Chapter 1

Chapter 1

หลังจากที่นอนคิดไม่ตกมาทั้งคืน ฉันเลยตัดสินใจไม่ไปทำงานที่บริษัท ฉันไลน์บอกพ่อกับแม่ว่าจะขอไม่ทำงานสัก1อาทิตย์ เป็นการบอกนัย ๆ ว่าต่อต้าน แต่รู้ไหมคำตอบที่ได้กลับคืนมามันคืออะไร

"ไม่เป็นไรจ้ะลูก ยังไงก็จะแต่งงานอยู่แล้ว พักยาวๆเลยแล้วกัน เรื่องบริษัทไม่ต้องห่วง พ่อกับแม่มีพี่สาวพี่เขยลูกช่วยดูแลอยู่แล้วจ้ะ"

ฉันจะต่อต้านเรื่องแต่งงานอีกรอบ แต่แม่ของฉันก็ไม่แคร์ ท่านส่งตอบกลับมาทำให้ฉันแทบสะอึก แต่ก็ดีเหมือนกันที่ไม่ได้ไปทำงาน ฉันจะไปเที่ยวกับเพื่อนคืนนี้ที่ไนท์คลับ

เฮ้อ! นอนบนที่นอนไม่อาบน้ำไม่กินสักวันดูสิ เบื่อหลายๆอย่าง ในหัวคิดวนไปถึงไอ้อ้วนที่ฉันลืมมันมาเป็นสิบปี แต่ภาพมันกลับเด่นชัดขึ้นมาในความทรงจำ

"ไอ้บ้าเอ้ย!" ฉันสบถออกมา ตั้งแต่ฉันจำมันได้ มันก็เข้ามาก่อกวนในหัวสมองของฉัน ไม่ว่าจะเป็นยามหลับหรือยามตื่น มันเป็นเรื่องบ้าจริงๆ

ฉันนอนอืดอยู่บนที่นอน ไม่สนใจพวกแม่บ้านที่เคาะประตูเรียกให้ไปทานข้าว ไม่มีอารมณ์ที่จะทานรู้สึกเซ็งไปหมด

"คุณหนูคะ ออกมาทานอาหารเถอะค่ะ คุณหนูไม่ได้ทานอาหารตั้งแต่เช้าแล้วนะคะถ้าไม่ทานอีกจะปวดท้องเอานะ"

"เฮ้อป้าเขียวคะ หวานไม่หิวค่ะ"

"ไม่หิวก็ต้องทานค่ะ คุณหนูเป็นโรคกระเพาะไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่ทานจะแย่เอานะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ" ป้าเขียวเงียบไปสักพักก็กลับมา

"ป้าเขียวเอาอาหารมาให้แล้ว" ป้ายังคงดื้อดึงที่จะเอาอาหารมาให้ฉันทานให้ได้

"หวานยังไม่อยากกินนิ่คะ"

"หิวก็ต้องทานค่ะป้าจะเข้าไปแล้วนะคะ" ว่าจบประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างหญิงสูงวัยที่ถือถาดอาหารเข้ามา

ฉันพ่นลมหายใจแล้วกรอกตามองบนวนไป นอกจากพ่อกับแม่ที่ชอบบังคับแล้ว ก็จะมีป้าเขียวนี่แหละที่ชอบบังคับฉันอีกคน

ฉันชอบปวดท้องเป็นโรคกระเพาะบ่อยๆ แต่ก็ไม่ชอบทานอาหารตรงเวลา จนป้าเขียวต้องมาบังคับฉันบ่อยๆ

เวลาที่ไปทำงานคนที่บังคับฉันก็คือพ่อกับแม่ ส่วนเครื่องดื่มเหล้าเรื่องอะไรฉันไม่เกี่ยง แต่ถ้าเรื่องกินข้าวฉันยอมแพ้ บางทีฉันก็ไม่หิวนะฉันอยากกินอย่างอื่นมากกว่า ยิ่งแอลกอฮอล์เข้าร่างกายมันก็ยิ่งรู้สึกดี

"ป้าเขียวคะ"

"รีบทานดีกว่าค่ะ จะได้มีแรงคิดอะไรอีกหลายๆอย่าง ป้ารู้แล้วว่าตอนนี้คุณหนูโดนคุณพ่อกับคุณแม่บังคับให้แต่งงานกับลูกชายผู้ใหญ่บ้านที่ชื่ออะไรนะ...ป้าเองก็จำไม่ได้"

"เขาชื่อผู้ใหญ่ถึกค่ะ ส่วนลูกชายของเขาชื่อเหมราช หวานเองก็ไม่เข้าใจคุณพ่อกับคุณแม่หรอกค่ะ แค่สัญญาปากเปล่าทำไมไม่ยกเลิกให้มันจบๆไป" ฉันว่าแล้วรีบดึงถาดอาหารมาใกล้ตัว วันนี้มีข้าวต้มหมูโรยกระเทียมเจียวหอมๆ

ฉันหยิบช้อนแล้วตักข้าวต้มเข้าปาก พอได้มีอะไรตกถึงท้องก็รู้สึกดีขึ้นมา ถึงแม้จะเครียดมากแต่พอมีอะไรเข้าปากก็รู้สึกดี ถึงแม้จะไม่หิวก็เถอะ

"ท่านก็คงมีเหตุผลของท่านนั่นแหละ ว่าแต่คุณหนูจะทำยังไงต่อไปคะ?"

"หวานว่าหวานจะไปหาไอ้เหมราชกับพ่อมันที่อีสานค่ะ หวานจะไปพูดกับไอ้ผู้ชายคนนั้นให้มันยกเลิกงานแต่ง ให้มันไม่อยากแต่งกับหวานถ้าเราสองคนพูดให้ทั้งสองฝ่ายเข้าใจ มันก็จะไม่มีงานแต่งเกิดขึ้นค่ะ"

"แล้วจะไปวันไหนล่ะคะ คุณพ่อคุณแม่หรือยังว่าจะไป"

"หวานว่าจะไปวันมะรืนค่ะ วันนี้หวานจะไปดื่มที่ไนท์คลับกับเพื่อนก่อน ส่วนเรื่องบอกคุณพ่อคุณแม่ บอกไม่บอกท่านก็คงไม่ขัดหรอกค่ะ ท่านยินดีจะยกน้ำหวานให้กับไอ้บ้านนอกนั่นขนาดนี้ ท่านคงจะยินดีด้วยซ้ำที่หวานไปได้" ฉันพูดตัดพ้อแล้วถอนหายใจออกมาแรงๆ

"โตแล้วจะไปไหนมาไหนก็บอกท่านท่านจะได้ไม่เป็นกังวล ถ้าคุณหนูไม่กล้าบอกเดี๋ยวป้าจะเป็นคนบอกเอง" ฉันไม่เอ่ยคำพูดใดออกมาได้แต่นั่งทานข้าวต้มอย่างเงียบๆ

ฉันขลุกอยู่ในห้องของตัวเองทั้งวัน หยิบนู่นจับนี่ใส่กระเป๋าเดินทาง ถ้าไปกลับคงเป็นไปไม่ได้แน่ ฉันคิดว่าฉันต้องได้ไปค้างอยู่ที่นั่นสักวันสองวัน พูดให้ไอ้บ้านั่นเข้าใจ

พอจัดกระเป๋าเสร็จฉันก็อาบน้ำแต่งตัว วันนี้ฉันอยู่ในชุดเดรสเซ็กซี่ขยี้ใจ แต่งหน้าแต่งตาแล้วส่องกระจกหมุนไปมา วันนี้ฉันสวยสวยกว่าทุกวันที่ผ่านมา

พอแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยฉันก็รีบลงมาจากบ้านพ่อแม่ก็กำลังนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก

"จะไปเที่ยวไหน" พ่อเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่ม

"จะไปดื่มกับเพื่อนค่ะ ถ้าแต่งงานไปแล้วก็คงจะไม่ได้ดื่มกับเพื่อนอีกนานเลย หวานคงจะต้องไปอยู่บ้านไอ้บ้านนอกนั่น กว่าจะได้มากรุงเทพฯคงอีกนาน"

"อืม ขอให้สนุกแล้วกันเดี๋ยวจะให้ลูกน้องขับรถให้"

"เฮ้อ หวานไปแล้วนะคะพ่อ"

"ยิ่งโตยิ่งใกล้แต่งงานพ่อยิ่งเป็นห่วง เห็นเขียวมาเปรยๆบอกว่าหวานจะไปหาเหมราชเหรอ"

"ใช่ค่ะ หวานจะไปหาเขา ไปพูดคุยไปเรียนรู้นิสัยกัน" ฉันพูดออกไป ที่จริงฉันมีจุดประสงค์ที่มากกว่านั้น แต่ถ้าฉันพูดมันออกมาพ่อกับแม่ก็คงไม่ยอมแน่

"ก็ดีเหมือนกัน พักอยู่ที่นั่นจนแต่งงานเลยก็ได้ ได้เรียนรู้กันไปจะได้รู้ว่าครอบครัวของผู้ใหญ่ถึกกับแม่จินดา เขาน่ารักขนาดไหน ยิ่งเหมราชนะนิสัยดีเอาการเอางาน ตอนนี้เห็นว่าพาชาวบ้านปลูกผักไฮโดรโปนิกส์และเศรษฐกิจพอเพียงทำให้ชาวบ้านมีเงินมีงานเข้ามา ถึงจะบ้านนอกแต่จะเป็นเด็กรุ่นใหม่ที่มีไฟมาก"

พ่อพายุชมไม่ขาดปาก ฉันไม่ได้พูดอะไรฉันได้เดินจ้ำอ้าวออกมาเลย ถ้าจะอวยไอ้ตือโป๊ยก่ายให้ฉันฟังฉันไม่อยากจะฟังเลยสักนิด

ฉันก็มีลูกน้องของพ่อที่เป็นสารถีขับรถพามาที่ไนท์คลับ พอลงจากรถได้ฉันก็สะบัดตัวเดินเข้าไปเลย ไม่ได้สนใจลูกน้องก็เลยสักนิด

พอไปถึงเพื่อนสนิททั้งสองของฉันก็นั่งอยู่ที่โต๊ะแล้ว เครื่องดื่มเต็มโต๊ะ ฉันไม่ต้องสั่งเพราะเพื่อนฉันก็คงจะพร้อมบริการ

"อีหวาน" พอมาถึงยัยใบพลูก็เรียกจิกกบาลฉันเลย "อีห่า"

"อะไรของมึง"

"กูกับอีแป้งรอมึงจนตูดกูจะงอกรากพันคอสามรอบแล้วอีห่า นัดดิบดีว่าจะมาตั้งแต่หัวค่ำ แต่มึงดูเวลาที่มึงมาอีห่าเกือบสี่ทุ่ม"

"แหม ก็กูจัดกระเป๋าอยู่อีกอย่างกูก็เครียดๆกับชีวิตของกู" ว่าแล้วหย่อนก้นนั่งฝั่งตรงข้ามกับเพื่อนสนิททั้งสอง

ปกติก็ไม่ค่อยจะได้สังสรรค์กันบ่อยหรอกอาทิตย์ละครั้งสองครั้ง เพราะต่างคนก็ต่างมีหน้าที่ของตัวเอง ยัยใบพลูมีแฟนคนสิงคโปร์ก็ไปๆมาๆ ไม่ค่อยจะมีเวลามาสักเท่าไหร่

ส่วนแป้งเธอก็มีธุรกิจเป็นของตัวเอง ทุกครั้งที่นัดกันเธอจะมาได้ตลอด ติดขัดตรงใบพลูที่ไม่ค่อยมีเวลา

"เครียดอะไรของมึงวะ"

"พ่อบังคับให้มีผัว"

"ห้ะ!" พวกมัน 2 ตัวประสานเสียงกันอย่างพร้อมเพรียง

"พ่อกูให้แต่งงานกับลูกผู้ใหญ่บ้านนอก แล้วไอ้บ้านั่นหุ่นมันอ้วนอย่างกับตือโป๊ยก่าย อีกอย่างเราสองคนไม่ถูกกันเกลียดกันมากๆเจอกันทีไร ถ้าไม่แกล้งกันจนได้เลือด ก็จะต้องทะเลาะกันทุกที ผู้ชายเฮงซวยมันทำให้กูเกลียดพวกมึงรู้ไหม"

"ตอนโตเจอกันบ้างหรือยัง?"

"ไม่เคยเจอเพราะเวลาที่พ่อแม่ไปกูไม่เคยตามไปเลย เหม็นขี้หน้าไอ้อ้วนนั่น"

"ตอนนี้เขาอาจจะหล่อก็ได้ใครจะไปรู้ล่ะ" ใบพลูว่าพลางกระดกเหล้าเข้าปาก

"ไม่มีทางที่ไอ้หมีควายมันจะกลายร่างได้ มันชอบจกปลาร้าแล้วกินสัตว์ประหลาด มึงคิดดูผู้หญิงสวยเลือกได้อย่างกู ที่ตั้งใจครองโสดใช้ชีวิตไปเรื่อยๆต้องมาผูกชีวิตกับสัญญางี่เง่าระหว่างผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย แค่คิดกูก็อยากจะกรอกตามองบนสักพันรอบ"

"เอาหน้ามึงอย่าเพิ่งตีโพยตีพายไป แล้วมึงกับผู้ชายคนนั้นจะแต่งกันตอนไหน"

"เหลืออีกแค่เดือนกว่าเอง กูจะไปคุยกับมันให้รู้เรื่องให้มันมาปฏิเสธเรื่องแต่งงาน ถ้าทั้งสองฝ่ายไม่อยากแต่งงานกัน มันก็จะไม่มีงานแต่งอะไรทั้งนั้น"

"เออๆ เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ตอนนี้มึงต้องดื่มกับพวกกูก่อน"

"ได้! แด่ชีวิตเส็งเคร็ง"

เคร็ง!

------------------------------

วันต่อมาฉันนอนน้ำลายไหลย้อยอยู่บนเตียง เมื่อคืนเมาหนักมากกว่าจะได้กลับมาบ้านเล่นเอาผับปิด คนที่ลำบากต้องหอบหิ้วสังขารฉันมาส่งบ้าน นั่นก็คือลูกน้องของพ่อแม่ฉัน

สมน้ำหน้าไปฉันก็ต้องเจอแบบนี้แหละ ว่าแต่.... ถ้าลูกน้องของพ่อไม่เอาฉันมาบ้านรับรองว่าฉันคงนอนที่ไนท์คลับเป็นแน่

เสียงลากกระเป๋าพร้อมกับเสียงเดินวนไปมาอยู่ในห้อง ฉันไม่ได้เปิดเปลือกตาขึ้นมามองดูหรอกนะ ฉันรู้แต่ว่าเปลือกตาของฉันมันหนักมาก

ในหัวคิดแค่ว่า น่าจะเป็นป้าเขียวที่เอาอาหารมาไว้หรือไม่ก็เป็นป้าแจ๋วที่มาทำความสะอาด เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันก็นอนหลับต่อ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน รู้แต่ว่านอนหลับสามตื่นแล้วถึงลุก ที่ลุกก็เพราะปวดฉี่ แต่ที่ทำให้ฉันนอนต่อไม่ได้คือคุณนายน้ำค้างของคุณพายุยืนยิ้มหน้าระรื่น ในมือมีชุดสวยมาก แต่มันไม่ใช่แนวฉันอะนะ🙄

"เชิญไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วค่ะคุณน้ำหวานปวีร์สุดา วันนี้แม่จะไปส่ง"

"ส่งใครไปไหนอะ!" ถามพลางเอาหัว งงนะจะส่งไปไหน ส่งใคร???

"ก็ส่งน้ำหวานไปบ้านผู้ใหญ่ถึกแห่งโคกกระบือแดงน่ะสิจ้ะ"

เชี่ย ได้ยินชื่อหมูบ้านตาสว่างทันที เมื่อก่อนไปก็ไม่รู้หรอกว่าหมู่บ้านอะไร กะว่าจะขอที่อยู่แล้วไปเอง

แม่ขันอาสาไปส่ง ไม่มีทาง ฉันจะไม่ให้ท่านรู้แผนการของฉันเด็ดขาด ถ้าแม่ไปด้วยคงพูดอะไรยากไปหมดแน่ๆ

"ไม่อะ! หวานจะไปเอง" ฉันเดินเข้าห้องน้ำหยิบยาสีฟันบีบใส่แปรง แม่ฉันก็ไม่วายเดินมาที่ประตูแล้วเอาหลังพิงวงกบ

"มันอันตราย"

"ให้หวานไปเองเถอะค่ะ หวานไม่หนีหรอก"

"แม่ไม่ได้กลัวหนีหรอกจ้ะ เพราะหวานหนีไม่รอดหรอก" พูดจาหวานใบหน้าระรื่นจริงๆ

"หวานจะนั่งรถทัวร์ไป แล้วบ้านโคกควายแดงมันอยู่จังหวัดไร"

"อยู่.....จ้ะ เดี๋ยวแม่จะเขียนที่อยู่ให้ ลูกแน่ใจนะว่าจะไม่ให้แม่กับลูกน้องไปส่ง

"แน่ใจค่ะ ถ้าจะส่ง ส่งที่บอขอสอพอ" ฉันพูดแล้วแปรงฟัน สู้กันดูสักตั้ง เคลียร์กันจบก็รีบมาแค่นั้นแหละ

..........

ฉันยืนเอ๋ออยู่ที่บอขอสอ แม่ฉันพามาส่งซื้อตั๋วร่ำลาจบก็กลับ ส่วนฉันนั่งรถทัวร์ครั้งแรกยืนงงในดงรถ เปลี่ยนใจทันไหมเนี่ย

ฉันยืนอ่านตั๋วแล้วเดินหารถ จนกระทั่งคนขับมาถามและพาฉันขึ้นไปนั่ง เงินก็ได้มาไม่เยอะท่านคงกลัวฉันหนีไม่ยอมแต่งล่ะสิ แต่คนอย่างฉัน ตั้งใจแล้วต้องทำได้

เปิดกระเป๋าตังค์เจอเงินสามหมื่นฉันนี่ถอนใจออกมาเลย ให้เยอะกว่านี้ก็ไม่ได้ ส่วนกระเป๋าไม่รู้ว่าจัดอะไรให้นะ ไม่ได้เปิดดูเลย🥴

ผู้ชายคนหนึ่งเดินมาพร้อมกับชายหน้าตาดีหล่อวัวตายควายล้ม เเค่เห็นก็ใจเต้นแรงเขาเดินมานั่ง แต่เขานั่งเบาะข้างๆผู้หญิงสวย ส่วนฉันได้นั่งกับไอ้อ้วนดำข้างๆ เฮ้อ...

พอผู้โดยสารมาครบรถก็ออก ฉันนี่ถึงกับรีบล้วงกระเป๋าเสื้อเผื่อมีลูกอม เมื่ออาการเมารถเริ่มมา แต่ล้วงเข้าไปเจอยาดมที่เเปะกระดาษบางอย่างเอาไว้

"เอาไว้ดม เผื่อเมารถนะจ๊ะ"

เฮ้อ ขอบคุณแม่น้ำค้างผู้เตรียมการทุกอย่างไว้เป็นอย่างดี...