจากนักท่องเที่ยวที่มาด้วยกัน และจากโรงแรมที่พักติดไม้ติดมือกลับมาด้วย ตามกมลสันดานคนงกและเห็นแก่ตัว แต่ที่ทั้งสองไม่รู้ก็คือสาเหตุที่ทุกอย่างมันราบรื่นนั้นมาจากแผนของใครบางคนต่างหาก

“พี่วัช พี่ว่าป่านนี้ไอ้เด็กนั่นมันจะเป็นยังไงบ้างนะ”

อาภรณ์เอ่ยถามพี่สาวขณะที่ชื่นชมข้าวของมากมายที่พากันขนซื้อมาเสียมากมายเพื่ออวดเพื่อนๆ การอวดความมั่งมีทำตัวไฮโซโก้หรูคือความสุขของอาภรณ์ เจ้าหล่อนแสร้งทำตัวว่ารวยมากและดูดีอยู่เสมอในสายตาใครๆ

“ถามทำไม มันจะเป็นจะตายก็เรื่องของมันสิ ถ้ามันตายไปเสียก็ดีจะได้ไม่มีใครรู้ว่าเราหลอกใช้มันไปขโมยของ”

วัชราพูดอย่างไม่ยี่หระกับชีวิตความเป็นความตายของใคร เพราะโดยปกติแล้ววัชราก็มักจะเห็นผลประโยชน์ของตัวเองยิ่งใหญ่เสมอ ทุกสิ่งทุกอย่างเจ้าหล่อนจะต้องได้มากกว่าคนอื่นๆ

“ก็จริง ที่ถามนี่ไม่ได้ห่วงมันนะ แค่อยากรู้ว่ามันตายรึยัง ฉันเห็นว่ามันร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงนั่นล่ะถึงได้พาไปส่งให้ไอ้เสี่ยตือ มันจะได้ตายเร็วๆ ไงล่ะ แหม.. พี่นี่ก็คิดว่าฉันห่วงมันรึไง ฮิๆ”

“แผนเธอนี่มันสูงส่งเสมอเลยนะพอลล่า” วัชรายิ้มร่าให้น้องสาว