Chapter 2

Chapter 2

"คุณลองทานขนมดูสิครับ ขนมอร่อยมากๆเลย" ชายหน้าตาดีพูดกับผู้หญิงเบาะข้างๆส่วนฉันนั่งอยู่กับไอ้อ้วน มันยิ้มและชวนฉันพูดนะ แต่ฉันไม่อยากคุย แค่นั้นจบ...

แม้ว่าจะนั่งกันคนละเบาะ แต่เนื้อพุงปลิ้นและย้อยมันก็มาเบียดฉันอยู่ดี ฉันก็ตัวเล็กๆโดนเนื้อไอ้บ้านั่นดันมาจนติดกับหน้าต่าง ฉันก็แทบจะกระอักเลือดออกมาตาย

ทำไมไอ้บ้านี่ไม่ได้ไปนั่งกับผู้หญิงคนนั้นส่วนผู้ชายคนนั้นมานั่งกับฉันแทน เฮ้อ🙄นี่แหละนะเขาเรียกว่าคนมีกรรม ทำอะไรก็เป็นอุปสรรคไปหมด

"อร่อยจังค่ะ" ผู้หญิงคนนั้นปิดปากแล้วหัวเราะเบาๆ ฉันเบ้ปากเล็กน้อย มองจากดาวอังคารก็รู้ว่าตอแหล เป่าปากมอง ชิ ฉันเคยเรียนการแสดงมา แยกออกว่าจริงใจกับตอแลเป็นยังไง

"ทานขนมกับผมไหมครับ" ไอ้ตือเอ่ยกับฉัน

"ฉันมีขนมแล้วค่ะ"

"ผมชื่อเหมนะครับ" ไอ้อ้วนแนะนำตัวปากก็กินไม่หยุด พูดแต่ล่ะทีขนมปังในปากแทบจะกระเด็นใส่หน้าฉัน

ไอ้บ้า! ได้แต่สบถในใจ

"หะ...เหมเหรอ?" ฉันมองอย่างพิจารณา ไอ้เหมคนนี้ มันจะใช่เหมราชแห่งโคกควายแดงหรือเปล่านะ

"เอ่อไม่ทราบว่าคุณเป็นคนโคก็กระบือแดงหรือเปล่าคะ?"

"ผม..." ยังไม่ทันได้ตอบฉันรถก็เบรคกะทันหันจนฉันหน้าแทบคะมำ

"ขับรถเชี่ยอะไรวะเนี่ย" ฉันพูดอย่างหงุดหงิดแล้วเอาหูฟังมาใส่ เปิดเพลงแล้วหลับตาลงแล้วผล็อยหลับไป

หลับๆตื่นแล้วก็หลับต่อ หลังจากใช้เวลานั่งรถอยู่หลายชั่วโมงรถก็มาถึงที่หมาย ฉันเดินตามหลังคนชื่อเหมไปอย่างงงๆ พอลงจากรถเด็กรถก็เอาข้าวของออกมาจากใต้ท้องรถให้

ฉันลากกระเป๋ามาที่เก้าอี้ ส่วนผู้ชายสองคนบนรถเขาเดินไปที่รถอีกคัน ฉันนั่งงงมองซ้ายมองขวา จะไปยังไงต่อล่ะทีนี้

"จะไปไหนครับ"

"ไปโคกกระบือแดงค่ะ"

"คุณต้องไปนั่งรถคันนั้นต่ออีก4ต่อครับ"

"ห้ะ อีก4ต่อ"

"ใช่ครับ รีบไปขึ้น เลยเวลารถออกมา10นาทีแล้วนะครับ"

"ค่ะๆ" ฉันรีบคว้ากระเป๋าวิ่งไปที่รถ ขึ้นรถทันหวุดหวิดเลย และที่สำคัญไอ้ผู้ชายสองคนที่เห็นบนรถทัวร์ก็อยู่ด้วย

ผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงฉันก็ลงรถ เริ่มฉลาดขึ้นมาบ้าง ฉันก็ถามผู้โดยสารคนอื่นๆ ก็มีคนที่จะไปหมู่บ้านที่ฉันต้องการไปด้วยอยู่ประมาณ 4-5 คน

ฉันรู้สึกใจชื้นขึ้นมา เมื่อรู้ว่ายังมีคนที่จะไปโคกระบือแดงเหมือนฉันอยู่ อย่างน้อยถ้าฉันตามติดพวกเขาไป ฉันก็จะไม่ตกรถหรือว่าหลงทางแน่นอน

พอลงจากคันนี้เราก็เปลี่ยนไปอีกคันเปลี่ยนไป 2 รอบ 3 รอบ จนกระทั่งถึงคันสุดท้าย ขับจากถนนลาดยางเปลี่ยนเป็นถนนคอนกรีต พอสุดถนนคอนกรีตก็เป็นถนนลูกรังสีแดง

โอ้มายก๊อด นี่มันยังมีถนนแบบนี้ในประเทศไทยด้วยเหรอ เกิดมาไม่เคยเห็น ก็อย่างว่าแหละ ฉันเกิดอยู่ในกรุงเทพฯ ก็คงจะไม่ได้เห็นอะไรแบบนี้ ส่วนบ้านของคุณตาสุนทรถนนทุกอย่างเจริญหมดแล้ว ส่วนที่นี่ทำไมมันถึงได้เป็นสภาพแบบนี้

ฉันคิดอะไรได้ไม่เท่าไหร่ เสียงรถตกหลุมดังโครมคราม ชาวบ้านทุกคนต่างหาที่ยึดเหนี่ยว ส่วนฉันสิมือใหม่คว้าไม่ได้ก็ล้มกลิ้งลงกับพื้นเลย

ฉันอยากจะบ้าตาย ไอ้หลุมนรก รถกระแทกไม่หยุด ฉันเจ็บร้าวไปทั้งตัว ผู้ชายที่เจอกันบนรถทัวร์ รีบคว้าตัวฉันขึ้นให้นั่งอยู่กับที่นั่ง จับมือของฉันให้จับราว

เอาจริงๆถนนแบบนี้ถ้าปวดท้องคลอดลูกคงไม่ถึงโรงพยาบาลแล้ว คลอดมันกลางทางนี่แหละ

"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ" น้ำเสียงนุ่มเอ่ยถามฉัน"

"ปะเปล่าค่ะ ขอบคุณนะคะที่ช่วย" ฉันยิ้มให้เขาด้วยใบหน้าและแววตาที่เป็นมิตรในขณะที่เขายิ้มตอบเช่นกัน

ฉันยึดเกาะเอาไว้แน่น รถก็เด้งไม่ยอมหยุดเล่นเอาฉันแทบหลังหัก ให้ตายสิ กว่าจะถึงโคกกระบือแดง ฉันคงขี้หักใน หรือไม่ก็เอวหักพิการก่อนได้คุยธุระเป็นแน่

พอรถไปจอดทุกคนก็ลงแล้วยืนรอรถเข้าหมู่บ้านอีก อะไรมันจะทุรกันดารขนาดนั้น เห็นแล้วอยากกรอกตามองบนอีกสักพันรอบ

เฮ้อ! ผมเผ้ารุงรังหนำซ้ำยังโดนฝุ่นดินสีแดงเกาะเต็มหัว สภาพฉันตอนนี้ย่ำแย่สุดๆ เมื่อก่อนฉันมากับพ่อก็มัวแต่หลับไม่เคยได้สนใจทางมา หรือว่าความบ้านนอกความทุรกันดารเลย

"ป้าคะ มันไม่มีรถเข้าหมู่บ้านแล้วหรอคะ?"

"ไม่มีจ้า เราต้องให้คนในหมู่บ้านมารับ"

"เฮ้อ จะบ้านนอกไปไหนเนี่ย" ฉันได้แต่บ่นอุบ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ผ่านไปไม่นานนัก รถจักรยานยนต์หน้าตาประหลาดก็ขับมาจอด ทุกคนรีบขึ้นรถอย่างรู้งาน แต่ไม่มีใครถามฉันสักคนว่าจะไปด้วยไหมให้ตายสิ

"แล้วหนูจะมีรถไปไหมคะ"

"พอดีมันเต็มแล้ว รอขึ้นรถไปกับสามคนนั้นอีกรอบแล้วกัน เดี๋ยวเขาจะวนมารับอีกรอบ แล้วค่อยจ่ายค่าโดยสารให้คนขับคนละ 40 บาท"

ใจชื้นขึ้นมาบ้าง อย่างน้อยก็ยังมีเพื่อนร่วมทางอีก 3 คนไม่รู้ว่าอะไรจะบังเอิญขนาดนั้นนะคะผู้ชายกับผู้หญิงที่นั่งอยู่บนรถทัวร์ ก็ไปที่เดียวกันกับฉัน

แต่ก็อย่างว่าแหละค่ะเรื่องบังเอิญมันก็อาจจะมีอยู่จริง ถึงแม้ว่าพี่คิมหันต์จะพูดบ่อยๆเรื่องบังเอิญไม่มีอยู่จริงเพราะการที่เขาได้เจอกับพี่ฝนมันเป็นเรื่องที่เขากระทำให้มันเป็นเรื่องบังเอิญเท่านั้น แต่ที่จริงพี่เขาอยู่ในแผนการทุกอย่าง

ฉันลากกระเป๋าของตัวเองไปไว้ข้างต้นไม้เมื่ออากาศยามบ่ายมันร้อนมาก ร้อนจนรู้สึกจะเปื่อยให้ได้เลย สักพักก็มีจักรยานยนต์พ่วงข้างมาอีก 2 คัน เขาจอดไว้ข้างทางแล้วผู้ชายที่ขับรถคนนึงก็ไปนั่งกับรถที่มาด้วยกันแล้วเรียกผู้ชายอ้วนๆกับผู้หญิงสวยๆขึ้นไปนั่ง

ผู้ชายหน้าตาดีเขาเป็นคนไปขับจักรยานยนต์อีกคัน แล้วหันมาหาฉัน

"จะไปด้วยกันไหม ถ้าไม่ไปไม่มีรถมาอีกแล้วนะ" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ฉันเลยลากกระเป๋าแล้วเดินไปขึ้นรถ นั่งแบบเกร็งๆนั่นแหละค่ะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยนั่งรถประหลาดแบบนี้เลย

รถอีกคันวิ่งไปก่อน ส่วนฉันก็นั่งหัวสั่นด๊อกแด๊กหลุมห่าเต็มไปหมด หัวใจเต้นตุ้มๆต่อมๆ รถคันหน้าก็ขับไม่รอเลย ขับเร็วจนลับตาพร้อมกับฝุ่นตลบ

"แค่กๆ" ฝุ่นพีเอ็ม2.5ยังไม่ร้ายเเรงเท่าฝุ่นสีแดงของถนนลูกรัง ให้ตายสิ! หัวฉันแดงเถือกหมดลุคคุณหนูผู้ดีแห่งตระกูลดำรงค์พงษ์เมธา

"อีกไกลไหมคะ?" เป็นครั้งแรกที่ฉันเอ่ยถามเขา ถึงจะหล่อแต่ก็ใช่ว่าจะไว้ใจเขาได้

"ไม่หรอกครับ ทางมันคดเคี้ยวน่ะ ประมานสองโลก็ถึง" เขาพูดแค่นั้นก็จดจ้องมองถนน ขับไปอีกประมาณ1กิโลรถก็กระตุกแล้วดับ ฉันนี่อยากจะกรี๊ดเลย อุปสรรคโคตรอุปสรรค มันเชี่ยอะไรเนี่ย

"ระ...รถเป็นอะไร?"

"น่าจะน้ำมันหมดให้ตายสิ ไอ้สองน่าจะไม่ดูน้ำมันรถก่อนมารับ"

เชี่ย!เชี่ย!เชี่ย! ในใจได้แต่สบถคำนี้ออกมา แล้วจะทำยังไงดีล่ะทีนี้ โอ้ย!

"แล้วจะทำยังไงดีล่ะคะ"

"ทำไงได้ เดินสิครับคุณ!" อร๊าย! เดินอีกเป็นกิโล ให้ตาย! ขาฉันคงแข็งเป็นคนปั่นสามล้อเป็นแน่ กรรมของอีหวาน ย้อนเวลาได้ไหม อยากให้แม่มาส่ง แงงง

ผู้ชายคนนั้นเดินไปตามถนนเล็กๆเข้าป่า ส่วนฉันยังยืนเอ๋อ

"มาสิ ยืนให้ผีหลอกเหรอ ศาลตรงนั้นผีดุนะ" ตรงรถดับมันมีศาลด้วย แค่ได้ยินว่าผีฉันก็หูตั้งแล้ว รีบลากกระเป๋าวิ่งตาม อยากร้องไห้ เขาเดินไม่รอฉันเลย

"ทำไมต้องมาทางนี้" ฉันตะโกนถามแอบเสียวสันหลังวาบ

"ทางลัดน่ะ" กระเป๋าหนักใบก็ใหญ่ยิ่งลากไปตามถนนที่ขรุขระมันก็ยิ่งลำบาก โอ้ย อยากจะทิ้งกระเป๋าจริงๆ ส่วนผู้ชายคนนั้นมีเพียงกระเป๋าเป้ใบเดียวที่เขาสะพาย เขาเดินตัวปลิว ฉันเนี่ยตามแทบไม่ทัน ทั้งกลัวทั้งเหนื่อยทั้งเจ็บมือ

การมาที่โคกควายแดงครั้งนี้ มันคงทำให้ฉันหลาบจำไปตลอดชีวิต

ฉันรีบลากกระเป๋าตามแต่ก็ตามไม่ทัน สองข้างทางเต็มไปด้วยป่าฉันจะเดินกลับหรือจะเดินต่อรู้สึกลัวไปหมด เสียงแมลงเริ่มร้องดังเซ็งแซ่รู้สึกกลัว มือไม้สั่นจนไม่อาจห้ามปรามได้

ฉันเพิ่งจะเคยมาสถานที่แบบนี้ ถ้าไปต่อก็ไม่รู้ว่าจะหลงในป่าหรือเปล่า แต่ถ้ากลับไปฉันก็กลัวผีอีก ฉันไม่น่าตามไอ้บ้านี่เข้ามาเลย

ฉันยืนละล้าละลังอยู่นานมาก ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กะว่าจะโทรหาแม่เผื่อท่านจะมีทางช่วย แต่ปรากฏว่าสัญญาณโทรศัพท์ไม่มี เชี่ย อะไรจะทุรกันดารขนาดนี้

ไอ้บ้านโคกควายแดงหรือไอ้บ้านโคกกระบือแดงเนี่ย ถ้าฉันทำธุระที่ฉันตั้งใจจะทำเสร็จ ฉันจะไม่มาเหยียบที่นี่อีกเลยคอยดูสิ 😭

ฉันยืนอยู่นานมาก ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะไปต่อหรือจะพอแค่นี้ กลัวก็กลัว กลัวไปหมด ไปข้างหน้าก็กลัวกลับก็กลัว เวรกรรมของคนสวยที่ต้องมาซวยเพราะสัญญางี่เง่าของผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย

แล้วมันเป็นความโง่ของฉันเองที่สะเร่อและสาระแนที่ไม่ยอมให้แม่มาส่ง ทั้งที่รู้ตัวเองว่าเป็นคนที่ไม่ได้เรื่องขนาดไหน ขนาดขับรถไปทำงานทุกวันก็ยังหลงเลยนับประสาอะไรกับการมาบ้านป่าเมืองเถื่อน ที่แทบจะไม่รู้จักด้วยซ้ำ

"ยืนซื่อบื้ออะไรอยู่เล่า รีบมาสิเดี๋ยวค่ำมืดเสือออกมากินตายหรอก" เสียงเข้มเอ่ยอย่างดุๆ ฉันถึงกับสะดุ้งโหยง รีบหันไปมองเจ้าของเสียงเขายืนเท้าเอวจ้องมองฉัน ทั้งเสือทั้งผีให้ตายสิ

ฉันรีบลากกระเป๋าเดินตรงไปหาเขาถึงแม้ว่าจะทุลักทุเล แต่ก็ยังดีกว่าต้องกลับคนเดียว หรือไปคนเดียว

"เอามา เดี๋ยวฉันจะลากไปให้"

เขาหน้ามุ่ยเดินมาลากกระเป๋าให้ฉัน เพิ่งคิดได้เหรอว่าควรจะลากกระเป๋าให้ฉัน แต่ก็ขอบคุณในใจที่เขาก็ยังมีน้ำใจช่วยทำ

แต่เรื่องการเดินเร็วเนี่ยสุดยอดเลยค่ะขนาดฉันตัวเปล่าไม่ได้มีภาระอะไรแล้วฉันก็ยังเดินแทบไม่ทันเขาพาลัดเลาะไปตามป่า ทางที่มีให้เดินก็ไม่เดินพาบุกป่าฝ่าดงทะลุออกถนนเส้นนั้นเช่นนี้จนฉันอ่อนล้าอ่อนเพลียไปหมด

อยากจะร้องไห้ เหนื่อยหิวเจ็บปวดไปหมด แข้งขาโดนไม้เกี่ยวแสบมาก แต่ฉันก็พยายามหอบหิ้วสังขารตามเขาให้ทัน

จนกระทั่ง....จนกระทั่ง...

จนกระทั่งถึงหมู่บ้านฉันอยากจะร้องไห้ออกมาเลย ในที่สุดฉันก็เจอแล้วบ้านนอกบ้านแห่งความทุรกันดาร นั่นก็คือบ้านโคกกระบือแดง

"เธอจะมาหาใคร ให้ฉันไปส่งหรือเปล่า"

"ฉันมาหาผู้ใหญ่ถึก นายช่วยไปส่งฉันหน่อยสิ" ฉันเอ่ย เรี่ยวแรงก็แทบจะไม่มีแล้วแข้งขาแดงเถือกแสบไปหมด ผู้ชายคนนั้นยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วพาฉันเดินไปจนกระทั่งถึงบ้านไม้ทรงไทยเหมือนในละครสวยมาก

"ผู้ใหญ่ถึกน่าจะอยู่ข้างใน นี่กระเป๋าของเธอ" เขายื่นกระเป๋าให้ฉันแล้วรีบเดินตัวปลิวหายไปเลย ฉันยืนเอ๋ออยู่หน้าบ้านก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไป

ตอนนี้มีเจ้าถิ่นตัวเล็กตัวน้อยออกมาต้อนรับฉันอย่างดีเลยเห่ากันเสียงดังระงมพร้อมกับขู่กรรโชกฉัน

ให้ตายสิเหนื่อยสุดๆ แต่ก็มาถึงเป้าหมายอย่างปลอดภัย...

"นั่นหนูน้ำหวานหรือเปล่า?" ป้าวัยกลางคนตะโกนถามฉันจากชานบ้านฉันได้ยิ้มเจื่อนเหนื่อยไปหมด เรี่ยวแรงที่จะยืนแทบไม่มีแล้ว

"ใช่ค่ะ"

"โอ้ย! ทำไมอยู่ในสภาพนี้ล่ะลูก" ท่านรีบลงบันไดแล้วตรงมาหาฉัน

"พอดีหนูมาเอง เหนื่อยมากๆเลยค่ะรถดับด้วยทำให้ต้องเดินมาบุกป่าฝ่าดงเหนื่อยแทบตาย"

"ทำไมต้องบุกป่าฝ่าดงด้วยล่ะ ถนนมาออกจะสะดวกสบาย รู้ไหมว่าถนนลาดยางมันถึงหมู่บ้านแล้วนะ"

คำตอบของหญิงคนนั้นทำให้ฉันถึงกับเบิกตาโพลง อะไรกันที่บอกว่าถนนหนทางสะดวกสบายแล้ว ทั้งที่ความเป็นจริงฉันต้องนั่งรถถึง 3-4 ต่อไหนจะรถมาดับที่ข้างศาลอีก ให้ตายสิอะไรกันนี่

"คุณป้าบอกว่าถนนลาดยางมันมาถึงที่หมู่บ้านแล้วหรอคะ?"

"ใช่จ้ะถนนลาดยางมาถึงหมู่บ้านแล้ว สะดวกสบายไม่ต้องนั่งรถหลายต่ออะไรทั้งสิ้น หรือว่าหนูน้ำหวานไปโดนใครแกล้งมา ให้ตายสิ ใครมันกล้ามาแกล้งว่าที่ลูกสะใภ้ฉันเนี่ย"

ท่านสบถออกมาด้วยความโมโห ส่วนฉันคิดไปถึงไอ้หน้าหล่อเหลาคนนั้น ให้ตายหน้าหล่อแต่นิสัยเลว แกล้งฉันเดินจนเหนื่อย คิดแล้วแค้นชะมัด

"น้ำหวานเหนื่อยจังค่ะ น้ำหวานอยากอาบน้ำ น้ำหวานอยากพัก"

"งั้นรีบตามแม่ขึ้นไปข้างบนเถอะจ๊ะ จะได้อาบน้ำพักผ่อน เดี๋ยวแม่จะจัดกระเป๋าทำอะไรให้ หนูน่าจะให้แม่น้ำค้างพามาส่งนะจ๊ะ หนูไม่น่ามาเองเลย แต่ก็ยังดีที่มีคนดูแลหนูจนถึงที่นี่"

ใครที่ไหนมันจะมาดูแลฉัน นอกจากแกล้งฉันจนขาลากเนี่ยให้ตายสิ!